ตอนที่ 1-4

“เปรี้ยวหวาน มาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ”

“มาถึงตอนบ่ายนี่ล่ะจ้ะ คิดถึงพี่ชมพูมาก ๆ คิดถึงที่สุดเลย”

พวงแสดกอดพี่สาวแน่นอย่างดีใจ พวงชมพูหัวเราะ แล้วบ่นออกมาเบา ๆ เมื่อน้องสาวเริ่มรัดแน่น

“พี่จะหายใจไม่ออกแล้ว แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่ที่นี่”

“ผมพามาเองล่ะครับ” ปราการที่เดินตามหลังเพื่อนรักมาว่า เขาลอบมองหุ้นส่วน ของพวงชมพูตาวาว ปราการมาที่นี่หลายครั้งแล้ว และแอบติดใจสาวหน้าหมวย ที่เป็นหุ้นส่วนของร้านกับพวงชมพู ซึ่งมีนามว่าชุดา แอบชอบมานานนักหนา แต่ก็ยังไม่กล้าจะเผยความในใจ

“ร้านพี่ชมพูสวยจังเลย”

พวงแสดมองไปรอบ ๆ อย่างสำรวจ พวงชมพูอมยิ้ม ก่อนจะดึงแขนชุดาที่กำลังมองหน้าพวงแสดนิ่งอยู่ มาแนะนำให้น้องสาวรู้จัก

“นี่จ้ะ เปรี้ยวหวาน น้องดา หุ้นส่วนของพี่ เรารู้จักกันมาสามสี่ปีแล้ว น้องดา... นี่น้องสาวคนเล็กของพี่เอง”

“สวัสดีจ้ะ”

พวงแสดยิ้มให้ชุดาเต็มที่ จนเห็นลักยิ้มที่แก้ม ชุดามองใบหน้าของพวงแสดอย่าอดตะลึงในความน่ารักนั้นไม่ได้ ว่าพี่ชมพูสวยหวานน่ารักน่ามองแล้ว คนน้องก็สวยไม่แพ้กันเลยทีเดียว แถมดูมีเสน่ห์มากเสียด้วย

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันจ้ะ”

“สงสัยว่าเปรี้ยวหวานต้องเรียก น้องดาว่าพี่ เพราะว่าน้องดาอ่อนกว่าพี่ปีเดียว”

พวงชมพูหันมามองปราการ ที่กำลังยืนแอบมองชุดาอยู่ พลางเรียกเสียงเบา หากแต่ปราการสะดุ้ง เพราะมัวแต่มองชุดาเพลิน

“กินอะไรไหมปั๋ง? ร้านพี่มีเค้กช็อกโกแลต จำได้ว่าปั๋งชอบ ขอบใจนะที่มาส่งเปรี้ยวหวาน”

“อย่าไปห่วงมันเลยพี่ชมพู พาเปรี้ยวหวานดูร้านดีกว่า ร้านพี่ชมพูน่ารักจัง”

พวงชมพูตีแขนน้องสาวเบาๆ ก่อนจะย่นจมูกใส่พวงแสด แล้วหัวเราะ

“ไปว่าเพื่อน เปรี้ยวหวานนี่ เดี๋ยวพี่พาเที่ยวร้าน อ้อ... น้องดา พี่รบกวนรับแขกให้ทีนะ”

พวงชมพูยกหน้าที่ให้เป็นของเพื่อนรุ่นน้องผู้เป็นหุ้นส่วน ชุดาพยักหน้ารับ และยิ้มแย้มทักทายปราการเต็มที่ ชายหนุ่มแอบมองหน้าขาวใสนั้นแล้วก็หัวใจเต้นรัว

“ทานกาแฟอะไรดีจ๊ะปั๋ง”

“ทานได้หมดครับ”

