ตอนที่6.ความรัก

หลังจากเคลียร์งานเสร็จหนึ่งฤทัยก็เดินทางมาที่บ้านของบารมี บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพิชญาที่บารมีไถ่จากเจ้าหนี้ให้เธอ บารมีย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แต่งงาน อาของเธอรักพิชญามากข้อนี้ใครๆก็รู้ดี รักไม่มีเหตุผลก็เหมือนกับที่เธอรักจอมทัพ แม้ครอบครัวจะมองว่าไม่เหมาะสม แต่เธอก็รักเขา

"มีอะไรให้ช่วยไหมจ้ะ"เดินเข้าไปหาแม่ครัวในห้องครัว ถามหางานแบบไม่จริงจังนักเพราะส่วนมากเธอจะมาคุยเสียส่วนใหญ่

"คุณบีมอยู่หลังบ้านจ้ะแก้ม"พิชญาตอบเพื่อน โดยที่ไม่หันมาดู เพราะกำลังสนใจอยู่กับอาหารบนเตา

"จ๋าทำอะไรเหรอ หอมจังเลย"

"กุ้งทอดจ้ะ แก้มชอบทานสลัดกุ้ง จ๋ารู้"

"ขอบคุณน้า แก้มรู้แล้วว่าทำไมอาบีมถึงหลงจ๋าหัวปักหัวปำ จ๋าเอาใจเก่งแบบนี้นี่เอง"

"แก้มน่ะพูดอะไรก็ไม่รู้"คนถูกแซวอายหน้าแดงไปจนถึงใบหู

"เสียงรถ แก้มไปดูก่อนนะว่าใครมา"บอกอย่างตื่นเต้นเพราะรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร

"น่าจะเป็นจอม เดี๋ยวจ๋าตามไปนะ"บอกกับเพื่อนเมื่อหนึ่งฤทัยรีบจ้ำอ้าวออกไปนอกบ้าน เมื่อได้ยินเสียงรถ

จังหวะที่จอมทัพลงมาจากรถแท็กซี่ แฟนสาวก็เดินออกมาจากบ้านพอดี ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะเดินมาหาเธอ

"เหนื่อยไหมคะ แก้มจะไปรับก็ไม่ยอม"

"ไม่เป็นไรครับ"บอกอย่างเกรงใจเพราะไม่อยากให้เธอเสียเวลา จากที่ทำงานย้อนไปมหาวิทยาลัยเขา แล้วมานี่ไม่ใช่ใกล้ๆ เขาไม่อยากรบกวนเธอ มือแกร่งสอดเข้ามือแฟนสาวแล้วจูงมือกันเข้าไปในบ้าน ที่นี่เป็นอีกที่ที่เขาสามารถแสดงความรักกับเธอได้อย่างเปิดเผย บารมีไม่ว่าอะไร เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรเกินเลย

"ขอโทษนะคะที่แก้วไม่ได้โทรหา"

"ขอโทษทำไมครับ ไม่ได้โกรธสักหน่อย"

"แก้มไปหาอาบีมก่อนนะ จอมไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวเจอกันนะคะ"บอกกับแฟนหนุ่มเมื่อเกร็งใจคนเป็นอา มาถึงตั้งนานแล้วแต่เธอยังไม่ได้ไปหาเขา

จอมทัพปล่อยมือแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน หนึ่งฤทัยเดินไปหาบารมีที่หลังบ้าน ทักทายกันก่อนจะคุยเรื่องงาน บริษัทของ

อนาวินเข้ามาเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของพ่อเธอนี่เอง แม่ถึงอยากให้เธอทำความรู้จักกับเขา บารมีมองหน้าหลานสาว เข้าใจและเห็นใจ งานนี้หนึ่งฤทัยคงปฏิเสธยาก เพราะมันมีเรื่องของผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง แล้วแบบนี้จอมทัพจะทำยังไง จะยุให้น้องเขยพาหลานหนีไปก็ใช่ที่ เพราะจอมทัพยังเรียนไม่จบ ไหนจะปัญหาที่จะตามมาอีก ลำพังเขาคงไม่เป็นไร แต่เมียกับน้องเขยคงจะเดือดร้อนไปด้วย คงต้องปล่อยให้เจ้าตัวเขาจัดการกันเอง เรื่องนี้คนนอกเข้าไปยุ่งมากไม่ได้

"แก้มคิดว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง"ถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของหลานสาว

"แก้มจะคุยกับคุณแม่ค่ะ"

"คุยมากี่ครั้งแล้ว"

"อาบีมว่า แก้มพาจอมหนีไปอยู่ที่อื่นดีไหมคะ"

"ถ้าเป็นอา อาก็จะทำแบบนั้น"

"ยุแก้มเหรอคะ"

"ถ้าไม่มีทางเลือกก็น่าลอง"

"ทำไมแก้มไม่เป็นลูกอาบีมนะ จะได้มีพ่อที่เข้าใจแก้ม"

"อาว่าที่คุณพ่อเขาไม่ยุ่งเรื่องนี้ เพราะไม่อยากขัดใจแม่เรามากกว่า พ่อเรารักแม่เรามากนะ"

"รักมากกว่าลูกด้วยใช่ไหมคะ"

"พี่บูคงไม่อยากทะเลาะกับพี่ทิพย์"

"ผู้ชายที่รักเมียมาก เขาก็มักจะมีคำแก้ตัวแทนเมียเสมอ คุณพ่อรักแม่ก็คงเหมือนกับอาบีมรักจ๋า เฮ้อ!แก้มอยากมีพรวิเศษจัง อยากหายไปจากตรงนี้จังเลยค่ะ"

"เหนื่อยก็พักก่อน คนเก่งของอาไปเที่ยวทะเลกันไหม"

"หืม..."

