ตอนที่8.ความรู้สึก

พิชญาเข้าบ้านไปแล้วแต่จอมทัพยังนั่งอยู่ที่เดิมความรู้สึกในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด หลายครั้งที่หยิบมือถือขึ้นมาทั้งพิมพ์ข้อความ และกดโทรออกแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ลบทิ้ง แล้ววางมันไว้ให้ไกลมือที่สุด เพราะกลัวจะเผลอทำในสิ่งที่ไม่น่าทำ ไม่มีใครไม่เสียใจถ้ารู้ว่าคนที่ตัวเองรักกำลังจะหมั้นกับคนอื่น แต่เขาจะทำอะไรได้ บางครั้งความรักก็ไม่ใช่การครอบครอง แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข แค่นี้ก็น่าจะพอ แต่ในความเป็นจริงมันคือสิ่งที่ยากที่สุด ใครจะทำใจได้ต่อให้เข้มแข็งหรือเตรียมใจไว้แล้วก็เถอะ แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี

หนึ่งฤทัยก็มีอาการไม่ต่างจากเขา เธอทราบเรื่องหมั้นจากคนเป็นแม่และมีปากเสียงกัน เธอขอร้องให้พ่อช่วยพูดเรื่องนี้กับแม่ แต่พ่อก็ปฏิเสธและอ้างว่าแม่ทำทุกอย่างเพื่อเธอ ท่านอยากเห็นเธอมีความสุข เลยทำแบบนี้ หญิงสาวร้องไห้หลังจากได้คำตอบ ความสุขของเธอคืออะไร พ่อกับแม่ก็รู้มาตลอด เพียงแต่ท่านไม่สนใจและใส่ใจกับความรักของเธอ แม่เกลียดจอมทัพเรื่องนี้เธอรู้ดีที่สุด น้ำตาไหลลงมาเป็นสายเมื่อคนรักปิดเครื่อง จอมทัพก็คงเจ็บปวดไม่ต่างจากเธอ ร่างบางเดินลงมาชั้นล่างเมื่อต้องการคำตอบเรื่องนี้อย่างชัดเจน เธอไม่มีทางหมั้นกับผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต อนาวินแค่ชื่อก็ทำให้เธอคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียน

..............................................................................................

สลิสาสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมา กระทบที่ไหล่ เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะหลังจากที่นั่งอยู่นานแล้วเผลอหลับแบบไม่รู้ตัว จำได้ว่าเธอเติมเครื่องดื่มให้เขาแค่ไม่กี่ครั้ง แล้วหลังจากนั้นเขาก็ถามชื่อและที่มาที่ไปของเธอ เธอเล่าเรื่องแม่ให้เขาฟังอย่างเปิดเผย อยู่ๆก็ไว้ใจเขาอย่างไม่มีเหตุผล เพราะเขาไม่ได้น่ากลัว เขาไม่แตะเธอเลยสักนิด

"ลุกขึ้น"อนาวินบอกกับคนที่ยังงัวเงียอยู่บนเก้าอี้ นึกเอ็นดูกับท่าทางไร้เดียงสาของเธอ นี่ถ้าเขามีลูกตั้งแต่อายุ 18 ลูกเขาก็คงจะมีอายุไล่เลี่ยกับเธอ

"คุณ..."สลิสามองหน้าเขา

"ฉันต้องกลับแล้ว"พูดพร้อมกับสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มสลวย ขยี้เบาๆแล้วดึงบางส่วนให้หลุดลุยลงมาเคลียไหล่ ตาคมเข้มสบกับตากลมโตที่มองเขาอย่างมึนงง และก่อนที่เด็กสาวจะพูดหรือถามอะไร ใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงมาจนชิด สลิสาเบี่ยงหลบตกใจกับการกระทำของเขา ไหนเขาบอกว่ากำลังจะกลับ แล้วเขาทำแบบนี้ทำไม หัวใจของเด็กสาวเต้นคร่อมจังหวะ อนาวินยกยิ้มมุมปากเมื่อสัมผัสถึงอาการตัวสั่นของเธอ ก่อนจะฝังหน้าลงบนลำคอระหง ปากหนาขบกัดผิวเนื้อนุ่มจงใจทำให้เกิดรอย คนที่นั่งบนเก้าอี้เกร็งจนตัวสั่น มือทั้งสองข้างยกขึ้นมายันอกแกร่งจะผลักออกก็ไม่กล้า เจ็บบริเวณลำคอเมื่อถูกลิ้นร้อนดูดดุน อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเด็กสาวคิดในใจ

"แบบนี้ค่อยเหมือนหน่อย"เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเมื่อมองผลงานของตัวเอง อยู่ด้วยกันเกือบทั้งคืน ถ้าให้เธอออกไปในสภาพปกติคนพวกนั้นน่าจะรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงไม่เป็นผลดีกับเธอ

"ถ้าใครไประรานอีก ก็บอกว่าเป็นเด็กฉัน"ตากลมโตช้อนมองหน้าชายหนุ่ม ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะพูดอะไร

"ส่วนหนี้ของแม่เธอ ฉันจะจัดการให้ ไปกันได้แล้ว"สลิสาเพิ่งเข้าใจการกระทำของเขาก็ตอนนี้ เขาทำเพราะต้องการปกป้องเธอ หัวใจเต้นคร่อมจังหวะ น้ำตารื้นหัวตา

