04 เมิน

เช้าวันต่อมา

เจ้าขาตื่นแต่เช้าเตรียมตัวที่จะไปเรียนเพราะไม่อยากขาดเรียนหลายวัน ความจริงเธอก็ยังไม่หายจากอาการไข้หรอกแต่ก็จะฝืนไปเรียน ที่เธอเป็นแบบนี้คนทำก็ไม่ใช่ใครหรอกนอกจากชายหนุ่ม เป็นครั้งที่สองที่เธอและเขามีอะไรกัน ครั้งแรกเป็นเพราะทั้งสองคนเมาด้วยกันทั้งคู่เลยเผลอมีอะไรกันแต่เมื่อวานก่อนมันไม่ใช่ เขามาหึงหวงเธอทั้งๆที่เพิ่งจะกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าเอง

“เจ้าขา...”เสียงเข้มเอ่ยเรียกเด็กสาวทันทีที่เธอเดินลงมาถึงด้านล่าง

“ค่ะพี่พราน”เธอขานรับชายหนุ่มแต่ไม่ได้หันไปมอง

“เดี๋ยวพี่จะแวะไปส่ง”

“ไม่จำเป็นค่ะ หนูไปเองได้”เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“เจ้าขา...”ชายหนุ่มกดเสียงต่ำก่อนจะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วเดินมาหาเธอ

“พี่ก็ไปส่งแฟนพี่สิคะหนูจะไปเรียนกับเพื่อน”

“เจ้าขา!!”ชายหนุ่มคว้าที่ต้นแขนของเด็กสาวแล้วออกแรงบีบอย่างแรง

“โอ้ยย!! อะไรของพี่อีกเนี่ยเมื่อวานยังดีๆอยู่เลย ผีเข้าอีกแล้วหรือไง”เธอสะบัดแขนออกอย่างแรงแล้วถอยหนีชายหนุ่มไป

“พะ พี่ขอโทษ”

“ไม่ต้องมายุ่งกับหนู พี่อยากจะไปไหนก็เรื่องของพี่ส่วนหนูจะไปกับเพื่อน”

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ปริปากพูดออกมาเธอก็รีบวิ่งมาที่หน้าบ้านทันทีเพราะเพื่อนของเธอมาจอดรถรอรับอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว

“เจ้าขา เจ้าขา! โถ่เว้ย!”ชายหนุ่มหัวเสียเอามากๆที่เด็กสาวไม่ยอมเชื่อฟังคำพูดของเขา

“คุณพรานคะ จะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ”

“ไม่ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปทำงานเลย ถ้าหยกเธอมาหาผมบอกว่าผมออกไปทำงานแล้วกลับเมื่อไหร่ไม่รู้บอกเธอว่าไม่ต้องรอ”

“ค่ะคุณพราน”

“ตอนเย็นไม่ต้องทำอาหารเผื่อผมนะครับ ผมจะแวะไปที่ผับเลยอาจจะนอนที่นั่นด้วยฝากป้าคอยดูแลเจ้าขาด้วยนะครับ”

“ค่ะ”

ตัดมาอีกด้าน

“มึงเป็นอะไรของมึงวะอีเจ้าขา วิ่งหน้าตื่นมาอย่างกับเจอผี”เพื่อนสาวร่างชายของเธอพูดขึ้น

“ยิ่งกว่าผีอีก”เธอตอบเพื่อน

“ใครวะ อย่าบอกนะว่ามึงวิ่งหนีพี่พรานสุดหล่อของกูมา”

“จะมีใครได้อีกล่ะ”เด็กสาวตอบพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“จะว่าไปพี่ชายมึงก็หล่อเหมือนกันนะแถมยังเป็นหมอด้วยสเปคกูหมดเลย”

“เค้าคงจะเอามึงหรอกไอ้ทอม”

“อร๊ายยย เรียกให้ถูกให้ครบสิยะฉันชื่อทอมมี่”

“จ้าแม่ทอมมี่สุดสวย สวยเลิศในปฐพีไม่มีใครเทียม”