"ไปไหมจะได้มีเวลาอยู่กับแฟน"

"แก้มรักอาบีมที่สุดเลยค่ะ"

"ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ อนาคตชั่งมัน"

"อาก็พูดได้นี่ อามีความสุขแล้วนี่คะ"

"อามาเกี่ยวไรด้วยอย่าพาล เอาเป็นว่าอาจะช่วยพูดกับคุณพ่อให้ก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะอา"

"หน้าบานเชียว ไปหาจอมเถอะอาหมดธุระแล้ว"ไม่รอให้อาบอกซ้ำร่างบางก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาจอมทัพทันที บารมีถอนหายใจทิพย์อาภารักและหวงลูกสาวมาก เส้นทางความรักของคนทั้งสองน่าจะมีอุปสรรค เพราะฟังจากที่บูชาเล่า คุณทิพย์อาภาคุยถึงเรื่องหมั้นหมายกับทางฝ่ายชายแล้ว ได้แต่หวังว่า

อนาวินจะเปลี่ยนใจ ไม่ยอมให้แม่บังคับง่ายๆ หลานเขาจะได้รอดจากเรื่องนี้ บังคับแต่งงานได้ แต่บังคับให้คนรักกันมันทำได้ที่ไหนกัน

..............................................................................................

ช่วงเวลาแห่งความสุข มักจะผ่านไปเร็วเสมอ คนที่นั่งพิงอกคนรักมองนาฬิกาข้อมือ เมื่อใกล้ถึงเวลากลับบ้าน ปีนี้เธออายุย่าง 25 แต่ครอบครัวก็ยังเข้มงวดกับเธอ

"ต้องกลับแล้วใช่ไหมครับ"คนที่นั่งซ้อนหลังเอ่ยถามเมื่อเธอมองนาฬิกาถี่ขึ้น

"จอมไม่กลับหอเหรอคะ ให้แก้มไปส่งไหม"

"พรุ่งนี้จอมมีเรียนบ่าย จอมค้างที่นี่ดีกว่าแก้มจะได้ไม่ต้องลำบาก"

"อยากค้างด้วยจังเลยค่ะ"

"พูดจริงพูดเล่นครับ"เสียงแหบพร่าถาม จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียอยู่ที่แก้มนวล ลากเรื่อยไปตามสันกราม เป้าหมายคือริมฝีปากฉ่ำหวาน ไม่มีคำตอบเมื่อคนในอ้อมแขนเอี้ยวตัวเงยหน้ารับริมฝีปากร้อน ที่ประกบลงมาอย่างเต็มใจ มือแกร่งประคองแผ่นหลังบาง เมื่อค่อยๆผ่อนเธอลงบนที่นอน ตาสองคู่สบกันเมื่อจอมทัพถอนปากออกให้เธอได้หายใจ

"จอมรักแก้มนะครับ"ยืนยันกับเธออีกครั้ง เมื่อมือหนาแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวสวยออกจากรังดุม แล้วฝังจมูกลงบนผิวเนื้ออ่อนนุ่มอย่างแสนรัก

"แก้มก็รักจอมค่ะ"มือบางสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มสลวย เมื่อคนเหนือร่างวุ่นวายอยู่แถวๆเนินอกอวบอิ่ม หนึ่งฤทัยหลับตาลง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อจอมทัพเงยหน้าขึ้น จอมทัพก็คือจอมทัพเขาไม่เคยปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลและความถูกต้อง

"ขอโทษนะครับ จอมทนไม่ไหวจริงๆ"พยายามสะกดอารมณ์ เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แม้หนึ่งฤทัยจะไม่ปฏิเสธ แต่มันก็ไม่ควรเกิดขึ้น

"ไม่ได้ว่านี่คะ"ตอบอย่างเขินอายเมื่อปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา

"จอมสัญญานะครับ จอมจะตั้งใจเรียน จะสร้างอนาคตเพื่อเรา แก้มรอจอมนะครับ"

"ต่อให้จอมมีแต่ตัว แก้มก็รักจอมค่ะ ชีวิตนี้แก้มคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอให้จอมรักแก้มแบบนี้ตลอดไปก็พอ"มือบางลูบลงไปบนแก้มของแฟนหนุ่ม แม้จะยังมองไม่เห็นอนาคต แต่เธอก็จะรักเขาตลอดไป

"จอมสัญญา จอมจะรักแก้มตลอดไป กลับได้แล้วครับ เดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง"บอกกับคนรักเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว แม้เธอจะเต็มใจไปกับเขา แต่จอมทัพก็รู้ว่าอะไรคือความเหมาะสม บารมีไว้ใจปล่อยให้เขากับเธออยู่กันตามลำพัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาพี่เขยกับพี่สาวคงเดือดร้อนไปด้วย สะกดอารมณ์แล้วพิสูจน์ให้ครอบครัวเธอเห็นว่า เขารักและจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ ทำให้ครอบครัวเธอยอมรับให้ได้ เมื่อถึงวันนั้นเขาจะได้รักเธออย่างเปิดเผย