ตอนที่ 4 ความหลัง

ตอนที่ 4 ความหลัง

7 ปีที่แล้ว

@นาคินทร์

ช่วงเย็นวันหนึ่งวันนั้นฝนตกปรอยๆ ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงได้ถูกทำร้าย แต่ก็เดาได้ไม่ยาก ว่าสาเหตุที่แท้จริงแล้วมันมาจากใคร ส่วนคนที่ก่อเรื่องเอาไว้ได้เดินทางกลับประเทศไปแล้ว หลังจากที่วันงานศพจบลง

วันนั้นผมโดนตีหัวจนหมดสติไป อยู่ๆก็มีเด็กสาวคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายเรียกผมที่กำลังนอนหมดสติอยู่แถมยังมีเลือดไหลออกมาจากศีรษะอีกด้วย

“พี่คะ...พี่คะ...พี่เป็นอะไรคะ” ผมค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน เธอพาผมไปทำแผลที่คลินิก เส้นผมที่ตกลงมาปิดบังใบหน้าทำให้คุณหมอทำแผลลำบาก เธอจึงดึงยางมัดผมจากศีรษะของเธอออกมามัดจุกที่ด้านหน้าให้ผม

เธออยู่รอจนผมทำแผลเสร็จรู้สึกว่าวันนั้นผมถูกเย็บแผลไปทั้งหมดเจ็ดเข็ม วันนั้นเธอจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับผมด้วย แล้วผมก็ยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย ก่อนที่เธอจะจากไป เธอยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือให้ผมไว้ ซึ่งผมก็ได้เงินของเธอนี่แหละเป็นค่าโทรศัพท์โทรให้คนที่บ้านมารับ ประโยคสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากไป ซึ่งผมไม่เคยลืมเธอพูดกับผมว่า...

“ดูแลตัวเองดีๆนะคะ” รอยยิ้มของเธอในวันนั้นผมยังจำมันได้ดี มันเป็นรอยยิ้มสดใสและมีเสน่ห์ ทุกครั้งที่ผมท้อและอยากได้กำลังใจ ผมก็มักจะคิดถึงรอยยิ้มสดใสนี้อยู่เสมอ

ปัจจุบัน

ในขณะที่นาคินทร์กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ในมือมียางมัดผมเส้นหนึ่ง เขาจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นด้วยความคิดถึง ก่อนที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานภายในบ้านหลังใหญ่จะดังขึ้น

“ก๊อกๆๆ” ยังไม่ทันได้เอ่ยอนุญาต ชานนท์ลูกน้องคนสนิทก็ผลักประตูเข้ามาทันที

“มึงควรจะให้กูเอ่ยอนุญาตก่อนมั้ย” น้ำเสียงไม่ได้จริงจังนักเอ่ยตำหนิลูกน้องแค่พอเป็นพิธี

“คิดจะทำงานใหญ่เรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ผมไม่สนใจหรอกครับ” ดูมันพูดเข้าไม่รู้ไปเอาความมั่นใจที่ไหนมา

“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่กับยางมัดผมตรงหน้านิ่ง

“ภาพในกล้องวงจรปิดในห้องทำงานที่บริษัทได้แล้วครับ”

“อือ...ขอบใจมาก” ชานนท์ยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น

“ยิ้มอะไรเสร็จแล้วก็ออกไปสิ”

“ร้ายกาจเกินไปแล้วนะครับ” ชานนท์รู้ดีว่าคุณนาคินทร์คนนี้ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คนอื่นๆเข้าใจ

“มึงจะไปรู้อะไร”

“อธิบายได้นะครับ ผมมีเวลาฟังเยอะเลย”

“ไอ้นนท์ มึงเคยโดนตีนกูมั้ย”

“ขอตัวครับ ดึกแล้วผมไปนอนดีกว่า”

ทางด้านพริกแกง

ภายในบ้านหลังใหญ่บนห้องนอนส่วนตัว พริกแกงเข้านอนนานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้สักที พยายามบอกกับตัวเองซ้ำๆว่าไม่ให้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงสายๆ แต่ยิ่งพยายามมากขึ้นเท่าไหร่ สมองก็มัวแต่คิดวนไปวนมาจนเริ่มเบื่อตัวเองแล้ว

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี่เลยนะ” เธอร้องบอกกับตัวเองเสียงดัง แถมยังคิดจะเอาคืนเขาทุกเมื่อถ้ามีโอกาส

เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนล่วงเกินเธอเลย แต่วันนี้กลับถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักหลอกหอมแก้มเธอซะได้ ถึงเขาจะหล่อกระชากใจเธอมากขนาดไหน แต่นิสัยเสียแบบนี้เธอก็ไม่เอาด้วยหรอก

ส่วนทางด้านนาคินทร์ เขากำลังจะเข้านอนแล้วเหมือนกัน เขาหยิบมือถือขึ้นมา แล้วส่งสติกเกอร์ฝันดีไปให้เธอ แต่ก่อนที่เขาจะวางมือถือลง เขากลับเห็นว่าเธอเปิดอ่านมัน

“ยังไม่นอนอีกเหรอเนี่ย” เมื่อได้เห็นดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะพิมพ์ข้อความลงไป

นาคินทร์ : คิดถึงผมจนนอนไม่หลับเลยเหรอครับ

พริกแกง : ไอ้บ้า

นาคินทร์ : คนสวยพูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ

พริกแกง : ไปตายซะ

นาคินทร์ : โกรธอะไรผมครับ หรือจะเป็นเรื่องแก้มนุ่มๆ ของคุณเมื่อช่วงเช้า ถ้าโกรธผมเรื่องนี้เจอหน้าคุณอีกครั้งเมื่อไหร่ผมจะให้คุณหอมคืนนะครับ จะได้หายกัน

พริกแกง : อี๋!!...ไอ้บ้า

นาคินทร์ : อ๋อ ห้ามบล็อกไลน์ผมเด็ดขาด ถ้าไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง

การสนทนาผ่านข้อความจบลง นาคินทร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่สักครู่ ก่อนจะหยิบยางมัดผมเส้นเดิมบนหัวเตียงเอาขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม เขายิ้มให้มันอยู่อย่างนั้นสักครู่ คล้ายกับว่ายางมัดผมเส้นนี้มีความทรงจำอะไรดีๆที่เขาอยากจดจำมันตลอดไป