ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร 2

พิมพ์มาดาเลือกโรงพยาบาลเอกชนเป็นที่ฝากครรภ์ แม้ค่าใช้จ่ายจะแพงกว่ารัฐบาล ทว่าหญิงสาวก็คิดคำนวณว่าพอสู้ไหว แม้เงินเก็บที่มีจะไม่ได้มาก อย่างน้อยๆ ก็น่าจะเพียงพอกับช่วงเวลานับจากวันนี้จนถึงวันที่เธอเรียบจบ ซึ่งก็อีกสามเดือนเท่านั้น

และที่น่าขบขันคือเงินเก็บที่เธอมี ก็มาจากเงินของผู้ชายคนนั้นที่ให้เธอทุกครั้งที่เขามาหา โดยบอกว่าเอาไว้ให้เธอไปซื้อของใช้ หรือซื้อพวกอาหารมาทำรอเขา จำนวนเงินในแต่ละครั้งที่ให้ไว้มากจนเธอตกใจ แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจว่าเขาให้เธอเป็นค่าตัวในการร่วมหลับนอน เธอก็ยังมองว่าที่เขาให้เป็นเพราะเขารักเธอนั่นไง

พิมพ์มาดาวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า ว่าเธอจะกลับไปคลอดที่ต่างจังหวัด เป็นโรงพยาบาลรัฐบาลประจำอำเภอที่ค่าใช้จ่ายไม่แพงมาก จากนั้นก็จะไม่กลับมาเหยียบกรุงเทพเมืองฟ้านี้อีก ขอใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ที่ต่างจังหวัดกับลูกและบิดา กลับไปสานต่อร้านราดหน้ายอดผักที่บิดาเปิดขาย ท่านจะได้พักผ่อนเลี้ยงหลาน

แค่คิดว่าผู้ชายหน้าโหดตัวใหญ่ไว้หนวดเคราดูน่าเกรงขามอย่างบิดาจะต้องอุ้มหลาน พิมพ์มาดาก็มีความสุขมากแล้ว หญิงสาวยังจำวันที่ตัวเองกลับไปบ้านเพื่อบอกบิดา ว่าลูกคนนี้ได้ทำตัวเหลวแหลก สร้างความอับอายขายหน้าให้ท่านมาจนถึงวันนี้

เธอยังจำอ้อมกอดของผู้ชายที่รักเธอโดยไม่มีเงื่อนไขได้ดี ว่าอบอุ่นและปลอดภัยแค่ไหน ไม่มีคำด่าทอ ต่อว่า ไม่มีการซักถามว่าผู้ชายคนนั้นคือใครให้เธอรู้สึกแย่ มีแต่ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบศีรษะเธอเบาๆ พร้อมกับคำพูดที่ว่า...

“ต่อไปนี้พ่อจะไม่เหงาแล้วสิ”

“ทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์ปกตินะคะ ทั้งการเต้นของหัวใจและการเติบโตของตัวเล็ก คุณแม่ไม่ต้องเครียดนะคะ ผลเลือดของคุณแม่ปกติดีรวมไปถึงผลการตรวจมะเร็งด้วย”

“ค่ะ” ได้ยินแบบนี้คุณแม่มือใหม่ก็โล่งใจหายห่วง เธอแอบกังวลอยู่บ้างว่าร่างกายจะแข็งแรงหรือไม่ จะมีความเสี่ยงอะไรหรือเปล่า เมื่อทุกอย่างไม่มีอะไรต้องกังวลก็เบาใจ

พิมพ์มาดาเปิดประตูออกมาจากห้องตรวจ เท้าบางชะงักกึกเมื่อสายตาปะทะเข้ากับใครบางคนที่นั่งรอตรวจคิวต่อจากเธอ คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อข้างกายชายคนนั้นมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยถูกชายหนุ่มประคองไว้ ราวกับหญิงสาวคือคนรักของเขาก็ไม่ปาน

ภาพตรงหน้าเรียกความเจ็บช้ำกระหน่ำเข้าสู่หัวใจ ความอ่อนแอถาโถมจนน้ำในตาแทบไหล ยิ่งเห็นสายตาว่างเปล่าที่ชายหนุ่มมองมายิ่งเจ็บระกำใจ ก้อนแข็งๆ วิ่งมาจุกที่ลำคอชวนอาเจียนอย่างไรไม่ทราบ

“วันนี้เราก็จะรู้แล้วใช่ไหม ว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ตรัยคุณถามคนข้างกายเสียงทุ้มละมุน สายตาอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรัก ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนหน้าซีดเซียวตรงหน้าราวกับเยาะเย้ย ไร้การทักทายใดๆ เปรียบเสมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็ว่าได้

“ใช่ค่ะพี่รักษ์ วันนี้ก็รู้แล้วค่ะว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ตื่นเต้นจังเลยค่ะ” เสียงเล็กเอ่ยตอบ มองหน้าตรัยคุณด้วยรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นดีใจ

"พี่ก็ตื่นเต้นเหมือนกัน" เอ่ยตอบคนเคียงข้าง ทว่าสายตากลับจ้องมองพิมพ์มาดาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

พิมพ์มาดาเข้าใจดีทุกอย่างโดยถ่องแท้ ที่เขาบอกว่าไม่อยากมีลูก ไม่พร้อมจะเป็นพ่อคน เพราะเขามีลูกกับผู้หญิงคนนี้อยู่แล้วอย่างนั้นใช่ไหม เขามีคนที่เขารักและพร้อมจะสร้างครอบครัวด้วยอยู่แล้วนี่เอง

“เพลง” มนัสวีเห็นสีหน้าเพื่อนไม่สู้ดีจึงรีบเดินเข้ามาจับแขนเพื่อนไว้ จ้องหน้าตรัยคุณอย่างแค้นเคืองแทนเพื่อนรัก ผู้ชายมักมากหลายใจไม่มีความรับผิดชอบ

"ไปเถอะวี" พิมพ์มาดาหันมาพยักหน้าให้เพื่อนสาวขยับขาก้าวเดินจากมา มนัสวีจึงจำใจประคองเพื่อนสาวเดินไปนั่งยังช่องจ่ายยา แต่ก็ยังมิวายหันไปมองตรัยคุณกับผู้หญิงคนนั้น

พิมพ์มาดาปวดหนึบไปทั้งใจ สมองอื้ออึงคิดอะไรไม่ออก สติล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาก็คอยแต่มองไปยังห้องตรวจที่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นเข้าไปพร้อมกับภรรยาของเขา

มือบางยกขึ้นวางลงบนหน้าท้องแบนราบ กำเสื้อนักศึกษาเอาไว้แน่นเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล เอ่ยขอโทษลูกน้อยอยู่ในใจ

ขอโทษที่เป็นแม่ที่แย่ตั้งแต่รู้ว่าลูกเกิดมา ขอโทษที่ไม่สามารถสร้างครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อ แม่ ลูก เหมือนดั่งครอบครัวอื่นได้ ขอโทษที่วันข้างหน้าอาจจะทำให้ลูกได้ชื่อว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ

“อะ อ๊วก” อยู่ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอมจนแทบอาเจียน หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปิดปากไว้

“เป็นอะไรเพลงจะอวกเหรอ” พิมพ์มาดาพยักหน้ารับ ลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำมนัสวีจึงรีบประคองเพื่อนสาวจะพาไป ทว่าเสียงเรียกชื่อของพิมพ์มาดาเพื่อรับยาก็ดังขึ้นมา พิมพ์มาดาจึงพยักพเยิดให้มนัสวีช่วยจัดการเรื่องยาให้ ส่วนตัวเองขอตัวไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน