ตอนที่ 5 นัดพบ

ตอนที่ 5 นัดพบ

ช่วงเช้าบนโต๊ะรับประทานอาหาร

“ยัยแก้วตื่นหรือยัง” นาคินทร์กำลังนั่งจิบกาแฟร้อนอย่างสบายใจ ในมือกำลังอ่านข่าวที่เขาสนใจ ท่าทางอารมณ์ดีเชียวเช้านี้

“เมื่อคืนคุณหนูกลับมาดึกน่าจะยังไม่ตื่นค่ะ” แม่บ้านเอ่ยขึ้น ท่าทีและน้ำเสียงของคนกำลังอารมณ์ดีเริ่มเปลี่ยนไป

“ไปเรียกยัยแก้วลงมา บอกว่าผมมีธุระจะคุยด้วย ให้เวลาสิบนาที” จากนั้นเขาก็เริ่มจับเวลาแล้วอ่านข่าวในมือถือต่อและเมื่อเวลาผ่านไป

“สิบนาทีแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นมาก็ยังไม่เห็นคุณหนูคนเล็กของบ้านลงมาสักที

“ยัยแก้ว!”

“มาแล้วๆๆ โหเฮียจะอะไรกันนักกันหนาช้านิดช้าหน่อย” วิ่งลงมาจากชั้นบนถึงชั้นล่าง พอหยุดลงตรงหน้าของพี่ชายได้ก็พูดไม่หยุด

“กลับมากี่ทุ่ม”

“เฮีย...เรียกหนูมาถามเรื่องแค่นี้เองเหรอ”

“ไม่ใช่”

“มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆเลยค่ะ” เธอทำท่าหาวปากกว้างไม่ได้คิดจะสนใจใบหน้าเข้มๆของพี่ชายเลยสักนิด

“อาทิตย์หน้าแกจะต้องเริ่มเรียนพิเศษแล้ว อยากเรียนภาษาอะไรก่อนคิดออกหรือยัง” ก่อนหน้านี้ได้คุยถึงเรื่องนี้กันแล้ว แล้วผมก็ให้เธอไปคิดมาว่าจะเรียนภาษาอะไรก่อน ผมให้เธอเลือกเอง เห็นว่าเวลาว่างเยอะชอบออกเที่ยว

“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ”

“นี่! แค่คิดเรื่องของตัวเอง มันยากมากนักหรือไง” พี่น้องคู่นี้คุยกันดีๆไม่เคยเป็น

“เฮียคร๊าบ...” ชานนท์ได้ยินเสียงดุๆก็รีบเดินเข้ามา

“มึงก็อีกคนไอ้นนท์ ตามใจกันเข้าไปเถอะ”

“พี่นนท์ขา...เฮียหาเรื่องบ่นหนูทุกวันเลยค่ะ” ฉัตรแก้วได้ทีก็รีบฟ้อง

“แกมันไม่ได้เรื่อง ถ้าคิดเองไม่เป็นเดี๋ยวให้ไอ้นนท์มันช่วยคิดให้แล้วกัน” ตลอดหลายปีที่ผ่านมีในบ้านหลังคาเดียวกัน ดูเหมือนว่าชานนท์จะสนิทกับฉัตรแก้วมากกว่าพี่ชายแท้ๆของเธอเสียอีก

“ค่ะ ถ้าหมดธุระแล้วแก้วขอตัวไปนอนต่อก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นชั้นบนไปนอนต่อเหมือนเดิม

“ดูมัน”

“ช่างเธอเถอะครับ คุณหนูยังเด็ก” จริงๆก็ไม่ได้เด็กแล้ว แต่แค่ถูกตามใจมากเกินไปจึงยังไม่รู้จักโตสักที

“มึงก็อีกคน ตามใจกันเข้าไปเถอะ”

“ป้าครับ ขอกาแฟกับขนมปังทาแยมสองแผ่นครับ” ชานนท์หันไปบอกแม่บ้านแล้วนั่งลงตรงหน้านาคินทร์ ทานอาหารเช้าก่อนที่จะออกไปทำงานด้วยกัน

“วันนี้ขับรถไปคนละคันนะ เย็นนี้กูมีธุระ”

“ธุระอะไรครับ” ธุระก็คือธุระ!

“ไอ้นนท์...”

“นัดสาวไว้แน่ๆ แล้วเรื่องเรียนพิเศษของคุณหนูล่ะครับ”

“ฝากมึงจัดการด้วยแล้วกัน” “ครับ...”

ทางด้านพริกแกง

ช่วงเช้าในเวลางาน พริกแกงเอาสัญญาที่ได้มาเข้าห้องประชุมเพื่อวางแผนขั้นตอนการดำเนินงานขั้นต่อไป ทุกคนในห้องประชุมต่างเอ่ยปากชมเธอกันใหญ่ที่มีความสามารถเซ็นสัญญากับคุณนาคินทร์ผู้บริหารห้างสรรพสินค้าชื่อดังได้สำเร็จ แต่การได้ลายเซ็นของเขามาในครั้งนี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจกับคำชมเลยสักนิด

ก่อนเลิกงาน เสียงไลน์ดังขึ้นที่มือถือเครื่องใหม่รุ่นล่าสุด ที่เธอเพิ่งจะไปสอยมาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ด้วยความเคยชินเธอจึงหยิบขึ้นมาดู เผื่อมีธุระแต่พอเห็นว่าเป็นใครที่ไลน์เข้ามาเธอถึงกลับช่างใจก่อนที่จะเปิดอ่าน

นาคินทร์ : ทานข้าวเย็นกัน ผมเลี้ยงเอง

พริกแกง : ฉันซื้อกินเองได้ค่ะ

นาคินทร์ : จะมาหรือไม่มา

พริกแกง : ค่ะ เดี๋ยวออกไป

นาคินทร์ : OK อย่าให้ผมรอนานนะครับ

การสนทนาผ่านข้อความจบลง หญิงสาวถึงกลับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

เห็นแก่วันนี้ที่เธอถูกชมในห้องประชุม เธอจะยอมไปนั่งทานข้าวเย็นกับเขาสักครั้งแล้วกัน

ส่วนนาคินทร์หลังจากวางมือถือลง ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