4

วันนั้นทั้งวันหวังมามาให้นางคุกเข่ากับพื้นทั้งวัน พอพลบค่ำลู่เมียนเปาไล่เสี่ยวชุยออกไปจากเรือน

นางมองชุดห่อผ้าและถุงเงินที่นางเตรียมพร้อมไว้จะหนีเรียบร้อยเเล้ว

หญิงสาวมองตัวเองในคันฉ่องสีเหลืองทอง นางปลอมตัวเป็นบุรุษชุดสีน้ำตาล การใช้ชีวิตคนเดียวในโลกใบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นเเล้ว

กว่าจะมุดออกช่องลอดหมามาได้เล่นเอานางเกือบตาย

ในรถม้าคันหนึ่ง

"ฝ่าบาท ท่าน"

"อย่าได้เรียกข้าเยี่ยงนี้ เรียกข้าว่าคุณชาย" ฉู่เทียนปรายตามองคนสนิทอย่างเสี่ยวถัง

"ท่านหนีออกมาเยี่ยงนี้ นางต้องเป็นห่วงท่านแน่ ๆ ขอรับ" นางในที่เสี่ยวถังเอ่ยถึงคือมารดาของฉู่เทียน

"เจ้าจะให้ข้าเพิกเฉิกอย่างนั้นรึ แดนใต้เขตติดกับเเคว้นฉิน กำลังจะโดนศัตรูยึด อีกทั้งแม่ทัพชีเหิงพลันได้รับบาดเจ็บ จะต่อสู้กับข้าศึกได้อย่างไร ส่วนเเม่ทัพเสิ่นหยางอยู่ทางแดนเหนือ เจ้าว่าเขาจะลงมาทางแดนใต้รึ ข้าจึงต้องออกโรงเอง"

"ขอรับคุณชาย" เสี่ยวถังจึงเงียบปาก

"แย่เเล้วขอรับ พวกเราชนคน" สารถีด้านหน้าตะโกนขึ้นมา

ฉู่เทียนเปิดม่านออกมองบุรุษชุดสีน้ำเงินนอนเจ็บที่ข้างรถม้า

ในเวลาที่เร่งรีบเหตุใดต้องชนคน กระนั้นเขาจึงต้องลงไปดูหนุ่มน้อยผู้นั้น

บุรุษผู้นั้นเอวบางราวกับสตรี ทำให้เขาอุ้มได้อย่างง่ายดาย

"เจ้า เจ้า" บุรุษผู้นั้นเรียกอย่างไรก็มิตื่น ทำให้ฉู่เทียน จำใจต้องแบกบุรุษผู้นั้นขึ้นรถม้าไปด้วย ถ้าเกิดทิ้งไว้เเล้วตายขึ้นมา ฉู่เทียนนึกละอายใจ

เสี่ยวถังมองเจ้านาย

"คุณชายจะดีรึขอรับ ที่จะให้เจ้าคนนี้เดินทางไปด้วย"

"เจ้ามีวิธีอื่นรึไม่" ฉู่เทียนปรายตาถามคนสนิท กระนั้นต้องจำใจให้บุรุษร่างบางนี้เดินทางไปค่ายทหารทางแดนใต้ด้วย

รถม้าเดินทางมาทั้งคืนยามเช้าจึงถึงชายแดนใต้ ลู่เมียนเปาพลันลืมตาขึ้น นางพบว่าอยู่ในกระโจม เมื่อคืนนางจำได้ว่าตนเองถูกรถม้าชนอย่างแรง

"เจ้าฟื้นเเล้วรึ" น้ำเสียงนี้ทำให้นางหันไปมอง เทียนเทียน

ช่างคล้ายกับเจ้าคนสารเลวเหลือเกิน

"เมื่อคืนรถม้าของข้าชนเจ้า ข้าต้องขออภัยด้วย เจ้าจะเดินทางไปที่ใด ข้าจะให้คนของข้าไปส่ง ที่แห่งนี้คือค่ายทหาร ทางแดนใต้"

นี่นางอยู่ในค่ายทหารรึ

"ข้าไม่เป็นไรเเล้ว"

"ถ้าเจ้าไม่มีที่ไปก็อยู่ในค่ายทหารต่อไปก็ได้" ไม่รู้ว่าเหตุใดฉู่เทียนถึงได้ชวน เจ้าหนุ่มนี้อยู่ค่ายทหาร

