บทที่ 6

แอมเบอร์รออยู่ก่อนแล้ว ประสานมืออยู่บนโต๊ะ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นเขาเข้า ผ้าโพกผมอยู่ในตอนแรกเปลี่ยนเป็นพับไว้เป็นแถบคาดทับไว้เรียบ ๆ พวงผมสีน้ำตาลปล่อยสลวยลงเคลียไหล่ แจ๊คสัมผัสบรรยากาศในความเป็นแม่มดเจ้าเสน่ห์ของเธอได้ จึงไม่ยอมตกหลุมพรางที่แน่ใจว่าแอมเบอร์วางดักไว้

“คุณทํายังงั้นเพื่ออะไร” เขาถามเมื่อทรุดตัวลงนั่งในเก้าอี้ตรงข้าม

“บางที...อาจจะเป็นเพราะฉันชอบหน้าตาคุณละมั้ง”

“แต่ตอนที่ผมเข้ามาที่นี่ตอนแรกคุณไม่ได้คิดยังงั้นนี่”

“บางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้” เธอตอบด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย “ผู้หญิงทุกคนย่อมเปลี่ยนใจได้ตลอดเวลา คุณก็รู้นี่”

รัฟเฟอรี่สัมผัสความรู้สึกอยู่ว่า เขาจะไม่มีวันได้รู้อะไรในความคิดของผู้หญิงคนนี้จนกว่าเขาจะสร้างบรรยากาศที่ใกล้ชิดสนิทสนมมากกว่านี้ แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกอยากทําถึงขนาดนั้น นานนักหนามาแล้วที่เขาไม่เคยได้แสดงความใกล้ชิดสนิทสนมไม่ว่าจะกับผู้ใดก็ตาม ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งที่แต่งตัวแบบยิปซีที่ดูจะมีเจตนาอะไรบางอย่างในตัวเขาคนนี้ก็ตาม

“แล้วคุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง”

รอยยิ้มของเธอออกจะลึกลับอยู่

“อยากรู้จะบอกให้ก็ได้ ว่าคนที่เป่าปี่เรียกงูกับฉันเคยเข้าไปในเมืองวันหนึ่งแล้วก็เห็นโปสเตอร์แผ่นนั้นเข้า เพราะฉะนั้นตอนที่คุณมีเรื่องกับกิเดียนและพรรคพวกของเขา ฉันมีโอกาสได้พิจารณาคุณอย่างใกล้ชิด ฉันถึงนึกรู้ ว่าคุณควรจะเป็นใครไงล่ะ” แอมเบอร์ชะโงกหน้าเข้ามาพิจารณาเขาอย่างใกล้ชิด สังเกตเห็นไรเคราเขียวครึ้มสองข้างแก้มและยังหนวดดกที่เขาปลูกไว้

“ที่จริง ฉันว่าตอนนี้คงไม่มีใครจําคุณได้แล้วละ เพราะเมื่อคุณไว้ผมยาวแถมยังปลูกหนวดเคราไว้รกอย่างนี้ มันช่วยอําพรางได้มาก รับรองว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนเขาสนใจถึงขนาดจําหน้าคุณได้หรอก”

“แล้วกิเดียนล่ะ”

คําถามของเขาทําให้แอมเบอร์เปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“คนอย่างมิดไนท์น่ะ สนใจกับเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว แล้วก็สนใจกับตัวเองมากกว่าที่จะมาใส่ใจกับอาชญากรรมที่ใครก่อขึ้น ฉันหมายถึงว่าถ้าคุณสามารถทําให้เขามีกําไรเพิ่มขึ้นจากการแสดงในครั้งนี้นะ ฉันถามจริง ๆ เถอะว่าเพราะอะไรคุณถึงถูกติดหมายประกาศจับ ท่าทางคุณจะไม่น่าจะเป็นอาชญากรอย่างที่ประกาศไว้ในโปสเตอร์เลยนี่”

“แต่มันก็ไม่ผิดหรอก” แจ๊คเห็นเป็นโอกาสที่จะทําให้เธอเลิกสนใจในตัวเขาเสียที “ผมฆ่าโสเภณีคนหนึ่งตาย เอามีดทิ่มเข้าไปกลางหัวใจเลย...” เขาวาดภาพให้น่าสยดสยองเพื่อจะขู่แอมเบอร์ “เรื่องมันเกิดขึ้นในเมืองดอดจ์ แล้วก็ต้องคอยหลบหนีอยู่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

