บทที่ 7

หลังจากที่สัญญาณกันขโมยรถดังขึ้นเท่านั้นแหละ ประตูห้องที่ปิดสนิทในหลายๆ ห้อง ต่างก็เปิดออกมาพร้อมกัน และคนที่เพิ่งจะเดินผ่านไปก็ได้หันกลับมามอง

"อยู่ไหนนะ" หญิงสาวแกล้งค้นหากุญแจรถในตัว ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้หยิบออกมาด้วย เพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็มองมาที่เธอ

และจังหวะเดียวกันนั้นประตูห้องของเธอก็ค่อยๆ เปิดออก

ปิ่นมุกรีบไปที่ห้องกลัวว่าอันจะปล่อยให้ปลาบปลื้มวิ่งออกมา

"กุญแจรถคุณอยู่นี่ค่ะ" อันส่งกุญแจรถออกมาให้กับปิ่นมุก พอหญิงสาวรับมันมาแล้วก็รีบปิดประตูกลับไว้เหมือนเดิม จังหวะที่เปิดประตูนั้นก็ได้ยินเสียงลูกชายร้องไห้ตามแม่

ปิ่นมุกอดไม่ได้ที่จะมองไปดูเขา ภาวนาอย่าให้เขาได้ยินเสียงเด็ก แต่โชคดีหน่อยที่เสียงสัญญาณกันขโมยรถกลบเสียงลูกเธอพอได้อยู่

หญิงสาวใช้กุญแจปิดสัญญาณกันขโมย แล้วเธอก็เดินไปเปิดรถใหม่ ไม่รู้จะเอาอะไรล่ะแต่ก็หยิบมั่วไปก่อน

"กันขโมยรถใครทำไมปล่อยให้ดังนานจัง" ไชยาเป็นอีกคนที่เปิดประตูออกมาดู ทีแรกว่าจะไม่สนใจแล้วล่ะ เพราะรถตัวเองไม่มีสัญญาณ แต่เห็นว่ามันดังนานเกินไปก็เลยเปิดมาดู "อ้าวคุณเวย์ ทำอะไรอยู่ถึงยังไม่เข้าห้อง"

"รู้สึกว่าคุณจะสนใจผมมากเกินไปแล้วนะ"

"อ้าวเหรอ" ไชยาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไปสนใจนอร์เวย์มากเกินไป

ปิ่นมุกมองผ่านกระจกรถที่ตัวเองก้มลงไปหยิบของ ก็เห็นว่าเขาเดินเข้าห้องเดียวกับคนที่ชื่อไชยา ..เขาเข้าไปทำไมในห้องนั้น อย่าบอกนะว่าพักห้องเดียวกัน

พอสังเกตว่าทุกคนเลิกสนใจแล้วหญิงสาวก็รีบกลับเข้าห้อง เพราะสงสารลูกที่ร้องไห้ไม่หยุด

"แม่ขอโทษครับ เดี๋ยวแม่จะพาปลื้มออกไปนะครับ" ลูกคงจะงอนที่แม่ออกจากห้องได้แต่ตัวเองทำไมถูกขังไว้

ปิ่นมุกเห็นว่าเขาเพิ่งจะเข้าไปในห้องคงยังไม่ออกมาง่าย หญิงสาวก็เลยรีบอุ้มลูกออกมาก่อน

"เราจะไปเล่นไหนกันดีครับ" หญิงสาวรีบพาลูกออกมาให้ห่างจากห้องก่อน

"แมะ" เด็กชี้ไปทางห้องที่เขาเข้าไปเมื่อวาน เหมือนอยากสื่อให้แม่รู้ว่าเขาอยากไปเล่นห้องนั้น

"ไม่ได้ครับลูกห้ามไปทางนั้นเด็ดขาดเข้าใจไหม"

"คุณปิ่น" พอพาลูกเดินออกมาอีกโซนหนึ่งของรีสอร์ท ก็ได้ยินเสียงคนเรียก

"คุณขวัญตา"

"เด็กที่ไหนคะเนี่ยหน้าตาน่าชังเชียว" ขวัญตาไม่กล้าทักว่าเป็นลูกหรือเปล่า เพราะถ้าไม่ใช่กลัวหน้าแตก

"ลูกชายของปิ่นเองค่ะ"

"ลูกชายเหรอคะ คงจะหล่อเหมือนพ่อนะเนี่ย" เพราะเด็กหน้าตาไม่เหมือนคนอุ้มเลย ขวัญตาก็เลยทักไปแบบนั้น

"แกหน้าเหมือนคุณตาค่ะ" ปิ่นมุกรีบตอบออกไป

"อ้อ..เหรอคะ" ขวัญตาคิดว่าคงมีอะไรแน่เพราะจากที่คุยกันอยู่ดีๆ สีหน้าของคู่สนทนาก็เปลี่ยนไป

"คุณขวัญตาพักอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ เขามีที่พักให้แล้วเราจะไปหาให้เปลืองตังค์ทำไมล่ะคะ"

คุยกันได้สักพัก ปิ่นมุกก็เลยอุ้มลูกออกมาเดินเล่นแถวหน้ารีสอร์ท

"แค่ออกไปกินข้าวจะแต่งตัวอะไรนักหนา" นอร์เวย์รอไชยาอยู่สักพักแล้ว เพราะทั้งสองจะออกไปทานข้าวร้านอาหารหน้ารีสอร์ท

"ไม่ได้สิครับคุณเวย์ เผื่อเจอสาวเราจะได้พร้อมไว้ตลอดเวลาไง"

"สาวอุบลน่ะเหรอ" อุบลก็คือหลานสาวเจ้าของร้านนั้น เธอคนนี้เห็นผู้ชายหล่อเข้าร้านหน่อยเป็นไม่ได้

"สาวอุบลของคุณไม่ใช่เหรอครับคุณนอร์เวย์"

"คุณก็พูดไป"

"ไม่รู้สิครับ เห็นคุณทีไรตาลุกวาวทุกที"

"ผมไม่ไปแล้ว"

"ไม่เอาผมพูดเล่น ไปกันเถอะครับ" ก่อนที่จะไม่มีเพื่อนออกไปกินข้าว ไชยาก็เลยต้องรีบลากแขนนอร์เวย์ให้ตามออกมา