ตอนที่ 1-2

ทองมากหัวเราะ ขณะที่คุยกันอย่างออกรส รถโดยสารประจำจังหวัดก็แล่นมาจอดที่หน้าพวกเขาพอดี ร่างบางเพรียวที่ก้าวลงมา ทำให้ทองมากและปราการ อุทานพร้อมกันอย่างดีใจ

“ไอ้เปรี้ยวหวาน!”

“สวัสดีจ้ะพ่อ เฮ้ย! ไอ้ปั๋งมาด้วยเหรอ ?”

หญิงสาวร่างเพรียว สูงประมาณร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ซึ่งถือว่าสูงได้มาตรฐานเลยทีเดียว สวมเสื้อเชิ้ตสีดำกระชับตัว กางเกงยีนสีเข้ม รองเท้าผ้าใบ ผมของเธอตัดสั้นระแค่คอ ดูทะมัดทะแมง ใบหน้ารูปไข่ นัยน์ตาโตดำขลับ คิ้วเรียว จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มเรื่อ เจ้าตัวมีลักยิ้มที่มุมปากด้านซ้าย มองรวมๆ แล้วเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยหวานน่ารักมากเลยทีเดียว ชนิดถ้าได้มองแล้วต้องหันมามองซ้ำ เพราะใบหน้าหวานนั่น ยิ่งมองยิ่งตรึงใจ หากแต่กิริยาที่เธอเดินไปตบบ่าเพื่อนรักดังป๊าบ ดูแล้วไม่เหมาะกับหน้าตาหวานแอร่มนั่นเลยสักนิด ปราการลืมตัวกระโดดเข้ากอดพวงแสดหมับอย่างดีใจ

“ดีใจจริงๆ คิดถึงแกมากเลยไอ้เปรี้ยวหวาน”

“เออ...เหมือนกันโว้ย”

พวงแสดกอดตอบเพื่อนรัก ราวกับเป็นเพศเดียวกัน ทองมากขัดหูขัดตามาก เพราะยังไงปราการก็เป็นผู้ชายทั้งแท่ง ส่วนพวงแสดเองก็เป็นผู้หญิง เขากระแอมเสียงดังลั่น

“อะแฮ่ม! ไอ้ปั๋ง”

“คอแตกแล้วมั้งพ่อ ช่วยยกกระเป๋าหน่อยสิเพื่อนรัก”

พวงแสดคลายกอดจากเพื่อนซี้ ก่อนจะยักคิ้วให้บิดาอย่างรู้ทัน ทองมากมองลูกสาวคนเล็กด้วยสายตาดุๆ ขณะที่พวงแสดหัวเราะ แล้วตบบ่าเพื่อนสนิทเบาๆ เธอกับปราการสนิทกันจนลืมแยกเพศกันไปแล้ว คบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจล้วนๆ พวงแสดส่งกระเป๋าให้กับปราการที่รับไว้แต่โดยดี ทองมากเดินนำบุตรสาวไปขึ้นรถกระบะของเขา ปราการปีนไปนั่งข้างหลังอย่างนกรู้ ก่อนจะพาบัณฑิตใหม่ กลับไปยังบ้านเกิดที่จากมาเนิ่นนาน กลับมายังครอบครัวที่รอความสำเร็จของเธออยู่…

สายใจมองบุตรสาวคนเล็ก ที่ก้มลงกราบตรงตักอย่างพอใจ ก่อนจะลูบศีรษะบุตรสาวเบาๆ พวงแสดกอดมารดาแน่นหลังจากกราบท่านแล้ว พลางหอมแก้มซ้ายขวาแรงๆ ด้วยความคิดถึง จนสายใจต้องร้องห้าม

“พอแล้ว ไอ้เปรี้ยวหวาน แก้มแม่จะช้ำหมดแล้ว”

“แหม...ก็เปรี้ยวหวานคิดถึงแม่ ม้าก...มาก มากที่สุดเลย”

