บทที่ 7

ลึกลงไปในใจเขากําลังคิดอยู่ว่า นี่เป็นเล่ห์เหลี่ยมอีกอย่างหนึ่งที่จะหลอกล่อให้เขาเข้าไปนอนกกเธอในเตียง ถ้าเขาจะสามารถเพิ่มเงินให้มากไปกว่าที่ได้ให้ไปแล้ว แต่กระนั้นเขาก็มิได้คิดจะยับยั้งไว้ เมื่อเธอยังอ่านเส้นลายมือของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจต่อไป ท่าทางของมิสลาแบลล์เองก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ไม่ต่างกว่าเขา และแจ๊คก็พบว่าตนเองกําลังรอฟังคําทํานายอันเป็นการสรุปเรื่องทั้งหมดอยู่อย่างใจจดจ่อ

ในที่สุดแอมเบอร์ก็ถอนหายใจออกมาลุ่มลึก

“ฉันว่าคุณไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องวิ่งหนีอยู่อย่างนี้เลยนะ หรือถ้าจะมีมันก็เป็นเหตุผลที่ผิดพลาดอย่างแน่นอน อาชญากรรมประการเดียวที่คุณก่อขึ้นก็คือการสร้างความขัดแย้งให้เกิดขึ้นกับจิตใจของตัวเอง...ด้วยการที่จะต้องเดินไปตามเส้นทางที่คุณไม่ได้เลือกและทรยศต่อความปรารถนาที่มีอยู่ในใจคุณ ปีศาจที่มันรุกไล่คุณอยู่ในตอนนี้ เป็นเพียงเพราะคุณไปรับคําขู่ต่าง ๆ นั่นเข้ามาไว้ในใจ ตราบใดที่คุณไม่สามารถขับไล่อํานาจมืดนั่นให้พ้นไปจากใจได้แล้ว คุณจะไม่มีวันมีชีวิตอย่างมีความสุขได้หรอก”

เขารู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...ถึงแม้รัฟเฟอรี่จะรู้สึกอยู่ว่า นั่นเป็นสิ่งที่เธอจะต้องบอกกับใครทุกคนที่เดินเข้ามาในเต๊นท์นี้ แต่คําพูดของเธอก็ยังสร้างความหวั่นไหวให้เกิดขึ้นกับจิตใจเขาไม่น้อย...

ทั้งนี้เพราะสิ่งที่แอมเบอร์กล่าวออกมานั้นมันใกล้เคียงกับความจริงที่เขากําลังประสบอยู่ และแน่นอน ที่เธอไม่เคยมีทางที่จะล่วงรู้ความจริงในเรื่องต่าง ๆ เหล่านั้นได้เลย เขาถึงมือมาจากการเกาะกุมแล้วก็ผลุดลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน

แต่มิสลาแบลล์มิได้หวั่นไหวกับท่าทางของเขา เมื่อเธอหยิบปึกไพ่ที่ค่อนข้างเก่าขึ้นมาสับพร้อมกับพูดต่อด้วยสุ้มเสียงแผ่วเบาต่อไปว่า

“ฉันคิดว่าตอนนี้เราควรดูด้วยไพ่กันต่อนะ” เสียงพูดของเธอเปลี่ยนเป็นคนเดิมอีกครั้ง “เรามาท้าพนันกันหน่อยดีไหมล่ะ ถ้าไพ่นี่มันยืนยันในสิ่งที่ฉันได้ทํานายไปแล้ว คุณจะต้องจ่ายเพิ่ม แต่ถ้ามันไม่ยืนยันแล้วยังบอกอะไรที่แตกต่างไปกว่านั้น ฉันจะคืนเงินให้คุณเป็นสองเท่า”

“นี่...ถ้าคุณจะคิดว่าผมจะเป็นเหยื่อคุณง่าย ๆ ละก้อ...”

“ถ้างั้นเรามาเล่นโป๊กเกอร์กันสักเกมเป็นไง” เธอยิ้มกริ่ม “นานมาแล้วนะที่ไม่เคยมีผู้ชายที่น่าสนใจอย่างคุณเข้ามานั่งหน้าโต๊ะฉันแบบนี้ แล้วฉันก็เชื่อว่าคุณมีฝีมือเหนือกิเดียนแน่”

เขาจับตามองราวต้องมนต์สะกด ขณะที่เธอสับไพ่อย่างคล่องแคล่ว แล้วก็ตัดออกเป็นกองด้วยความชำนิชํานาญ ขณะเดียวกันก็บอกตัวเองอยู่ว่า...ในเมื่อเธอมีเป็นธรรมดาที่เธอจะต้องฝึกฝนตนเองให้ชำนิชํานาญอยู่แล้ว ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการหากินในอีกรูปแบบหนึ่งเลย…

“เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน” เขาบอกเมื่อหันหลังออกเดินไปยังประตูเต๊นท์ “คืนนี้ผมกับโม้ดดี้ยังมีอะไรต้องทําอีกมาก”

