ตอนที่ 6 : พี่สาวต่างมารดา 1/2

ตอนที่

[4]

พี่สาวต่างมารดา

โซฟาที่ได้รู้เรื่องราวเหล่านี้แม้กระทั่งความคิดของพวกเขา ก็กำหมัดแน่น แม้จะทำอันใดพวกเขาไม่ได้แต่ก็กวาดมือออกไปหาพวกเขานับครั้งไม่ถ้วนด้วยความโกรธ

ไม่กี่วันต่อมาท่านหญิงเจียวลู่หรือสือหนิงอ้ายก็มาหาซือเฟยฟาที่จวนด้วยเครื่องแต่งกายเต็มยศและนางกำนัลอีกสี่คน แม้ว่ายามกล่าวกับสหายจะเต็มไปด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและรู้สึกผิด แต่ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความสมสาแก่ใจ

“เฟยฟา ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ข้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้”

“ไม่เป็นไรหนิงอ้าย ข้าเข้าใจ” ยิ่งซือเฟยฟามีสภาพซีดเซียวราวกับคนไม่ได้นอนมาหลายวันในใจของสือหนิงอ้ายยิ่งลิงโลด “หนิงอ้าย.... เขาดีต่อเจ้าหรือไม่” ซือเฟยฟาถามทั้งพยายามกลั้นน้ำตา สือหนิงอ้ายที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะเพียงครู่ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“เขาดีต่อข้ามากเฟยฟา นอกจากเจ้าแล้ว ก็มีแค่เขา ที่ดีต่อข้าเช่นนั้น” ซือเฟยฟาได้ยินที่สหายกล่าว ก็นึกถึงวันที่โจววั่งซูกล่าวว่า เขาไม่เคยชอบนาง ไม่เคยเลยสักนิด หรือว่าเป็นเพราะเขาชอบสหายของนาง หากเป็นเช่นนั้นแล้วเขาจะมาเกี่ยวข้องกับนางทำไม

“หนิงอ้าย แล้วเจ้าชอบเขาหรือไม่” หากสหายของนางไม่ชอบ นางอาจจะช่วยอันใดได้

“ข้า...” สือหนืงอ้ายทำสีหน้าครุ่นคิด “แม้ว่าข้าจะยังไม่ได้คิดอันใดกับเขา แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ และเขาก็ดีกับข้าถึงเพียงนั้น ข้าอาจจะเปิดใจให้กับเขาได้สักวัน แต่ข้ารู้สึกผิดกับเจ้าเหลือเกินเฟยฟา” ว่าแล้วก็รีบเข้ามากอบกุมมือของสหายไว้

“หนิงอ้าย ข้าไม่โทษเจ้า เรื่องนี้หาใช่เพราะเจ้าตั้งใจ แต่เป็นเพราะสถานการณ์บังคับ อีกทั้ง...คุณชายโจวผู้นั้น เขากล่าวว่าเขาไม่ชอบข้า ไม่เคยชอบข้าเลยสักนิด ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ ข้าก็ไม่อยากบังคับจิตใจใครและเขาก็คงมีคนในใจแล้ว...” สือหนิงอ้ายที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจ คุณชายโจวกล่าวกล่าวว่าไม่ชอบซือเฟยฟา คนที่เขาจะชอบจะเป็นผู้ใดไป หากไม่ใช่นาง แม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ได้แต่แสร้งว่าเสียใจและสวมกอดซือเฟยฟาเอาไว้แน่น

“ในที่สุดก็หาเจอแล้ว” ระหว่างที่สตรีทั้งสองกำลังสวมกอดกันอยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“ซือจางจิ้ง เจ้ามาทำอันใดที่นี่” เป็นซือเฟยฟาที่เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ ที่มีคนมา โดยเฉพาะพี่สาวต่างมารดาผู้เป็นบุตรสาวอนุผู้นี้

“เอ่อ...คือว่า ฮูหยินใหญ่ให้ข้ามาบอกว่า เนื่องจากว่าวันนี้ท่านหญิงมา เลยเกรงว่าฮองเฮาจะเป็นห่วงเกี่ยวกับอาหารของท่านหญิง เลยให้ข้ามาแจ้งว่า ขอให้นางกำนัลของท่านหญิง ช่วยไปตรวจสอบเกี่ยวกับอาหารและการจัดการต่าง ๆ ให้เหมาะสมได้หรือไม่”

สือหนิงอ้ายได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้น ยามนี้ตนเป็นถึงท่านหญิง จะทำทุกอย่างเรียบง่ายได้อย่างไร แม้แต่ฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพซือยังต้องเกรงกลัวบารมีมารดาบุญธรรมของนาง

“เอาสิ พวกเจ้าสองคนไปช่วยฮูหยินใหญ่” นางหันไปสั่งการกับนางกำนัลสองคน

“เอ่อคือว่า...”

แต่ซือจางจิ้งก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

“เจ้ามีอันใดอีก” เป็นซือเฟยฟาที่เอ่ยถามแทน

“เกรงว่าสองคนจะไม่พอ เพราะฮูหยินให้คนเตรียมการไว้เยอะมาก สองคนน่าจะตรวจสอบไม่ไหวนะเจ้าคะ” กล่าวแล้วก็ก้มหัวลง ซือเฟยฟาที่เตรียมจะกล่าว สือหนิงอ้ายจึงแตะแขนอีกฝ่ายไว้ “เช่นนั้นพวกเจ้าก็ไปทั้งสี่คน ตรวจสอบให้ดีแล้วรีบกลับมา”

“เพคะท่านหญิง”

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ คือว่าฮูหยินใหญ่ให้ข้านำชาเหลียนฮวามาให้ท่านหญิงและน้องรอง อย่างไรแล้วให้พวกท่านตรวจสอบก่อนค่อยไปนะเจ้าคะ” ซือจางจิ้ง ยื่นกาน้ำชาให้เหล่านางกำนัลตรวจสอบ เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกตินางกำนัล จึงได้รินให้กับสือหนิงอ้ายและซือเฟยฟา ก่อนจะรีบไปที่เรือนฮูหยินใหญ่ทันที

สตรีทั้งสองยกชาขึ้นจิบ โดยที่ไม่คิดอันใดเลยว่าตั้งแต่ซือจางจิ้งมา ทุกอย่างมันดูผิดปกติไปเสียหมด

โดยเฉพาะซือจางจิ้งที่ไม่ได้เดินไปกับเหล่านางกำนัลแต่อย่างใด แต่กำลังยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตาแวววับอย่างคาดเดาไม่ได้