4 ผีสาวเสียซิง

ความรู้สึกรุ่มร้อนแล่นไปทั่วร่างของเธอ

ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าตัวเองชื่อเฉิงเว่ยฉี เดินดุ่ม ๆ มาอุ้มเธอพาดบ่า ในหัวเธอประมวลผลเรื่องราวใด ๆ ไม่ได้แล้ว

มันร้อน ร้อนไปทั่วทั้งร่างซู่เฟินอยากจะแก้ผ้ากระโดดน้ำเสียเดี๋ยวนี้

“ให้ข้าช่วย” เขาบอกกับเธอ

“ช่วยอะไร ช่วยอะไรกัน” ซู่เฟินพยายาดีดตัวให้เหมือนกุ้ง ดิ้นรนอยู่บนบ่าของเขา มือใหญ่ของเฉิงเว่ยฉีตบตูดเธอไปหนึ่งที

ถานซู่เฟิน แทบอยากจะฆ่าตัวตาย ไอ้คนมารยาทแย่เอ้ย

เฉิงเว่ยฉีแบกนางขึ้นบ่าก้าวดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องนอนรัชทายาท เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มตัวนางเอาไว้ก็ถูกเขากำจัดทิ้งไปหมดแล้ว

กว่านางจะรู้ตัวก็พบว่าตัวเองเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ห่มร่าง

เขาต้องมองสตรีตัวเล็ก ๆ นั่นด้วยความปรารถนาที่ยากจะคาดเดา และยืนรอดูสถานการณ์เผื่อว่านางจะไม่ต้องการให้เขาช่วย

สายตาของผู้ชายคนนั้นจ้องเธอราวกับจะกลืนกิน ที่บอกว่ามารดาจะกินผู้ชายสามเดือนครั้งเมื่อก่อนหน้านี้ เธอพูดเล่นต่างหาก ต่อให้อยากทำจริง ไม่ว่าจะในสถานะผีหรือสถานะคนเธอก็ไม่เอาหรอก มันทำไม่เป็นว้อยยยยย!!!

คน!! ตอนนี้เธอเป็นคนงั้นเหรอ

เพี๊ยะ!!! ถานซู่เฟินตบแก้มขวาของตัวเองแรง ๆ หนึ่งที ความรู้สึกเจ็บชาวาบบนใบหน้า ริ้วมือเกิดเป็นรอยแดงบนผิวพรรณขาวเนียน

“เจ็บ” คนตัวเล็กสะอื้นเบา ๆ ในใจ แต่เธอก็ยังไม่พอใจขออีกทีอีกข้างก็แล้วกัน

พอทำท่าจะตบอีกทีมือใหญ่ของผู้ชายในชุดโบราณคนนั้นก็รั้งมือเธอเอาไว้

“เจ้าจะทำอะไร” เขาถามนาง สตรีผู้นี้เหมือนจะเป็นสตรีไร้สติ ท่าทางคำพูดของนางดูไม่เข้าร่องเข้ารอย

ยามที่เขาจับมือ ความอุ่นร้อนของร่างกายบุรุษแผ่ซ่านมาถึงเธอ หญิงสาวจ้องมองผู้ชายคนนั้นด้วยความรู้สึกโหยหา

“คุณ ช่วยฉันด้วย” ซู่เฟินหนีบขาบิดกายไปมาอย่างห้ามไม่ได้

“แน่ใจนะว่าจะให้ข้าช่วยเจ้า” เฉิงเว่ยฉีจ้องมองใบหน้าสะอาดบริสุทธิ์ของนางอีกครั้ง

สตรีตัวเล็กคนนี้ใบหน้าแดงซ่านเหงื่อกาฬผุดไปทั่วร่าง หากช้ากว่านี้ชีวิตของนางก็ไม่อาจรักษาไว้ได้

“มียาถอนพิษ หรือยากรักษาอะไรพรรค์นั้นใช่ไหม คุณจะรักษาฉันด้วยวิธีนั้นใช่ไหม” เธอถามเขาเพราะเข้าใจว่าที่จะช่วย คือช่วยต้มยา ฝังเข็มอะไรแบบนั้น แบบที่เคยดูในซีรีส์พีเรียดทั้งหลาย

ไม่ได้คิดว่า.......

เดี๋ยวสิ....แม่ผีสาวเบิกตาโพลง พร้อมกับดิ้นรนผลักเขาให้ออกห่าง

“มีสิ ยาถอนพิษก็คือตัวข้ายังไงล่ะ” เขากระซิบกับสตรีตัวเล็กด้วยเสียงเบาหวิว เฉิงเว่ยฉีผลักนางลองนอนราบกับเตียง

ดวงตาของนางกลมโตเปล่งประกายแม้จะไม่งดงามเท่าสตรีผู้นั้น แต่ก็ถือว่าสวยงามกว่าใคร ผิวกายเนียนเรียบดุจหยก ดูออกได้ในทันทีว่านางได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม

คนตัวสูงกว่าโน้มกายจูบนาง อย่างเร่าร้อนดุดัน เสื้อผ้าของนางถูกเขาจัดการไปแล้วก่อนหน้านี้

ซู่เฟินเองก็ทนไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกหัวใจเต้นเร็วหน้ามืดวิงเวียนคล้ายกับจะขาดใจตายให้ได้ ต้องได้รับการช่วยเหลือจากเขา หญิงสาวใช้มือเกี่ยวรั้งปลดสายคาดเอวเขาออกอย่างช่ำชอง เรื่องพรรค์นี้เคยดูในหนังอยู่บ่อย ๆ

ตกลงนี่เธอกำลังจะเสียซิงใช่ไหม?

