ตอนที่5.แค่ครั้งเดียว

บทรักเร่าร้อนจบลงจนเกือบค่อนสว่าง เมื่อคนเอาแต่ใจยอมหยุด เมื่อเห็นว่าคนที่รองรับอารมณ์เขาช้ำไปทั้งตัว เธอไม่ขัดขืนแม้จะรับไม่ไหวแล้วก็ตาม บารมีมองคนผมเผ้ายุ่งเหยิง ที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวจนถึงคอ แล้วพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำ เมื่อเขาอนุญาตให้เธอลงจากเตียง มือแกร่งหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบ เมื่อพาตัวเองออกมาสูบบุหรี่นอกระเบียง เขาไม่ใช่คนติดบุหรี่แต่ก็ยังพกมันติดตัว เวลาที่ครึ้มใจหรือเครียดเขาถึงจะใช้มัน วันนี้ก็เช่นกันเขารู้สึกครึ้มใจที่ได้เสพความสุขจากร่างกายอวบอิ่มจนนับครั้งไม่ถ้วน มุมปากหยักยกยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้เวลาในโรงแรมนานที่สุด ทั้งๆที่เขาควรออกไปจากที่นี่ ตั้งแต่เสร็จสมในครั้งแรก ผู้หญิงที่เขานอนด้วยถึงจะไม่เป็นงาน แต่ก็ทำให้เขาพอใจไม่น้อย เพราะเธอไม่ขัดใจ ไม่รู้ว่ากลับไปจะจับไข้หรือเปล่า เพราะโดนจัดหนักทั้งคืน

ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ตากลมโตหลบตาเขาเมื่อถูกจ้องมอง พิชญาเลือกที่จะหันหน้าหนี เมื่อคนร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆ

"ชื่ออะไรนะ แล้วบ้านอยู่ไหน"บารมีถามเมื่อมาหย่อนสะโพกลงบนโซฟาตัวยาว มือแกร่งหยิบเหล้าที่เหลือครึ่งขวดกระดกลงคอ ก่อนจะมองสำรวจคนตรงหน้าอีกครั้ง คิ้วเรียวกระตุกเมื่อได้ยินคำถาม แสดงว่าเขาไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าเธอชื่ออะไร เพราะนอกจากแนะนำตัว เธอก็เรียกชื่อแทนตัวเองหลายครั้ง

"ชื่อจ๋าค่ะ"ตอบก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องไหล่ ทำท่าจะเดินออกไป

"ไม่คุยกันหน่อยหรือ"ร่างบางสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆเขาก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

"ทิ้งเบอร์โทรไว้ เผื่อ..."คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอเมื่อหญิงสาวขัดขึ้น

"ไม่มีค่ะ แค่นี้นะคะ"มือบางเปิดประตูออกไปอย่างเร็ว ไม่สนใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน เธอต้องกลับถึงบ้านก่อนฟ้าสาง เพราะไม่อยากให้น้องสงสัย ถึงแม้เธอจะทำงานตอนกลางคืน แต่ก็ไม่อยากให้น้องเห็นเธอในสภาพนี้

บารมีไม่พูดอะไรเมื่อคนร่างบางเดินออกไป สาดเหล้าลงคออีกอึกใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง เมื่อเธอไม่อยากคุยเขาก็ไม่รั้ง ทุกอย่างเป็นไปตามกติกา แยกย้ายกันไปเมื่อเสร็จงาน

พิชญาหลับตาลงเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแท็กซี่ แต่งตัวแบบนี้คงไม่เหมาะถ้าจะนั่งรถเมล์กลับ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะพูดอะไรกับเธอ และเธอก็ไม่อยากได้ยิน แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ เธอจะไม่ขอทำแบบนี้อีก ป้านางโอนเงินส่วนของเธอมาแล้ว เป็นจำนวนที่ตกลงกันไว้ วันนี้น้องเธอจะมีค่าเทอม เธอจะมีทุนทำขนมขาย แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แม้จะถูกมองว่าโง่ก็ตาม เงินที่เขาจ่ายเพิ่มมาคงไปเรียกร้องอะไรไม่ได้ เพราะเธอตกลงไว้แค่นี้

"กลับมาแล้วเหรอพี่!"เสียงที่ดังมาจากห้องน้ำ ทำให้คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในบ้านสะดุ้งสุดตัว ตากลมโตมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะมองไปยังห้องน้ำ ทำไมวันนี้จอมทัพตื่นเร็วกว่าทุกวัน โชคดีที่น้องอยู่ในห้องน้ำจึงไม่เห็นสภาพของเธอ ร่างบางเดินเร็วๆขึ้นบันได ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เพื่อปิดบังร่องรอยที่เขียวช้ำจนเต็มตัว

"พี่จ๋าเหนื่อยไหมพี่!"เมื่อเห็นพี่ไม่ตอบคำถามจอมทัพก็ถามมาอีก เขารู้ว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือพี่สาว พี่ต้องทำงานหนัก เพราะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ปีนี้เขาจะจบม.6 คงไม่เรียนต่อในมหาวิทยาลัยตามที่เคยฝันไว้ เพราะสงสารพี่สาว นี่ถ้าไม่ถูกญาติผู้ใหญ่ที่เข้ามาดูแลโกงเงินไป เขากับพี่ก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ มือแกร่งฟาดลงบนฝาผนังอย่างแรง เขาจำได้หมดว่าใครทำอะไรไว้กับเขาบ้าง เงินประกันชีวิตของพ่อและแม่ไม่ใช่น้อยๆ เพราะความไว้ใจเลยต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ไม่เหลือแม้แต่บ้านที่จะซุกหัวนอน