“ขอบใจ ถึงมันจะดูเหมือนทำประชดแต่ฉันก็น้อมรับเพราะมันคือความจริง”

“.....”เด็กสาวกรอกตาใส่เพื่อนเธอพร้อมกับเบะปากอย่างหมั่นไส้

และไม่นานทั้งสองก็พากันมาถึงที่มหาวิทยาลัย เธอรีบลงจากรถแล้วขึ้นเรียนทันทีเพราะเธอเสียเวลากับชายหนุ่มมามากพอสมควรทำให้เธอมาเรียนเกือบไม่ทัน

“เกือบสายนะเจ้าขา เมื่อวานหายไปไหนมาติดต่อไม่ได้เลย”เพื่อนสนิทของเธอเข้ามาทักทาย

“เป็นไข้น่ะ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกใครเลย”

“ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วนี่แกหายดีแล้วใช่ไหมถึงมาเรียนได้ ฉันว่าหน้าแกยังดูซีดๆอยู่นะเรียนไหวเหรอ”

“ไหวดิ”เธอตอบอย่างเข้มแข็ง

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าเรียนกันเถอะเลิกคลาสแล้วจะได้กลับบ้านกัน”

“อื้ม”

เวลาผ่านไป หลังเลิกคลาสเรียน

“วันนี้ช่วงบ่ายอาจารย์เลิกคลาสพวกเราไปเที่ยวไหนกันดี”

“ฉันอยากกลับบ้านอ่ะอยากนอนรู้สึกเพลียยังไงก็ไม่รู้”

“เออๆ ฉันว่าแกก็สมควรพักเหมือนกันนั่นแหละหน้าซีดจริงๆเลยนะเนี่ย”

“....”เด็กสาวรู้สึกว่าร่างกายเธออ่อนเพลียและเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาอีกครั้ง วันนี้เธอฝืนมาเรียนทั้งๆที่ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรงดีเลยแต่เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น

“แล้วนี่มึงจะกลับกับใคร พี่พรานรู้หรือเปล่าว่าวันนี้มึงมีเรียนแค่ช่วงเช้า”

“ไม่รู้ กูไม่ได้บอก”เธอตอบ

“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวให้อีทอมมี่กลับไปส่งมึงก็แล้วกัน”

“เห้ยไม่เป็นไร กูกลับเองได้สบายอยู่แล้วพวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง”เธอรีบพูดปฏิเสธเพื่อน

“แล้วมึงจะกลับยังไงเจ้าขา”

“แท็กซี่ไง หน้ามหาลัยมีแท็กซี่เต็มไปหมดไม่ต้องกลัวหรอกกูกลับถึงบ้านแน่นอน”

“แต่กูว่า...”

“กูไปก่อนนะ โชคดีนะพวกมึงเจอกันอาทิตย์หน้า”เด็กสาวรีบวิ่งออกไปเพราะรู้ว่าเพื่อนของเธอจะต้องพูดขัดคออีกแน่นอน เธอวิ่งออกมาที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้วโบกแท็กซี่นั่งกลับไปที่บ้านทันที

“เท่าไหร่คะคุณลุงค่าแท็กซี่”

“140บาทครับ”

“แต่ในมิเตอร์มันเกินนะคะทำไมคุณลุงคิดแค่นี้ล่ะคะ”เธอมองไปที่หน้าจอมิเตอร์เงินที่หน้าจอมันแสดงมันเกินไปไม่กี่บาทแต่เค้าไม่ได้คิดมากไปกว่านั้น

“ลุงเอาแค่นี้แหละครับไม่เป็นอะไรหรอก”

เด็กสาวควักเงินออกมาจากในกระเป๋า 200 แล้วยื่นให้กลับคนขับแท็กซี่

“ไม่ต้องทอนนะคะคุณลุงถือว่าหนูช่วยค่าน้ำมัน ลุงเป็นคนดีสมควรที่จะได้รับการตอบแทนค่ะ”

“อ้าวแม่หนู!!”เธอไม่ได้สนใจเสียงเรียกของคนขับแท็กซี่เลย เด็กสาวรีบวิ่งกลับเข้ามาในบ้านถอดรองเท้าแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องทันที

