บทที่ 12

"ทำไมเห็นฉันเข้ามาแล้วต้องรีบออกไปด้วยล่ะ"

แสนสวยพยายามจะไม่สนใจคำที่เขาพูดออกมา เธอเดินตรงไปที่ประตูแล้วก็เปิดมันออก

"เข้ามาหาพ่อมีอะไร" สิงหราชถามขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายเงียบไป เพราะเขาไม่ได้ยินสิ่งที่พยัคฆราชพูดกับแสนสวยก่อนหน้านี้

"ได้ยินแม่บอกว่าพ่อจะให้แม่เดินทางไปด้วยเหรอครับ"

คนตัวเล็กที่กำลังจะเดินพ้นประตูออกไปถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย เพราะถ้าแม่ของเขาเดินทางไปต่างประเทศด้วย นั่นแสดงว่าความปลอดภัยของเธอเหลือน้อยลงมาก เธอต้องได้ระวังตัวทั้งที่บ้านและที่บริษัท

ประตูห้องถูกปิดลงเบาๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจของหญิงสาว อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไปเถอะ เขาคงไม่เล่นงานเธอถึงตาย อย่างมากก็คงแค่หยอดน้ำข้าวต้ม

เที่ยงวันเดียวกัน..

"คุณแสนสวยพรุ่งนี้วันหยุดแล้ว..เราไปช็อปกันไหมคะ" บริษัทนี้หยุดทุกวันอาทิตย์ ส่วนวันเสาร์จ่ายให้พนักงานสองเท่าของวันธรรมดา

"เออ..คือ.." ถ้าไปช้อปปิ้งต้องได้ใช้เงินแน่เลย อีกตั้งห้าวันกว่าเงินจะออก แต่ถ้าปฏิเสธจะให้เหตุผลอะไรล่ะ

"ไปนะคะคุณแสนสวย พวกเราก็ไปเหมือนกัน" เพื่อนในแผนกอีกคนก็เดินมาชวน

"ก็ได้ค่ะ"

แผนกนี้ทุกคนพูดกับเธอแบบให้เกียรติ เพราะเธอก็ทำงานที่นี่มานานแล้ว แถมยังเป็นคนโปรดของท่านประธานอีก

"แล้วพี่ลินล่ะจะไปกับเราไหม" วรรณาถามเพื่อนอีกคน

"พี่ลินท้องแก่ขนาดนั้นจะไปได้เหรอ"

"เออใช่ อีกไม่กี่วันก็ลาคลอด..แล้วใครจะมาเป็นหัวหน้าแผนกในระหว่างที่พี่แกลาคลอดล่ะ"

"คงรอให้พี่แกกลับมานั่นแหละ"

"จะรอได้เหรอลาคลอดตั้งสามเดือน" เพื่อนหลายคนต่างก็พูดคุย

"ฉันว่าต้องเป็นคุณแสนสวยแน่เลย..ที่จะขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนก" ทุกคนหันไปมองหน้าแสนสวยพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย

"ไม่ใช่หรอกค่ะ" เขาไม่มีทางให้เราขึ้นตำแหน่งสูงกว่านี้แน่ ..เพราะทุกตำแหน่ง ก่อนที่จะเลื่อนขั้นต้องได้ลายเซ็นต์จากผู้ที่มีอำนาจก่อน

เย็นวันเดียวกันนั้น..ที่บ้าน

"ทำไมวันนี้กลับเร็วกันจังเลยล่ะคะ" อัปสรสุดาเห็นพ่อกับลูกเดินเข้ามาพร้อมกัน มันก็เลยสร้างความสงสัยให้นาง

"ผมก็กลับแบบนี้ประจำ ที่น่าสงสัยก็คงจะไอ้คนที่มันเดินตามผมมาเนี่ยแหละ" สิงหราชก็สงสัยไม่แพ้ภรรยาเลย แต่ถ้าถามไปกลัวว่าลูกชายจะไม่พอใจ

และเพียงไม่นานรถของแสนสวยก็วิ่งเข้ามา

สิ่งแรกที่เธอมองดูก็คือรถของเขาที่จอดอยู่ก่อนหน้านั้น ..เพราะเธอคิดว่าวันนี้เขาคงจะกลับมาเวลาเดิม แต่ทำไมเขาถึงกลับมาเร็ว

เธอต้องได้ทำใจก่อนที่จะลงรถ เพราะยังไงเข้าไปต้องเจอหน้าเขาอยู่แล้ว

คนตัวเล็กก้าวเดินเข้าไปในบ้านแบบประหม่า

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่" เธอทำแบบนี้ประจำก่อนออกจากบ้านและเข้าบ้าน

"วันนี้รู้สึกว่าแม่จะอบอุ่นมากเลย ลูกๆ มาพร้อมหน้ากันแบบนี้"

"ลูกๆ งั้นเหรอครับ.." สายตาของเขามองจ้องไปที่เธอ

"มีอะไรหรือเปล่าลูก" อัปสรสุดาสงสัยในตัวลูกชาย

"อย่าไปสนใจมันเลยคุณ วันนี้มีอะไรทานบ้างเนี่ยผมเริ่มจะหิวแล้วนะ"

ยิ่งพ่อของเขาพูดขัดจังหวะแบบนี้ มันยิ่งทำให้พยัคฆราชสงสัยมากขึ้น เพราะสมัยก่อนพ่อเขาก็ไม่ใช่เบา เป็นถึงเจ้าของคลับ มีลูกน้องมากมาย และมีผู้หญิงเข้ามาไม่ซ้ำหน้า ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องนี้

"สวยขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ" หญิงสาวเริ่มเสียวสันหลังเมื่อเห็นสายตาของเขา เรื่องแบบนี้อธิบายให้กันฟังไม่ได้ด้วยสิ เพราะถ้ายิ่งอธิบายไปมันก็เหมือนยิ่งแก้ตัว แล้วแต่เขาจะคิดแล้วกัน

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คนสมองไม่ปกติแบบเขาคงคิดไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่อง

"งั้นผมขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวลงมาทานข้าวด้วยครับ" ว่าแล้วพยัคฆราชก็รีบวิ่งตามเธอขึ้นไป