ตอนที่ 1-3

“ว่าไงล่ะแม่” พวงแสดมีท่าทางอยากรู้เต็มที จันทร์ตอบแทนลูกสะใภ้เสียเอง

“พี่ชมพูของเอ็งมีหนุ่มๆ มาจีบเยอะ แต่พี่เอ็งเขาก็ยังไม่สนใจใครน่ะสิ ไม่ต้องห่วงหรอกน่าเปรี้ยวหวานเอ๊ย”

“เหรอย่า ?” นัยน์ตากลมโตมีประกายวาบขึ้นทันที

“ใครจะมาเป็นพี่เขยเปรี้ยวหวานล่ะก็ ผ่านด่านเปรี้ยวหวานให้ได้ก่อน พี่สาวเปรี้ยวหวานต้องได้คนดีๆ มาเป็นสามี”

“อย่าไปยุ่งเรื่องพี่เราเลย ชมพูน่ะกำลังสนุกกับงาน คงยังไม่สนใจใครหรอก” สายใจว่าขัดขึ้น

“ไปไหว้ตากับยายเราก่อน บอกกล่าวเขาหน่อยว่ามาถึงแล้ว”

พวงแสดลุกขึ้นตามมารดาเข้าไปข้างในห้องพระ ที่มีรูปของตาและยายของเธอ พร้อมกับอัฐิ พวงแสดก้มลงกราบท่านทั้งสอง

“เปรี้ยวหวานกลับบ้านแล้วนะจ๊ะ ตาจ๋า ยายจ๋า จะไม่ไปไหนอีกแล้วจ้ะ”

“ถ้าตากับยายอยู่ก็คงดีใจนะลูก ที่หนูประสบความสำเร็จแบบนี้” สายใจมองไปที่ภาพของผู้เป็นบิดาและมารดาพลางน้ำตาคลอ

“ยายก็คงดีใจที่แม่ตั้งชื่อให้เราตามชื่อแกน่ะ”

“จ้ะแม่” พวงแสดหันมายิ้มให้

“ยังไงเปรี้ยวหวานก็จะทำให้ชื่อของยายพวง มีแต่เรื่องดี ๆ เปรี้ยวหวานจะไม่ให้ชื่อพวงแสดที่เปรี้ยวหวานใช้ เสียหายเด็ดขาด”

“ดีมากลูก ยายกับตาคงจะดีใจ ที่มีหลานน่าภูมิใจแบบหนู แม่เองก็ดีใจหนูเป็นเด็กดี ไม่เคยทำให้พ่อแม่ปู่ย่าตายายเสียชื่อ มีแต่สร้างความเจริญให้”

“แม่ยอจนเปรี้ยวหวานจะลอยแล้ว ว่าแต่ร้านพี่ชมพูอยู่แถวไหนจ๊ะ เปรี้ยวหวานอยากเจอพี่สาวแล้ว” พวงแสดถาม สายใจอมยิ้ม

“ให้เจ้าปั๋งพาไปสิ ถ้าคิดถึงกันมาก เดี๋ยวกลับมากินของโปรดเรา แม่กับย่าจะทำไว้รอเลย”

“จ้ะแม่” พวงแสดเดินออกมาจากห้องพระ แล้วตรงเข้าไปลากแขนเพื่อนรัก ที่นั่งคุยกับบิดาอยู่ทันที จนปราการต้องร้องห้าม

“อะไร ไอ้เปรี้ยวหวาน”

“พาฉันไปหาพี่ชมพูหน่อยสิปั๋ง คิดถึงพี่สาวจะแย่แล้ว”

“ได้ๆ”

ปราการลุกขึ้น ก่อนจะยกมือไหว้ทุกคนบนเรือน และปลิวตามแรงลากของพวงแสด ไปยังรถกระบะที่จอดไว้ ทองอยู่รีบตะโกนบอกตามหลังหลานสาวคนโปรด เพราะยังคุยกันได้ไม่กี่คำ

“กลับมาเร็วๆ นะไอ้เปรี้ยวหวาน ปู่อยากคุยด้วย”

