ตอนที่ 7 : สหายรัก 1/1

ตอนที่

[5]

สหายรัก

“เจ้ายังยืนทำอันใดอยู่ เหตุใดจึงไม่ไป” ซือเฟยฟากล่าวขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นว่าซือจางจิ้งยังไม่จากไปที่ใด ทั้งยังยืนมองนางและสหายด้วยสายตาที่น่าขนลุกเช่นนั้น ทั้งที่ปกติมักจะก้มหน้าก้มตาจนแทบจะมุดหน้าลงกับพื้น อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาและนั่งลงบนที่นั่งที่ว่างอยู่ จากนั้นนั่งกอดอกทั้งยังนั่งกระดิกขาอย่างไม่รักษากิริยา

“ข้าก็แค่...รอดูคนกำลังจะตายน่ะ”

กล่าวแล้วก็ยิ้มเยาะออกมา

ซือเฟยฟาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลมออกหูทันที “ตายอันใด เจ้ากล่าวอันใด ซือจางจิ้งเจ้า...”

ยังไม่ทันจะได้กล่าวจบ ร่างทั้งร่างก็แข็งทื่อทันที ไม่เพียงแค่ซือเฟยฟา สือ

หนิงอ้ายก็เช่นกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ล้มลงด้วยท่าทางที่ไม่น่าดู

“ฮ่า ๆ ในที่สุดวันนี้ข้าก็จะทำได้สำเร็จ” ซือจางจิ้งหัวเราะขึ้นราวกับคนวิปริต จากนั้นจึงกระชากผมของซือเฟยฟาด้วยความรุนแรง

“เจ้าน่ะ! สมควรตาย เพราะเกิดมาก็แย่งชิงทุกอย่างไปจากข้า บุรุษผู้นั้นก่อนที่เจ้าจะเกิดก็ทำราวว่าข้ามิใช่บุตรสาว พอเจ้าเกิดก็ยิ่งทำราวว่าข้าเป็นผู้อื่น มารดาข้าร้ายแล้วอย่างไร ท้ายที่สุดก็เป็นภรรยาเขามิใช่หรือ เหตุใดจึงเย็นชาถึงเพียงนั้น”

“แต่ท่านแม่ข้า...” ซือเฟยฟาพยายามที่จะฝืนพูด

“แม่เจ้าก็แค่สร้างภาพเป็นฮูหยินที่เมตตาก็เท่านั้น!! บุรุษผู้นั้นจะได้ยิ่งรักยิ่งหลงอย่างไรเล่า” ว่าแล้วก็ผลักศีรษะของซือเฟยฟาจนกระเด็นไปอีกด้าน “ส่วนเจ้า..” คราวนี้นางหันไปมองที่สือหนิงอ้าย “เดิมทีเจ้าก็ไม่ต้องมาตายเช่นนี้ มันควรจะเป็นแค่ซือเฟยฟา แต่เป็นเพราะเจ้ากล้ามาแย่งชิงคุณชายโจวไปจากข้า เช่นนั้นก็ควรจะต้องตายไปด้วยกันนี่แหละ เป็นสหายกันมิใช่หรือ!”

!!!

สือหนิงอ้ายและซือเฟยฟาต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน นี่ซือจางจิ้ง ก็ชื่นชอบคุณชายโจวหรือ....

“อ้อ แต่พวกเจ้าคงมิได้ตายง่ายแค่เพราะยาง่อย ๆ ในชานั่นหรอก มันต้องนี่” ซือจางจิ้งยังคงว่าต่อพร้อมทั้งหยิบมีดยาวแวววับขึ้นมา “นี่สิของจริง” ว่าแล้วก็ก้าวฉับ ๆ เตรียมจะแทงสือหนิงอ้ายโดยทันที ซือเฟยฟาที่เห็นเช่นนั้นจึงพยายามใช้แรงที่มีอยู่คลานเข้าไปขัดขวาง ส่งผลทำให้ซือจางจิ้งเดินเซเล็กน้อยทันที เป็นการขัดขวางที่ทำอันใดไม่ได้มากทั้งยังเป็นการเพิ่มความโกรธให้กับซือจางจิ้งยิ่งขึ้นไปอีก

“ตนเองจะตายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาช่วยเหลือสหายอีกหรือ รักมากหรือสหายผู้นี้ แล้วหากเป็นเช่นนี้เล่า” ซือจางจิ้งหยิบขวดยาออกมากรอกไปที่ปากของสือหนิงอ้าย ยาชนิดนี้ทำให้พูดขึ้นมาได้บ้างเล็กน้อย แต่ร่างกายยังชาเช่นเดิม “สือหนิงอ้ายนี่เป็นโอกาสรอดเพียงครั้งเดียวของเจ้า ระหว่างให้ข้า...ฆ่าเจ้า กับสหายของเจ้า...ซือเฟยฟา เจ้าจะเลือกผู้ใด” สือหนิงอ้ายที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ตอบโดยไม่ลังเล “ซะ...ซือเฟยฟา”

“ฮ่า ๆ เจ้าเห็นหรือไม่เล่า แม้แต่สหายของเจ้ายังเลือกที่จะให้ข้าฆ่าเจ้าเลย”

“ข้าจะช่วยเจ้า ข้าเกลียดนาง” สือหนิงอ้ายยังว่าต่อ ทั้งยังพยายามใช้มือจับชายอาภรณ์ของซือจางจิ้ง “เจ้าเกลียดนางหรือ ข้าเช่นกัน เช่นนั้นเจ้าก็ฆ่าซือเฟยฟาให้ข้าหน่อยสิ หากเจ้าอยากรอด” ว่าแล้วก็นำยากรอกปากสือหนิงอ้ายอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย ก็รีบลากอีกฝ่ายไปใกล้ ๆ กับซือเฟยฟาที่นอนอยู่ จากนั้นจึงยื่นมีดให้กับสือหนิง

อ้าย

“รีบจัดการนางเสีย และอย่าตุกติก เพราะเจ้าคงทำอันใดข้าไม่ได้” เป็นอีกครั้งที่สือหนิงอ้ายไม่ลังเล นางรักชีวิตยิ่งกว่าสิ่งใด ขอให้รอดจากตอนนี้ไปให้ได้ก่อน ส่วนซือจางจิ้ง นางค่อยมาจัดการทีหลังก็ได้

“ขอโทษนะเฟยฟา...แต่เจ้าสมควรตายจริง ๆ” แม้สือหนิงอ้ายจะกล่าวไม่ดังมากนัก แต่ซือเฟยฟาก็ได้ยินอย่างชัดเจน นางหลับตาลง พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลลงมาไม่ขาดสาย ความเสียใจที่มีมากมายได้แต่ระบายผ่านทางหยาดน้ำตาเท่านั้น

ฉึก!

สือหนิงอ้ายแทงลงไปที่ท้องของอีกฝ่าย แต่ด้วยแรงที่มีไม่มาก ทำให้ปลายมีดนั้นจมลงไปไม่ลึก ซือจางจิ้งที่เห็นเช่นนั้น จึงช่วยกดที่มือของสือหนิงอ้ายลงไปทำให้มีดจมลงไปอีกครั้ง ซือเฟยฟาจึงมีอาการหดเกร็งทันที

อั้ก!