อยากคุยกับคนไม่รู้จัก(2)

ศรัณย์ยกแก้วดื่มอีกครั้งและยกขึ้นดื่มอีกเรื่อย ๆบรรยากาศดูเงียบลงทันที มุกดาก็ได้แต่ประเมินสถานการณ์ตรงหน้าว่าคู่สนทนาของเธอกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหนจากตอนแรกที่เขาดูพูดคุยกับเธอสนุกสนานตอนนี้เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเหมือนคนกำลังเสียใจกับเรื่องราวอะไรบางอย่างที่เธอก็เดาไม่ถูก

“ผมดูนิสัยไม่ดีไหม”

อีกครั้งที่ศรัณย์ถามคำถามกับสาวน้อยนักศึกษาโดยที่เขาไม่แม้แต่จะหันมาสบตามุกดาเหมือนเป็นคำถามที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องการคำตอบไหม

“ฉันตอบไม่ได้หรอกค่ะว่าคุณนิสัยดีหรือไม่ดีคงไม่มีใครรู้จักกันอย่างลึกซึ้งเพียงแค่คุยกันไม่กี่ชั่วโมง ตัวคุณเองน่าจะรู้จักตัวเองได้ดีกว่าฉัน ตรงไหนดีแล้วเราก็แค่รักษามันไว้ตรงไหนเป็นข้อไม่ดีเราก็แค่แก้ไขแต่ถ้าเราดีที่สุดแล้วและใครยังมองว่าเราไม่ดีบางครั้งมันก็ไม่ใช่เรื่องของเราแล้วนะคะ”

ศรัณย์วางแก้วในมือจากที่ตอนแรกตั้งใจจะยกดื่ม เขาหันมามองคนตรงหน้าแววตาของเขามันยิ่งดูเศร้าลง

“นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วคุณกลับก่อนก็ได้ วันนี้ผมจ่ายค่าชดเชยกับผู้จัดการให้คุณทั้งคืนแต่คุณไม่จำเป็นต้องคุยกับผมจนผับเลิกหรอกจะได้ไปพักผ่อนพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรือ”

มุกดาทำท่าลังเลว่าเธอจะสามารถกลับได้จริงไหมกลัวว่าผู้จัดการจะไม่พอใจและไม่รู้ว่าศรัณย์พูดจริงหรือแค่พูดเล่นๆ

“กลับเถอะผมพูดจริงถือว่าเป็นคำสั่งจากลูกค้าแล้วกัน”

หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอบคุณจากหัวใจเพราะเธอยังมีรายงานหลายเล่มที่ยังทำไม่เสร็จแต่ก่อนที่จะออกจากร้านมุกดาก็เข้าไปแจ้งกับผู้จัดการก่อนและเธอก็ยังต้องเปลี่ยนชุดเพราะทางร้านไม่อนุญาตให้พนักงานใส่ชุดนี้เดินทางกลับบ้าน

ศรัณย์เมื่อนั่งดื่มแค่เพียงคนเดียวเขาก็นั่งต่ออีกเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ตัดสินใจที่จะเดินทางกลับบ้านเพราะวันนี้เขาได้แง่คิดกับการคุยกับมุกดามากจนผ่อนคลายความเหงาไปได้เยอะ

“ปล่อยฉัน ! ”

เสียงหญิงสาวที่ดังมาจากด้านข้างของร้านทำให้ศรัณย์ที่กำลังเปิดประตูรถเปลี่ยนใจต้องรีบเดินไปดูเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเจ้าของเสียงแถมยังเป็นเสียงที่เขารู้สึกคุ้นเคย

“นี่มันอะไรกัน ! ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้”

ภาพที่ศรัณย์เห็นตรงหน้าทำให้เขาไม่สามารถที่จะทนยืนดูเฉย ๆ ได้ ชายหนุ่มรีบวิ่งไปจัดการกลุ่มผู้ชายที่กำลังพยายามลวนลามและเหมือนจะลากผู้หญิงที่เขาจำได้ดีว่าคือมุกดาขึ้นรถไปด้วย

“ลุงเป็นใครครับกรุณาอย่ามาเสือกเรื่องของคนอื่น”

วัยรุ่นหนึ่งในกลุ่มนั้นเดินชี้หน้าตรงมหาศรัณย์ก่อนที่จะสาวหมัดลงไปที่แก้มของเขาอย่างแรงแต่ยังไม่ทันที่เพื่อนๆจะเข้ามาซ้ำศรัณย์ก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นและต่อยกลับไปจนวัยรุ่นคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น

บรรดาเพื่อนๆกำลังจะกรูกันเข้ามาช่วยแต่เมื่อทุกคนได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของศรัณย์ก็รีบพากันวิ่งหนีไป

ยามของร้านของร้านรีบวิ่งมาระงับสถานการณ์ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้วิ่งหนีไปแล้วแต่สิ่งที่ทำให้มุกดากลัวคือผู้จัดการเคยแจ้งไว้แล้วว่าถ้าลูกค้ามีปัญหามีเรื่องทะเลาะกันเพราะพนักงาน เขาจะไล่ออกพนักงานคนนั้นทันที

“ขอบคุณมากนะคะ”

มุกดาขอบคุณด้วยแววตาที่ซาบซึ้งใจแต่ตัวเธอยังคงสั่นเทาด้วยความกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะตั้งแต่มาทำงานที่นี่ยังไม่เคยถูกใครลวนลามน่ากลัวแบบนี้ถึงขั้นจะลากเธอขึ้นรถถ้าศรัณย์มาช่วยไม่ทันป่านนี้เธอคงได้มีสามีพร้อมกันทีละหลายคน

“เธอยังจะทำงานที่นี่อยู่ไหมมันไม่ปลอดภัยเลยนะ”

ศรัณย์ไม่ได้สนใจกับคำขอบคุณเขากำลังเป็นห่วงว่าถ้ามุกดายังคงทำงานอยู่ที่นี่เหตุการณ์แบบนี้คงจะต้องเกิดขึ้นอีกแน่ ๆ เพราะเธอเป็นผู้หญิงสวยและด้วยอายุที่ยังน้อยจะต้องตกเป็นเป้าหมายของผู้ชายที่คิดเรื่องชั่ว ๆ อีกแน่

“ฉันคงไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วค่ะ ผู้จัดการเคยบอกไว้แล้วว่าถ้าลูกค้ามีปัญหาเพราะพนักงานคนไหนพนักงานคนนั้นจะต้องโดนไล่ออก”

คำตอบมาพร้อมหยดน้ำตาเพราะถ้ามุกดาไม่ได้ทำงานที่นี่เธอยังไม่รู้เลยว่าเธอจะหาเงินค่าเทอมจากไหนตอนนี้เธอก็ยังค้าง ค่าเทอมมหาวิทยาลัยอยู่เพราะต้องเอาเงินเดือนส่งไปให้แม่เพื่อลงทุนทำนาก่อน

“เดี๋ยวผมหางานทำให้ว่าแต่ทางไปหอคุณทางไหนผมจะไปส่ง”

มุกดาถึงแม้จะรู้สึกเกรงใจไม่อยากให้คนที่ช่วยเธอในวันนี้ต้องลำบากไปส่งถึงที่พักแต่ในเมื่อศรัณย์ยืนยันว่าเขาต้องการเห็นเธอถึงที่พักอย่างปลอดภัยหญิงสาวจึงจำเป็นต้องบอกทาง