พรมแดน แสนรัก

ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ กำลังยืนชะเง้อมองไปที่ถนนอย่างใจจดจ่อ พร้อมกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ทั้งคู่มีท่าทีเหมือนรอใครบางคน ชายหนุ่มเองยืนรอนานจนเมื่อย ต้องทรุดลงนั่งยอง ๆ พลางถอดหมวกออกแล้วบ่น

“ทำไมไอ้เปรี้ยวหวาน มันมาช้าจังเลยลุงทอง”

“ก็บอกแล้วว่าอย่ามา เอ็งจะตามมาทำไมไอ้ปั๋ง ไม่ได้ขอให้มาเสียหน่อย ข้าจะมารับลูกข้าคนเดียว”

ทองหรือทองมาก หันมาเอ็ดชายหนุ่มเข้าให้ เพราะแดดยามบ่ายเริ่มร้อน และเขาเองก็หงุดหงิดเหมือนกัน

“แหม...”

ปั๋ง หรือ ปราการลากเสียงยาว พลางเงยมองใบหน้าดุดันของทองมาก แม้จะอายุมากแล้ว แต่ทองมากก็ยังคงมีเค้าหน้าคมคาย เรือนร่างสูงใหญ่มีแต่มัดกล้าม อย่างคนที่ทำงานออกแรงอยู่เสมอ จนปราการเองบางทียังนึกอิจฉา บิดาของเพื่อนสนิท ว่าอายุเยอะแล้วยังหุ่นดี ตัวเขาเองติดจะผอมสูง ทานอย่างไรก็ไม่มีเนื้อกับเขาเสียที เรื่องจะเพาะกล้าม สงสัยต้องลืมไปเลย เพราะไม่มีทางที่จะมีกับเขาได้

“ผมเองก็อยากมารับเพื่อนรักสิครับ ยิ่งไอ้เปรี้ยวหวานมันได้เป็นบัณฑิตจบมาหมาด ๆ จากเกษตรด้วยแล้ว น่าภูมิใจจะตายลุงทอง ยืดเลยมีเพื่อนเก่งแบบไอ้เปรี้ยวหวานนี่”

“อืม...นั่นสินะ หึ หึ ไอ้เปรี้ยวหวานมันจบเกษตร แถมจะกลับมาช่วยข้าทำไร่ทำนาอีก ไม่ยอมไปทำงานในเมือง” ทองมากกอดอก เขานึกถึงบุตรสาวคนเล็กอย่างภูมิใจ

“จะไม่ยืดยังไงไหวจริงไหมลุงทอง ไอ้ผมเรียนน้อย แค่จบมอหกได้นี่ก็แทบจะร้องไห้ขอจบแล้ว ไอ้เปรี้ยวหวานมันเก่งจริง ๆ นั่นแหละ มันได้เกียรตินิยมด้วยนะลุงทอง” ปราการพูดถึงเพื่อนรัก ด้วยน้ำเสียงโอ้อวด ทองมากมองหน้าหนุ่มรุ่นลูกก่อนจะหัวเราะ

“แล้วทำไมเอ็งไม่ไปเรียนกับมันล่ะวะ ไอ้ปั๋ง”

“เรียนยังไงล่ะคร้าบลุง มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์นะครับ ต้องสอบเข้า ไอ้จะมีเงินแล้วเดินเข้าไปเฉย ๆทำได้ที่ไหน ผมไม่เก่งเหมือนเปรี้ยวหวานมันนี่ เลยมาช่วยที่บ้านทำโรงสีกับทำนาดีกว่า ไม่อยากไปวุ่นวายในเมือง เรียนไปก็ปวดหัว” ปราการว่า

