พรานเถื่อน

เรื่องราวของทั้งสองคนเกิดขึ้นในวันแต่งงานของเพลิงและวันใหม่ ด้วยความเมาจากแอลกอฮอล์ทำให้ทั้งสองคนไม่มีสติและเผลอมีอะไรกันในที่สุด ครั้งแรกของเด็กสาวที่เธอเก็บและทะนุถนอมมันเอาไว้เพื่อมอบให้กับคนที่เธอรักมากที่สุด แต่ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าพี่ชายได้พรากมันไปแล้ว

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ใช้ชีวิตตามปกติ แต่เด็กสาวจะพูดกับผู้เป็นพี่ชายน้อยลงเพราะยังรู้สึกโกรธที่พี่ชายทำแบบนั้นกับตนเอง และก็รู้สึกโกรธตัวเองที่ใจง่ายแบบนั้น แต่ทุกอย่างมันผ่านมาแล้วมันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว เธอจึงต้องจำใจยอมรับมันเธอไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น เธออยากให้ทุกอย่างมันจบสิ้นลงตรงนี้ และผู้เป็นพี่ชายก็ไม่อยากมีพันธะเช่นกัน ทั้งสองคนจึงตกลงกันเอาไว้ว่าจะทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ทว่า...

นับวันชายหนุ่มเริ่มใช้อิทธิพลคำว่าผู้ปกครองกับเธอมากขึ้น เธอมีความรู้สึกว่าชายหนุ่มเริ่มหวงเธอเวลาเธอไปไหนกับเพื่อนผู้ชาย หรือออกเที่ยวกลางคืน หลายครั้งที่ถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำที่เจ็บปวดจากชายหนุ่ม ไม่รู้ว่าทุกคำที่เขาพูดออกมามันแสดงออกถึงความหึงหวงหรือโกรธเกลียดเธอกันแน่

หลายครั้งที่เด็กสาวต้องไปนั่งแอบร้องไห้คนเดียวเพราะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่แม่ของเธอทิ้งไปโดยที่ไม่เอาเธอไปด้วย ถึงเธอจะโตมากับคำว่าครอบครัวที่มีฐานะมีพ่อเลี้ยงที่รักใคร่เอ็นดูเธอเหมือนกับลูกแท้ๆ แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย บางครั้งเธอยังแอบคิดว่าชีวิตนี้ไม่มีใครต้องการเธอเลยแม้กระทั่งญาติที่เธอสมควรจะไปอยู่ด้วยมากที่สุด

ใครจะไปรู้ว่าภายนอกของเด็กที่แสนจะสดใสน่ารักคนนี้มันแอบซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ด้านใน ยากนักที่ใครจะสามารถหยั่งถึงมันได้ เพราะเธอไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรับรู้เลย

เวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆและก็ยังไม่มีใครรับรู้ถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้งของทั้งสอง จนวันหนึ่งทั้งสองได้มีอะไรกันอีกครั้งอย่างเต็มใจทั้งสองฝ่าย มันไม่ใช่ความรักเพียงแต่มันยังอยู่ในช่วงเวลาที่สับสนของทั้งสอง

แต่แล้ววันนึงแฟนเก่าของชายหนุ่มที่เคยรักมากก็หวนกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดมันจึงอลวนมากขึ้น อีกคนก็ยังลืมไม่ได้ ส่วนอีกคนก็ทั้งรักทั้งหวงแต่ไม่กล้าปริปากบอกไป

......

“แต่งตัวไปไหนอีกเจ้าขา”

“ไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ จะได้ไม่ต้องอยู่เป็นก้างขวางคอใคร”

“พี่ไม่ให้ไป!!”

“คุณพ่อให้พี่เป็นคนดูแลเจ้าขา เป็นผู้ปกครองเจ้าขา แต่ไม่ได้ให้มาเป็นเจ้าชีวิตของเจ้าขานะคะ”

“เจ้าขา!!”

“ขอตัวค่ะ”

เด็กสาวสะบัดแขนที่ถูกมือของชายหนุ่มจับเอาไว้ออกแล้วเดินออกมาที่หน้าบ้านทันที ชายหนุ่มรีบวิ่งตามมาก่อนจะอุ้มเด็กสาวพาดบ่าแล้วพากลับเข้าไปในบ้านทันที

“พี่พรานปล่อยนะ!!”

“พี่ไม่ปล่อย และพี่ก็ไม่อนุญาตให้เจ้าขาไปเที่ยวด้วย อายุเท่าไหร่เองแต่กลับเที่ยวผับเที่ยวบาร์ได้แล้ว”

“เจ้าขาจะไป ปล่อย!!”

“....”ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำพูดของเด็กสาวเลย เค้าพาเธอกลับขึ้นมาบนห้องทิ้งตัวเธอลงบนเตียงอย่างแรงแล้วรีบเดินออกมาล็อกประตูห้องของเธอทันที

ปัง ปัง ปัง

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะพี่พราน พี่จะมาขังเจ้าขาแบบนี้ไม่ได้นะ เปิด!!”