ถึงแม้คําพูดของเขาจะฟังน่ากลัว และคล้ายกับเขากําลังเตือนอะไรบางอย่างอยู่ แต่เธอก็มิได้เชื่อถือในคําพูดของเขาแม้แต่น้อย เคยมีอาชญากรที่ก่อคดีร้ายแรงกว่านี้ผ่านเข้าออกอยู่กับเต๊นท์ของเธอทุกคืน บางคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ท่าทางเหมือนนักธุรกิจเสียด้วยซ้ำ แต่แจ๊ครัฟเฟอรี่ ไม่มีสิ่งใดที่จะบอกได้ว่าเขาเป็นเช่นนั้น ผู้ชายคนใดก็ตามที่มีจิตใจเมตตาต่อสัตว์แสดงออกถึงความภาคภูมิใจในความสามารถของสุนัขของตน และยังสามารถยืนโต้เถียงกับมิดไนท์ด้วยความสุภาพและอย่างใจเย็น และประการสําคัญ ผู้มีความสามารถในการจูบอย่างที่...ไม่...เธอจะยอมให้ตัวเองตกอยู่ใต้อิทธิพลการจูบของเขาอย่างเด็ดขาด…

แต่เขาก็มีเหตุผลที่จะต้องทำให้เธอกลัวไว้ก่อน เมื่อแอมเบอร์จับมือข้างหนึ่งของเขาไว้ในมือทั้งสองของเธอนั้น เธอมีความตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวว่าจะต้องค้นหาความลึกลับในตัวผู้ชายที่บุกเข้ามาในเต๊นท์ของเธอเมื่อตอนหัวค่ำให้ได้

“เอาละ เรามาพูดเรื่องของเราต่อดีกว่า” เธอลูบไล้ฝ่ามือที่ประกอบด้วยนิ้วเรียวยาวของเขาอยู่ “เอาเหรียญเงินใส่ลงในฝ่ามือของมาดาม ลาแบลล์สิคุณรัฟเฟอรี่ แล้วฉันจะทําให้คุณได้เห็นภาพอันน่าพิศวงของตัวเองอย่างที่ไม่เคยมีใครบอกคุณมาก่อนเลยละ บางทีคุณอาจจะได้รู้อนาคตด้วยนะ”

“งั้นเรอะ” แจ๊คหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “นี่คุณยังหวังจะให้ผมจ่ายเงินให้กับเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกงั้นหรือ”

“ก็เพราะว่า ถ้ามีเงินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วละก้อ มันจะทําให้ฉันมองเห็นภาพของคุณได้ชัดเจนขึ้นไงล่ะ นอกจากนั้น มันยังทําให้มิดไนท์ไม่สงสัยในการกระทําของฉันด้วย”

รัฟเฟอรี่ถึงกับส่ายหน้ากับความเป็นคนเจ้าความคิดของเธอ ล้วงมือลงไปในกระเป๋าหยิบเหรียญเงินออกมาโยนลงบนโต๊ะ มันไม่ใช่เรื่องเสียหายที่จะพลอยเล่นสนุกไปกับเธอด้วย ถึงอย่างไรแอมเบอร์ที่จําเป็นต้องทํามาหาเลี้ยงชีวิตอยู่แล้ว

ยิ่งกว่านั้น การที่เธอลูบไล้ฝ่ามือเขาอยู่อย่างอ้อยอิ่ง เขี่ยปลายนิ้วไปตามเนินต่าง ๆ บนฝ่ามือ ขณะที่ใบหน้าซึ่งอาบอยู่ด้วยแสงเทียนแสดงออกถึงอาการเคลิ้มฝัน มันเป็นภาพที่เย้ายวนใจยิ่งกว่าภาพใดที่เขาเคยเห็นมา และที่แน่นอนก็คือ การที่เขาได้ใกล้ชิดกับเธอเช่นนี้ย่อมปลอดภัยกว่าการที่จะสร้างความสัมพันธ์กับผู้หญิงโสเภณีเช่นที่ผ่านมาแล้วแน่

“คุณมีมือที่ยอดเยี่ยมมาก” เธอเอ่ยออกมาขณะลูบไล้ฝ่ามือที่เป็นสีชมพูเรื่อ แตกต่างกว่าสีน้ำตาลคล้ำตรงข้อมือขึ้นไปอย่างเห็นได้ชัด “มือของผู้ชายย่อมบอกถึงอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของเขาได้อย่างแน่นอน ฉันสามารถบอกได้เลยว่าถ้าคุณไม่ใช่นักการพนันก็จะต้องเป็นนักเทศน์ แต่ท่าทางของคุณไม่ได้บอกว่าจะเป็นผู้ที่หลงใหลในพระคัมภีร์ หรือหากินด้วยการหลอกลวงคนหรอกนะ”

อีกครั้งหนึ่งที่รัฟเฟอรี่หัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“ไม่เลวนี่ เพราะจริง ๆ แล้วผมก็ชอบศึกษาพระคัมภีร์ไม่น้อย และผมก็ยังเลี้ยงชีวิตด้วยการเล่นการพนันด้วย เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ในลักษณะที่คุณคิดอยู่หรอก” เขาหวังว่าสิ่งที่พูดออกไปนั้น จะไม่ไปทําลายหรือสร้างความเสียหายให้กับพลังลึกลับที่เกิดอยู่ในจิตใจของเธอยามนี้