“แล้วปู่ล่ะ” ชายชราวัยเกือบแปดสิบแล้ว แต่ยังดูแข็งแรงและกระฉับกระเฉง มองหลานสาวคนโปรด แล้วทำท่าเหมือนจะค้อน ที่พวงแสดไปประจบสายใจก่อน พวงแสดหันมายิ้มจนลักยิ้มที่แก้มกดลงบุ๋ม ให้กับทองอยู่ ผู้เป็นปู่ แล้วโผนเข้ากอดร่างเหี่ยวๆ นั่นแรงๆ บ้าง

“คิดถึงปู่เหมือนกัน ขอเปรี้ยวหวานหอมทีนะ”

พวงแสดหอมฟอดๆ และทำแรงเหมือนแกล้ง จนทองอยู่ต้องโวยวาย พลางหัวเราะ

“พอ... ไอ้เปรี้ยวหวาน คิดถึงพอแล้ว แล้วนี่จะไปรับปริญญาเมื่อไหร่ ปู่เตรียมตัดชุดกับย่าไว้แล้วนะ”

“ปู่เอ็งมันเห่อ พาย่าไปตัดตั้งแต่ต้นปีแล้วล่ะเปรี้ยวหวานเอ๊ย” จันทร์ที่นั่งตำหมากอยู่ข้างสามีว่า ก่อนจะยิ้มกว้าง

“ไม่รู้จะใส่ได้ไหม ชุดย่าน่ะ ย่าอ้วนขึ้นตั้งหลายกิโล”

“โห...จริงเหรอปู่”

พวงแสดทำตาโต ทองอยู่มองภรรยาคู่ทุกข์แบบเคือง ๆ ที่บอกให้หลานสาวฟังจนหมดเปลือก ก็มันน่าเห่อไหมล่ะ มีหลานสาวนี่ภูมิใจขนาดนี้ พวงแสดได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเสียด้วย คุยไปสิบปีก็ยังไม่หายเห่อ

“เอ่อ... ทำไมล่ะ ก็ข้าปลื้มของข้านี่ หลานข้าเก่งโว้ย”

“ไม่มีใครกล้าเถียงพ่อหรอกน่า” ทองมากว่า

“เย็นนี้จะให้ชมพูทำของโปรดให้เอ็งนะเปรี้ยวหวาน ทอดมันปลากราย กับแกงเขียวหวานไก่ ย่าตำน้ำพริกแกงเขียวหวานเองเลยนะลูก”

“ดีจังเลยย่า ว่าแต่…”

พวงแสดมองไปรอบบริเวณตัวบ้าน ที่เป็นบ้านไม้ ทำจากไม้สักสองชั้นของครอบครัว ใครต่อใครก็มาทักทายเธอกันหมดแล้ว ยกเว้นพี่สาวคนสวยคนเดียว สายใจมองบุตรสาวที่หันรีหันขวาง ก่อนจะพูดอย่างรู้ใจพวงแสดว่า

“พี่สาวเราเขาไปในเมือง ตอนนี้ชมพูเปิดร้านกาแฟหุ้นกับเพื่อนเขาน่ะ”

“อ๋อ...เหรอจ๊ะ มิน่าล่ะ เปรี้ยวหวานคิดถึงพี่ชมพูจังเลย แม่พี่ชมพูมีคนมาจีบบ้างหรือเปล่า”

ปราการที่นั่งเงียบอยู่มองหน้ากันกับทองมาก แล้วแทบจะขำ เพราะพวกเขาเพิ่งจะนินทาพวงแสดมาหมาด ๆ เกี่ยวกับเรื่องความหวงพี่สาวของพวงแสด

“พี่สาวเราน่ะเหรอ”

สายใจทำท่าคิด ภาพหญิงสาวหน้าหวานแอร่ม ละม้ายคล้ายพวงแสด เพียงแต่พวงชมพูไม่มีลักยิ้ม และเรียบร้อยกว่าลูกสาวคนเล็กมาก เธอไว้ผมยาวสยาย พวงชมพูค่อนข้างจะเนื้อหอม เพราะมีหนุ่มๆ เวียนมาจีบหลายคน เพียงแต่เธอยังไม่เปิดรับใครเท่านั้นเอง