ซู่เฟินจ้องมองเข้าไปในดวงตาดำสนิทของชายหนุ่ม เรียกได้ว่าเป็นบุรุษที่หล่อเหลา ถ้าเขาเป็นเฉิงเว่ยฉีในนิยายจริง ๆ ทีมมัมหมีพระรองอย่างเธอก็ตายตาหลับแล้วแม่

ก็พ่อหนุ่มที่กำลังกลืนกินเธออยู่นี้ หล่อระดับโลก เทียบกับดาราซีรีส์ยุคปัจจุบันได้แบบเน้น ๆ นี่ยังว่าอาจดีกว่าหลายคนด้วยซ้ำ โชคดีแล้วมารดาเอ๋ย

ริมฝีปากเรียบเนียนของเฉิงเว่ยฉีประกบจุมพิตกับนาง เขาค่อย ๆ กระทำทุกเรื่องราวอย่างอ่อนโยน นางมีเรือนร่างที่สมสวนไม่มีส่วนเกิน ชายหนุ่มสอดลิ้นลวกร้อนไปสัมผัสกับปลายลิ้นของนางซุกซนวนเวียน หาความหอมหวาน

เพราะอยากแกล้งนางเล่น ๆ เขาจึงขบกัดริมฝีปากนางไปหนึ่งที สตรีใต้ล่าง ถลึงตามองเขาอย่างน่าเอ็นดู ชายหนุ่มยิ้มแบบไม่ยี่หระ

สองมือซุกซนของนางโอ้บล้อมเหนี่ยวรั้งให้ก้มลงไปสัมผัสกับอกอิ่ม คนตัวสูงตอบรับคำเชิญของนางอย่างว่าง่าย

โอ้โห แม่สาวน้อย เธอกรีดร้องในใจ กล้ามากนะหญิงเชื้อเชิญผู้ชายขนาดนี้ ซู่เฟินไม่รู้เพราะอะไรทำให้เธอกล้าถึงขนาดเหนี่ยวรั้งผู้ชายขนาดนั้น

เฉิงเว่ยฉีดูดเม้มโลมเลีย เขาเห็นสตรีหน้าไม่อายผู้นั้น หน้าแดงซ่าน หลับตาพริ้มมืออีกข้างที่ลูบไล้เรือนกายของนางก็เปลี่ยนเป็นขยับลงต่ำ

นางขยับร่างหนี การรุกรานของเขา แต่เฉิงเว่ยฉีแข็งแรงกว่า ดึงสะโพกนางกลับมาอยู่ที่เดิม

“คุณ” ซู่เฟินเรียกเขา ส่วนเขาก็จ้องมองนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“อยากให้ข้าหยุดหรือ” เฉิงเว่ยฉีหยุดการกระทำของตน

ซู่เฟินเม้มปากแน่น ถึงขนาดนี้แล้วพ่อเอ้ย ใครจะอยากให้หยุดกันนางเลยอยู่นิ่ง ๆ ยอมให้เขาลากกลับไปแต่โดยดี

นิ้วมือของผู้ชายคนนั้นล้วงเข้าไปในส่วนสงวนของเธอ เขาลากมือไปมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไป ซู่เฟิน เด้งสะโพกเข้าหามือแกร่ง

“อา!!!” นางร้องครวญครางเสียงหวานแผ่วเบา

“ถ้าอดทนไม่ไหวก็ร้องออกมาเถอะ” เฉิงเว่ยฉีหยอกล้อคนตัวเล็กที่เขากำลังถูกเขาเคี่ยวกรม

เมื่อรู้สึกว่านางพร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไป เฉิงเว่ยฉีก็จับมือนางไปกอบกุมส่วนนั้น พร้อมดึงมือนุ่มเล็กของนางขยับไปมา เขารู้สึกได้ว่านางตื่นเต้น สตรีผู้นี้ตื่นเต้นจนมือสั่นรัว

“เจ้ากลัวหรือ” เขาถาม

“.....” เธอไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ

เมื่อเห็นว่านางกลัว เขาจึงก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มนั่นอีกครั้ง “อย่าเกร็งนะ” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า

ซู่เฟินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เร็ว ๆ เลยพ่อเอ้ย มารดาจะอดทนไม่ไหวแล้ว