CHAPTER 3

หน้าขาวที่ยังฟุบอยู่กับหมอนเพราะทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์งัวเงียตื่นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มแต่แหบแห้งอย่างคนเพิ่งตื่นดังไปตามสาย

[จินพี่เพิ่งรู้ว่าจินต้องไปเข้าเวิร์กช็อปเพิ่ม]

“ผมเพิ่งรู้เมื่อวานเหมือนกัน” เสียงของคนเพิ่งตื่นยังคงงัวเงีย แต่ก็พยายามรวบรวมสติตอบผู้จัดการส่วนตัวไป

“ผู้กำกับเพิ่งบอก”

[จินเก่งจะตาย ทำไมต้องมีฝึกซ้อมการแสดงเพิ่มด้วย] มีนตรายังคงโวยวายมาตามสาย สักพักเจ้าตัวก็เงียบไปเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

[เพราะนายนักแสดงใหม่นั่นล่ะสิ]

จินแอบทอดถอนใจ ไม่รู้ชาติที่แล้วหมอนั่นเคยไปทำอะไรให้มีนตราไม่พอใจ อีกฝ่ายถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาไม่ชอบขี้หน้าขนาดนี้

“ถ้าทุกคนแสดงได้ดีมันก็จะผ่านไปเร็วนะครับพี่มีน”

[ถ้าเลือกนักแสดงที่มีความสามารถแต่แรก ทุกคนก็คงไม่ต้องเหนื่อยกันขนาดนี้] มีนตรายังคงบ่นไม่หยุด

[แล้วนี่จินจะไปยังไง วันที่ผู้กำกับนัด พี่ต้องไปดูแลเคนที่ไปถ่ายรายการด้วย]

มีนตราพูดถึงเด็กในสังกัดอีกคนของตัวเอง นอกจากจินแล้วยังมีดาราหนุ่มอย่างเคนที่กำลังมีชื่อเสียงไม่แพ้กัน

“พี่มีนไปดูแลเคนเถอะครับ ผมไปบริษัทเองได้” จินยืนยันเสียงหนักแน่น

ผู้จัดการส่วนตัวที่ดูแลจินราวกับลูกตัวเองยังคงพร่ำบ่นโน่นนั่นนี่ต่อ จินฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ก็ไม่ได้นึกรำคาญอะไรเพราะชินเสียแล้ว

เมื่อวางสายจากมีนตรา จินก็พบว่าตอนนี้สายมากแล้ว ทำให้ท้องของเขาเริ่มหิว ดาราหนุ่มไม่ชอบออกไปข้างนอก ถ้ามีเวลาว่างเขาจะเลือกการนอนมากกว่าออกไปเที่ยว ดังนั้นวันหยุดที่มีเพียงไม่กี่วันแบบนี้เขายิ่งไม่อยากออกไปให้เจอรถติด ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดสั่งอาหารเข้ามากินที่คอนโด หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

จินเป็นคนเชียงใหม่ เขาย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ ช่วงแรกก็เป็นมีนตราที่จัดหาที่อยู่ให้ แต่เมื่อเริ่มตั้งตัวเก็บเงินได้ก็ซื้อคอนโดของตัวเอง เขาเคยชวนยายมาอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกัน แต่ยายก็ไม่ยอม จินจึงจ้างคนมาดูแลยายและกลับไปเยี่ยมทุกครั้งที่มีโอกาส

มือขาวที่กำลังเช็ดผมสีเงินของตัวเองชะงักเมื่อเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่เขาจะไปอาบน้ำ คนส่งอาหารโทรมาบอกว่ากำลังนำอาหารมาส่งแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เขาจึงโทรไปบอกยามที่หน้าคอนโดว่าให้พนักงานส่งอาหารขึ้นมาได้

ชายหนุ่มหยิบกางเกงบ๊อกเซอร์มาสวม เดินไปเปิดประตูห้องด้วยความเร่งรีบเพราะไม่อยากให้รอนาน พนักงานส่งอาหารจึงเห็นร่างขาวจั๊วะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มีเพียงกางเกงขาสั้น โชว์ซิกแพคแน่น ๆ บริเวณท้อง และผ้าขนหนูอีกผืนที่คลุมศีรษะอยู่เท่านั้น

