บทที่ 10

"เงินยังขาดอยู่อีกเท่าไร"

พยัคฆราชสงสัยทำไมเธอถึงไม่โวยวายเหมือนทุกครั้ง "อีกเท่าตัว" แต่เขาก็ต้องพยายามเก็บความสงสัยนั้นไว้กลัวเสียฟอร์ม

"เดี๋ยวฉันกลับมา คุณเซ็นต์อนุมัติการส่งออกรอฉันได้เลย" ว่าแล้วหญิงสาวก็วางแฟ้มเอกสารนั้นลงไว้ที่เดิม แล้วเธอก็ออกจากห้องไป

ก๊อก ก๊อก

"เชิญครับ"

"สวัสดีค่ะผู้จัดการ"

"อ้าว..คุณแสนสวยมีอะไรครับเชิญนั่งก่อนสิ" ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีตำแหน่งใหญ่โต แต่ไม่มีใครในบริษัทนี้ที่จะไม่รู้จักเธอ

"ฉันอยากจะมาขอยืมเงินคุณ" แสนสวยไม่นั่ง เพราะถ้ายืมเงินผู้จัดการใหญ่ไปไม่ได้ เธอก็จะไปยืมกับคนอื่นอีก

"ยืมเงินงั้นเหรอครับ" แทนไทสงสัย อะไรของผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามายืมเงินหน้าตาเฉยแบบนี้เลยเหรอ "ยืมเท่าไรครับ"

"แสนหนึ่งค่ะ"

"สะ..แสนหนึ่ง?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน..ที่พนักงานจะเดินเข้ามายืมเงินผู้จัดการ แถมยืมเป็นแสนอีก

"ถ้าไม่ให้ก็ไม่เป็นไรนะคะ" ว่าแล้วแสนสวยก็กลับหลังหัน เงินตั้งแสนใครจะกล้าให้เรายืมหลักทรัพย์ค้ำประกันอะไรก็ไม่มี

"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณแสนสวย ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ให้ยืม"

หญิงสาวค่อยๆ หันหน้ากลับมา ใบหน้าของเธอเริ่มมีความหวังขึ้น "คุณจะให้ฉันยืมเหรอคะ"

แทนไทหยิบเช็คเงินสดขึ้นมาแล้วเซ็นต์ลงไปในเช็คนั้น "ผมขอให้ยืมเป็นเช็คแทนแล้วกันนะครับ เพราะว่าผมไม่มีเงินสดพอให้คุณหรอก" แล้วเขาก็ยื่นมันมาตรงหน้า "รับรองไม่เด้งครับ"

"ขอบพระคุณคุณแทนไทมากเลยนะคะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ เธอไม่คิดว่าจะมีใครกล้าให้ยืมเงินเป็นแสนแบบนี้

แทนไทแอบยิ้มแล้วมองตาม และเขายังแอบสงสัยว่า ทำไมท่านประธานถึงปล่อยให้เธอมายืมเงินแบบนี้ ในเมื่อเธอเป็นเด็กของท่าน..ใช่แล้วทุกคนคิดแบบนี้ไม่เว้นแม้แต่ผู้จัดการใหญ่

แกร้ก! แอดดดด~ มาถึงเธอก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป แบบไม่ส่งสัญญาณก่อน

"เงินที่คุณต้องการ"

เช็คเงินสดได้ถูกวางลงตรงหน้า ดวงตาคมมองจ้องลายเซ็นต์ที่อยู่บนเช็คใบนั้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อรู้ว่าใครที่เป็นเจ้าของเช็ค

เห็นเขาเงียบเธอก็เลยยื่นมือไปหยิบแฟ้มเอกสาร ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาเปิดดู ว่าเขาเซ็นต์ให้หรือยัง "กรุณาเซ็นต์ให้ด้วยค่ะ ฉันจะได้ไปดำเนินการต่อ"

เขายังลีลาทำงานอื่นโดยไม่สนใจแฟ้มที่เธอยื่นมาให้

"คุณจะเอายังไงกันแน่ ต้องการเงินฉันก็ไปหามาให้แล้ว!"

"หาด้วยวิธีไหนล่ะ?"

"จะหาด้วยวิธีไหนมันก็เรื่องของฉัน หน้าที่ของคุณคือเซ็นต์เอกสารนี้"

บ่ายโมงวันเดียวกันนั้น..

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมของถึงเพิ่งส่งออกไป" สิ่งแรกที่เลขารายงานก็คือเรื่องส่งของ สิงหราชก็เลยเรียกลูกชายให้เข้าพบ

"ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยครับพ่อ"

"ทำไมต้องปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน ถ้ารู้ว่าส่งของไม่ทันทำไมไม่รีบจัดส่ง แต่นี่ผ่านไปตั้งสองวัน รู้ไหมว่าแต่ละนาทีมีค่ามากแค่ไหน" แค่ดูเอกสารสิงหราชก็รู้แล้ว

"ผมขอโทษครับจะพยายามระวังให้มากกว่านี้"

"ถ้าเป็นแบบนี้แล้วพ่อจะกล้าวางมือให้เราดูแลได้ยังไง"

"ผมขอโทษอีกครั้งครับ"

เย็นวันเดียวกันที่บ้าน..

"งานหนักเลยเหรอคะ" อัปสรสุดาถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นสามีไม่สู้ดีนัก

"ไม่หนักหรอกครับ แต่งานใหญ่เลยแหละ"

"ทำไมคะ"

"ก็เรื่องส่งของออกไม่ทัน"

เพล้ง! ช้อนในมือของแสนสวยถึงกับหล่นกระทบจาน เมื่อได้ยินปัญหาที่ท่านกำลังหนักใจอยู่

"เป็นอะไรลูก" อัปสรสุดาหันมาให้ความสนใจกับคนที่นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะบ้าง

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินแบบเงียบๆ

"แล้วทางนั้นว่ายังไงบ้างล่ะคะ เรื่องที่เราส่งของไม่ทัน"

"จะว่ายังไงล่ะ เขาก็ผลิตไม่ทันน่ะสิ"

"แย่จังเลยนะคะ แล้วคุณต่อว่าลูกหนักเลยเหรอทำไมลูกถึงไม่กลับบ้าน"

"หาเรื่องไม่กลับล่ะสิ มันกับผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"เออ..คือ.."

"ไม่เห็นเขาติดต่อกันนานแล้วค่ะ" แสนสวยเป็นคนตอบขึ้น เพราะเห็นแม่ของเขาทำใจลำบากที่จะตอบ

"ดีแล้วล่ะ มันจะอะไรนักหนากับผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจ" ที่สิงหราชไม่ชอบซาร่า เพราะผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากแถมยังเคยเป็นเด็กเสี่ยมาก่อนที่จะมาอยู่กับลูกชาย และเสี่ยคนนั้นสิงหราชรู้จักดี เพราะเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ

"คุณใจเย็นก่อนนะคะเดี๋ยวลูกคงกลับ"

"ผมจะรอดูว่ามันจะมาตอนไหน"

แสนสวยถือโทรศัพท์เดินออกมาจากบ้าน เพราะเห็นสายตาแม่ของเขา ก็รู้แล้วว่าท่านขอความช่วยเหลือ

คลื่นน คลื่นนนน

ติ๊ก.. เสียงปลายทางกดรับสาย

>>{"คุณจะกลับบ้านตอนไหน"}

"อ่ะ..อ่ะ..อื้ออ..เร็วกว่านี้หน่อยสิคะ เสียวจังเลยค่ะที่รัก~"