ตอนที่7.อนาวิน

อนาวินมองหน้าคนที่กำลังเตรียมเครื่องดื่มให้เขา ก่อนจะมองเรื่อยไปตามเนื้อตัวของเธอ แล้วก็ต้องถอนหายใจ เมื่อได้คำตอบว่าผู้หญิงคนนี้ยังเด็กมาก แม้จะแต่งหน้ามาจนเข้มเพื่อหลอกตา แต่เขาก็ดูออก

"ขอบใจ"เอ่ยออกมาเมื่อมือที่สั่นน้อยๆยื่นแก้วเหล้ามาให้เขา หุ้นส่วนที่เพิ่งทำธุรกิจร่วมกันบอกกับเขาว่า เตรียมขนมหวานเอาไว้ให้เขาเพื่อผ่อนคลาย แบบนี้ไม่น่าจะช่วยอะไรได้ เพราะเขาไม่ใช่พวกที่ชอบกินเด็ก ต่อให้เป็นของสดและไม่ต้องเสี่ยงคุก แต่เขาก็ไม่นิยม

"อายุเท่าไหร่"ถามเมื่อวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ คนที่ยืนอยู่ข้างๆสะดุ้งสุดตัว ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในนี้ อนาวินก็ดูออกว่าใจเธอไม่อยู่กับตัว หลายครั้งที่เธอเหม่อลอย เด็กวัยนี้ควรจะสนใจเรื่องเรียนเป็นอันดับแรก ไม่รู้ว่าเดือดร้อนอะไรถึงมาทำงานแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นอาชีพของเธอก็ได้ เพราะสมัยนี้ใครๆก็ทำกัน

"18 ค่ะ"สลิสาโกงอายุตัวเอง ต่อให้เธอบอกว่า15-16 ถ้าเขาจะทำเรื่องอย่างว่า เธอก็ขัดไม่ได้ และไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร เพราะชีวิตแม่อยู่ในมือของพวกเขาชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาในท่าทางสบายๆ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแล้วหลับตาลง

"คุณจะอาบน้ำไหมคะ หนูจะเตรียมน้ำให้"เด็กสาวไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน อาบน้ำคงเป็นวิธีแรกๆของคนที่มาสถานที่แบบนี้เขาทำกัน

"ยัง..."ชายหนุ่มตอบทั้งๆที่ยังหลับตา ในหัวมีบางอย่างให้ขบคิด เมื่อตอนบ่ายแม่ของเขาโทรมาคุยเรื่องหมั้น สุดท้ายแม่ก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน แม่จะให้เขาหมั้น กับลูกสาวเพื่อน น้องแก้มของแม่ คือเด็กผู้หญิงตาโตแก้มป่องในความทรงจำของเขา ถ้าไล่อายุปีนี้เธอก็น่าจะ25-26 เพราะอ่อนกว่าเขา 10 ปี เด็กผู้หญิงผมเปียที่ถูกเขาแกล้งจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ วันก่อนเขาเข้าไปที่บริษัทของเธอ แต่ก็คลาดกันเพราะเขายังไม่อยากให้เธอเห็น เขาเข้าไปเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทเธอเพราะต้องการชุบตัว ครอบครัวของเธอคงไม่ปลื้มถ้ารู้ว่า แท้จริงแล้วว่าที่ลูกเขยทำธุรกิจสีเทา

"หนูนวดให้นะคะ"ความคิดในหัวต้องสะดุด เมื่อน้ำเสียงหวานใสของคนที่อยู่ในห้องเอ่ยขึ้น อนาวินส่ายหน้าเป็นคำตอบ แค่เหล้าก็น่าจะพอเรื่องอย่างว่าเขาไม่ต้องการ

"หาที่นั่ง คอยเติมเหล้าให้ฉันก็พอ"เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง มะนาวงุนงงกับอาการของคนตรงหน้า แต่ก็รู้สึกดีที่เขาไม่สนใจเธอ ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวอย่างที่เธอคิด คนที่พาเธอมาบอกว่า เธอถูกส่งมาเป็นของขวัญให้กับหุ้นส่วนคนใหม่ของเจ้าพ่อเงินกู้ ก็น่าจะเป็นเขาคนนี้ หน้าตาท่าทางก็ดูดีแต่ทำไมถึงทำสิ่งผิดกฎหมาย สลิสาคิดในใจ ก่อนจะถอยหลังมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด ตากลมโตมองแก้วเหล้าของเขา เขาสั่งให้เธอคอยเติมเครื่องดื่ม ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะเจอกับอะไรบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาก็เห็นเขาดื่มแต่เหล้าแล้วก็เอาแต่นั่งหลับตา หัวคิ้วเขามีรอยบุ๋มคงกำลังคิดอะไรอยู่ พี่จอมก็มักจะมีรอยบุ๋มบนคิ้วเวลาที่ต้องใช้ความคิด ภาพจอมทัพลอยเข้ามาในหัว ก่อนที่ใบหน้าหวานจะยิ้มกับตัวเอง ภาวนาให้ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจเธอจริงๆ เธอจะได้กลับไปหาจอมทัพอย่างปลอดภัย แม้จะยังไม่รู้อนาคตแต่ก็ยังแอบหวัง