“หมั่นไส้จังเลยตาทองอยู่ อ้อนหลานจริงๆ”

จันทร์มองค้อน ทำเอาทุกคนบนเรือนพากันหัวเราะ ทองอยู่เองก็อมยิ้ม ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะว่า

“แหม...หลานรักข้านี่หว่า หึ หึ ไอ้เปรี้ยวหวานกลับมาแบบนี้ ข้าล่ะดีใจจริง ๆ เลย”

“พี่ชมพู บัญชีเรียบร้อยแล้วจ้ะ”

ชุดาเรียกขาน หญิงสาวหน้าหวาน ที่รวบผมไว้เรียบร้อย อวดใบหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย ทำให้เครื่องหน้านั้นดูละมุนละไม โดยเฉพาะนัยน์ตากลมหวาน ที่ล้อมไปด้วยขนตาดกหนา ทำให้คนที่พบเห็น อดมองซ้ำไม่ได้ ยิ่งพิศก็ยิ่งสวย

พวงชมพูยิ้มให้หุ้นส่วนที่เป็นรุ่นน้อง ก่อนจะรับบัญชี มาช่วยตรวจตราความเรียบร้อย ชุดามองหญิงสาวรุ่นพี่อย่างชื่นชม เธอสนิทสนมกับพวงชมพูมานาน จนชวนกันมาเปิดร้านกาแฟ ส่วนหนึ่งของลูกค้าก็เป็นหนุ่มๆ ที่แวะเวียนมาเพื่อมองหน้าเจ้าของร้านคนสวยนั่นเอง ชุดาอดลูบผมดำสลวยของเพื่อนรุ่นพี่เล่นไม่ได้ พลางทำหน้าเหมือนหมั่นเขี้ยว

“ผมพี่ชมพูสวยจริง ๆ นะจ๊ะ น้องดาชอบมากเลย มันลื่นมือจับทีไรก็เพลินทุกที”

พวงชมพูยิ้มแทนคำตอบ แล้วเอาบัญชีที่ตรวจเรียบร้อยแล้ว ส่งคืนให้กับหญิงสาว

“เรียบร้อยแล้วจ้ะ พี่มีเคล็ดลับในการบำรุงผม ด้วยสมุนไพรนะ น้องดาจะเอาไปใช้บ้างไหม?”

“แหม... บำรุงแล้วจะสวย เหมือนผมพี่ชมพูหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมพี่ชมพูดำเป็นมันดีจริง ๆ เลย ผมน้องดาสิ แห้ง ๆ ไม่ค่อยมีน้ำหนัก” ชุดาจับปลายผมตัวเองพลางถอนใจ

“ลองดูสิจ๊ะ ของพี่เป็นตำรับโบราณ ย่าพี่เขาทำให้บ่อย ๆ เอามะกรูดไปผิงไฟ แล้วก็เอามาหมักผม ดีนะผมนิ่มเลย”

“ไว้น้องดาจะลองดูนะจ๊ะ แต่คงไม่ถึงครึ่งพี่ชมพูแน่ๆ พี่ชมพูน่าจะไปประกวดพรีเซ็นเตอร์ยาสระผมนะนี่”

“ไม่เอาหรอกจ้ะ” พวงชมพูย่นจมูก แล้วหัวเราะกิ๊ก

“พี่ไม่ชอบวุ่นวาย พรุ่งนี้พี่จะเก็บมะกรูดมาให้ก็แล้วกัน ต้นที่บ้านดกเชียว”

“ดีเลยจ้ะ” ชุดาว่า เสียงเพลงดังขึ้นหน้าร้าน เป็นสัญญาณว่ามีแขกมา ทำให้ชุดารีบตะโกนบอกคนที่เข้ามาทันที

“ร้านปิดแล้วค่ะ”

“พี่ชมพู”

พวงชมพูที่กำลังเก็บล้างถ้วยกาแฟอยู่ หันขวับมาทางต้นเสียงทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็ละงานในมือ และเดินเร็ว ๆ ไปหาน้องสาว ที่เดินแกมวิ่งเข้ามากระโดดกอดพี่สาวอย่างดีใจ