3.ใจเย็นๆ

"งานเลี้ยงและ..เจ้าต้องไปร่วมงานมิล"

เธอปรือตาขึ้นมามองหน้าของท่านพี่ลิเลียนที่กำลังเลือกชุดในตู้เสื้อผ้าของเธอออกมา

"สีแดงเป็นไง หรือว่าสีม่วงดี"

"ข้าไม่คิดจะพาตัวเองไปให้ชนชั้นสูงพวกนั้นหัวเราะหรอกนะ หากว่าพี่อยากไปก็ไปได้เลยเพราะว่าข้าอยากจะนอน"

"ไม่เอาแบบนั้นสิมิล เจ้าจะทอดทิ้งเวลาอีกไม่ถึงห้าปีที่จะอยู่ในวัยงดงามไปแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ช่วยเสียดายความงดงามบนใบหน้านั้นหน่อยเถิด ว่าแต่เมื่อคืนกับเซอร์ไฮน์เป็นยังไงบ้าง ส่วนนั้นของเขาขนาดเท่ากับในข่าวลือรึเปล่า?"

มิลลาลุกขึ้น เธอเสยผมยาวสลวยสีเงินเอาไปไว้ด้านหลังก่อนจะมองหน้าของท่านพี่ลิเลียน

"น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้ทันเห็นส่วนนั้นของเขา เพราะว่าข้าปฏิเสธเขาไปน่ะสิ ขอล่ะพี่ ข้ายังไม่อยากมีความรักในตอนนี้ข้าต้องการเวลาที่จะ..จัดการเรื่องในใจให้เรียบร้อยก่อน"

ลิเลียนเดินเข้ามานั่งบนเตียงของมิลลา 

"นี่ไง พี่กำลังจะทำให้ความเจ็บปวดในใจของเจ้าจางหายไป ไม่มีสิ่งใดจะสามารถทำให้เราลืมเลือนความทุกข์ใจได้เท่ากับการตกหลุมรักใครสักคนและได้ครอบครองเขาในคืนนั้นแล้วล่ะ"

"ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ไปหรอก ท่านพี่ไปคนเดียวเถอะ"

"มิล มันจะต้องมีบุรุษสักคนที่แค่เจ้า..มองเพียงดวงตาของเขา แค่มองตาเท่านั้นเจ้าจะสามารถรับรู้ได้ถึงความต้องการของร่างกาย ในหัวใจจะร่ำร้องเพื่อขอให้เขาสัมผัสเจ้าด้วยฝ่ามือที่ใหญ่โตของเขา"

บางทีเธอก็คิดนะว่าไอ้อาการเพ้อฝันของท่านพี่ลิเลียนเนี่ย เมื่อไหร่มันจะหมดไปสักที

มิลลาได้แต่ร่ำร้องในใจแต่สุดท้ายเธอก็ยินยอมสวมชุดเดรสเรียบๆแต่แต่งหน้าด้วยความเบาบางด้วยฝีมือของท่านพี่ลิเลียน งานในวันนี้คืองานเลี้ยงต้อนรับท่านลอร์ดที่พึ่งจะกลับมาจากสงคราม เขานำชัยชนะมาให้ชาวเมืองเพราะฉะนั้นงานถึงได้จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่มากทีเดียว

"อย่าลืมว่าริมฝีปากของเจ้าจะต้องยกยิ้ม..อยู่เสมอนะมิล ไม่มีบุรุษผู้ใดปรารถนาจะเข้าใกล้สตรีที่ทำหน้าราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบหรอก"

มิลลาหยิบจานขึ้นมาก่อนที่เธอจะตักเค้กมากมายเบื้องหน้าใส่เข้าไปในจาน

"ข้าไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดสตรีจะต้องกระทำเรื่องราวมากมายเพื่อให้บุรุษสักคนชายตามอง.."

ลิเลียนหัวเราะ

"เพราะว่าเจ้ายังไม่เคยสนใจใครแบบจริงจังยังไงล่ะ หากว่าเจ้าตกอยู่ในอาการชอบใครสักคน เจ้าจะอยากดูดีในสายตาของเขา"

"ข้าดูดีในแบบที่ข้าเป็นอยู่แล้ว.."

"น่าตลกจังเลยว่าไหม? เป็นเพียงสตรีที่ถือกำเนิดในตระกูลบารอนจนๆ ได้รับความรักที่มากล้นจากท่านเคาน์มอแอธจนได้แต่งงานในงานที่ใหญ่โต ยังกล้านอกใจไปหาชายอื่น หน้าไม่อายจริงๆ"

คำกล่าวพวกนั้นมันยิ่งกว่าความจงใจเสียอีก ที่เยอะแยะมายืนคุยใกล้เธอแถมยังมองมาที่เธอราวกับกลัวว่าเธอไม่รู้ว่าสตรีที่พวกนางกำลังนินทาคือใคร

มิลลาตักเค้กที่น่าอร่อยพวกนั้นเข้าปากโดยไม่คิดสนใจคำกล่าวลอยลมพวกนั้นเลย

"ข้าคิดว่า..ข้าอาจจะได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่ชื่นชอบความรุนแรง หากว่าพวกเจ้ายังคงนินทาน้องสาวของข้าอย่างเปิดเผยเช่นนี้"

ลิเลียนกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มให้กับสตรีทั้งหลายที่กำลังมาชุมนุมกันตรงนี้

"พึ่งรู้ว่างานเลี้ยงต้อนรับวีรบุรุษ เชิญโสเภณีเข้ามาร่วมด้วย ใครเป็นคนชวนเจ้ามาที่นี่ล่ะลิเลียน หนึ่งในชายหนุ่มที่เจ้ามีค่ำคืนที่ร้อนแรงด้วยหรือว่าเจ้าเชิญตัวเองมา"

"อ่า หากจะกล่าวถึงรายชื่อของบุรุษที่เชิญข้ามา เกรงว่าจะต้องใช้เวลาทั้งคืนนี้เพื่อสาธยายให้เลดี้ได้รับฟัง และหนึ่งในนั้นก็คือเซอร์บริสตัน คู่หมั้นของเลดี้ด้วยค่ะ อันที่จริงข้านอนกับเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นถึงใบหน้าของเขาจะหล่อเหลาถูกใจข้าอยู่บ้างหากแต่เจ้าหนูของเขามันมีขนาดเท่านิ้วก้อยอีกทั้งเขาคือชายที่ไร้ความอดทนอย่างยิ่งเพราะเขาปล่อยออกมาในทันทีที่เรายังไม่ทันได้เริ่มเกมด้วยซ้ำ ด้วยความหวังดีเลดี้ การต้องอดทนนอนกับคนเช่นนั้นทางอาจจะมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่อง.."

"นี่เจ้า!!"

มิลลาเดินเข้ามาเพื่อห้ามปรามท่านพี่ลิเลียนและเลดี้แอเรียล เสียงหัวเราะดังขึ้นมาจนเลดี้แอเรียลต้องเดินออกจากงานในสภาพที่มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา

"พี่กำลังจะทำให้งานเลี้ยงของท่านลอร์ดล่ม"

"ไม่มีทางมิลลา เพราะเลดี้พวกนั้นห่วงหน้าตาของตัวเองมากเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงเรื่องพวกนี้ ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกนางจะต้องทำเหนียมอายในขณะที่ภายใต้หน้ากากนั้นก็โสโครกไม่แพ้กัน"

กลับกลายเป็นเธอที่จะต้องมาคอยปลอบท่านพี่ลิเลียนเพื่อให้นางใจเย็นลง เพื่อจะได้ไม่ไปหาเรื่องสตรีใดในงานเลี้ยงอีก สาบานได้เลยว่านี่คือช่วงเวลาที่เธออยากจะหนีกลับบ้านมากที่สุดเลยก็ว่าได้

"โอ้! มิลลาข้าไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอเจ้าในงานเลี้ยงเช่นนี้"

เธอ..น่าจะหนีกลับไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องมาพบเจอกับคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดอย่างอินคา

"เราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทักทายกันหรอกอินคา.."

"ไม่เอาน่า อย่างน้อยเราก็เคยเป็นสามีภรรยาถึงแม้ว่าข้าจะไม่เคยแตะต้องเจ้าแม้แต่ปลายนิ้วก็ตาม"

"...."

ตอนนี้มิลลาเริ่มแน่ใจแล้วว่าคนที่จะทำลายงานเลี้ยงของท่านลอร์ดไม่ใช่ท่านพี่ลิเลียนแล้ว แต่เป็นเธอต่างหาก!

"แล้วยังไงท่านเคาน์ การมาป่าวประกาศเรื่องนี้เพราะท่านต้องการตั้งรางวัลให้กับคนที่จะหลับนอนกับข้าเป็นคนแรกอย่างนั้นหรือ?"

อินคาหัวเราะและตอนนี้ทุกสายตาในห้องจัดเลี้ยงต่างก็กำลังจับจ้องมาที่เราทั้งสองคน

"ใช่ ครานี้ข้าจะเพิ่มเงินรางวัลเป็นทองสักร้อยหีบให้กับชายหนุ่มที่สามารถทำให้มิลลานอนด้วยได้"

เธอกำมือแน่น เพราะคำกล่าวที่พ่นออกมานั้นมันคือการหมิ่นเกียรติเธอเป็นอย่างมาก! ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปหาเขาเพื่อตบเขาสักที ท่านพี่ลิเลียนก็ไวกว่าเพราะว่านางปาเค้กทั้งก้อนไปใส่หน้าของอินคาจนตอนนี้ทั้งใบหน้าและร่างกายของเขามันเต็มไปด้วยครีมเค้ก โดยเฉพาะบนผมสีดำสนิทของเขาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยซอสสตอเบอรี่และครีมสีเหลืองอ่อน

ใบหน้าของอินคานั้นเหยเกในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มิลลาพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นหัวเราะแต่ทว่า..

"ฮะ! ฮ่า!"

เมื่อมีเสียงหัวเราะเสียงแรกจากใครสักคนดังขึ้นมาคนทั่วทั้งงานตอนนี้ก็เลยพากันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จนทำให้เธอไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีก

อินคากัดฟันกรอด

"เราจะได้เห็นดีกันลิเลียน! และ..ข้าจะทำลายเจ้ามิลลา!!"