ตอนที่ 1 พระเอกในจินตนาการ (3)

เพลินตาทำบัตรสมาชิกพร้อมกับหัวเราะคิกคักคนเดียวอย่างอารมณ์ดี ก่อนอารมณ์จะกลับกลายเป็นเศร้าเมื่อลืมคิดไปว่า ไม่มีลูกก็ใช่ว่าเขาจะมีเมียไม่ได้นี่

คิดเองเศร้าเองนักเลงพอ

แต่มีเมียแล้วไง เมียเขาไม่ได้มานี่ที่สำคัญเราแค่แอบมองแอบชอบ แต่ไม่ได้จะเอามาครอบครองมันก็ไม่ผิดมั้ง คิดแล้วก็กลับมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกครั้ง จนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเป็นไบโพล่าไปแล้วเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวเศร้า จึงยืดตัวขึ้นแล้วยกมือขึ้นนวดขมับปรับจูนความคิดของตัวเองให้เข้าที่ก่อน

ตลอดเวลาที่นักรบอยู่ในร้านเพลินตาแทบไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย เพราะคอยแต่ชะเง้อคอมองตาม และรีบหลบเมื่อเขาหันมาเหมือนรู้สึกว่าโดนแอบมอง จนกระทั่งเขาเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์พร้อมกับหนังสือการ์ตูนสี่เล่มส่วนหลานชายอีกหนึ่งเล่ม

“เช่าห้าเล่มนี้ครับ”

“ยี่สิบบาทค่ะ บัตรสมาชิกนะคะ รบกวนนำมาทุกครั้งที่จะเช่าหนังสือนะคะ” เพลินตาบอกพร้อมกับส่งยิ้มที่พยายามให้เป็นธรรมชาติที่สุดให้ลูกค้าหนุ่มที่ ไม่ให้ดูหวานหยดหรือเชื้อเชิญอะไร

“ครับ” ชายหนุ่มรับบัตรและหนังสือมาถือเอาไว้พร้อมกับยิ้มตอบ ทำเอาเพลินตาเกือบเก็บอาการไม่อยู่ไปเหมือนกัน

“ขอบคุณนะคะ” เพลินตามองตามแล้วกลับมานั่งยิ้มหวาน สายตาเคลิบเคลิ้ม “หล่อเหมือนพระเอกในจินตนาการเรื่องนี้เลย ส่วนนางเอกนั้นก็หน้าตาเหมือนเราเอง” พูดจบก็หัวเราะคิกคักคนเดียว จากนั้นเธอก็ปล่อยอารมณ์ไปกับจินตนาการในหนังสือนิยายรัก

และแน่นอนความรักนี้มันก็ต้องสมหวังอยู่แล้ว

เพลินตาถอนหายใจหลังจากคิดว่าวันต่อมานักรบจะเอาหนังสือมาคืนแล้วเช่าต่อ แต่เปล่าเลย ชายหนุ่มกับหลานชายหายจ้อย เลยกำหนดมาสามวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว

อย่าบอกนะว่าเธอจะโดนเชิดหนังสือการ์ตูนไปเสียแล้ว คิดก่อนจะเอาแฟ้มออกมาหาเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายตั้งใจว่าถ้าเย็นนี้เขาไม่เอาหนังสือมาคืนจะต้องโทรตามเสียหน่อย เพราะถ้าโทรตอนนี้ส่วนมากคนทั่วไปก็ต้องทำงาน ถึงแม้จะอยากได้หนังสือคืนแต่เธอก็รู้มารยาทอยู่เหมือนกัน ทั้งที่บางคนก็ไม่น่าให้เกียรติมารยาทนั้นเลย เพราะบ่นงึมงำ ๆ ทำเสียงไม่พอใจ ทั้งที่หนังสือมันก็ของเธอหรือเปล่า

สรุปว่าเย็นนั้นเธอไม่ได้โทร เพราะหลานชายของเขาโผล่เอาหนังสือมาคืนแทน และด้วยความอยากรู้ก็เลยแกล้งเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเอากับเด็กนี่ละ

“มาคนเดียวหรือจ๊ะวันนี้” เพลินตาถามด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อและยิ้มให้เด็กน้อยด้วยท่าทีเป็นมิตร

“ครับ” เด็กน้อยตอบสั้น ๆ และรอฟังก็รอว่าจะมีอะไรต่ออีกไหม เมื่อไม่มีจึงเป็นฝ่ายถามเองเสียเลย ยังไงคนที่เธอถามหาเขาก็ไม่ได้มาเสียหน่อย อายอะไร

“คุณน้าไม่ได้มาด้วยเหรอจ๊ะ”

“ไปทำงานครับ เลยให้ผมเอาหนังสือมาคืน ให้เงินมาเยอะเลย น้าบอกว่ามีค่าปรับด้วยใช่ไหมครับ” คราวนี้เด็กน้อยล้วงเงินแบงก์ร้อยออกจากกระเป๋ามาให้กับเจ้าของร้านสาวดูพร้อมกับเปิดยิ้มกว้าง

“จะเช่าต่อไหม ถ้าเช่าค่อยคิดเงินทีเดียวเลยก็ได้จ้ะ”

“เช่าครับ” พูดจบเด็กน้อยก็เดินผละออกไปหยิบหนังสือการ์ตูนเรื่องเดิมแต่เป็นเล่มใหม่มาวางบนเคาน์เตอร์อีกสองเล่ม

“ได้เอาบัตรสมาชิกมาด้วยไหมครับ”

“เอามาครับ” ว่าแล้วเด็กน้อยก็ยื่นทั้งบัตรและเงินให้กับเพลินตา เธอรับมายิงบาร์โค้ดแล้วยื่นมันกลับไปให้พร้อมกับเงินทอน

“ขอบใจนะจ๊ะ”

“ครับ” เด็กน้อยได้หนังสือและเงินทอนไปแล้วก็ออกจากร้าน ปั่นจักรยานกลับบ้านทันที เพลินตาได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจ เป็นอีหรอบนี้ความเป็นไปได้เยอะมากอาจจะไม่ได้เจอชายสุดหล่อคนนั้นอีก

ช้ำใจ...ต้องเยียวยา...

คิดก่อนจะเดินไปหาดูหนังสือนิยายหรือไม่ก็การ์ตูนเล่มไหนบ้างที่ยังไม่เคยอ่านหรืออ่านเมื่อนานมาแล้วในชั้น แต่ยังไม่ทันจะได้ ก็มีลูกค้าเข้าร้านเสียก่อน จากนั้นก็ยาว เพราะเป็นช่วงเลิกงานของผู้ใหญ่และเลิกเรียนของเด็กพอดี