ผู้เฒ่าจันทรากับกระต่ายป่าจอมซน

พิภพเซียน...

ความฝันสูงสุดของเหล่าเซียนน้อยใหญ่ เผ่ากระต่าย เห็นทีคงจะหนีไม่พ้นการได้รับคัดเลือกให้เป็นเซียนรับใช้ของผู้เฒ่าจันทราบนดวงจันทร์ที่เลอโฉมแห่งพิภพเทพ แดนสวรรค์ที่สวยสดงดงามราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน มีหน้าที่คอยตำยาอายุวัฒนะและจัดการบัญชีเนื้อคู่ช่วยเหลือเทพจันทราอีกแรงหนึ่ง

หน้าที่สุดยิ่งใหญ่ที่ทำให้กระต่ายน้อยทุกตัวภายในเผ่า ถูกปลูกฝัง (บังคับ) ให้ขะมักเขม้นฝึกบำเพ็ญตบะเพื่อให้บรรลุขั้นเซียนและมีกายหยาบเป็นร่างเซียนแทนขนปุกปุยในร่างกระต่ายเช่นนี้ ส่วนจะได้รับเลือกหรือไม่นั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดเดา หรืออาจจะเป็นความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของบรรดา กระต่ายหมายจันทร์ เพียงเท่านั้นก็เป็นได้

แต่นั่น ไม่ใช่กับนาง! อวี่ทู่ กระต่ายน้อยขนปุยอวบอ้วนสีชมพู ผู้มีความฝันแตกต่างจากกระต่ายทุกตัวในเผ่า ใช่...นางอยากเป็นเซียนแต่ต้องไม่ใช่เซียนรับใช้เทพแก่ชราบนดวงจันทร์อะไรนั่น เกียรติยศสูงสุดที่เผ่ากระต่ายจะได้รับ ผู้ใดอยากรับก็รับไป แต่นางไม่รับ และไม่มีทางที่จะเป็นเซียนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์อย่างแน่นอน

สุดท้ายแล้วตาแก่บนดวงจันทร์คงไม่มีทางให้เชียนรับใช้ได้อยู่อย่างสุขสบายเป็นแน่ เห็นทีคงจะชี้นิ้วสั่งเข่นเดียวกับทาสในพิภพของมนุษย์กระมัง เพียงแค่คิดอวี่ทู่ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาแล้ว เมื่อคิดว่าจะต้องพบเจอกับตาเฒ่าใบหน้าเหี่ยวย่นในทุก ๆ ห้วงเวลา

"บรื้อ" อวี่ทู่ในร่างกระต่ายสะบัดในหน้าท่วมขนด้วยความรู้สึกขยาด

การที่นางอยากกลายร่างเป็นเซียนนั้น ก็เพื่อที่จะออกผจญภัยด้วยการท่องโลกกว้าง ไปในทุกที่ที่นางอยากไปหรือแม้กระทั่งการได้ลองลิ้มชิมรสอาหารในพิภพมนุษย์ ที่บรรดาซ่างเซียน [1] ต่างคุยโวโอ้อวดว่ามันเอร็ดอร่อยกว่าหัวแครอทที่กระต่ายอย่างเรา ๆ กินเพื่อประทังชีวิตเป็นหนักหนา ไหนจะรสสุราที่หวานหอมละมุนทำเอาคนที่ได้ฟังต่างลอบกลืนน้ำลายตามคนเล่าอย่างเป็นจังหวะ และทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่เป็นปรารถนาที่อวี่ทู่ต้องการตลอดช่วงชีวิตนี้

หนทางเชียนที่ว่าก็ช่างลำบากยากเย็นยิ่งนัก ความขี้เกียจมักพาให้นางเข้าสู่ห้วงนิทราอยู่ร่ำไป ว่าแล้วดวงตากลมโตสุกสกาวก็ค่อย ๆ เบิกโพลงขึ้นด้วยความตื่นตระหนก กระต่ายน้อยร่างขนตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเสียงของเหลียนฮัวดังขึ้น

