ตอนที่5.ทางออก

จอมทัพหันมามองเมื่อสลิสาเปิดประตูระเบียง ตาสองคู่สบกันแล้วก็เป็นจอมทัพที่เบือนหน้าไปทางอื่น เมื่อเด็กสาวเก็บชุดนักเรียนที่ตากไว้ใส่ถุงพลาสติก สลิสามองแผ่นหลังกว้างอีกครั้ง เธอจะจดจำเขาไว้ตลอดชีวิต หลังจากนี้ไม่ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร หัวใจของเธอก็จะมีแต่เขาตลอดไป

"เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม"ถามทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้เธอ

"พี่ไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้"

"วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"พี่ไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม"ถามพร้อมกับรอคอยคำตอบ

"ไปเถอะ"จอมทัพไม่ตอบคำถาม ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้อง หยิบเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจห้องหย่อนลงกระเป๋าเสื้อ ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ไปส่งให้ถึงบ้านป้านางจะได้สบายใจ ที่รู้ว่ามะนาวหายมาอยู่กับเขา

"ฉันขอโทษนะพี่"ไม่มีคำตอบอีกตามเคย มีเพียงร่างสูงใหญ่เดินนำเธอออกไปจากห้อง หมดแล้วทุกสิ่งแม้แต่คำว่าอภัยจอมทัพก็ไม่มีให้เธอ

บ้านของมะนาวกับหอพักเขาอยู่ไกลกันพอสมควร ดีแล้วที่เขานั่งรถแท็กซี่มากับเธอ จากชุดที่เธอใส่ถ้าเกิดเจอคนไม่ดี ก็อาจจะได้รับอันตรายได้ ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกัน จอมทัพหยิบมือถือขึ้นมาตอบไลน์หนึ่งฤทัย ก่อนจะเก็บลงกระเป๋าตามเดิม ตาคู่คมมองคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ หลายครั้งที่ศีรษะเธอกระแทกลงมาที่ไหล่เขา มือแกร่งแตะลงที่ใบหน้าของเด็กสาว ก่อนจะดึงศีรษะเล็กมาพิงไหล่ สลิสายังเด็กดึกขนาดนี้เมื่อร่างกายต้องการพักก็หลับแบบไม่รู้ตัว หางตาคมเข้มปรายตามองคนหลับอีกครั้ง เด็กคนนี้แก่แดดมาตั้งแต่หัวยังไม่พ้นเอวเขา คงเป็นเพราะสิ่งแวดล้อม ถึงได้ทำให้เธอทำอะไรสิ้นคิด อายุแค่17อนาคตเธอยังไปได้อีกไกล

ป้านางนั่งกอดเข่าอยู่หน้าบ้าน เมื่อจอมทัพกับสลิสาเดินเข้ามาในบ้าน จอมทัพยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในสภาพอิดโรย เขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แถวนี้ดูแปลกตาไป โดยเฉพาะบ้านหลังนี้ที่เมื่อก่อนเคยมีคนอาศัยอยู่มากมาย มีคนเข้าออกครึกครื้น แต่วันนี้กลับเงียบเหงา ตาคมเข้มมองรอยเขียวช้ำที่หน้าป้านาง พอจะเดาได้ เพราะสลิสาก็มีรอยแบบเดียวกัน แม่ลูกคงทะเลาะกัน แต่สลิสาก็ทำเกินไป ลงมือกับแม่ได้ขนานนี้เลยหรือ

"ขอบใจนะจอม"ป้านางพูดสั้นๆ ก่อนจะมองตามหลังลูกสาวที่เดินเข้าไปในบ้าน นางไม่จำเป็นต้องถาม เพราะรู้อยู่แล้วว่ามะนาวไปหาจอมทัพ

"ผมกลับก่อนนะป้า"ยกมือไหว้ก่อนจะหันหลังกลับ

"จอม!"ป้านางเรียกจอมทัพเอาไว้ แต่เมื่อชายหนุ่มหันมานางกลับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าชายหนุ่มอยู่แบบนั้น วันนี้ป้านางกับมะนาวดูแปลกไปจริงๆ

"ขอบใจนะ"ป้านางเลือกที่จะขอบใจจอมทัพอีกครั้ง จะให้นางพูดอะไรได้ ถ้ามะนาวไปนอนกับจอมทัพมาจริงๆ มันก็เป็นความสุขครั้งสุดท้ายของลูก จะให้จอมทัพรับผิดชอบ แล้วอนาคตของเขาจะเป็นอย่างไร นางไม่เคยกลัวตาย แต่ไม่อยากยกภาระเรื่องนี้ให้จอมทัพ เสี่ยคงไม่ยอมปล่อยเขา เพราะดูแล้วเสี่ยก็พอใจมะนาวมาก

