03 พิษไข้

เช้าวันต่อมา

ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟาและคอยชำเลืองตามองไปที่บันไดอยู่ตลอด เพราะปกติเด็กสาวจะแต่งตัวลงมาด้านล่างเตรียมตัวที่จะไปเรียน แต่วันนี้แปลกเพราะสายมากแล้วแต่เด็กสาวยังไม่ลงมาเลยเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะเจ็บป่วยหรือไม่ได้นอนขนาดไหนเธอก็จะฝืนร่างกายไปเรียนตลอด

“ไปตามเจ้าขาที”ชายหนุ่มหันไปพูดกับแม่บ้าน

“ค่ะคุณพราน”แม่บ้านตอบรับ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไปมุ่งตรงไปยังห้องของเด็กสาว

ก๊อก ๆ ๆ “คุณหนูคะคุณพรานให้มาตามลงไปค่ะ” ก๊อก ๆ ๆ “คุณหนูตื่นหรือยังคะ”

แม่บ้านยืนเคาะประตูอยู่นานแต่ก็ไร้วี่แววของเด็กสาวมาเปิดประตูหรือเสียงขานตอบรับจากด้านใน

“คุณหนูเจ้าขาคะ คุณหนู”

“ไปเอากุญแจสำรองมา ฉันจะเปิดเข้าไปข้างใน”ชายหนุ่มเดินตามขึ้นมา ยืนดูแม่บ้านเคาะประตูอยู่นานเขาเลยไม่อยากรอ

“ค่ะคุณพราน”แม่บ้านตอบรับจากนั้นก็รีบเดินไปเอากุญแจสำรองมาให้ชายหนุ่มทันที

“ได้แล้วค่ะคุณพราน”

“ขอบใจ”ชายหนุ่มรับกุญแจมาแล้วไขเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที

ร่างของเด็กสาวนอนซมอยู่ที่เตียงโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าจากเมื่อคืนเลยตัวของเธอยังคงเปียกชื้นจากเหตุการณ์เมื่อคืน

“เจ้าขา”ชายหนุ่มเอามือไปแตะที่ตัวของเด็กสาวแล้วต้องรีบชักกลับมาเพราะเธอตัวร้อนมาก

“ไปเตรียมยาแก้ไข้กับกะละมังน้ำให้ทีนะ”

“ได้ค่ะคุณพราน”

หลังจากที่แม่บ้านเดินออกไปชายหนุ่มก็ดึงผ้าห่มที่เด็กสาวใช้คลุมร่างกายอยู่ออกไป แล้วถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมดเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเปลี่ยนผ้าห่มให้กับเด็กสาวใหม่เพราะที่มีอยู่มันชื้น จากนั้นก็พาตัวของเธอนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม

“ยาลดไข้กับกะละมังได้แล้วคุณพราน”แม่บ้านสองคนเดินเข้ามาพร้อมกันอีกคนเดินถือกะละมังน้ำมาอีกคนถือยาลดไข้และขวดน้ำ

“เอามาให้ฉันเลย”ชายหนุ่มพูด

เขารีบเอายาลดไข้ให้กับเด็กสาวกินจากนั้นก็เช็ดตัวให้เธอจนกระทั่งพิษไข้ของเธอทุเลาลง

“ฮึกก แม่จ๋า แม่กลับมาหาหนูก่อน หนูอยากไปอยู่กับแม่”เสียงละเมอของเด็กสาวทำเอาชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าอาการไข้อยู่หัวใจกระตุกวูบทันที

“เจ้าขา...เธอได้ยินพี่มั้ย”

“ฮึกก หนูเกลียดคนใจร้ายเค้าทำร้ายหนู”

“พี่ขอโทษ...พี่แค่ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน พี่หวงเธอ พี่ทนไม่ได้ถ้าเธอจะต้องไปเป็นของคนอื่น”

“.....”เด็กสาวเพียงแต่ละเมอออกมาเพราะพิษไข้ ความจริงเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอพูดอะไรออกมาบ้าง แต่ทุกอย่างที่เธอพูดมันออกมาจากส่วนลึกของเธอที่เธอเก็บมันเอาไว้ตลอดจนกลายเป็นความอัดอั้นตันใจ

ชายหนุ่มนั่งเฝ้าไข้เด็กสาวโดยที่ไม่ได้ไปทำงาน ปกติเขาก็ไปเข้าเวรตามเวลาหรือบางเวลาอยู่แล้วเพราะถ้าไม่มีเคสผ่าตัดเคสใหญ่เค้าก็จะไปทำงานที่ผับของเขาหรือไม่ก็อยู่ที่บ้าน

เวลาผ่านไป

ร่างบางกระพริบตาถี่ๆก่อนจะลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆห้อง

“อื้มมม ปวดหัวจัง”เมื่อเธอจะลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกปวดหัวจ๊ีดทันที ทำให้เธอต้องหงายหลังลงไปนอนราบกับเตียงเหมือนเดิม

“ฟื้นแล้วเหรอ”ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวต้มในมือ

“พี่เข้ามาได้ไง!?”