ปัง ปัง ปัง

เด็กสาวพยายามทุบประตูอย่างแรงจนสองมือของเธอแดงเป็นสีเสือดสด

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่อนุญาต พี่บอกเราแล้วเราไม่ฟังพี่เองพี่ก็ต้องจัดการแบบนี้แหละ”

“ไม่!! ปล่อยเจ้าขาเดี๋ยวนี้ เปิด!!”

เด็กสาวพยายามโวยวายแต่ก็ไม่เป็นผล เธอหันหลังกลับไปนั่งลงบนเตียงแล้วตั้งสติ ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง เธอเดินออกไปที่หน้าระเบียงห้องพร้อมกับก้มลงมองที่ด้านล่างก่อนจะเดินมาคว้ากระเป๋าที่ด้านในแล้วรีบปีนลงไปจากหน้าระเบียงทันที

ตุบบ

“หึ!! คิดว่าขังเจ้าขาไว้ในห้องแล้วจะห้ามเจ้าขาได้เหรอคะ”เธอกระตุกยิ้มอย่างสะใจก่อนจะรีบวิ่งออกไปที่หน้ารั้ว แล้วขึ้นแท็กซี่ไปทันที

@ผับ

“เบาๆดิวะอีเจ้าขา แดกอย่างกับน้ำเปล่าแบบนี้เดี๋ยวก็เมาตายห่าพอดี”เพื่อนของเธอรีบห้ามปราม ทันทีที่เด็กสาวมาถึงยังผับที่ได้นัดกับเพื่อนๆเอาไว้เธอก็กระดกเหล้าเพียวๆอย่างเดียวเลย ไม่สนใจแม้คำห้ามปรามของเพื่อนสนิท

“กินแม่งไปเหอะ ตายไปเลยได้ยิ่งดีจะได้หมดเวรหมดกรรม”

“เห้ย!! มึงพูดอะไรของมึงวะอีเจ้าขา อย่าพูดแบบนั้นดิ”เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมา ทำให้เพื่อนที่เหลือของเธอต่างพากันตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทพูดออกมาแบบนี้

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะเจ้าขา เก็บกดอะไรมาหรือเปล่าเล่าให้พวกกูฟังได้นะเว้ย”

ตอนแรกเพื่อนของเธอคิดว่าเธอพูดออกมาเพราะความเมา แต่พอได้มองหน้าเจ้าขาดูแล้วมันกลับไม่ใช่แบบนั้น

“กูไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมว่ะ กูเคยมีความสำคัญในชีวิตของใครบ้างหรือเปล่าวะ”

“มีดิวะ มึงยังมีพวกกูมีพี่ชายมีพ่อ”

“เหอะ!!พี่ชายที่เห็นแก่ตัวเอาแต่ได้น่ะเหรอ”เธอกระตุกยิ้มมองอย่างน่าสมเพช

“.....”เพื่อนๆของเธอหันมองหน้ากันและกันอย่างงงๆ เพราะไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกมาเลย

.......

ตัดมาทางด้านชายหนุ่ม

หลังจากที่ขังเด็กสาวไว้อยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเองอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเพื่อที่จะพักผ่อน เด็กสาวเข้าใจว่าชายหนุ่มพาแฟนเก่ามาอยู่ที่บ้านด้วยแต่ความเป็นจริงเธอแค่ไปมาหาสู่ระหว่างวันแค่นั้นเองไม่ได้มานอนค้างหรือมากินอยู่ที่นี่

ครืด ครืด ครืด

ในขณะที่เขากำลังจะลมตัวลงนอนบนเตียงก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที

“มีอะไร?”

( นายครับ ผมเห็นคนคล้ายๆคุณเจ้าขาอยู่ที่ผับเลยครับ )

“คนหน้าเหมือนหรือเปล่า เจ้าขาเธออยู่ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหน”ชายหนุ่มตอบกลับลูกน้องไป

( เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมคงตาฝาดไปจริงๆ ขอโทษด้วยนะครับนาย )

“เออๆไม่เป็นไร”

ชายหนุ่มกดวางสายจากลูกน้องไปจากนั้นก็ลุกเดินไปที่ห้องของเด็กสาว เพื่อที่จะไปดูว่าเธอนั้นนอนหลับไปหรือยัง

แต่พอไขกุญแจแล้วเดินเข้าไปด้านในเท่านั้นแหละ เค้ารู้ได้ทันทีว่าที่ลูกน้องเค้าเห็นไม่ใช่คนหน้าเหมือนแนน่อน เพราะเด็กสาวไม่ได้อยู่ในห้องแถมกระจกหน้าระเบียงก็เปิดเอาไว้อีก

เขารีบเดินกลับมาที่ห้องแล้วหยิบโทรศัพท์โทรกลับไปหาลูกน้องคนนั้นทันที

“มึงจับตาดูเจ้าขาเอาไว้กูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบชายหนุ่มก็กดวางสายไปทันที จากนั้นก็คว้ากุญแจรถหรูของตัวเองแล้วขับออกไปทันที