ทันทีที่เข้ามาถึงในห้องเธอก็โยนกระเป๋าสะพายขึ้นเตียงแล้วล้มตัวลงนอนทันที เธอผล็อยหลับไปเพราะความเพลียตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว

“อื้มมม นอนนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”เธอตื่นขึ้นมาเห็นว่าข้างนอกมืดสนิทแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเธอนอนไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน

เด็กสาวหยัดตัวลุกขึ้นนั่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู มีสายโทรเข้ามาเกือบร้อยสายพร้อมกับข้อความอีกนับสิบจากชายหนุ่ม เธอไม่ได้สนใจจะเปิดข้อความอ่านหรือจะกดโทรกลับไปเลยเธอวางโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วลงไปที่ด้านล่างทันที

“อ้าว! คุณหนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะทำไมไม่เห็นมีใครเห็นคุณหนูมาเลย”แม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะอยู่ก็ตกใจที่เห็นเธอลงมาจากชั้นบน

“กลับมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วค่ะแต่หนูไม่เห็นมีใครอยู่บ้านเลย”เธอตอบ

“สงสัยแม่บ้านกำลังวุ่นกันอยู่ในสวนแน่ๆเลย”

“แล้วนี่คุณชายของป้ายังไม่กลับมาอีกเหรอคะ”

“คุณพรานบอกว่าวันนี้อาจจะไม่กลับอาจจะนอนค้างอยู่ที่ผับเลย สั่งให้ป้าทำอาหารให้แค่คุณหนูพอ”

“อ๋อค่ะ”เธอพยักหน้าตอบรับเบาๆ

จากนั้นเธอก็นั่งลงกินข้าวอย่างเงียบๆจนกระทั่งได้ยินเสียงรถเก๋งเล่นเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว

“อ้าว ไหนว่าคุณพรานไม่กลับบ้านไง”แม่บ้านบ่นพึมพำ

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีและอารมณ์ที่ฉุนเฉียวเหมือนกำลังโมโหกับอะไรบางอย่างมา

“ป้าคะเก็บโต๊ะได้เลยค่ะหนูอิ่มแล้ว”

“เจ้าขา!”

“หนูขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะคะป้า ยังเพลียไม่หายเลย”

“ค่ะคุณหนู”

เธอเดินหันกลับไปที่บันไดโดยที่ไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ยืนอยู่ เธอมองชายหนุ่มเป็นเพียงธาตุอากาศที่เธอมองไม่เห็นไม่อยากสนใจไม่อยากพูดคุยด้วย

“อย่ามาทำเมินใส่พี่แบบนี้นะเจ้าขา โทรไปทำไมไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ จะทำให้พี่เป็นห่วงทำไม”

“....”เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรงพร้อมกับก้าวขาขึ้นไปบนบันไดอย่างรวดเร็ว

“เจ้าขา!!”ชายหนุ่มรีบวิ่งตามขึ้นไป “เธออย่ามาวิ่งหนีพี่แบบนี้นะ!”

“.....”

“เจ้าขา!!”ชายหนุ่มรีบคว้าแขนของเธอเอาไว้ขณะที่เธอกำลังจะเข้าห้อง

“ปล่อย!!”

“ทำไมตังยังร้อนแบบนี้ล่ะเจ้าขา ยังไม่หายอีกเหรอ”

“เรื่องของหนู ไม่เกี่ยวกับพี่!”

“ยาที่พี่เอาให้เธอได้เอากินบ้างหรือเปล่า”

“ไม่กินแล้วก็ไม่อยากกินด้วย เลิกบังคับหนูซักที”

“ทำไมมันถึงดื้อด้านแบบนี้นะ กินยายากนักใช่มั้ย ได้!!”ชายหนุ่มดึงเด็กสาวให้เดินตามเขาไปที่ห้อง เธอพยายามขัดขืนแล้วแต่พละกำลังของเธอมีน้อยกว่าเลยสู้แรงผู้ชายไม่ได้

“พี่จะทำอะไร!?”

“กินยายากก็ต้องฉีดยาไงล่ะ”