"ขอบพระคุณมากค่ะ"มือบางประนมขึ้นไหว้เขา พยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา อนาวินไม่พูดอะไร ร่างสูงเก็บของลงกระเป๋า ก่อนจะหยิบเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้เธอ ตากลมโตมองเงินกับหน้าเขาสลับไปมา ไม่กล้ารับเงินเขา

"ค่าเสียเวลา"

"คุณ...คุณชื่ออะไรเหรอคะ"

"อืม...ลืมไปเลย ฉันชื่ออนาวิน เรียกฉันว่าคุณวิน ถ้าคนพวกนี้ไประรานเธอกับแม่อีก เอาชื่อฉันไปอ้างได้เลย ฉันอนุญาต"

"ขอบคุณคุณวินมากนะคะ หนูจะจำบุญคุณของคุณไปจนวันตาย ถ้าคุณมีอะไรให้หนูช่วย คุณบอกหนูนะคะ"อนาวินนึกขำให้กับคำพูดของเด็กสาว อย่างเขาน่ะหรือจะมีอะไรให้เธอช่วยเหลือ ตัวเธอเองยังเอาไม่รอดแล้วจะมีปัญญาอะไรมาช่วยเขา แต่ก็พยักหน้ารับเพราะไม่อยากให้เด็กเสียน้ำใจ ราชสีห์ยังเคยพึ่งหนู ผูกมิตรเอาไว้ก็ดี มือบางรับเงินไปใส่กระเป๋าสะพายลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังเขาออกไป

"คุณวินคะ!"เรียกชายหนุ่มเอาไว้ เมื่อเขาทำท่าจะเปิดประตู สลิสาถอดสร้อยออกจากคอ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าของสิ่งนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะตอบแทนบุญคุณเขา มือบางยื่นสร้อยเส้นเล็กให้เขา

"สร้อยของหนูค่ะ แม่ให้หนูใส่ติดตัวไว้ มันเป็นของมีค่าชิ้นเดียวที่หนูมี หนูให้คุณค่ะ"ตาคู่คมมองสร้อยด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา สร้อยเงินเส้นเล็กไร้ราคาเขาจะเอาไปทำไมกัน

"เก็บเอาไว้เถอะ มันเป็นของมีค่าไม่ใช่หรือ"

"มันเป็นของแม่ค่ะ แต่หนูอยากให้คุณ คุณรับไว้นะคะ คุณมีบุญคุณกับหนู ถ้าไม่ได้คุณหนูกับแม่คงลำบาก"สลิสายังยืนยันความต้องการของตัวเอง เพราะอยากตอบแทนบุญคุณเขา มือแกร่งเอื้อมมาหยิบสร้อยเงินแล้วยัดลงกระเป๋าเสื้อ เด็กสาวยิ้มหวานเมื่อเขายอมรับมันไป

"นี่นามบัตรฉัน กลับไปตั้งใจเรียน ขาดเหลืออะไรก็บอก เรียนจบอยากให้ช่วยก็ไปหาฉันตามที่อยู่ในนั้น"

"ขอบคุณค่ะ"ประนมมือไหว้เขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามเขาออกมาจากห้อง มีสายตาหลายคู่มองมาที่เธอกับเขา สลิสาจึงรู้ว่าลูกน้องเขารออยู่หน้าห้องมากมาย ใครคนหนึ่งถูกเรียกออกมาข้างหน้า

"ไปส่งเธอที่บ้าน แล้วบอกกับคุณพิมานว่าฉันถูกใจของขวัญของเขามาก"พูดจบก็เดินจากไป ลูกน้องที่ยืนบริเวณนั้นค้อมหัวให้เธอ ส่วนหนึ่งเดินตามเขาไป อีกส่วนยังยืนอยู่ที่เดิม

"ผมชื่อราชิต รบกวนคุณหนูบอกทางให้ผมทราบด้วยครับ"สลิสางุนงงกับคำพูดของคนตรงหน้า แต่ก็บอกทางกลับบ้านกับเขา ผู้ชายคนนั้นเดินนำหน้าเธอออกมา ส่วนคนที่เหลือก็ตามมาข้างหลัง รถหรูจอดรออยู่ด้านหน้า สลิสาก้าวขึ้นรถเมื่อผู้ชายชุดดำอีกคนเปิดประตูให้เธอด้วยท่าทางสุภาพ ทั้งหมดนี้น่าจะมาจากเขา

'ต่อให้นาวต้องบุกน้ำลุยไฟ นาวก็จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณคุณวินค่ะ' เด็กสาวหลับตาลง รอยยิ้มฉาบบนใบหน้า เธอกำลังจะกลับบ้านในสภาพที่ปลอดภัยดีทุกอย่าง มีเงินปึกใหญ่ในกระเป๋า ต่อจากนี้ชีวิตเธอกับแม่จะดีขึ้น เธอจะตั้งใจเรียนจะนำเงินที่ได้มาให้แม่เอาไปลงทุนขายของ ไม่ว่าเขาจะเป็นใครแต่เขาจะเทวดาในใจเธอตลอดไป