"ขอเวลาหน่อยนะพี่ จอมจะทวงทุกอย่างของเราคืน!"จอมทัพพูดกับตัวเอง เมื่อแผนบางอย่างผุดเข้ามาในหัว ลุงกับป้าจะต้องชดใช้เรื่องนี้

"จอมทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าเลย"ถามน้องเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาจากชั้นบน ไม่ลืมที่จะสำรวจตัวเองอีกครั้ง จอมทัพเป็นคนช่างสังเกต เธอไม่อยากให้น้องสงสัย

"จะไปทำรายงานบ้านไอ้เขตน่ะพี่ ยังไม่เสร็จ"จอมทัพตอบเมื่อพาตัวเองเดินออกมาจากห้องน้ำ คำตอบของน้องทำให้ดวงตากลมโตสลดลง เธอต้องขายโน๊ตบุ๊ค เพื่อเอาเงินไปจ่าย

ค่าเทอมตัวเองเมื่อหลายเดือนก่อน

"พี่จ๋า..."จอมทัพเรียกเมื่อเห็นพี่เงียบไป

"ออ...กินอะไรไหมพี่จะทำให้"พิชญาถาม แสร้งหยิบนี่จับนั่นเพื่อหลบตาน้อง จอมทัพรู้ดีว่าพี่กำลังเสียใจและรู้สึกผิด

"ไม่ต้องหรอกพี่ เดี๋ยวจอมทำเอง พี่ไปพักเถอะ"

"ค่าเทอมพี่วางไว้ที่กระเป๋าแล้วนะ จ่ายช้าต้องเสียค่าปรับเพิ่มไหม"

"ไม่เสียเพิ่มหรอก ขอบคุณมากนะพี่ จอมสัญญาจอมจะเรียนให้จบเร็วๆจะได้มาช่วยพี่ทำงาน"

"จอม...เลิกคิดเรื่องงานเลยนะ จอมมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป แค่นี้พี่ไหว แค่จอมไม่เกเรก็พอ การเรียนเป็นสิ่งที่สำคัญมากนะ พี่อยากให้จอมมีอนาคตที่ดี"บอกกับน้องเมื่อได้ยินคำว่าช่วยทำงาน เธอรู้ว่าจอมทัพอยากทำงานช่วยเธอหาเงินอีกแรง แต่น้องอายุยังน้อยเธออยากให้น้องได้เรียนสูงๆ

"จอมเป็นผู้ชายนะพี่ จะให้จอมเอาเปรียบพี่ได้ไง"

"มันไม่ใช่เรื่องเอาเปรียบเลยจอม พี่ไหวพี่อยากให้จอมเรียนหนังสือ อีกปีเดียวพี่ก็จบแล้ว พอพี่มีงานทำเราจะสบายกว่านี้ พี่สัญญา"

"จอมรู้ว่าพี่จ๋ารู้สึกผิดที่พาจอมมาลำบาก จอมไม่เป็นอะไรพี่ จอมอยู่ได้ สักวันจอมจะทวงทุกอย่างของเราคืนมา พี่จ๋าไม่ได้ทำอะไรผิด พี่อย่าโทษตัวเองเลยนะ คนมันจะโกงยังไงมันก็หาทางโกงเราจนได้ อย่าคิดมากนะพี่ ดูสิแก่เลย"พูดพร้อมกับยื่นมือไปที่หน้าพี่สาว จิ้มลงที่หางคิ้วเบาๆ เป็นการล้อเลียนว่าคิดมากจนตีนกาขึ้น

"อย่าคิดแบบนี้นะจอม ของนอกกายเราหาใหม่ได้ ถ้าพี่เรียนจบแล้วมีงานทำ พี่จะซื้อทุกอย่างให้จอม ขอแค่จอมเชื่อฟังและตั้งใจเรียน สักวันเราจะมีมากกว่าที่ถูกโกงไป พี่ไปต้มข้าวต้มดีกว่า กินข้าวก่อนค่อยไปนะ จะได้มีแรง"

"ขอบคุณนะพี่"จอมทัพร้องบอกเมื่อพี่สาวเดินเข้าครัว พิชญาถอนหายใจเมื่อมองตามหลังน้องขึ้นไปชั้นบน จอมทัพเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เธอกลัวน้องจะแอบทำอะไรสิ้นคิด

"สักวันเราจะมีทุกอย่างเหมือนเดิม ขอเวลาพี่หน่อยนะจอม"พูดกับตัวเอง แต่ดูเหมือนคำพูดเธอจะยังห่างจากความเป็นจริง เมื่อเธอยังมองไม่เห็นหนทางที่จะเอาทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม เรียนยังไม่จบ ไม่มีงานดีๆทำ ขนาดค่าเทอมน้องยังต้องเอาตัวแลกมา