บทที่ 11

"ทำอะไร" พยัคฆราชออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าซาร่ากำลังรูดโทรศัพท์ของเขาอยู่ช

"ไม่มีอะไรค่ะ..เห็นโทรศัพท์สวยดี ซาร่าอยากได้รุ่นนี้บ้าง"

"อยากได้ก็ซื้อสิ"

"ซื้อได้เหรอคะ แต่ไม่เอาดีกว่า..กลัวเงินไม่พอใช้" ทีแรกทำเหมือนดีใจ แต่พอคิดได้ถ้าเอาเงินที่เขาให้รายเดือนไปซื้อคงจะไม่พอ

"เดี๋ยวผมเพิ่มเงินให้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่

"คุณน่ารักจังเลยค่ะ" ซาร่าเดินไปสวมกอด พร้อมกับแนบใบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง

"ผมจะกลับไปค้างที่บ้าน"

"จะกลับได้ยังไงคะ ซาร่ารอคุณอยู่นะ"

"ไม่ได้หรอก ช่วงนี้พ่อผมอยู่ที่บ้าน"

"แน่ใจเหรอคะ" ซาร่าถามออกไปแบบจับผิด เพราะได้ยินชัดเลยว่าผู้หญิงที่โทรมาถามว่าเมื่อไรจะกลับ

"หมายความว่ายังไง"

"เปล่าค่ะ ซาร่าคิดถึงคุณนี่คะ" พอนึกขึ้นได้ต้องรีบปรับอารมณ์ใหม่

"ก็ผมมาหาให้หายคิดถึงแล้วนี่ไง"

"แต่เรายังไม่.."

"ไม่ได้หรอกผมกลับดึกกว่านี้ไม่ได้" พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หยิบเอาโทรศัพท์ ขึ้นมารูดดูเผื่อมีใครโทรเข้ามาตอนที่อาบน้ำอยู่...แต่ก็ไม่มี

ที่ไม่มีเพราะซาร่าลบเบอร์นั้นไปแล้ว

คฤหาสน์ของสิงหราช

"ตาพยัคฆ์ว่ายังไงบ้างลูก" อัปสรสุดาเดินออกมาถามแสนสวยที่อยู่หน้าบ้าน

"วันนี้เขาคงจะกลับมาไม่ได้แล้วมั้งคะ"

"ทำไมล่ะจ๊ะ หนูได้คุยกับพยัคฆ์หรือยัง"

"ยังค่ะ..แต่..เออ.." เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นครางชัดเลย ถ้าเสียงแบบนั้นมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ

แต่เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้วิ่งเข้ามา

"แม่นึกว่าลูกจะไม่กลับมาค้างที่บ้าน ทำไมมาดึกจังเลยล่ะลูก"

พยัคฆราชได้แต่มองตามหลังผู้หญิงที่เพิ่งจะรีบเดินเข้าบ้านไป "ตกลงแม่จะเอายังไงกันแน่ จะให้กลับหรือไม่ให้กลับ"

"ไปอารมณ์เสียมาจากไหน" อัปสรสุดาได้แต่ถอนหายใจมองตามหลังลูกชายที่เดินเข้าบ้านไป นางไม่อยากเห็นลูกก้าวร้าวแบบนี้เลย แต่จะทำยังไงได้เลือดพ่อมันแรง

"กลับมาแล้วเหรอ"

"พ่อ?.. ทำไมพ่อถึงยังไม่ขึ้นไปนอนครับ" พอเข้ามาในบ้านแล้วเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ที่โซฟา เขาก็เลยจำเป็นต้องได้เข้าไปนั่งคุยด้วย

"รอดูว่าแกจะกลับบ้านไหม"

"พ่อจะรอดูอะไรผม.. ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว ขึ้นไปนอนนะครับ" ว่าแล้วร่างหนาก็ยันกายลุกขึ้น