สีหน้าของแอมเบอร์บอกความพิศวง เธอหลับตาลง แผงขนตาแนบอยู่กับเนียนแก้ม ขณะเดียวกันก็ลูบไล้ฝ่ามือเขาต่อไปเรื่อย ๆ เสียงพูดแผ่วเบาที่เธอเอ่ยออกมานั้นสร้างความรู้สึกอันรุมเร้าให้เกิดขึ้นกับเขาอย่างไม่คาดคิด

“ก็แล้วแต่จะพูดเถอะ” เธอปรือเปลือกตาขึ้น “แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจในตัวคุณก็คือครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นคนเลี้ยงแกะมาก่อนใช่ไหมล่ะ”

“เอ๊ะ...คุณรู้ได้ยังไงกันนี่” แจ๊คถึงกับอ้าปากค้าง

เสียงหัวเราะลึกของเธอแฝงเลศนัยบางอย่างอยู่ เธอสามารถจะบอกในสิ่งนั้นได้ ภายหลังจากที่ได้เห็นสุนัขของเขาแสดงกลางแจ้งมาแล้ว โดยเฉพาะตอนที่มันต้อนฝูงแกะอยู่ เพียงแต่เธอไม่ต้องการเตือนความจําของรัฟเฟอรี่ในเรื่องนี้เท่านั้น

“ที่ฉันรู้ก็เพราะคนที่เคยเป็นคเลี้ยงแกะมาก่อนจะมีรัศมีบางอย่างที่แตกต่างกว่าคนอื่นกระจายออกมาจากตัว” เธออธิบายด้วยสุ้มเสียงราบเรียบ ราวเป็นผู้หยั่งรู้อย่างแท้จริง “มันก็เหมือนกับไขมันหรือขี้ผึ้งจากการที่ต้องทำงานเกี่ยวกับขนสัตว์ ที่ช่วยให้ฝ่ามือหยาบกระด้างนุ่มนวลลงได้นั่นแหละ อาชีพที่คนเราทําอยู่ย่อมจะบอกให้รู้ได้ว่าเขาเป็นคนอย่างไรด้วย คนส่วนมากมักจะซ่อนเร้นความรู้สึกที่ล้ำลึกของตัวเองไว้ภายใต้ท่าทางแข็งกระด้างที่แสดงออก เหมือนเต่าที่ซ่อนตัวอยู่ในกระดองแข็งที่หุ้มห่อตัวมันอยู่นั่นแหละ ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะเขาไม่ต้องการให้คนอื่นมองเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของตัวเองเท่านั้น”

รัฟเฟอรี่แทบจะสําลักเสียงหัวเราะกับการตั้งข้อสังเกตแบบนั้นของเธอ เพราะเขาไม่เคยเห็นคนเลี้ยงแกะคนใดที่จะเข้ากับคําอธิบายที่เธอกําลังให้เขาอยู่ในขณะนี้ได้เลย เพียงแต่เขากําลังทึ่งในความสามารถของมิสลาแบลล์จนไม่อยากโต้แย้งอะไรกับเธอเท่านั้น

“ฉันสามารถบอกได้ด้วยว่า ในหัวใจของคุณมันมีความโรแมนติกอันละเมียดละไมแฝงอยู่ บอกให้รู้ว่าคุณจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่มีฐานะสูงส่งแล้วก็วางผู้หญิงคนนั้นไว้บนแท่นบูชาอีกด้วย” เธอพูดต่อขณะขีดปลายนิ้วไปตามเส้นที่ผ่าขวางอยู่กลางมือ

“ที่ฉันสามารถพูดอย่างนี้ได้เป็นเพราะเส้นชีวิตของคุณโค้งอยู่กับเนินนี้...” เธอชี้ลงตรงส่วนนูนใต้นิ้วหัวแม่มือ “เส้นนี้จะบอกถึงความมีพลัง เป็นคนที่รักการผจญภัย แล้วก็จะมีความสุขกับชีวิตรักอันยั่งยืนนาน แต่คุณไม่ได้มีลักษณะของคนที่จะเชื่อถือในอะไรได้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้นขอให้ถือว่าทั้งหมดนี่ฉันพูดมานี่ เป็นเพียงบอกให้รู้ถึงคความรู้สึกของฉันเมื่อได้เห็นมือคุณเท่านั้นก็พอ”

แจ๊คกระแอมเบา ๆ เหมือนปลูกตัวเองให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ที่ถูกขับกล่อมอยู่ด้วยเสียงพูดเบาๆ อ่อนโยนราวกําลังสะกดจิตเขาอยู่