5 ไม่เป็นแล้วมัมหมีพระรอง

คนผู้นั้นสอดขาเข้ามาระหว่างขานาง บังคับให้ซู่เฟินแยกเรียวขาออกอย่างเป็นธรรมชาติ เอาเถอะพ่อเอ๊ย มารดาจะทนไม่ไหวแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ ในเมื่อมันเลยเถิดมาถึงจุดนี้เข้าไปแล้ว

ใบหน้าหล่อของเฉิงเว่ยฉี ก้มมองส่วนนั้นของเขาและนาง มันจดจ่ออยู่ตรงหน้าท้องเนียนเรียบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ช่างเป็นสตรีที่สามารถทำให้สติของเขากระเจิดกระเจิงได้ถึงเพียงนี้

คนตัวใหญ่ที่เป็นฝ่ายควบคุม ค่อย ๆ สอดส่วนนั้นเข้าสู่ช่องทางคับแคบใบหน้าของนางเหยเก หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงข้างแก้ม เขาหยุดไว้ก่อนดูเหมือนว่านางจะรับไม่ไหว เขาก้มลงพรมจูบซับน้ำตาให้แก่นาง ตัวเขาเองก็พึ่งรู้ว่านางเป็นสตรีที่ยังไม่ผ่านมือชายใด

“เด็กดี อย่าเกร็งแค่นิดเดียวเท่านั้น” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำอ่อนโยน นางเป็นสตรีคนที่สองที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ แต่ถ้าเป็นเวลาเช่นนี้ก็นับว่าเป็นสตรีเพียงคนเดียว

คนอื่นนั้น เพียงทำให้จบ ๆ กันไปเท่านั้น

“ฉันเจ็บ” เธอบอกออกไปตรง ๆ ความรู้สึกเหมือนกับร่างจะฉีกขาดอย่างไรก็อย่างนั้น ทำไมพวกนางเอกหนังผู้ใหญ่ที่เธอเคยดู อะไร ๆ มันก็ง่ายดายไปหมด

สองมือเนียนนุ่มของซู่เฟิน กอดรัดร่างสูงใหญ่ ไว้แนบแน่นหญิงสาวฝังกรงเล็บลงไปบนแผ่นหลังโดยไม่รู้ตัว สมองของเธอพร่าเบลอ ความรู้สึกมวนท้องผสมกับความเจ็บ

“อา...” เธอลืมตามองขาอีกรอบ เซ็กซี่ระเบิดระเบ้อเลยพ่อเอ๊ย ซู่เฟินกลืนน้ำลายอีกรอบ

ส่วนเขาเองเหมือนเห็นว่านางลืมตาขึ้นมามอง ก็ส่งยิ้มมุมปากพร้อมกับโน้มกายลงจูบนางอีกรอบ ครานี้เขาใช้กำลังบังคับให้นางอ้าปาก ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหลอกล่อให้นางหลงลืมความเจ็บปวด

ส่วนนั้นของเขาปวดหนึบ เมื่อเห็นว่านางเผอเรอเฉิงเว่ยฉีจึงดุนดันเข้าไปในทีเดียว

“โอ๊ย....” นางส่งเสียงร้องอีกครั้ง แถมยังเผลองับริมฝีปากเขาไปอีกด้วย กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่ในปาก เขาชอบความรู้สึกนี้ กลิ่นนี้และร่างกายนี้

คนตัวสูงปล่อยตัวคาไว้ในนั้นรอจนสตรีตัวเล็กเลิกเกร็งตัว จึงเริ่มขยับเอวเล็กน้อย หญิงสาวเริ่มขยับไปตามจังหวะรักที่เขามอบให้ สองมือที่ไม่มีอะไรทำ บีบเคล้นทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างเพลิดเพลิน

ความเจ็บปวดหายไปความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ ซู่เฟินลืมตามองผู้ชายคนนั้นให้ชัด ๆ อีกครั้งร่างกายสมส่วน สัดส่วนเรือนกายอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวกายนับว่าเนียนละเอียด เสียงซิงครั้งนี้ถือว่าคุ้มเอาเรื่องอยู่นะ