"ตกลง ข้าชื่อเสี่ยวลู่"

สายตาเสี่ยวลู่มองบุรุษที่หน้าเหมือนคนรักเก่าของนางในโลกปัจจุบันมีความเจ็บแค้นอยู่เต็มอก

"เรียกข้าว่า แม่ทัพฉู่"

กล่าวจบฉู่เทียนก็พลันย่างกรายออกไป ลู่เมียนเปาได้แต่มองแผ่นหลังของบุรุษผู้นั้น

สามวันผ่านไปลู่เมียนเปาคิดว่าการใช้ชีวิตในค่ายทหารตื่นเต้นไม่น้อย นางในฐานะบุรุษร่างบาง ช่วยพ่อครัวทำอาหารเช้าให้เหล่าทหาร

อีกทั้งยามว่าง ลู่เมียนเปาได้นำหนังแกะมาทำเสื้อกันหนาวอีกด้วย เพราะแดนใต้แห่งนี้ หนาวมาก เหล่าทหารต่างชื่นชมนาง

ในกระโจมของท่านแม่ทัพฉู่เทียน เขามองแผนที่การโจมตีของทหารแคว้นหนาน ที่ทำให้ท่านแม่ทัพชีเหิงเดี้ยงได้ขนาดนี้ ถือว่ามิธรรมดา

อีกไม่กี่วันเขาจะประกาศศึกสงครามกับแคว้นหนาน ที่รุกล้ำดินแดนของต้าถัง

สายตาพลันมองเสื้อเเขนยาวขนแกะของเสี่ยวถังช่างงดงามนัก

"เสี่ยวถัง ได้เสื้อตัวนี้มาจากที่ใด"

"เสี่ยวลู่ มอบให้ข้าน้อยขอรับ"

เสี่ยวลู่อย่างนั้นรึ บุรุษเอวบางหน้าหวาน ทำสิ่งที่สตรีทำ เหตุใดจึงไม่จับกระบี่เยี่ยงบุรุษอื่น

"เรียกเสี่ยวลู่เข้ามาพบข้า"

เสี่ยวถังรับคำแล้วเดินออกไป ส่วนลู่เมียนเปายังเย็บเสื้อขนแกะอย่างมีความสุข นางยังไม่รู้ว่า ฉู่เทียนสงสัยในตัวนาง ว่านางเป็นสตรีปลอมตัวเป็นบุรุษ

เสี่ยวถังเดินเข้ามาหานางเรียกนางไปพบท่านแม่ทัพฉู่ ในใจหญิงสาวคิดว่า ต้องมีเรื่องไม่ดีรอนางอยู่แน่นอน

ชายหนุ่มปรายตามองบุรุษร่างบาง ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับสตรี

"คารวะท่านแม่ทัพ เรียกข้ามามีอันใดขอรับ" ลู่เมียนเปาประสานมือคำนับ ฉู่เทียนอย่างยำเกรง

สายตาฉู่เทียนมองเสี่ยวลู่อย่างจับผิด ไม่ว่าจะเป็นลำคอขาวระหง ใบหน้างาม ช่างไม่คล้ายบุรุษเอาเสียเลย

เหตุใดเขาอยู่ใกล้ เจ้าคนนี้ หัวใจเขามักจะเต้นแรง หรือว่าเขาจะเป็นพวกตัดแขนเสื้อเสียเเล้ว

ไม่นะ!!!

ถ้าเป็นเยี่ยงนี้ ราชวงศ์จะเป็นอย่างไร

ลู่เมียนเปาเองก็สังเกตเเม่ทัพฉู่เช่นกัน

"ท่านแม่ทัพ" เสี่ยวลู่ทำให้เขาดึงสติกลับมา

"เจ้าทำเสื้อแขนยาวให้ข้าด้วยสิ เจ้าแจกแต่นายทหารคนอื่น"

นางก็คิดว่าเรื่องอันใด

"ขอรับ"

ไม่นานฉู่เทียนไล่เสี่ยวลู่กลับกระโจมไป ลู่เมียนเปาพลันถอนหายใจอย่างโล่งอก

กระนั้นนางจึงออกนอกค่ายทหารเพื่อไปชำระร่างกาย อยู่ค่ายทหารมาหลายวัน นางยังไม่ได้อาบน้ำเลย ประกอบกับอากาศที่หนาวจัด...