ชุดาย่นคิ้ว พลางหันหลังให้กับชายหนุ่ม แล้วจัดแจงชงกาแฟโดยเดาเอาเองว่าเขาจะดื่มอะไร หล่อนจำปราการได้ เพราะมาที่ร้านบ่อยๆ เหมือนกัน ชายหนุ่มชอบมานั่งที่ร้านและอ่านหนังสือเงียบๆ ดูเป็นคนนิ่งๆ เฉยๆ เขามักจะสั่งกาแฟเอสเปรสโซ--ประจำ คิดดังนั้น ชุดาก็ชงกาแฟให้กับปราการทันที

“พี่ชมพูแต่งร้านน่ารักจัง เหมือนหลงเข้ามาในบ้านลูกกวาด”

พวงแสดกวาดตามองไปรอบบริเวณ ร้านของพี่สาว เน้นตกแต่งด้วยสีฟ้า ขาว และชมพู ที่ผนัง ชุดเก้าอี้สีขาว ปูด้วยผ้าปูโต๊ะลายสก็อตสีฟ้า มีแจกันดอกไม้ปักดอกคาร์เนชั่นสีขาวบ้างแดงบ้าง สลับกันทุกโต๊ะ พวงชมพูมองไปทั่วร้านอย่างปลื้มๆ เพราะส่วนหนึ่งของการตกแต่งมาจากความคิดของเธอเอง

“ชอบเหรอ เปรี้ยวหวาน”

“จ้ะ เห็นแล้วอยากนั่งนานๆ สั่งอะไรกินไปเรื่อยๆ”

เสียงประตูดังที่หน้าร้านอีกรอบ ทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมๆ กัน ชายหนุ่มร่างสูง ผิวคล้ำแดด ที่เดินเข้ามาในร้าน มีท่าทีเก้อกระดากพิกล เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งทีเดียว เพราะมีคิ้วที่เข้ม จมูกโด่งได้รูป นัยน์ตาอบอุ่นสีน้ำตาล เขาหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาที่จ้องเขาเป็นตาเดียวแบบนั้น ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวผมยาวหน้าหวานแอร่มเจ้าของร้าน และพูดตะกุกตะกักขึ้นว่า

“เอ่อ...น้องชมพู พี่มะ... มาเอา หนังสือที่ฝากไว้น่ะครับ”

พวงแสดหรี่ตามองชายหนุ่ม ที่มาหาพี่สาวเธอทันทีอย่างสำรวจ อีตานี่หน้าตาคุ้นๆ พิกล พวงแสดคิดในใจ ขณะที่พวงชมพูยิ้มให้เขา ที่ยิ่งเห็นเธอ เขาก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ พวงชมพูเดินไปหลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาส่งให้ชายหนุ่ม

“นี่จ้ะพี่ล้อม หนังสือเกี่ยวกับการเกษตรแผนใหม่ที่พี่อยากได้”

เมื่อได้ยินชื่อจากปากพี่สาว พวงแสดก็ร้องอ๋อ...ทันที อย่างจำได้ว่าคนที่มาหาพี่สาวเป็นใคร

“พี่ล้อม จำเปรี้ยวหวานได้ไหมจ๊ะ”

ล้อมฟ้า เพิ่งจะมีเวลาสังเกตสตรีอีกคน เพราะเขามองแต่หน้าหวานๆ ของพวงชมพูตั้งแต่ก้าวเข้าร้านมา คนอื่นมองไม่เห็นไปเลยทีเดียว ในสายตาของชายหนุ่ม ล้อมฟ้าพิจารณาใบหน้าละม้ายคล้ายพวงชมพู หากแต่เจ้าตัวตัดผมสั้น และมีลักยิ้มที่ข้างแก้ม ท่าทางทะมัดทะแมงกว่า แล้วเขาก็นึกออกทันทีว่าเธอเป็นใคร

“จำได้สิจ๊ะ เปรี้ยวหวาน เรียนจบแล้วเหรอนี่?”

“จบแล้วจ้ะ จะกลับมาทำไร่ทำนาต่อจากพ่อกับปู่น่ะค่ะ อืม...พี่ล้อมไม่เหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ ทำไมโตมาแล้วคล้ำเชียว”