ตอนที่ 1-5

พวงแสดว่า เลยทำเอาคนอื่นอดหัวเราะไม่ได้ ล้อมฟ้ายิ้มเก้อๆ แล้วมองแขนตัวเอง มันคล้ำลงมากจริง ๆ ก็เขาทำงานแต่ในไร่นี่นา แล้วอีกอย่างก็ออกสนามเกือบทุกวันด้วย ไปตามหมู่บ้านตำบลต่างๆ เพราะงานที่ทำ

“พี่ล้อมเขาเป็นกำนันนะเปรี้ยวหวาน” พวงชมพูว่า ก่อนจะหันมามองล้อมฟ้ายิ้มๆ

“กำนันตัวอย่างเสียด้วย”

“ว้าว !”

“พี่กลับก่อนนะ ขอบคุณนะชมพู ที่ไปซื้อของมาให้พี่ พี่ไม่ค่อยมีเวลา เลยต้องรบกวนชมพู”

ล้อมฟ้าว่าตะกุกตะกัก นัยน์ตาที่เขามองพวงชมพู ฉายประกายบางอย่าง ที่พวงแสดเห็นแล้วก็หรี่ตา

หูตาแบบนี้ ต้องยังไงๆ กับพี่สาวเราแน่ๆ

พวงแสดคิดในใจ แล้วเริ่มหน้าบึ้ง เธอจำได้ว่าล้อมฟ้าสมัยเด็ก ขี้ขลาด แถมขี้แย ขนาดไหน ตอนนี้ก็ดูเป็นหนุ่มขี้แหยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นี่ใครเลือกเป็นกำนันกันนะ พวงแสดคิดแบบมีอคติ เธอตั้งป้อมกับคนที่จะมาจีบพี่สาวเกือบทุกคนอยู่แล้ว มองในแง่ร้ายไว้ก่อน แม้กระทั่งล้อมฟ้าเพื่อนเล่นสมัยเด็ก ก็ไม่ได้รับการยกเว้นจากเธอ

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

พวงชมพูตอบยิ้มๆ ล้อมฟ้ามีท่าทีลังเล เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจและบอกลาออกไปจากร้านแทน

“พี่ชมพูกลับบ้านยังไงเนี่ย”

พวงแสดถาม ชุดาที่กำลังทำหน้าที่ล้างจานตอบแทน

“อ๋อ...พี่ไปแวะรับทุกวันล่ะจ้ะน้องเปรี้ยวหวาน บ้านพี่อยู่หมู่บ้านข้างๆ กับพี่ชมพู ส่วนร้านก็ปิดไว้จ้ะ”

“งั้นวันนี้กลับกับเปรี้ยวหวานนะ เดี๋ยวแวะไปซื้อของที่ตลาดด้วย จะได้ซื้อพวกผลไม้ไปฝากปู่กับย่าไงจ๊ะ”

“อืม...ได้ งั้นพี่กลับก่อนนะน้องดา ขอกลับก่อนวันหนึ่งนะจ๊ะ”

“ได้จ้ะพี่ชมพู เดี๋ยวน้องดาปิดร้านเอง” ชุดาว่า

“ไปกันได้แล้ว ไอ้ปั๋ง” พวงแสดเดินไปตบบ่าปราการ ที่กำลังนั่งนิ่งมองชุดาเหมือนต้องมนต์เบาๆ จนปราการสะดุ้งเพราะตกใจ

“เฮ้ย !” มือเขาไปปัดเข้ากับถ้วยกาแฟโดยบังเอิญ จนมันเกือบจะหก

“ตกใจหมดไอ้เปรี้ยวหวาน กำลังมอง เอ๊ย ! คิดอะไรเพลิน ๆ”

“อะไรวะ”

พวงแสดหรี่ตา พลางมองเพื่อนรักอย่างจับผิด ปราการล้วงกระเป๋าควานหาธนบัตรมาจ่ายค่าขนมกับกาแฟ หากแต่พวงชมพูรีบห้าม

“ไม่ต้องจ่ายจ้ะปั๋ง พี่เลี้ยงเอง”

“ขอบคุณครับ เอ่อ...ไปก่อนนะครับ พี่ดา”

ประโยคหลังเขาโบกมือให้กับชุดา ที่ยิ้มตอบ หัวใจหนุ่มกระตุกวูบกับรอยยิ้มนั้น

ฝันดีทั้งคืนแน่ ๆ ไอ้ปั๋งเอ๊ย...