อากาศที่เย็นเยือกในยามค่ำคืน ทําให้เขาได้กลับมาสัมผัสกับความจริงอีกครั้ง ขณะที่แจ๊คเดินตัดลานโล่งซึ่งใช้เป็นเวทีการแสดงกลางแจ้งโดยมีสุนัขที่ซื่อสัตย์ตามมาด้วยอย่างกระชั้นชิด

มันเป็นบรรยากาศแห่งความปลอดโปร่งของยามราตรี ไม่มีกลิ่นธูป ไม่มีเงาสลัวรางที่เกิดอยู่ในเต๊นท์ ไม่มีเสียงแผ่วเบาที่ราวสะกดจิตเขาให้เข้าสู่ภวังค์ แจ๊ครู้ดีว่า เมื่อเข้าไปนั่งอยู่ในเต๊นท์นั้น เขาแทบจะไม่ได้ระมัดระวังตัวเลย

แต่มันจะมีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอีกไม่ได้อย่างเด็ดขาด แอมเบอร์ ลาแบลล์ เป็นบุคคลอันตราย ไม่น่าเชื่อที่เธอจะสามารถบอกในสิ่งที่เขาไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับตัวเองมาก่อนด้วยน้ำเสียงที่ซื่อบริสุทธิ์และอย่างไม่ต้องใช้ความพยายามแต่อย่างใดทั้งสิ้น ถ้าเขาไม่ต้องการเงินที่โม้ดดี้จะทํามาหาได้ในครั้งนี้ เขาคงกระโดดขึ้นหลังม้า และควบมันออกไปให้พ้นจากสถานที่แห่งนี้นานแล้ว

ความคิดที่ข้องเกี่ยวกับแม่มดเจ้าเสน่ห์ที่อยู่ในเต๊นท์ คละเคล้าอยู่กับเวทมนตร์ที่เจ้าหล่อนร่ายขึ้นรัดรึงจิตใจเขาไว้ คําทํานายที่ใกล้เคียงความจริงของเธอ เป็นสิ่งที่ทําให้แจ๊คบอกตัวเองว่า ทางที่ดีแล้ว ตลอดสัปดาห์ที่เหลืออยู่ เขาควรจะต้องกันตัวเองออกห่างผู้หญิงคนนี้ไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้

สองสามวันหลังจากนั้น แอมเบอร์เฝ้าลอบจับตามองรัฟเฟอรี่อยู่ ท่าทางไม่กลัวใครของเขาสร้างความประทับใจให้เกิดขึ้นกับเธออย่างมาก การที่เขาไม่แสดงความสนใจกับมิดไนท์และคนอื่น ๆ นั้น ทําให้เธอต้องลอบยิ้มอยู่ด้วยความขบขัน

แต่เธอยอมรับว่ายังกลัวมิดไนท์อยู่ไม่น้อย แม้ว่าเธอจะเป็นดาราดวงเด่นของละครเร่คณะนี้ สามารถจะแสดงบทหญิงสาวชาวอินเดียนที่พูดภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น สามารถเรียกเงินจากกระเป๋าคนดูเข้ามาอยู่ในกระเป๋าของเขาได้ และยังมีความสามารถพิเศษทางด้านการทํานายทายทักที่สร้างความร่ำรวยให้กับมิดไนท์ได้อีกเช่นกัน

แต่ตอนที่เธออ่านลายมือของแจ๊คอยู่นั้น สิ่งหนึ่งที่แอมเบอร์แน่ใจก็คือ ในยามนั้นเธอมิได้เป็นมาดามลาแบลล์อันเป็นชื่อปลอมที่ใช้ในการทํามาหากินเลย เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าเพราะเหตุใดจึงสามารถล่วงรู้ในรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับรัฟเฟอรี่ได้

จู่ ๆ เธอก็รู้ว่า เขาเป็นบุคคลที่มีความหลังคอยติดตามหลอกหลอน เป็นผู้ที่มีความทุกข์แฝงอยู่ในใจ และเคยมีความผิดพลาดในเรื่องผู้หญิงมามากกว่าหนึ่งครั้ง เธอเชื่อว่าสัญชาตญาณของหมาป่าจะทําให้เขากระโจนออกมาป้องกันตนเองไว้อย่างสุดความสามารถ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นผู้ที่ช่วยให้เขารอดพ้นจากปีศาจทั้งหลายที่ติดตามหลอกหลอนอยู่ได้ก็ตาม

แอมเบอร์รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณอีกเช่นกัน ว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้น เช่นเดียวกับที่รู้ว่า ควรจะขับไล่ความเชื่ออันโง่เขลาออกไปจากสมองเสียให้หมด รัฟเฟอรี่เป็นประหนึ่งม่านหมอกที่เกิดอยู่ในลูกแก้วโปร่งใส เป็นสัญลักษณ์แห่งความตายในไพ่ทารอท และยังเป็นเปลวไฟที่อาจจะลุกโพลงขึ้นห้อมล้อมเธอไว้เมื่อไรก็ได้ ถ้าเธอเข้าใกล้มากเกินไป แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังต้องการเขาอยู่ดี