“โอนเงินได้ไหมครับ” เขายกมือถือขึ้นตั้งใจจะกดโอนเงินให้ แต่พนักงานส่งอาหารภายใต้ชุดสีเขียวกลับชะงักมือที่กำลังยื่นถุงอาหารมาให้เขา

“โอน...ได้” เขาก้มหน้าค้นหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อหาคิวอาร์โค้ด จินรู้สึกว่าพนักงานคนนี้เสียงคุ้นมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร รอจนเขายื่นคิวอาร์โค้ดมาให้ โอนเงินเสร็จก็ยืนรอรับอาหาร แต่พนักงานก็ยังไม่ยอมยื่นมาให้ มือขาวเนียนข้างที่ไม่ได้จับโทรศัพท์อยู่จึงยื่นออกไปดึงถุงออกมาจากมืออีกฝ่ายเสียเอง แต่มือของพนักงานส่งอาหารก็ยังไม่ยอมปล่อยถุง

จินขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ จนทำให้มือที่กำลังยื้อถุงอาหารมาหยุดลง ส่วนคนส่งอาหารเองก็เผลอปล่อยมือจากถุงเช่นกัน แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่ออาหารร้อน ๆ ตกลงไปใส่เท้าคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“โอ๊ย!”

“คุณ” คนที่เผลอปล่อยถุงโดยไม่ได้มองว่าคนรับไม่ได้จับถุงไว้ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน เมื่อเห็นเท้าขาวสะอาดของเจ้าของห้องเต็มไปด้วยเศษผักและวุ้นเส้น แล้วเท้าขาว ๆ นั่นก็เริ่มพองแดงขึ้น

“คุณ ไปล้างเท้าก่อนเถอะ” พนักงานส่งอาหารพูดพร้อมกับดันเจ้าของห้องเข้าไปในห้องเสียเอง

เพราะเท้าข้างหนึ่งโดนอาหารร้อน ๆ จนเท้าพองไปหมด ทำให้จินลงน้ำหนักไม่ได้ หนุ่มแปลกหน้าจึงช่วยพยุงเขาเข้าไปจนถึงห้องน้ำ เปิดน้ำล้างเท้าให้อีกฝ่ายเสร็จก็พยุงเจ้าของห้องกลับมานั่งที่โซฟา เขาทรุดลงนั่งด้วยเข่าบนพื้น เอื้อมมือสีแทนไปจับเท้าที่พองแดงขึ้น

“ทำอะไร” เจ้าของห้องจะชักเท้าหนีด้วยความตกใจ

แต่มือแข็งแรงกลับดึงเท้าของอีกฝ่ายไว้แน่น เพราะกลัวยิ่งขยับเจ้าของเท้าจะยิ่งเจ็บไปมากกว่านั้น

“อย่าขยับครับ ผ้าขนหนูคุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมเช็ดเท้าให้”

ตากลมโตเข้มขึ้นด้วยความไม่พอใจ หมอนี่เริ่มละลาบละล้วงเกินไปแล้ว บางทีเขาก็มีกลุ่มแฟนคลับที่ตามติดชีวิตส่วนตัว บางคนคุกคามถึงขั้นตามถึงบ้านก็มี มือเรียวขาวเอื้อมไปดึงแมสของหนุ่มส่งอาหารออกอย่างต้องการจะเห็นหน้าคนส่งที่ดูห่วงใยเท้าเขาเกินความจำเป็น แต่หน้าคมเข้มที่ปรากฏต่อสายตาก็ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

เมื่อคนส่งอาหารคนนี้คือพระเอกใหม่ที่เล่นละครคู่กับเขานั่นเอง

“นาย!” นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าคมคายของอีกฝ่าย อย่างคาดไม่ถึง

หมอนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

สุดท้ายจินก็ต้องชี้ให้ผู้บุกรุกรู้ว่าผ้าขนหนูของเขาอยู่ตรงไหน เพราะหมอนี่จับเท้าเขาไว้ไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ ถ้าเขาไม่ยอมบอก