บทที่ 8

แอมเบอร์หลับตาลง รู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้ใช้ความพยายามที่จะเป็นเจ้าของเนื้อตัว นับแต่วันแรกที่รับเธอเข้ามาอยู่กับคณะละครเร่ของเขาเสียด้วยซ้ำ

“ฉันยอมรับละว่าคุณเป็นคนให้งานฉันทํา...ให้เสื้อผ้าฉันแต่ง แต่คุณก็ทําอย่างนั้นกับคนอื่น ๆ เหมือนกันนี่...”

“แต่ผมก็ยังให้ความเคารพนับถือในตัวคุณ ให้ได้อยู่ในที่พักอันเป็นสัดส่วนของตัวเองอีกด้วย” ฝ่ามือของกิเดียนที่ลูบไล้ท่อนแขนเธออยู่ในยามนี้ บ่งบอกถึงความรู้สึกร้อนเร่าในใจเขาเองก็กําลังมองข้ามไหล่เธอไปที่รัฟเฟอรี่ด้วยเช่นกัน

“สิ่งที่ผมอยากได้เป็นการตอบแทนก็เพียงแค่ให้คุณมองผมอย่างที่กําลังมองไอ้โคบาลพเนจรคนนั้นอยู่ในเวลานี้เท่านั้น...ผมต้องการให้คุณมอบตัวให้กับผม เหมือนที่วันนั้นคุณยอมให้มันกอดต่อหน้าผมทีหนึ่งแล้วนั่นแหละ มันถึงเวลาที่เราจะอยู่กินกันอย่างเปิดเผยได้แล้วนะแอมเบอร์”

เธอสะบัดตัวให้พ้นจากเขาเมื่อมือคู่นั้นเริ่มเลื่อนลงคลึงเคล้าเนินทรวง แหวนเพชรที่เขาสวมใส่อยู่ในนิ้วมือทั้งสองข้างถูไถอยู่กับยอดทรวง เสียงร้องด้วยความไม่พอใจของเธอนั่นเองที่ทําให้รัฟเฟอรี่หันมามองด้วยสีหน้าบึ้งตึง นังโม้ดดี้เห่ากระชั้นออกมากระโจนลงจากแผ่นกระดาน ขณะเดียวกันแจ๊คก็เดินเข้ามาหาเธอที่ยืนอยู่ใต้ร่มไม้กับมิดไนท์

มันเป็นการเผชิญหน้าที่แอมเบอร์อยากหลีกเลี่ยงที่สุด เนื่องจากเกรงว่ากิเดียนจะแอบอ้างในความเป็นเจ้าของเธอออกมาต่อหน้ารัฟเฟอรี่ และถ้าเขาไม่ได้รับความพอใจในวันนี้ เธอรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิง เขาจะไม่ยอมให้มีวันหน้าอย่างเด็ดขาด

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า มิสลาแบลล์”

“เปล่าค่ะ...ฉัน...”

“เรากําลังปรึกษากันเรื่องคืนวันเสาร์ต่างหากล่ะ” มิดไนท์เอ่ยขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มแฝงเลศนัย “ทุกปลายสัปดาห์ แอมเบอร์กับผมจะต้องฉลองความสําเร็จด้วยกันเสมอละ ฉลองกันแค่สองคนเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยวเพราะเราต้องการความเป็นส่วนตัวอย่างมาก ผมจะบอกให้นะว่า แอมเบอร์เป็นนักเล่นไพ่มือฉกาจอย่างคุณจะนึกไม่ถึงทีเดียวละรัฟเฟอรี่ เหลี่ยมพราวทั้งตัวทีเดียว น่าเสียดายที่เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เลยไม่ได้ดูของดี”

แอมเบอร์มองเห็นสันกรามของแจ๊คที่นูนขึ้นขณะบดย่อยข้อมูลที่ได้รับจากการบอกเล่านั้นอยู่ แต่ที่เขาทำเพียงแค่ดีดนิ้วเบา ๆ แล้วก็ชี้ลงตรงพื้นดิน ซึ่งทําให้โม้ดดี้หยุดเห่าและทรุดตัวลงนั่งด้วยสะโพกอย่างเชื่อฟัง จับตามองการสนทนาระหว่างเจ้านายของมันกับบุคคลทั้งสองด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่บอกความตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

