บทที่ 8

"ไม่เจอหน้าหลายวันเลยนะคะ" เป็นแบบที่คิดไว้..พอนอร์เวย์เข้ามาในร้านอุบลก็รีบเดินมานั่งเบียด

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเขาสั่งอาหารตามปกติ เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ชอบวอแวกับผู้ชายที่หน้าตาดี ตอนแทนคุณก็เจอไปครั้งหนึ่งแล้ว

"ผมขออาหารจานเดียวแล้วกัน ช่วยเร่งให้หน่อยนะครับอยากจะกลับห้องแล้ว"

"ค่ะ!"

"คุณน่าจะคุยกับเธอหน่อยนะครับ เห็นไหมเดินหน้ามุ่ยไปโน่นแล้ว"

"ถ้าคุณชอบ ทำไมคุณไม่จีบเอาล่ะ"

"ผมหมายถึงคุณ"

"แต่ดูคุณจะสนใจเธอมากเลยนะ"

"สิ่งที่ผมกลัวที่สุดหนึ่งคือเซฟตี้ สองคือสาวอุบลนี่แหละครับ"

"คุณไปกลัวเซฟตี้ทำไม" ถ้าเป็นคนงานก่อสร้างยังพอว่า เพราะส่วนมากชอบลักไก่ไม่ค่อยชอบเซฟตี้ความปลอดภัยกันเท่าไร

"ไม่รู้สิ ผมเห็นคนงานเขากลัวกัน"

"ตายยากจริงๆ"

"ใครหรือครับ" ไชยารีบหันกลับมองไปด้านหลังตามสายตาของนอร์เวย์ "อุ้ย..ขวัญเอ๋ยขวัญมา"

"คุณก็ชอบไปล้อคุณขวัญ" ขณะที่มองดูขวัญตา สายตาคมของนอร์เวย์มองเลยผ่านไปทางหน้าร้าน เพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มเด็กผ่านไปพอดี

"สวัสดีค่ะคุณสถาปนิก"

"สวัสดีครับ คุณจะมาทานข้าวเหรอครับ" ถึงแม้สายตานั้นจะมองตามอีกคน แต่เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทนอร์เวย์ก็คุยกับขวัญตาไปด้วย

"เปล่าหรอกค่ะ จะมาสั่งอาหารไปกินที่ห้อง..ที่นี่ไม่ค่อยเจริญหูเจริญตาเท่าไร"

"อ้าว.. พูดแบบนี้ก็สวยสิครับ"

"สวยอยู่แล้วค่ะ"

"พวกคุณนี้เป็นอะไรกัน เจอหน้ากันทีไรผมเห็นกัดกันทุกที"

"อ้าวคุณนอร์เวย์ผมไม่ใช่หมานะครับ"

"ขอโทษครับพอดีผมหาที่เปรียบไม่ได้"

"ฉันเปลี่ยนใจแล้วไม่ทานดีกว่า ขอตัวนะคะคุณนอร์เวย์"

"คุณมองอะไร" ไชยามองสายตานอร์เวย์พักหนึ่งแล้ว คิดว่าเขามองตามขวัญตาแต่ไม่ใช่

"เปล่าหรอกไม่มีอะไร"

"เอ้า..ก็เลยมามองหน้าผมแทน" พอไชยาหันกลับมาก็เห็นสายตานอร์เวย์จ้องมองตัวเอง "หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่า"

"ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ"

"จะถามอะไร..ผมเปล่านะ" ไชยารีบออกตัวไว้ก่อน เพราะเห็นหน้าตาของนอร์เวย์ดูจะซีเรียสมาก

"คุณก็ทำเป็นเล่นไปทุกเรื่อง"

"ไม่รู้ล่ะเสียวสันหลังไว้ก่อน ตกลงคุณจะถามอะไร"

"ผมอยากถามเรื่องวันนั้น.."

"วันไหน"

"ไม่ถามดีกว่า"

"อ้าว หลอกให้อยากรู้แล้วก็ไม่ถาม"

หรือเราคิดมากไปเอง..คงไม่ใช่หรอกมั้ง

เช้าวันต่อมา..

"ลูกชายแม่หล่อที่สุดในโลกเลย" ปิ่นมุกใส่ชุดนักเรียนให้กับลูกชายครั้งแรก ถึงแม้เขาจะอยู่แค่ชั้นอนุบาลฝากแต่ก็ต้องแต่งชุดให้เป็นระเบียบ

"กระเป๋าสุดหล่อได้แล้วคับ" อันเตรียมของใส่กระเป๋าให้กับปลาบปลื้ม

"พี่อันเอานมใส่ให้ปลื้มเยอะๆ หน่อยนะ แกไม่ค่อยทานข้าว"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่จัดเรียบร้อยแล้ว"

"เดี๋ยวปิ่นเอากระเป๋าของปลื้มไปไว้ที่รถก่อน" ปิ่นมุกคิดว่าจะถือโอกาสนี้มองห้องนั้นด้วยว่ามีคนเปิดประตูออกมาไหม

พอเห็นแม่ออกมาเด็กน้อยก็รีบเดินตาม แต่แม่ไม่ทันได้ดูว่าลูกเดินตามมา และอันมัวแต่ยุ่งเก็บของที่กระจัดกระจาย ก็เลยไม่ได้ดูว่าตอนนี้ปลาบปลื้มออกจากห้องไปแล้ว..