แต่เมื่อเธอจับตามองเขาแสดงร่วมกับโม้ดดี้อยู่นั้น เธอก็หลงลืมความรุนแรงที่เขาเคยแสดงออก ถึงขนาดผลักเธอให้กระเด็นไปติดผนังเต๊นท์จนยุบโครมลงมาด้วยพลังแห่งความคลั่งแค้นนั้นได้

แจ๊ค รัฟเฟอรี่ กับสุนัขของเขาเป็นอะไรบางอย่างที่แยกกันไม่ออก ทั้งสองฝ่ายต่างสามารถสื่อความเข้าใจในกันและกันได้โดยที่ไม่จําเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคําพูด และต่างฝ่ายต่างก็มีความรักในกันและกันอย่างที่เธอต้องอิจฉา

ขณะนี้ เขากําลังเกลี้ยกล่อมให้สุนัขแสนรู้ตัวนั้นเดินไปบนไม้กระดานแผ่นแคบๆ ด้วยขาหลัง ส่วนขาหน้าที่ยกขึ้นนั้นเพื่อสร้างความสมดุลให้เกิดขึ้นด้วยตัวของมันเอง ทั้งเขาและสุนัขตัวนั้นแสดงออกถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แจ๊คเดินถอยหลังช้าๆ ไปตามแผ่นกระดาน และโม้ดดี้ก็จับตารอรับฟังคําสั่งของเขาอยู่

เมื่อมันสะดุดจะล้มลง เขาก็คว้าตัวมันขึ้นมากอดแรง ๆ อย่างรักใคร่ จนโม้ดดี้ต้องดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองเป็น อิสระ พร้อมกับเห่าใส่ จากนั้นก็เริ่มฝึกซ้อมกันต่อด้วยความอดทนและเชื่อมั่นในกันและกัน

แอมเบอร์เฝ้าจับตามองด้วยความตื่นใจอย่างที่สุด เธอพยายามยืนอยู่ห่างเพื่อที่จะไม่เข้าไปรบกวนสมาธิของทั้งสอง แจ๊คอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว แม้ท่าทางของเขาจะยังเหมือนปีศาจอยู่เช่นเดิม ด้วยแสงแดดในยามบ่ายที่สาดส่องลงต้องเรือนผมที่ทําให้เห็นเป็นสีดําแกมน้ำเงิน เสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่สอดชายเข้าไว้ใต้ขอบกางเกงยีนส์ที่ฟิตแนบอยู่กับช่วงสะโพก ทําให้ความปรารถนาในตัวเขาร้อนรุ่มจนเธอแทบมอดมลายลง

เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือของใครคนหนึ่งตะปบลงบนไหล่

“ถอนสายตาจากนายรัฟเฟอรี่คนนั้นได้แล้วที่รัก” เสียงแหลมเล็กเอ่ยขึ้นข้างหู “เพราะเมื่อถึงเช้าวันอาทิตย์ เขาก็จะหายตัวไปเหมือนความฝันที่คุณมีแต่จะลืมเลือน และตอนนั้นคุณก็จะต้องเป็นของผม...เป็นของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น”

แอมเบอร์เกือบจะตวาดกลับไปแล้ว กิเดียน มิดไนท์ อาจจะเป็นนักแม่นปืนที่มีฝีมือก็จริง แต่ในเรื่องของความโรแมนติกแล้ว เขาเป็นบุคคลที่น่าเบื่อหน่ายที่สุด แต่เขาก็ไม่เคยรู้ตัวในเรื่องนี้เลย

“คุณไม่ได้เป็นจ้าวชีวิตฉันนะ” เธอร้องออกไป

“แต่ผมก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่ใกล้ชิดคุณที่สุด และอีกประการหนึ่งนะ...ถ้าคุณไม่มีผม ป่านนี้คุณก็คงเป็นผู้หญิงหากินไปแล้วละ” เขาพร่ำพูดอยู่ข้างหู “ก็แล้วไม่ใช่ผมหรอกหรือที่คอยตามใจคุณไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าสวย ๆ งาม ๆ หรือเครื่องประดับที่แสนแพงสักแค่ไหนก็ตาม...ไม่ใช่ผมหรอกเรอะที่คอยปกป้องคุณไว้ให้พ้นจากไอ้พวกเจ้าชู้ประตูดินทั้งหลาย...การที่ผมยังไม่จัดการอะไรลงไปกับคุณ ก็เพราะว่าผมเป็นผู้ชายที่มีความอดทนสูงมาก แต่ถึงผมจะอดทนได้มากสักแค่ไหนก็ใช่ว่าจะอยู่ในสภาพอย่างนี้ได้ตลอดไปหรอก”