ยิ่งฟังคำของหนุ่มรุ่นลูกที่เป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิทกับบุตรสาวคนเล็กพูด เขาก็ยิ่งปลื้มในตัวเปรี้ยวหวาน หรือ พวงแสด ที่มีความมุ่งมั่น แถมเรียนแล้วก็กลับมาตั้งใจ ช่วยพัฒนาบ้านเกิด ด้วยความตั้งใจแรงกล้า ว่าจะช่วยให้คนในหมู่บ้านมีรายได้เพิ่มขึ้น พวงแสดบอกกับเขาเลยว่า เธอจะกลับมาพัฒนาบ้านเกิดให้ได้ และจะช่วยให้คนในหมู่บ้านมีความสุข ทองมากภูมิใจในตัวบุตรสาวคนเดียวมากนัก

“ข้าเองก็ภูมิใจในตัวไอ้เปรี้ยวหวานมันมาก ใครจะนึกว่าแก่นๆ ดื้อๆ แถมซนเป็นลิงอย่างมันจะมีความคิดที่ดี แบบนี้ หึ หึ”

“โหย…” ปราการหัวเราะก๊าก เมื่อฟังทองมากพูดถึงบุตรสาวคนเล็ก

“ไอ้เปรี้ยวหวานมันก็ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อยลุงทอง”

“อะไรกัน น้อยไปล่ะสิ” เมื่อได้นินทาลูกสาวคนโปรด ทองมากก็อดไม่ได้ ที่จะต่อเรื่องให้ยาวไปอีก

“มันยุ่งจะตาย ไอ้เปรี้ยวหวานน่ะ ซ่าก็ซ่า เฮ้อ... พ่อนั่นแหละเข้าข้างหลานดีนัก ไอ้เปรี้ยวหวานมันถึงกระโดกกระเดก ไม่เป็นผู้หญิงกับเขา ไปต่อยกับนักเลงช่วยเอ็ง มันก็ยังเคยทำมาแล้วไม่ใช่เหรอ ไอ้ปั๋ง หึ หึ ลูกสาวข้าน่ะ แถมปากจัดไม่มีใครเกิน”

เขาบ่นไปถึงทองอยู่ ผู้เป็นบิดา ที่ชอบเข้าข้างพวงแสด ทำอะไรแบบไม่ห้ามกันเลย ยุเสียด้วยซ้ำไป เพราะทองอยู่อยากได้หลานชาย พวงชมพูลูกสาวคนโตของเขาก็นุ่มหวาน เป็นกุลสตรีเกือบทุกกระเบียด ทองอยู่หวังมากว่าคนต่อมาจะเป็นหลานชาย เมื่อกลายเป็นพวงแสดไปเสีย ตอนแรกก็ผิดหวังนิดหน่อย แต่เมื่อหลานสาวคนเล็กห้าวจนเกือบจะเหมือนหลานชาย ทองอยู่เลยถูกใจมาก แถมสอนพวงแสดยิงปืน และวิชาการต่อสู้มวยไทยอีกต่างหาก จะไม่ให้ลูกสาวคนเล็กของเขาห้าวคราวนี้ ก็ไม่รู้จะห้าวกันคราวไหน

“มันเก่งกว่าผมอีก” ปราการหัวเราะ เมื่อนึกถึงเพื่อนรักหน้าหวานแต่ห้าวของตน

“พวกนั้นสามคนไอ้เปรี้ยวหวานคนเดียว พวกมันยังกระเจิงเลยลุงทอง”

“แล้วจะมีใครมากล้าจีบมันวะ”

ทองมากบ่น ยังไงลูกสาวก็คือลูกสาว เขาเองบางทีก็เหนื่อยใจ ที่พวงแสดเก่งและห้าวเกินหญิงไปค่อนข้างจะมาก

“อย่าว่าแต่ใครจะมาจีบมันเลยลุงทอง”

ปราการอมยิ้ม โบกหมวกในมือเล่น เขารู้จักนิสัยพวงแสดดี ชนิดมองตาก็รู้ใจกันเลยทีเดียว

“พี่ชมพูเองก็เถอะ งานนี้เตรียมคานไว้ได้เลย ไอ้เปรี้ยวหวานกลับมาอยู่บ้านแบบนี้ ใครมาจีบพี่ชมพู สงสัยมันจัดการเรียบ”

“เอ่อ...ข้าก็ว่าแบบนั้นแหละ”