เขาขยับบดเบียดเธอไปมาไม่หยุดหย่อน ร่างกายของซู่เฟินรู้สึกเสร็จสมไปไม่รู้กี่ครั้ง เดี๋ยวถอนเดี๋ยวกระแทกเข้ามา เสียดสีกับร่างกายเธออย่างไม่รู้จักพอ

ความรู้สึกร้อนวูบอุ่นร้อนไหลเข้ามาในร่างกายเธอไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ผู้ชายที่ชื่อเฉิงเว่ยฉีก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนครั้งสุดท้ายเขาอุ้มเธอไปนั่งอยู่บนโต๊ะน้ำชา บรรจงเช็ดทำความสะอาดส่วนนั้นให้เธออย่างเบามือ แต่ไป ๆ มา ๆ ดันก้มหน้าดูดกลืนพาลให้เธอเกิดอารมณ์ขึ้นอีกรอบ

เสียซิงทั้งที แบบนี้ค่อยคุ้มค่าหน่อย ทั้งหล่อทั้งเก่ง เธอรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง

ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อเขาก็หมุนกายไปนั่งส่วนนั้นของเขาตั้งชูชัน เฉิงเว่ยฉีส่งสายตาให้เธอ ซู่เฟินกลืนน้ำลายอีกรอบ หมายความว่าจะให้เธอเป็นคนเริ่มเหรอ

หญิงสาวขยับตัวหนี ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่เอาแล้วเหนื่อยแล้วอยากนอน ซู่เฟินคลานหนี แต่เป็นเขาที่จับเธอกลับมาอีกครั้ง

“จะทิ้งข้าไว้เช่นนี้หรือ” เขาพูดกับเธอ น้ำเสียงก็ช่างยั่วยวนชวนให้หลงใหลเสียจริง

“พอเถอะ ไม่ไหวแล้ว” เธอบอกกับเขา

แต่ดูเหมือนคนคนนั้นจะยังไม่พอใจจับกระชับเอวบางมานั่งตัก

“ซี๊ด....” ซู่เฟินทำได้แค่เพียงซี๊ดปาก ท่านี้มันทั้งจุกทั้งเสียว หญิงสาวทุบไปที่ร่างสูงใหญ่สองสามที ในข้อหาอะไรไม่รู้ ไว้ค่อยคิดก็แล้วกัน

เรียกได้ว่าคืนนั้นทั้งคืนเขาเก็บเล็มโลมเลียกลืนกินเธอแทบไม่เหลือซาก

กระทั่งใกล้เช้าของอีกวันเขาถึงหยุด หยุดในที่นี้คือหยุดจริง ๆ

ความรู้สึกวิงเวียนเมื่อตอนหัวค่ำหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความรู้สึกเจ็บหน่วงที่ส่วนนั้น เวลานี้พ่อพระรองของเธอนอนหลับสนิท หญิงสาวเอี้ยวกายมองหน้าเขาสักพัก ซู่เฟินพิจารณาใบหน้าหล่อเหลารวมถึงสัดส่วนเรือนกาย

เป็นผู้ชายที่ดีกว่าที่คิดเอาไว้มาก ๆ ช่างเป็นครั้งแรกที่น่าจดจำเสียจริง

เธอจำได้ว่าเฉิงเว่ยฉีเป็นสุดยอดสุภาพบุรุษ ใครจะไปรู้ว่าสุภาพบุรุษผู้นี้เป็นฮอทเนิร์ด โซฮอทเหลือเกินพ่อ

ว่าแต่แล้วเธอเป็นใครล่ะ?