กิริยาของเพื่อนรัก ไม่ได้หลุดรอดไปจากสายตาเรดาห์ของพวงแสดแม้แต่น้อย เธอแอบอมยิ้ม สงสัยต้องมีเรื่องคุยกับปราการหลายเรื่องแน่ ๆ

พวงชมพูพาน้องสาวแวะตลาด และหาซื้อผลไม้กับอาหารบางอย่างเพิ่มเติม เป็นปลาเผาตัวโตที่พวงแสดอยากจะรับประทาน ปราการรับหน้าที่เป็นผู้ช่วยขนของ และนั่งด้านหลังกระบะอย่างเรียบร้อย ปล่อยให้พวงแสดรับหน้าที่ขับรถ ที่ซิ่งจนเขาต้องเกาะไว้แน่น แถมด่าไปด้วย แต่รับรองว่าพวงแสดไม่ได้ยินเด็ดขาด (เนื่องจากปิดกระจกไว้)

“จะรีบไปไหนวะ ไอ้เปรี้ยวหวาน”

ปราการต่อว่าทันที เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้านของเพื่อนรัก พวงแสดลงจากรถ แล้วมองสภาพของปราการก็หัวเราะกิ๊ก เพราะผมเขายุ่งมากเลยทีเดียว ก็เธอเหยียบไปเกือบร้อยยี่สิบ ถนนในชนบทไม่ค่อยมีรถนี่นา

“มามะฉันจะปลอบขวัญแกด้วยการเลี้ยงข้าว ไอ้ปั๋ง กับข้าวอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย”

“กินสิ ไม่ต้องชวนก็ต้องขอกิน อยากคุยกับแกให้หายคิดถึงด้วย”

ปราการว่า พวงชมพูมองน้องสาวกับเพื่อนรักแล้วอมยิ้ม

“พี่ไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนนะ เปรี้ยวหวานไม่ต้องตามมาหรอก มาถึงก็ไม่ได้พักเลย”

“จ้ะ ถึงพี่ชมพูเรียกเปรี้ยวหวานเข้าครัว แม่ก็คงไล่ออกมาแน่ ๆ เพราะเปรี้ยวหวานต้องไปทำครัวแม่เละ”

พวงชมพูหัวเราะกิ๊ก ปราการช่วยเธอหิ้วของที่ซื้อมาเดินเข้าครัว ปล่อยให้พวงแสดนั่งห้อยเท้าอยู่ตรงแคร่ใต้ต้นมะขาม อย่างสบายใจ เธอมองไปรอบ ๆ บริเวณบ้าน มันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ตัวบ้านครึ้มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ รั้วเป็นชะอมที่ปลูกไว้เป็นแนวแทนการล้อมรั้ว ซึ่งเป็นรั้วที่ให้ประโยชน์นอกจากกันผู้บุกรุก บอกอาณาบริเวณบ้าน และยังใช้รับประทานได้อร่อยด้วย

ปู่ของเธอชอบปลูกว่านใบสวย ๆ จำพวกขุนแผน สาวน้อยประแป้ง โกศล หยกมณี ทองอยู่ปลูกไว้เป็นแนว พ่อของเธอก็ชอบปลูกกล้วยไม้ เขาทำเรือนเพาะชำไว้ต่างหาก หากล้วยไม้สวยๆ มาปลูกไว้ ออกดอกกันสะพรั่งเลยทีเดียว ย่าจันทร์เองชอบปลูกดอกโป๊ยเซียน จองพื้นที่หน้าบ้านไว้เป็นแนว ย่าจันทร์ชอบแอบเล่นหวยใต้ดิน นึกแล้วพวงแสดก็หัวเราะ เมื่อนึกถึงภาพของย่าที่ชอบไปก้มๆ เงยๆ ตามกระถางโป๊ยเซียน เมื่อหลานถามว่ากำลังทำอะไร จันทร์ก็จะหันมาจุ๊ปาก แล้วหันซ้ายหันขวาว่าสามีอยู่หรือเปล่าพลางกระซิบบอกหลานเบาๆ