คนที่สลิสากำลังคิดถึงกำลังยืนมองดวงจันทร์ หลังจากที่วางสายจากคนรัก หนึ่งฤทัยถึงบ้านแล้ว เขาก็ควรนอนเสียที คืนนี้เขามีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ

"ยังไม่นอนเหรอจอม"ชายหนุ่มหันมาตามเสียง ก่อนจะยิ้มให้พี่สาว

"พี่จ๋าทำไมยังไม่นอนครับ ลงมาทำไม"

"พี่มีเรื่องจะคุยกับจอมน่ะ"คำพูดของพี่สาวทำให้หัวใจแกร่งกระตุก คงไม่พ้นเรื่องของหนึ่งฤทัย พิชญารู้ว่าครอบครัวของหนึ่งฤทัยไม่ชอบเขา

"มีเรื่องอะไรครับ"

"ช่วงนี้จอมเจอมะนาวบ้างไหม"คำถามของพี่สาวทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มะนาวมาเกี่ยวอะไรด้วย เขานึกว่าพี่จะคุยเรื่องหนึ่งฤทัยเสียอีก

"ทำไมเหรอพี่"

"ไม่มีอะไรหรอกช่วงนี้ป้านางแกลำบาก ถ้ามะนาวไปหา อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยนะจอม มะนาวน่าสงสาร"

"ออ...ครับ"แม้จะไม่รู้ว่าป้านางเดือดร้อนเรื่องอะไร แต่ก็รับปากไปก่อน เมื่อวานมะนาวไปหาเขา ที่มุมปากเธอมีรอยเขียวช้ำ ที่หน้าป้านางก็เป็นเหมือนกัน เขานึกว่าแม่ลูกคู่นั้นทะเลาะกันเสียอีก พิชญามองหน้าน้อง ก่อนจะตัดสินใจพูดเรื่องที่ต้องการมาคุยอย่างจริงจัง หนึ่งฤทัยถูกบังคับให้หมั้นกับหุ้นส่วนบริษัท เรื่องนี้ช้าเร็วจอมทัพก็ต้องรู้

"แก้มคุยเรื่องหมั้นกับจอมหรือยัง"

"หมั้น! หมั้นอะไรกันพี่จ๋า"ถามกลับรัวเร็วเมื่อพี่พูดจบประโยค

"พี่ก็ไม่แน่ใจว่าแก้มรู้เรื่องนี้หรือยัง จอมใจเย็นๆก่อนนะ พี่ฟังจากคุณบีมมาอีกที"ปลอบน้องเพราะไม่แน่ใจว่าหนึ่งฤทัยจะรู้เรื่องนี้หรือยัง

"เล่าให้จอมฟังทั้งหมดเลยพี่จ๋า จอมจะได้ทำใจ"พูดแล้วก็ถอนหายใจออกมา เขาก็เคยคิดเรื่องนี้เผื่อเอาไว้ เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ ครอบครัวของหนึ่งฤทัยรังเกียจเขา ก็คงจะทำทุกวิถีทางเพื่อแยกหนึ่งฤทัยออกจากเขา แล้วเขาจะทำอะไรได้ ผู้ชายที่มีแต่ตัวแต่กลับใฝ่สูงมองดอกฟ้า ถึงแม้ดอกฟ้าจะโน้มลงมาหา ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนจริง แต่สำหรับเขากับหนึ่งฤทัยยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องนำมาตัดสิน อย่างน้อยก็ความเหมาะสมทางฐานะและสังคม

"พี่อยากให้จอมทำใจเรื่องนี้เผื่อเอาไว้บ้าง จอมอาจจะไม่โชคดีแบบพี่"เป็นอีกครั้งที่พิชญาพูดกับน้องตรงๆ เพราะไม่อยากให้จอมทัพเสียใจ เธอโชคดีที่บารมีรักและเลือกเธอ ยอมทิ้งความสบายมาอยู่กับเธอที่นี่ เพราะบารมีมีชีวิตเป็นของตัวเอง ต่างจากหนึ่งฤทัยที่มีแม่ค่อยขีดเส้นทางให้เดิน

"จอมรู้"คำตอบของน้องทำให้คนเป็นพี่เจ็บที่อกข้างซ้าย มาถึงตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่า จอมทัพกับหนึ่งฤทัยจะฝ่าฟันอุปสรรคในครั้งนี้ไปได้ เธอรักน้องมากและอยากเห็นน้องมีความสุข