ตอนที่ 1-6

‘ย่าหาเลขหวย เปรี้ยวหวาน’

‘หา !’ เมื่อเสียงดังเลยโดนผู้เป็นย่าตะครุบปิดปากหมับ !

‘อย่าเสียงดัง เดี๋ยวปู่เอ็งมา นี่ย่านับดอกอยู่ แล้วเอาไปเก็งเลข คราวก่อนถูกด้วยนะเอ็ง’

‘โธ่...ย่า’ พวงแสดครวญ แล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับผู้เป็นย่า ที่หลงใหลการเสี่ยงดวงเอาจริงๆ จัง ๆ

“นั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียว ไอ้เปรี้ยวหวาน” เสียงทักจากเพื่อนสนิท ที่เดินมานั่งข้าง ๆ ทำให้พวงแสดตื่นจากภวังค์ เธอหันมามองเพื่อนรัก ก่อนจะอมยิ้ม

“แกแอบชอบใครหรือเปล่า ไอ้ปั๋ง”

“อะไรของแก” ปราการทำเสียงดัง ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ

นี่ไอ้เปรี้ยวหวานมันมาถึงสระบุรีแค่วันเดียว มันเที่ยวรู้เรื่องความในใจของเราไปแล้วเหรอเนี่ย? เรามองง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

“หน้าแดงขนาดนี้ แกแอบชอบพี่ดาใช่ไหม? สาวรุ่นพี่เลยนะแก”

“ไอ้บ้า ไม่มี้ แกเลอะเทอะแล้ว”

ปราการทำเสียงสูง แล้วรีบโบกมือห้าม พวงแสดมองอย่างรู้ทัน แต่ก็เปลี่ยนเรื่อง เพราะเห็นว่าปราการเขินจนเริ่มบิดมือแล้ว

“แล้วพี่ล้อมล่ะ หนุ่มบ้านโน้น”

พวงแสดชี้มือไปทางบ้านของล้อมฟ้า ที่เห็นหลังคาอยู่ลิบๆ บ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอมากนัก เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เด็ก

“แกว่าเค้ายังไงๆ กับพี่ชมพูหรือเปล่า”

“พี่ล้อมเหรอ ?” ปราการมองหน้าเพื่อนรัก ก่อนจะค่อย ๆ พูด เพราะเขาเองก็มองออกเหมือนกันว่า ล้อมฟ้าหนุ่มคนขยันและซื่อ กำนันคนเก่งของตำบลน่ะ แอบรักพวงชมพูแน่ๆ

“เอ่อ...พี่ล้อมนั่นแหละ”

“ก็ไม่รู้สิ ยังไงๆ มันคืออะไร?” ปราการแกล้งทำหน้าไร้เดียงสา เลยโดนพวงแสดตบหัวเอาแรง ๆ จนชายหนุ่มต้องโวย

“เฮ้ย ! ไอ้เปรี้ยวหวานตบมาได้ ฉันจะบวชนะแกบาปนะ”

“ตอนนี้ยังไม่บวชนี่หว่า แกจะบวชปีหน้า อย่ามาไก๋ พี่ล้อมชอบพี่ชมพูใช่ไหม?”

“ก็ดูเหมือนจะยังงั้น”

“ต้องขัดขวาง” พวงแสดพูดสั้น ๆ แต่ปราการทำตาโต

“อะไรนะ?”

“บอกว่าต้องขัดขวางโว้ย พี่ล้อมนะซื่อบื่อ แถมดูเอื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วก็ขี้แหย ไม่เป็นผู้นำ ไม่ผ่านเกณฑ์ว่ะ”

“โห...ไอ้บ้า ทำยังกับคัดนางงามแนะแก”

“เออ...” พวงแสดยักคิ้วให้กับเพื่อนรัก

“ต้องคัดโว้ย ว่าที่พี่เขยนี่นา”

“คิดไปโน่นเลย ไอ้เปรี้ยวหวาน” ปราการหัวเราะก๊าก หากแต่พวงแสดกลับมีสีหน้าจริงจังมาก

“ต้องคิดไว้ก่อนโว้ย พี่สาวทั้งคน”

“เออ...รอแกคัดผ่านเกณฑ์น่ะ สงสัยพี่ชมพูต้องไปนั่งสวยอยู่บนคานว่ะ หึ หึ”

“ยังไงก็เถอะ” พวงแสดย่นจมูกให้เพื่อนรัก

“พี่สาวฉันทั้งคน ใครจะมาจีบก็ฝ่าด่านไอ้เปรี้ยวหวานกันหน่อย”