โหยหาไออุ่น(1)

ตอนที่ 2

โหยหาไออุ่น

“ปากคุณมีเลือดด้วยให้ฉันทำแผลให้ก่อนไหมคะ”

เจ้าของห้องไม่กล้าเอ่ยชวนให้อีกฝ่ายขึ้นไปโดยตรงแต่เธอเห็นรอยเลือดบนปากและไม่อยากให้เขากลับไปแบบนี้

ศรัณย์พยักหน้าแทนคำตอบเวลานี้เขาเองก็ยังไม่อยากกลับบ้าน ชีวิตของท่านประธานหนุ่มที่ไม่มีความสุขกับบทบาทความรวยของตัวเองมักจะออกมาโลดแล่นราตรีอยู่เพียงลำพังกว่าจะกลับเข้าบ้านก็เป็นเวลาเกือบเช้ามืดแล้วเพราะเขาไม่จำเป็นต้องรีบไปทำงานแต่เช้าแต่วันนี้นาฬิกาบอกเวลาว่ายังไม่ถึงเที่ยงคืนเขาเองก็ยังคงอยากหาเพื่อนคุยเพื่อฆ่าเวลา

“โอ๊ย ! ”

มุกดาวางประคบร้อนลงไปที่ปากของคนโดนทำร้ายที่ตอนนี้มันเริ่มมีอาการแดงและบวมขึ้น ศรัณย์ก็เริ่มรู้สึกเจ็บโดยเฉพาะตอนที่มุกดาเอาผ้ามาประคบให้

“ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้”

มุกดาพนมมือไหว้อีกครั้งและครั้งนี้ศรัณย์ไม่ยอมให้เธอไหว้เขาอีกแล้วสองมือหนาจึงประกบไปที่ฝ่ามือเล็กก่อนที่จะดึงตัวเธอเข้ามากอด

“สิ่งที่ผมทำมันเป็นสิ่งที่ผู้ชายควรจะทำอยู่แล้วผมคงทนเห็นคนถูกรังแกต่อหน้าไม่ได้”

ศรัณย์แค่เพียงหวังว่าจะกอดหญิงสาวตัวเล็กเพื่อไม่ให้เธอเสียขวัญแต่กลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังกอดสาวน้อยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน

“โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยฉันแค่เพียงอยากมีอาชีพเพื่อจะเลี้ยงดูตัวเองส่งตัวเองให้เรียนจบทำไมเหตุการณ์วันนี้ต้องเกิดขึ้น”

เสียงเล็กที่ฟังดูแผ่วเบาถูกคั่นด้วยเสียงสะอื้นร้องไห้ฟังดูแล้วยิ่งน่าสงสารศรัณย์ได้แต่กอดสาวน้อยไว้ให้แน่นกว่าเดิมอย่างน้อยตอนนี้เขาอยากให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่คนเดียว

“ช่างมันเถอะทุกอย่างมันผ่านไปแล้วผมจะหางานให้ทำ”

“ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน”

คำถามที่ใส่ซื่อของมุกดามันกำลังทำให้ศรัณย์หวนคิดถึงเมื่อครั้งที่เขาได้ช่วยเพื่อนสนิทไปคนหนึ่ง เพื่อนที่เขารักจนหมดหัวใจเพราะทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆแต่สุดท้ายแค่เพียงครั้งเดียวที่เขาไม่ได้ช่วย เพื่อนกลับตราหน้าว่าเขาเป็นคนแล้งน้ำใจตำหนิอย่างเจ็บปวด ชายหนุ่มมองใบหน้าใสที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เขาอยากบอกให้เธอรู้ว่าบางที่คนเพิ่งรู้จักกันก็อาจจะมีมิตรภาพที่ดีต่อกันมากกว่าคนที่รู้จักกันมานานแสนนานก็ได้

“เดี๋ยวฉันไปหาอะไรร้อนๆให้คุณกินดีกว่า”

สองดวงตาประสานกันความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้นกับหัวใจของมุกดาเธอจึงรีบพาตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาแต่ไม่ทันที่จะได้ออกจากอ้อมแขนก็ถูกอีกฝ่ายดึงจนเธอล้มลงมานอนแนบอกกว้างของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ผมจะทำให้คุณรู้ว่า...ผมจะดูแลคุณเอง”

ศรัณย์กระซิบเสียงแผ่วเบาสองสายตามองประสานกันใบหน้าที่แทบจะชิดติดกันจนได้ยินเสียงของลมหายใจสร้างความปั่นป่วนไปทั่วร่างกายและหัวใจของคนทั้งคู่ไม่นานใบหน้าของศรัณย์ก็ค่อยๆแนบชิดกับใบหน้าเล็กของหญิงสาวที่ตอนนี้หลับตาสนิทเหมือนรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น

ปากอุ่นสัมผัสแนบนิ่มลงไปกับปากบางสีชมพูที่ตอนนี้พยายามปิดสนิทด้วยความไม่เต็มใจให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแต่อีกใจก็ผิดหวังกับชีวิตจนโหยหายขาดความอบอุ่น ไม่นานปากน้อยก็แพ้ต่อความต้องการของตัวเองและลิ้นนุ่มที่สอดใส่รุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ของเธอ

“เราสองคนเพิ่งรู้จักกันเองนะคะ”

ความหอมหวานจากความรู้สึกที่อบอุ่นถึงแม้จะน่าหลงใหลแค่ไหนแต่มุกดาก็พยายามดึงตัวเองออกจากความสัมพันธ์นี้ เธออยากบอกให้ศรัณย์ได้มีสติว่าทั้งตัวเธอและเขาต่างก็ยังรู้จักกันไม่ดีพอ

“เรากำลังจะรู้จักกันมากขึ้น”

คนร่างสูงตอบด้วยเสียงที่ไม่จริงจังเพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาไม่สามารถที่จะหยุดพูดอะไรออกมาได้