“ผมเองก็เสียดายไม่น้อย” แจ๊คตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วก็ตั้งใจไว้ด้วยว่า ทันทีที่คุณจ่ายค่าตัวหลังการแสดงคืนนั้นแล้วผมก็จะออกเดินทางทันทีเหมือนกัน นอกเสียจากมิสลาแบลล์จะบอกว่า การนัดหมายอะไรที่คุณว่านั้นน่ะเป็นเพราะเธอถูกบังคับให้ต้องตกบันไดพลอยโจนไปด้วยเท่านั้น เพราะสิ่งที่ผมชิงชังที่สุดก็คือ การที่ผู้ชายจะลวงล่อผู้หญิงที่ไม่เต็มใจในตัวเขา และที่ร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือผู้ชายที่บีบบังคับให้ผู้หญิงทําตามใจตัว”

สายตาที่เคลือบแคลงกับคําพูดที่เขาเอ่ยออกมาอย่างตรงต่อความคิดของตัวเองนั้น ทําให้หัวใจของแอมเบอร์โลดแล่นราวนกที่ผวาบินออกจากกรงที่กักขังไว้ แต่กระนั้นเธอก็รู้ว่าควรจะตอบโต้ในคําพูดของเขาอย่างไร

“จริง ๆ แล้วมันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เล่นไพ่แล้วก็กินเหล้านิดหน่อยเท่านั้น อย่างที่กิเดียนว่านั่นแหละ ว่าเป็นเพียงแค่ฆ่าเวลา”

คิ้วเข้มของรัฟเฟอรี่เลิกสูงอย่างแคลงใจ

“งั้นก็ตามใจคุณเถอะครับคุณผู้หญิง ตอนนี้โม้ดดี้กับผมยังจะต้องซ้อมต่อกันอีก เพราะเราอยากจะให้การแสดงคืนนี้ออกมาดีจริง”

แอมเบอร์จับตามองตามหลังเขาที่เดินจากไปพร้อมกับถอนหายใจอย่างรันทด ทุกคําพูดของกิเดียนแฝงความหมายให้เขารู้เป็นนัย ว่าแท้ที่จริงแล้วเธอก็คือนางบําเรอคนหนึ่งนั่นเอง และดูเหมือนแจ๊คจะเชื่อคำพูดของเขาเสียด้วย...

ทันใด แอมเบอร์ก็บังเกิดความเบื่อหน่ายในโลกแห่งการแสดงที่จะต้องนอนกลางดินกินกลางทรายอยู่ตลอดเวลาขึ้นมา ทุกสิ่งมันเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นมายาที่ถูกสรรค์สร้างขึ้น มันทําให้เธอบังเกิดความสงสัยขึ้นในใจ ว่าถ้ารัฟเฟอรี่เดินทางออกจากที่นี่เขาจะยอมให้เธอติดตามไปด้วยหรือไม่ อย่างน้อยเธอก็คงมีความสุขมากกว่าการถูกกักขังอยู่ที่นี่แน่

“เห็นหรือยังล่ะว่าเขาหันหลังให้คุณเร็วขนาดไหน” ผู้คุมผมบลอนด์หัวเราะลึกอยู่ในลําคออย่างพออกพอใจกับความเจ้าเล่ห์เพอุบายของตน “เห็นหรือยังว่าเขาฉลาดแค่ไหนที่ไม่บุกรุกเข้ามาในถิ่นของผม เพราะฉะนั้น มันยิ่งเป็นเหตุผลอันสมควรหนักเข้าไปอีก ที่คุณควรจะยอมเป็นของผมเสียแต่โดยดีนะ ที่รัก คืนวันเสาร์นี้เตรียมตัวไว้ให้พร้อม แล้วก็ลืมใส่ชุดชั้นในสวย ๆ ด้วยล่ะ ผมอยากถอดมันออกกับมือจะแย่อยู่แล้ว”

จูบที่เขาประทับลงหลังใบหูทําให้แอมเบอร์ขนลุกพราวไปทั้งตัว อยากจะวิ่งกลับเข้าไปในเต๊นท์เอาน้ำล้างมันออกเสียให้หมด