มีส่วนร่วมอะไรกับเรื่องนี้ เป็นตัวละครไหนกัน หญิงสาวขยับกายก้าวขาลงจากเตียง ตอนนี้เธอไม่ใช่ผีแล้ว ความรู้สึกเจ็บปวด เสียวซ่านร้อนหนาว เธอรับรู้ได้หมดทุกอย่าง จึงทำได้เพียงก้าวเดินอย่างระมัดระวัง

“จะไปไหน” เสียงทุ้มนุ่มลึกของเขาร้องเรียกเธอ หนำซ้ำยังจับมือเธอเอาไว้แน่น

“เอ่อ...” จะบอกเขาว่าอย่างไรดีล่ะ “ฉันไปห้องน้ำ” เธอตอบส่ง ๆ แก้เก้อความจริงจะไปหากระจกมาส่อง อยากรู้ว่าใบหน้าของตัวเองเป็นเช่นไร

ถ้าหุ่นดีขนาดนี้ แสดงว่าต้องหน้าตาดีไม่หยอก หรือเธออาจทะลุมิติมาด้วยหน้าตาของตัวเองในโลกปัจจุบันก็เป็นได้

“ข้าไปส่งเจ้าดีหรือไม่” เฉิงเว่ยฉีกระชากนางกลับมาอย่างรุนแรง แรงบีบที่อ่อนโยนแปลเปลี่ยนเป็นรุนแรง

“ฉะ.....ข้าเจ็บนะ” ซู่เฟินเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเอง ในเมื่อมาอยู่เมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม “คุณหนูรอง แผนการต่อจากนี้ไปของเจ้าคืออะไร”

นางมองเขาด้วยสายตาสับสน แผนการอะไรเล่า นางไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไม่เห็นแล่นผ่านเหมือนกับที่พวกตัวละครในนิยายทะลุมิติเจอกันเลย

ตอนนี้เธอเป็นใครในโลกนี้กันแน่เนี่ย

ยิ่งซู่เฟินไม่ตอบ เขายิ่งบีบข้อมือบอบบางของนางรุนแรงขึ้น ตกลงนี่นางจำผิดหรือเปล่า พระรองแสนดีไม่ได้ชื่อเฉิงเว่ยฉีหรอกหรือ

“ข้าเจ็บ” ซู่เฟินพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการควบคุมของเขา ถ้าเมื่อคืนเธอดิ้นจากเขาไม่หลุด ตอนนี้ก็อย่าหวังว่าจะหลุด คนผู้นั้นเรี่ยวแรงเยอะกว่าเธอมาก

เมื่อเขาไม่ปล่อยหญิงสาวจึงเลือกกัดเขาไปแรง ๆ หมายจะให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ

“โอ๊ย!!” เฉิงเว่ยฉีสะบัดแขนปล่อยมือนางจากการควบคุม แต่เพราะแรงเขาเยอะไป สตรีตัวเล็กที่เพิ่งถูกเขาเคี่ยวกรำ ก็กระเด็นกระดอนออกไปเหมือนลูกหนัง กระทบกับข้าวของกระจัดกระจายล้มคว่ำ

ซู่เฟินน้ำตาริน “ไอ้คนบัดซบ เมื่อคืนท่านทำอะไรข้าเอาไว้ ข้ายังไม่ได้ถือโทษโกรธท่านเลยนะ แล้วนี่จะยังมาทำให้ข้าเจ็บตัวอีก” คนตัวเล็กตะโกนด่าเปิดเปิงด้วยความโมโห

เลือดอุ่น ๆ ไหลลงตรงขมับขวา ซู่เฟินรู้สึกได้ จึงใช้สองมือเรียวเล็กลองสัมผัสกับแผล

โห!! ไอ้พระรอง นี่ถึงขั้นทำร้ายเธอจนเลือดตกยางออกเลยเหรอ แววตาเธอจ้องมองไปที่เขาอย่างผิดหวัง หยาดน้ำตาคลอปริ่มอยู่ขอบตาเธออย่างห้ามไม่ได้

ผิดหวัง ผิดหวังแรงมากมารดาเอ้ยยยยยยย!!!

เชอะ!! ต่อไปนี้ จะขอลาออกจากทีมมัมหมีพระรอง