บทนำ กระต่ายหมายจันทร์ (2/2)

“หยุดนะ!” แล้วเหลียนฮัวก็เลิกที่จะสนใจนาง ก่อนจะรีบดิ่งไปจับเจ้ากระต่ายจอมเกเรที่ว่าในทันที

อวี่ทู่ทำทีเดินตามแถวไปเรื่อย ๆ เพื่อให้เหลียนฮัวลดความระแวงลง และในจังหวะที่เหลียนฮัวเผลอไผลนางก็รีบกระโดดออกจากแถว ก่อนจะสับสี่เท้าด้วยความเร็วไปยังที่หมายโดยไม่รอช้า

“เฮ้อ กว่าข้าจะหนีออกมาได้”

อวี่ทู่พ่นลมออกมาจากแก้มอวบอิ่มปุกปุย ก่อนจะลดความเร็วลง เมื่อเห็นว่านางออกมาไกลเกินกว่าที่เหลียนฮัวจะตามหาพบ

‘รอข้าก่อนนะ วิถีการเป็นเซียน ตอนนี้ข้าง่วงงุนจนไม่อาจฝึกจิตได้อีกต่อไป ของีบสักประเดี๋ยวก็แล้วกัน’

เมื่อมาถึงหลุมหลบภัยที่นางสร้างเอาไว้ ดวงตากลมโตสุกใสก็ปรือลงจนแทบจะปิดสนิท อวี่ทู่เดินเซพร้อมกับมุดใบหน้าเข้าไปในโพรงได้เพียงครึ่งลำตัวเท่านั้น สติที่มีก็ล่องรอยจนดับวูบไป

ในห้วงความฝัน อวี่ทู่กำลังย่ำเท้าอยู่บนปุยเมฆหมอกหนานุ่ม ด้านหน้ามีแสงสีเหลืองทองสว่างวาบเป็นลำแสงชักนำให้นางเดินไปข้างหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนแสงที่ว่าจะค่อย ๆ แผ่วงกระจายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้

เบื้องหน้าปรากฏร่างของผู้เฒ่าวัยชรา ยืนส่งรอยยิ้มเหี่ยวย่นให้กับนางด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ก่อนจะเอ่ยบอกกับนางว่า “ยินดีต้อนรับสู่ดวงจันทร์ เซียนรับใช้ของข้า ฮ่า”

แล้วใบหน้ายับย่นของผู้เฒ่าเบื้องหน้าก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาจนดังลั่น ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะแปรเปลี่ยนไปจนเย็นชา พร้อมกับสายตาที่เหี้ยมเกรียมดุดัน จนอวี่ทู่ต้องสะดุ้งตื่น

หมับ

ว๊าย

ยังไม่ทันที่อวี่ทู่จะได้ตื่นขึ้นอย่างเต็มตา ร่างนุ่มนิ่มเต็มไปด้วยก้อนขนของนางถูกฝ่ามือใหญ่ตะปบหนังคอจนไม่อาจดิ้นหนี

หรือว่านางถูกเหลียนฮัวจับตัวเข้าให้แล้ว แต่ทว่าน้ำหนักมือทำให้อวี่ทู่ชะงักนิ่งไป ฝ่ามือที่ใหญ่เช่นนี้ไม่มีทางเป็นของเหลียนฮัวไปได้อย่างแน่นอน

สัมผัสที่ไม่คุ้นเคยทำให้อวี่ทู่พยายามที่จะปรือดวงตาขึ้นมอง แต่เมื่อสบตาเข้ากับดวงตาที่งดงามราวกับอัญมณีกระทบแสงคู่นั้น

นางได้แต่ตัวแข็งเกร็งราวกับต้องมนต์สะกด ก่อนจะกระพริบตาปริบเพื่อเรียกสติของตัวเอง

“เจ้าบ้าผู้นี้เป็นผู้ใดกัน ถึงได้ริอาจมาจับคอข้า จนหนังคอของข้าย่นไปหมดแล้ว” อวี่ทู่พึมพำภาษากระต่ายออกมา แต่ทว่า

“เจ้าเรียกข้าว่า เจ้าบ้า อย่างนั้นรึ สามหาวสิ้นดี ฮึ”

เจ้าหน้าหล่อ เอ่อ เจ้าคนถ่อยที่ยังไม่ยอมรามือจากหนังคอของนาง ได้แต่เบ้ใบหน้าก่อนจะแค่นเสียงในลำคอแสดงถึงความไม่พอใจที่นางเรียกเขาว่าเจ้าบ้า

“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ ถึงได้ฟังภาษากระต่ายออกเช่นนี้” อวี่ทู่สาดส่งดวงตากลมจ้องมอง ก่อนจะถามเจ้าคนถ่อยเบื้องหน้าด้วยความสงสัย

“เป็นนายของเจ้า” เสียงเรียบนิ่ง สุขุม ตอบนางด้วยประโยคสั้นที่ไม่ว่าจะตั้งใจฟังอย่างไรก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“อย่ามาโยกโย้ เจ้าเป็นใครก็รีบบอกมา แล้วก็ปล่อยมือของเจ้าออกจากหนังคอของข้าเสียที เจ็บจะแย่ บรื้อ” อวี่ทู่บุ้ยปากจนน้ำลายพุ่งกระจายออกมาเป็นฝอย เพื่อหวังจะให้เจ้าคนถ่อยที่ว่าปล่อยนางลงสักที

“สกปรกชะมัด” เขาเบนใบหน้าเพื่อหลบเจ้ากระต่าย ก่อนจะทำใจยอมรับ ในเมื่อปฏิญาณเอาไว้แล้วว่ากระต่ายตัวแรกที่เขาได้พบเจอจะได้ขึ้นไปอยู่บนดวงจันทราของเขา

“ปล่อยข้าสิ เจ้าหน้าโง่” อวี่ทู่ในร่างกระต่ายยังคงตอบโต้ฝีปาก

“เอาไว้ถึงดวงจันทร์ก่อน แล้วข้าจะปล่อยเจ้า”

คำว่าดวงจันทร์ทำให้ดวงตากลมของกระต่ายป่าเช่นนางเบิกโพลงจนแทบจะถลนออกจากเบ้า หรือว่า….

“จะ…เจ้าคือ!” อวี่ทู่ในร่างกระต่ายพ่นคำถามออกไปด้วยความฝืดคอ อยู่ดี ๆ คำพูดของนางก็ติดขัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ผู้เฒ่าจันทรา…” ใบหน้าเรียบนิ่ง แสยะรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะเผยอริมฝีปากตอบนางด้วยท่าทีที่เหนือกว่า

“กรี้ด ปล่อยข้า…”

[1] ซ่างเซียน เซียนขั้นสูง มีตบะแก่กล้าแต่ยังไม่บรรลุระดับกึ่งเทพ

[2] เซี่ยเซียน เซียนธรรมดา ในที่นี้หมายถึงอาจจะยังไม่สามารถกลายร่างเซียนได้อย่างสมบูรณ์