แต่ว่าหลังจากนั้นแล้วเธอจะทําอย่างไรต่อไป…

ถ้าเธอทิ้งงานแสดงที่ถนัด เขาจะต้องส่งคนออกตามล่าเธอชนิดพลิกแผ่นดินทีเดียว แต่ถึงแม้เขาจะไม่ทําเช่นนั้น เธอก็ไม่มีเงินทองเพื่อการจับจ่ายใช้สอยอยู่แล้ว เพราะกิเดียนไม่เคยให้เธอถือเงิน ในที่สุด เธอก็คงจะต้องเป็นผู้หญิงหากินอย่างที่เขาทํานายไว้อยู่ดี

แอมเบอร์เคราะห์ร้ายอย่างมากก่อนหน้าที่จะสมัครเข้ามาอยู่กับละครเร่คณะนี้ เมื่อทรัพย์สินเงินทองที่มารดาของเธอสะสมไว้และมอบให้ก่อนหน้าที่จะตายลงถูกขโมยไปหมดสิ้น ตอนระหว่างการเดินทางจากนิวออร์ลีนส์ขึ้นมาทางภาคเหนือ ต้องนับเป็นปาฏิหาริย์อย่างแท้จริงที่เธอยังรักษาชีวิตให้อยู่รอดมาได้จนทุกวันนี้

เธอลูบคลําลอคเก็ตรูปหัวใจที่แขวนอยู่กับสร้อยคออย่างเลื่อนลอย ขณะจับตามองรัฟเฟอรี่กับสุนัขแสนรู้ของเขาฝึกซ้อมกันต่อไป ไม่มีเหตุผลที่จะยึดมั่นอยู่กับความฝันอันโง่เขลาว่าควรจะหนีตามเขาไป

อย่างไรก็ตาม แอมเบอร์มั่นใจว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงเส้นทางเดินในชีวิตของตนเองในเร็ววันนี้ และความเปลี่ยนแปลงดังกล่าว จะไม่ทําให้เธอต้องตกอยู่ใต้อํานาจของกิเดียน มิดไนท์ อีกต่อไปด้วย

รัฟเฟอรี่ยมกว้างด้วยความพอใจ เมื่อโม้ดดี้พยายามทรงตัวเดินอย่างมั่นคงบนแผ่นกระดาน ขณะที่เขาให้กําลังใจมันด้วยสุ้มเสียงแผ่วเบา

“ดีมาก...อีหนู...ดีมาก โม้ดดี้...อีกสี่ก้าวเท่านั้น จับตาดูฉันให้ดีนะ...ง่าย ๆ แค่นี้เอง...เดินมาเลย... เดินมา...”

สุนัขพันธุ์คอลลี่ตัวน้อยสีขาวจุดดำเดินข้ามแผ่นกระดานอย่างชำนิชำนาญ ราวกับมันเกิดมาเพื่อแสดงละครสัตว์โดยแท้ เครื่องประดับที่แสดงความเป็นนักแสดของมันมีเพียงผ้าผืนสีแดงที่พันรอบคอ และทำให้มันต้องเชิดหัวไว้ เสียงกลองที่รัวกระหน่ำอยู่พลอยทําให้หัวใจของรัฟเฟอรี่เต้นระทึกตามไปด้วย และผู้ชมที่อัดแน่นกันอยู่หน้าเวทีนั้นเล่าก็ยิ่งทำให้บังเกิดความตื่นเต้นอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อโม้ดดี้เดินมาถึงจุดสุดท้าย มันก็สลัดท่อนไม้ลอยขึ้นในอากาศ และรับไว้ด้วยความชํานาญก่อนจะกระโดดลง และวิ่งไปรอบเวทีต้อนรับเสียงปรบมือของผู้ชมด้วยท่าทางที่บ่งบอกความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

ผู้คนต่างแสดงความพออกพอใจกับการแสดงในฉากนี้อย่างยิ่ง เมื่อรัฟเฟอรี่ก้าวออกมาโค้งคํานับนั้น มีความรู้สึกอยู่ว่า แสงจากหลอดไฟหลากสีที่ระยิบระยับอยู่รอบลานแสดงราวจะหลิ่วตาแสดงความยินดีตามไปด้วย และดูมันจะเป็นของจริงยิ่งเสียกว่าแสงดาวที่พราวพร่างอยู่บนท้องฟ้า