"เอาล่ะ เจ้ากระต่ายน้อยจอมขี้เกียจทั้งหลายรีบออกจากโพรง แล้วไปรวมตัวที่ลานฝึกบำเพ็ญได้แล้ว อย่าให้ท่านเซียนต้องรอนาน"

เหลียนฮัวที่ว่าคือพี่เลี้ยงในร่างครึ่งคนครึ่งกระต่าย เพราะยังบำเพ็ญตบะไม่ผ่านขั้นเซี่ยเซียน [2] จึงมีร่างที่ก่ำกึ่งระหว่างร่างที่แท้จริงกับร่างเซียน ตอนนี้นางกำลังไล่ต้อนกระต่ายตัวเล็กตัวน้อยให้ไปฝึกบำเพ็ญตบะกับท่านเชียนผู้มีเมตตาชี้แนะทางสว่างให้กระต่ายอย่างเรา ๆ สามารถบรรลุขั้นเซียนได้อย่างรวดเร็ว เพื่อรอวันที่จะโผทะยานขึ้นสู่ดวงจันทรา

ปัง ปัง

เหลียนฮัวทุบมืออยู่หน้าโพรงของอวี่ทู่อย่างแรง เมื่อเห็นว่านางไม่ได้ขานรับคำสั่ง อวี่ทู่ได้แต่ย่นหนังคอด้วยความเหนื่อยหน่ายและเกียจคร้าน ก่อนจะตอบเหลียนฮัวแบบขอไปที

"หยุดเคาะได้แล้วเหลียนฮัว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" อวี่ทู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะคว้าแครอทเข้าปากให้ท้องน้อย ๆ ได้อิ่มเสียก่อน

"เร็วเข้า อวี่ทู่จอมขี้เกียจ" นางออกจากโพรงมาก็เจอเข้ากับเหลียนฮัวที่ยึนเท้าสะเอวปั้นหน้าดุอย่างเช่นทุกวัน

'นางไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไร จำจี้จ้ำไชไม่เคยหยุดหย่อน' อวี่ทู่คิดในใจก่อนจะกัดหัวแครอทในอุ้งมือด้วยความหิว และเดินตามแถวไปด้วยความจำใจ

"หยุดบ่นข้าได้แล้ว ข้าว่าไปตามดูเจ้าพวกโง่ด้านหน้าจะดีกว่าก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะพากันหนี"

เมื่อสบโอกาสอวี่ทู่ก็มักจะเบี่ยงเบนความสนใจของเหลียนฮัวเสมอ ด้วยการโบ้ยไปที่เจ้ากระต่ายตัวอ้วนฉุที่ชอบแตกแถวเข้าไปแอบนอนในป่าแครอทเป็นประจำ ทั้งที่ตัวของนางก็ชอบแอบไปนอนไม่ต่างจากเจ้ากระต่ายตัวอ้วนทางด้านหน้าเท่าไหร่นัก

“ไม่ใช่ว่าเจ้าหลอกให้ข้าไปเฝ้าเจ้าพวกนั้น แล้วเจ้าก็จะหนีไปนอนเองหรอกรึ” เหลียนฮัวหรี่ดวงตามองพร้อมกับพับหูกระต่ายลงข้างหนึ่งเพื่อเป็นการหยั่งเชิงอวี่ทู่ กระต่ายน้อยจอมเจ้าเล่ห์

“ไม่เอาน่า ข้าหนีเจ้าทุกวันจนข้าเบื่อแล้ว นั่น ๆ เจ้าอ้วนนั่นเซถลาเข้าข้างทางไปแล้วเหลียนฮัว!” เป็นจังหวะเดียวกับที่กระต่ายตัวอ้วนฉุกำลังเซลงข้างทางพอดี นางจึงไม่รอช้าบุ้ยหน้าอวบอิ่มไปทางเจ้านั่นให้เหลียนฮัวได้เห็นเข้าพอดี