บทที่ 10

"พวกคุณคงจะยังไม่รู้ ปิ่นมุกเป็นน้องสาวของผมเองครับ"

ปิ่นมุกก็รู้สึกเกรงใจอยู่ที่แทนคุณแนะนำไปแบบนั้น แต่เธอก็ปล่อยไปตามน้ำ ..ส่วนแทนคุณ ในความรู้สึกของเขาเอ็นดูปิ่นมุกเหมือนน้องสาวจริงๆ ไม่รู้เพราะอะไรทำไมเขาถึงรู้สึกผูกพันกับผู้หญิงคนนี้มาก

"ว่าแล้วว" ณวัฒน์กระซิบพูดกับเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ว่าเธอต้องมีเส้นสายแน่ถึงได้เข้ามาทำงานแบบไม่ต้องผ่านบริษัท

แต่ความมีเส้นสายของเธอก็ไม่ได้เกี่ยวกับการทำงานอยู่แล้ว เพราะการที่จะเป็นสถาปนิกได้ต้องมีฝีมือประมาณหนึ่ง ถ้าไม่งั้นงานของเขาก็จะพังไม่เป็นท่า

พอแทนคุณกับพิภพออกไปแล้ว ปิ่นมุกก็กลับมานั่งทำงานปกติ

"พรุ่งนี้วันเสาร์ เราจะไปไหนกันดี" ไชยาชวนนอร์เวย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ

"นอน" เขาตอบไปแค่คำเดียวแล้วก็ทำงานต่อ

"ผมว่าคืนนี้เราไปดริ้งค์กันหน่อยดีไหม"

"คุณอยากไปก็ไปสิ"

"แหมทีอาทิตย์ที่แล้วชวนเรานะ"

พอได้ยินคำพูดประโยคนี้จากไชยา นอร์เวย์ถึงกับเหลือบตาเล็กหันไปมองคนที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของตัวเอง

"ผีเจาะปากมาพูดหรือไง"

"คุณว่าอะไรนะ" ไชยายังฟังไม่ถนัดเท่าไร แต่ก็พอได้ยิน

"ขอคิดดูก่อนแล้วกัน หยุดพูดได้แล้วผมจะทำงาน" ห้องนี้ไม่ได้ใหญ่อะไร และโต๊ะทำงานก็ห่างกันแค่ตัวคนเดินผ่านได้ ใครพูดอะไรขึ้นมาคนที่อยู่ในห้องก็ได้ยิน

พรุ่งนี้วันหยุดแล้วเหรอ ..หญิงสาวไม่ได้คิดเรื่องที่พวกเขาคุยกันเลย เธอคิดเรื่องการเดินทางของพี่เลี้ยงมากกว่า เพราะอันต้องกลับไปหาครอบครัวแน่

เย็นวันเดียวกัน..

พอเลิกงานปิ่นมุกก็รีบออกมา เพราะโทรนัดให้อันมารับที่ไซต์งาน

"ทำไมไม่ให้พี่ไปรอหน้าออฟฟิศเลยล่ะคะ แดดร้อนจะตายจะเดินมาทำไมถึงตรงนี้"

"รอตรงนี้ดีแล้วค่ะ" พอเธอขึ้นรถได้ก็กอดลูกไว้แน่น "ตาปลื้มตัวร้อนเหรอพี่"

"ตัวร้อนหรือคะ พี่ไม่ได้สังเกต"

"แต่ไม่ร้อนมากหรอกค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" ปิ่นมุกคิดว่าลูกคงกำลังปรับตัว เพราะวันนี้ไปโรงเรียนวันแรก

[รีสอร์ท]

"พี่ขับรถกลับบ้านเลยนะ วันอาทิตย์ตอนเย็นพี่ค่อยขับกลับมา"

"ให้พี่ไปขึ้นรถโดยสารกลับก็ได้"

"ขึ้นรถโดยสารก็ยุ่งยากอีก ขับรถเรากลับน่ะดีแล้วฉันไม่ได้ไปไหนหรอก"

"เอาแบบนั้นหรือคะ" อันก็คิดอยู่ว่าจะกลับบ้านยังไง ไม่รู้รถโดยสารมีเวลาไหนบ้าง เพราะตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว

"ฉันเลยไม่ได้พาพี่ไปซื้อของฝากให้คนที่บ้าน"

"จะซื้อทำไม"

"ขับรถระวังนะพี่ เดินทางปลอดภัยค่ะ" ปิ่นมุกได้แต่ส่งอันอยู่ในห้อง เพราะเธอไม่อยากออกไปยืนด้านนอก ถ้าออกไปปลาบปลื้มต้องไปด้วยแน่

"ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ พี่ไปล่ะเดี๋ยวมืดกว่านี้" ว่าแล้วอันก็หยิบเอากระเป๋าของตัวเองออกมาที่รถ

"หนูเป็นอะไรลูก" ธรรมดาลูกของเธอต้องอยากออกไปกับพี่เลี้ยงแน่ถ้าออกไปข้างนอกแบบนั้น แต่วันนี้เขาดูซึมๆ "หรือว่าหนูจะหิวหม่ำๆ เดี๋ยวแม่ชงหม่ำให้นะ"

พอชงนมเสร็จ ปิ่นมุกก็เอามาให้ลูกนอนดูดที่เปลสำหรับเด็ก

"ทำไมตัวหนูร้อนกว่าเดิมล่ะลูก" คนเป็นแม่เริ่มใจไม่ดีนมลูกก็ไม่ค่อยกิน

หญิงสาวก็เลยเอายาทาระเหยมาทาหน้าอก คอและหลังให้กับลูก เพราะยากินก็ไม่ได้ซื้อติดห้องไว้

เวลาผ่านไป.. ปิ่นมุกสังเกตอาการปลาบปลื้มอยู่ เธอพยายามเช็ดตัวให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาไม่เพิ่มขึ้นมากกว่านี้

21 : 35 น.

"อ้วกก"

"ปลื้ม" จากที่ตัวร้อนมีอาการซึมตอนนี้เด็กถึงกับอาเจียน "จะทำยังไงดี รถเราก็ไม่อยู่"

"แมะ" เด็กน้อยยื่นมือมาขอให้แม่อุ้ม

"แม่ขอโทษนะลูก ที่แม่ดูแลหนูไม่ดี" เธอคิดว่าลูกต้องติดไข้กับเพื่อนที่โรงเรียนแน่เลย "หนูเช็ดตัวอีกหน่อยนะลูก"

พอเช็ดตัวเสร็จปลาบปลื้มก็นอนหลับไป

"แอ๊ะ" หลับไปเพียงไม่นานปลาบปลื้มก็ไอ และอุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้นอีก

"เราไปหาหมอกันนะลูก" หญิงสาวรีบอุ้มเอาลูกแล้วออกมาจากห้อง "เราจะไปยังไง" ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกเดินไปที่ห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องของเธอ..