“เธอเป็นไข้พี่เลยมาดูแลน่ะ”

“ไม่จำเป็น!!หนูไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพี่”เธอพยายามตะเบ็งเสียงพูดเท่าที่จะพูดได้

“พี่ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกถ้าเรื่องนี้พี่ไม่ได้เป็นต้นเหตุ”ชายหนุ่มตอบ

“หนูจะเป็นหรือจะตายมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่เลย ออกไปจากห้องหนูเดี๋ยวนี้”

“พี่ไม่ออก พี่ว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่ามากินโจ๊กร้อนๆก่อนจะได้กินยา”

“ไม่กิน!! พี่เป็นไบโพล่าร์หรือยังไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย”

“....”ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ เหมือนคำพูดทุกคำของเด็กสาวไม่ได้ผ่านเข้าไปในรูหูของเขาเลย

“พี่พราน! นี่พี่พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่กินเอาออกไปแล้วพี่ก็ออกไปจากห้องของหนูด้วย”เด็กสาวพยายามปฏิเสธอาหารที่ชายหนุ่มเอามาป้อนเธอ

“อย่าดื้อได้มั้ย มากินข้าวจะได้กินยาไม่กินข้าวกินยาแล้วมันจะหายหรือยังไง”

“จะหายหรือไม่หายมันก็ตัวหนู”เธอสวนกลับทันที

“พี่เป็นหมอ เพราะฉะนั้นพี่มีสิทธิ์ที่จะดูแลคนไข้”

“แต่หนูไม่ใช่คนไข้ของพี่เพราะฉะนั้นออกไปจากห้องของหนูได้แล้วค่ะ”

“จะยอมกินข้าวกินยาดีๆหรือจะให้พี่ฉีดยาแทน”

“....”เด็กสาวหยุดชะงักพร้อมกับมองหน้าของชายหนุ่มด้วยสายตาที่แข็งกร้าวจากนั้นก็คว้าถ้วยโจ๊กในมือของชายหนุ่มมาตักกินเอง

“ฮึ!! นึกว่าจะแน่”

“หนูอิ่มแล้ว”เธอยื่นถ้วยโจ๊กคืนให้ชายหนุ่มไป ทั้งๆที่เพิ่งจะกินไปได้ไม่กี่คำเองแต่เธอไม่รู้สึกหิวหรืออยากอาหารอะไรเลยเธออยากนอนซะมากกว่า

“กินอีก”

“ก็หนูบอกว่าอิ่มแล้วหูตึงหรือยังไง”เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มอีกครั้ง

“ดื้อนักใช่มั้ย ได้!!”ชายหนุ่มตักโจ๊กใส่ปากตัวเองก่อนจะวางถ้วยโจ๊กลงบนเตียง แล้วหันกลับไปหาเด็กสาวพร้อมกับพุ่งเข้าจูบเธอปล่อยโจ๊กทั้งหมดที่อยู่ในปากของเขาเข้าไปในปากของเด็กสาวจนหมด

“อื้อออ อื้มมม”

“....”ชายหนุ่มผละจูบออกมาเมื่อรู้ว่าเด็กสาวกลืนโจ๊กไปหมดแล้ว

ผั๊วะ!!

“โอ้ยย เจ้าขา!!”ชายหนุ่มยกมือขึ้นทาบหัวของตัวเองเมื่อถูกเด็กสาวตบเข้าที่หูอย่างจัง ถึงจะไม่แรงมากแต่ก็ทำให้หูอื้อได้

“สมน้ำหน้าพี่อยากฉวยโอกาสกับหนูดีนัก”

“เธอนี่มันเป็นเด็กอะไรกันทำไมชอบใช้กำลังอยู่เรื่อยเลย”

“ก็เหมือนกับพี่นั่นแหละที่ชอบฉวยโอกาสกับหนู ออกไปจากห้องของหนูเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“พี่ไม่ออกจนกว่าเธอจะกินโจ๊กจนหมดถ้วยแล้วก็กินยา”ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม

“....”เด็กสาวถอนหายใจอย่างแรงแล้วหยิบถ้วยโจ๊กมานั่งตักกินจนหมดจากนั้นก็อมเม็ดยาเข้าไปตามด้วยน้ำเปล่า

“เสร็จละ ออกไปได้ยัง”

“อืม ถ้ามีอะไรก็ไปเรียกพี่ที่ห้องได้เลยนะ”

“.....”เธอมองหน้าชายหนุ่มนิ่งๆไม่ตอบอะไรไป

ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องของเด็กสาวเธอรีบลงจากเตียงไปล็อคประตูไว้ทันที คราวนี้เธอล็อกกุญแจด้านในด้วยชายหนุ่มไม่มีทางเข้ามาได้แน่นอน

ถุยย “แหวะ!ยาอะไรก็ไม่รู้ขมชะมัดเลย”เธอคายยาที่ชายหนุ่มเอามาให้ทิ้งลงถังขยะไป จากนั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหลับไปอีกครั้ง