เช้าวันต่อมา

"เจอผู้จัดการพอดีเลยค่ะ" แสนสวยรีบเดินตามหลังมาจนทันแทนไทที่กำลังจะขึ้นลิฟต์

"มีอะไรอีกครับ"

"สวยยังไม่ได้พูดรายละเอียดเรื่องเมื่อวานนี้เลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะเผอิญว่ารีบเกินไป"

"รายละเอียดยังไงครับ"

"ก็เรื่องที่สวยยืมเงินคุณไงคะ"

"อ้อ..ถ้าเป็นเรื่องนั้นผมไม่รีบหรอกครับ"

ทั้งสองยังยืนคุยกันอยู่หน้าลิฟต์ จนประตูลิฟต์เปิดออกพวกเขาขยับออกมาเพื่อให้พนักงานได้ขึ้นไปก่อน

"ไม่ได้หรอกค่ะ แต่จะให้คืนเป็นก้อนเลยสวยคงไม่มีนะคะ"

"ครับ"

"สวยขอทยอยคืนเดือนละหนึ่งหมื่นได้ไหมคะ"

"ได้ครับ"

"ขอบคุณผู้จัดการมากเลยนะคะ" หญิงสาวนอนคิดมาทั้งคืนว่าจะคืนเงินผู้จัดการยังไงดี ถ้าจะทยอยจ่ายแบบนี้กลัวว่าผู้จัดการจะไม่ยอม แต่พอแทนไทยอมตกลง ตอนนี้เธอเหมือนยกภูเขาออกจากอก

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปนะ" แทนไทมองไปที่ประตูทางเข้าตอนนี้งานใหญ่กำลังจะมาเยือน เขาต้องรีบเผ่นไปก่อน

"ผู้จัดการไม่รอขึ้นลิฟต์ก่อนหรอคะ" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้จัดการใหญ่เดินไปที่บันไดหนีไฟ

"ผมอยากจะออกกำลังกายนิดหน่อยครับ" ว่าแล้วแทนไทก็รีบขึ้นบันได..ถ้าจะให้รอลิฟต์คงจะเป็นรอบเดียวกับ..

"ว่าไงเรา" สิงหราชเข้ามาถึงก็เดินตรงมาทักทายแสนสวยที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์

"ท่านประธาน" แสนสวยส่งยิ้มหวานเพื่อเป็นการทักทาย

"ถ้าทำอะไรเสร็จแล้วก็เข้าไปหาในห้องหน่อยนะ"

"ค่ะ"

พนักงานที่กำลังยืนรอขึ้นลิฟท์ต่างก็มองหน้าแบบรู้กัน บางคนก็แอบยิ้ม เพราะต่างก็คิดว่าแสนสวยเป็นเด็กของท่านประธาน

เวลาผ่านไป.. ห้องท่านประธาน

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

"คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับสวยเหรอคะ" หญิงสาวเอาของไปเก็บที่โต๊ะทำงาน แล้วก็รีบขึ้นมาที่ห้องของท่านเลย เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอนาน

"อยู่ที่บ้านพ่อไม่ได้คุยกับเราเลย..อยากจะถามเรื่องงานเป็นยังไงบ้าง"

"คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ" เพราะตอนนี้แสนสวยคิดว่าเธอจัดการเองได้แล้ว

"ทำไมดูสีหน้าไม่ดีเลยล่ะ" สิงหราชเดินเข้ามาแล้วลูบผมหญิงสาวแบบเอ็นดู

แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามา..ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน

"แกไม่มีมือเคาะก่อนหรือไง" พอเห็นลูกชายเข้ามาสิงหราชก็เดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

พยัคฆราชไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขามองมาที่เธอ แบบสงสัยอะไรบางอย่าง

"ถ้างั้นสวยออกไปก่อนนะคะ"

"ทำไมพอฉันเข้ามา เธอต้องรีบออกไปด้วยล่ะ?" พยัคฆราชกัดฟันถามออกมาเบาๆ จังหวะที่แสนสวยกำลังจะเดินผ่าน