บทที่ 1 ซุกซนและตัวปัญหา (1/2)

เหตุการณ์ก่อนการจับตัว...

“อวี่ทู่ เหตุใดเจ้าถึงเกียจคร้านนัก”

เสียงบ่นของเหลียนฮัวดังขึ้น นางเป็นทั้งผู้ดูแล เป็นพี่เลี้ยงของอวี่ทู่ และกระต่ายตัวอื่น ๆ ภายในเผ่ากระต่ายแห่งพิภพเซียน

“เจ้าก็บ่นได้ทุกวันจริง ๆ”

อวี่ทู่ กระต่ายน้อยจอมซนที่สุดแสนจะขี้เกียจและได้ชื่อว่าเป็นจอมเจ้าเล่ห์ที่สุดในเผ่ากระต่ายแห่งพิภพเซียน ในทุก ๆ วันนางมักจะถูกเหลียนฮัวบ่นไม่ต่ำกว่าสามเวลา

“เจ้าก็อย่าทำให้ข้าต้องบ่นนักสิ อวี่ทู่เป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ข้าโดนท่านเซียนดุเป็นประจำทุกวัน” เหลียนฮัวในร่างครึ่งคนครึ่งกระต่ายย่อตัวลงด้านข้างร่างปุกปุยของอวี่ทู่ที่กำลังปรือตาหลับโดยไม่คิดสนใจผู้ใด

“เอาล่ะ ๆ ให้ข้านอนสักประเดี๋ยวแล้วข้าจะตามเจ้าไป” อวี่ทู่เบิกดวงตาขึ้นข้างหนึ่ง เพื่อมองใบหน้าเหยเกของเหลียนฮัว

“ไม่มีเวลาแล้วอวี่ทู่ ท่านเซียนให้ข้ามาจับเจ้ากักบริเวณ”

เหลียนฮัวบอกกับกระต่ายน้อยสีชมพูที่เอาแต่หลับตานอนด้วยความเกียจคร้าน ยังไม่ทันที่นางจะได้ลืมตา เหลียนฮัวก็จัดการขังนางเอาไว้ภายในกรงมนตราที่ท่านเซียนใช้พลังสร้างมันขึ้นมา

“เหลียนฮัว เหลียนฮัว ปล่อยข้า!”

กว่าอวี่ทู่จะรู้ตัว ร่างนุ่มนิ่มของนางก็อยู่ในกรงอาคมเข้าให้แล้ว นางเป็นเพียงกระต่ายน้อยที่ยังไม่บรรลุขั้นกุ่ยเซียน [1] มีหรือที่จะต่อกรกับท่านเซียนผู้มีพลังบำเพ็ญเพียรสูงสุดของเผ่ากระต่ายได้

“สงบสติเถิดอวี่ทู่ แล้วตั้งมั่นบำเพ็ญอยู่ในกรงสักพัก หากเจ้าตั้งใจท่านเซียนคงจะเมตตาเจ้าเอง”

เหลียนฮัวบอกกับอวี่ทู่ด้วยใบหน้าที่หม่นลง นางไม่ต้องการที่จะกักบริเวณกระต่ายตัวน้อย แต่เพราะความดื้อรั้นของอวี่ทู่ นางเองก็ไม่อาจขัดประสงค์ของท่านเซียนไปได้

“เหลียนฮัวเจ้าใจร้าย” อวี่ทู่พยายามตีหน้าเศร้าเพื่อหวังให้เหลียนฮัวใจอ่อน แต่ทว่านางกลับเดินหนีไปเสียอย่างนั้น

“ข้ายังมีงานให้ทำอีกมาก เจ้าสงบสติลงเถิด”

“ฝากเอาไว้ก่อนนะเหลียนฮัว” อวี่ทู่กระต่ายจอมซนมีหรือที่จะให้เหลียนฮัวเมินนางไปง่าย ๆ เช่นนี้

อวี่ทู่คิดหาทางออกจากกรงอาคม แต่ทว่าพลังของท่านเซียนแกร่งยิ่งนัก ในยามนี้นางเป็นเพียงกระต่ายตัวเล็กจิ๋วเท่านั้น เห็นทีคงไม่ได้ออกไปอย่างง่ายดายเสียแล้ว

ร่างนุ่มนิ่มบอบช้ำจากการต่อต้านพลังของท่านเซียน อวี่ทู่เจ็บแน่นไปทั่วทั้งอก จึงได้แต่ล้มตัวลงนอนนิ่ง ๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บ

ฉับพลันดวงตาวาววามของกระต่ายน้อยอวี่ทู่ ก็เหลือบเห็นร่างสูงใหญ่ของหยวนหยุน ท่านเซียนน้อยแห่งเผ่ากระต่ายมุ่งตรงมาทางนี้

“โอ๊ย ข้าเจ็บเหลือเกิน ปล่อยข้าออกไปที”

อวี่ทู่แสร้งล้มตัวลงไปดีดดิ้นปานว่ากรงอาคมจะพรากวิญญาณของนางไปจากร่างอย่างใดอย่างนั้น

“อวี่ทู่ เจ้าเป็นอะไรไป” หยวนหยุนเซียนน้อยปรี่เข้ามาถามด้วยความตกใจ เขาเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของท่านเซียนที่ขังนางเอาไว้ภายในกรงอาคม

เสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจของกระต่ายน้อยเจ้าสำแดงเรียกให้หยวนหยุนหยุดชะงักเท้าอยู่ด้านหน้ากรงอาคม

“ท่านหยวนหยุน กรงอาคมกำลังบาดเนื้อของข้า อีกไม่นานร่างของข้าคงต้องแหลกสลายออกเป็นชิ้น ๆ” อวี่ทู่ยังคงดีดดิ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ

“กรงอาคมนี้เป็นฝีมือของท่านพี่ข้า นางคงไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาชีวิตของเจ้าหรอก หากเจ้าไม่ขัดขืน หรือว่าที่เจ้าขัดขืนเพียงเพาะเจ้าต้องการที่จะหนี” สมกับเป็นท่านเซียนน้อยของเผ่า ความชาญฉลาดที่มีทำให้อวี่ทู่ต้องเหนื่อยเพิ่มไปอีกขั้น

“ข้าไม่ได้ต้องการจะหนี เพียงแต่ข้าหิว จนไม่อาจมีสติที่จะฝึกบำเพ็ญ ปล่อยข้าสักประเดี๋ยวได้หรือไม่” ดวงตากลมโตจ้องมองสบตาของท่านหยวนหยุนราวกับสะกดจิต

“ก็ได้ ๆ แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อน ว่าเจ้าจะไม่คิดหนี เพราะข้าเองก็ไม่อยากโดนท่านพี่ต่อว่าเช่นกัน เจ้าเข้าใจหรือไม่” หยวนหยุนผู้มีจิตใจอ่อนโยนกำลังจะพลั้งพลาดให้กับกระต่ายน้อยจอมมารยา