ร่างสูงเดินออกมาจากหน้าบ้าน โดยมีตากลมโตของเด็กสาวมองตามจนลับตา

"แม่...แม่บอกให้คนพวกนั้นมารับนาวพรุ่งนี้เลยนะ นาวพร้อมแล้ว"

"มะนาว!"ป้านางร้องด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดของลูก

"พวกมันมาทำร้ายแม่อีกแล้วใช่ไหม นาวไม่อยากให้แม่เจ็บอีกแล้ว ให้มะนาวไปพรุ่งนี้เลยนะ แม่จะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวอีก"ถึงแม้แม่จะไม่พูด แต่เธอก็รู้ หน้าตาเนื้อตัวแม่เขียวช้ำไปหมด คนพวกนั้นจิตใจโหดเหี้ยมจริงๆ เธอรับปากตกลงไปแล้ว แล้วจะมาเอาอะไรกับแม่เธออีก

"แม่ขอโทษนะ ที่แม่ดูแลเอ็งไม่ได้ แม่ขอโทษ"ป้านางปล่อยเสียงสะอื้นออกมา เมื่อไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดกับลูก

"ขอโทษนาวทำไมแม่ แม่ให้นาวเกิดมา แค่นี้ก็บุญมากแล้ว นาวรักแม่นะ"

"โธ่ลูก"

"แม่ไม่ต้องคิดมากนะ อย่าโทษตัวเอง มะนาวเต็มใจ"

"มะนาวลูก...แม่ขอโทษ"ป้านางพูดขอโทษลูกอีกครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโตนางเลี้ยงของนางมาอย่างดี แม้จะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงขายตัวก็ตาม มะนาวไม่ใช่เด็กที่ติดท้องมาตามที่ใครๆเข้าใจ แต่ลูกคือตัวแทนของความรัก รักที่โสเภณีมีให้ผู้ชายคนหนึ่ง มะนาวเติบโตมาอย่างสวยงาม นางไม่เคยคิดเลยว่าจะทำลายชีวิตลูกด้วยมือของตัวเอง สองแม่ลูกกอดกัน เมื่อมะนาวตัดสินใจแล้ว เหลือเวลาแค่สองวัน ก็ไม่รู้ว่าจะยื้อไว้ทำไม ไม่มีปาฏิหาริย์เพราะที่พึ่งเดียวของเธอ หันหลังเดินออกจากบ้านไปแล้ว ต่อให้จอมทัพรับรู้ถึงความเดือดร้อนของเธอกับแม่ ก็ใช่ว่าเขาจะช่วยอะไรได้ ที่เธอไปหาเขาก็แค่อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับเขาให้นานที่สุด และอยากมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้เขา

ชุดเดรสคอลึกสีแดงตัวสวยถูกดึงขึ้นมาตามเรียวขา เมื่อมะนาวบรรจงแต่งตัวให้สวยที่สุด ใกล้ถึงเวลาที่คนของเสี่ยจะมารับเธอ ตัดทุกอย่างทิ้งให้หมดเธอต้องทำเรื่องนี้ให้ดีที่สุด เพราะมันคืออนาคตและความอยู่รอด ถ้าโชคดีเขาเมตตา เธอกับแม่ก็จะได้มีชีวิตอยู่ต่อ สร้อยเงินเส้นเล็กถูกสวมลงคอ นิ้วเรียวสั่นเทาของหญิงสูงวัย ลูบลงที่จี้ตัว P เบาๆ ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเป็นสาย

'คุ้มครองลูกด้วยนะคะ' สิ่งเดียวที่ป้านางนึกได้ตอนนี้ก็คือ ขอร้องให้ใครคนหนึ่งคุ้มครองลูก จากกันวันนั้นไม่รู้ว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ถ้าเขาคนนั้นเสียชีวิตไปแล้ว ก็ขอให้ดวงวิญญาณช่วยคุ้มครองลูกด้วย P คือชื่ออักษรย่อของคนที่ทำให้มะนาวเกิด แม้ความโชคร้ายจะพรากเขากับนางออกจากกัน นอกจากสร้อยเส้นนี้นางก็ยังมีตัวแทนของความรักไว้ดูต่างหน้า ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าโสเภณี ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนก็ไม่เป็นที่รักที่ต้องการของใคร