ที่เธอหายไป(2)

“คุณจะไปไหน”

พิธานถามเมื่อเห็นเปรียบดาวกำลังเดินออกจากห้องทั้งที่ตอนนี้ท้องฟ้าด้านนอกก็ยังคงไม่สว่างเต็มที่เพราะเป็นช่วงเวลาเช้ามืด

“ฉันได้ชดใช้ในความผิดที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำแล้ว ขอให้คุณให้อภัยที่ปลายฟ้าด้วยและหวังว่าเราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก”

เปรียบดาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า เธอไม่แม้แต่จะหันมาสบตาชายหนุ่มที่กำลังนั่งมองเธออยู่บนเตียง ไม่ใช่ว่าเธอกลัวว่าจะอ่อนแอให้อภัยเขาแต่สิ่งที่เธอกลัวคือเธออาจจะไม่สามารถมองเขาได้ในแบบเดิมที่เธอเคยรู้สึก

คนตัวเล็กก้าวออกไปจากห้องแล้วพิธานอยากจะบอกกับหญิงสาวว่าเขารู้สึกผิดและพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างแต่ศักดิ์ศรีก็ทำให้เขาปากแข็งเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมา ทำได้แค่เพียงปล่อยให้ประตูห้องนอนเปิดและผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาเขาเมื่อคืนเดินออกไปและคงไม่ใช่แค่เพียงการออกไปชั่วคราวให้เขาง้อแต่เธอคงต้องการไปจากเขาแล้วจริงๆ

ชายหนุ่มที่กำลังรู้สึกสับสนกับความคิดของตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาอยากจะรู้ว่าตอนนี้ผู้คนในสังคมที่มาร่วมงานแต่งงานกำลังพูดถึงเขาว่าอะไรเพราะหลายคนก็รู้ว่ามีการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวถึงแม้ว่าเปรียบดาวกับ ปลายฟ้าจะมีใบหน้าที่คล้ายกันมากแต่จากการแต่งตัว ทุกคนก็พอจะดูออกว่าเจ้าสาวไม่ใช่คนเดิม

“นี่มันอะไรกัน”

พิธานได้เห็นและรีบอ่านข้อความที่ปลายฟ้าส่งมาจึงทำให้เขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับการหนีไปของปลายฟ้าเปรียบดาวไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเลยเจ้าสาวตัวจริงของเขาสารภาพทุกอย่างตั้งแต่เมื่อคืนเพียงแต่ตัวเขาเองคงกำลังวุ่นวายกับการปลดปล่อย ความโมโหจนไม่ได้อ่านข้อความนี้

“เราทำอะไรลงไปเนี่ย”

สองมือหนาปิดหน้าถอนหายใจให้กับความรู้สึกผิดที่เขาเองมัวแต่ใช้อารมณ์และความโกรธจนลืมที่จะถามหาความจริงถึงแม้อีกฝ่ายจะพยายามบอกก็ตาม

พิธานรู้สึกว่าเขากำลังทำทุกอย่างสายเกินไป ชายหนุ่มจึงรีบแต่งตัวและเดินทางไปหาหญิงสาวที่บ้านแต่กลับพบว่าเธอไม่ได้กลับไปที่นั่นแล้วฝากที่บ้านบอกข้อความถึงเขาว่าให้เลิกติดตามและยุ่งกับเธอ เธอได้ชดใช้ทุกอย่างแทนพี่สาวไปหมดแล้ว

1 ปีผ่านไป

“สวัสดีค่ะคุณพิธานไม่เจอกันนานสบายดีใช่ไหมคะ”

ชายหนุ่มที่กำลังยืนทักทายกับพนักงานในบริษัทของเขารีบหันไปตามเสียงทักทายที่เขาได้ยินเพราะจำได้ดีว่ามันคือเสียงของผู้หญิงที่เธอหายไปจากชีวิตเขาหลังจากคืนแต่งงานแค่เพียงวันเดียว

“เปรียบดาวใช่คุณจริงๆด้วย...คุณหายไปไหนมา”

ท่านประธานหนุ่มถามพร้อมกับชายตาลงมามองทารกน้อยที่ตอนนี้กำลังนอนส่งยิ้มหวานอยู่บนรถเข็นเด็ก

“ลูกสาวฉันเองค่ะ วันนี้ที่มาที่นี่เพราะคุณแม่ให้เอาของฝากจากอเมริกามาฝากคุณ”

คุณแม่ลูกอ่อนพูดจบก็ส่งของที่มารดาฝากมาให้แม่ของพิธาน โดยที่ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ เลือกที่จะหันหลังแล้วพาลูกสาวเดินออกจากตรงนั้น

“เด็กคนนี้เป็นลูกผมหรือเปล่า” คนสงสัยหัวใจร้อนรนเกินกว่าจะทนคิดอยู่ฝ่ายเดียว

“เท่าที่ฉันจำได้เราสองคนไม่เคยเป็นอะไรกันนะคะคุณน่าจะความจำเสื่อม”

เปรียบดาวพูดจบก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟท์เปิดประตู สาวน้อยจึงพาลูกสาวเข้าไปและรีบกดปิดทันที ไม่มีอะไรที่จะต้องตอบคำถามเขาอีกแล้ว สิ่งที่เธอต้องการวันนี้คือให้เขารู้ว่าการจากไปของเธอในวันนั้นมันมีบางอย่างที่เขาจะต้องสูญเสียไปตลอด