ตอนที่4.รักไม่ใช่ทางออก

"ง่วงก็ไปนอน"จอมทัพบอกเมื่อเห็นเด็กสาวยังนั่งอยู่กับที่ หลายครั้งที่เธอมองมาที่เขา ทำเหมือนมีบางอย่างจะบอกแต่ก็ไม่พูดอะไร

"พี่จะให้ฉันนอนตรงไหน"คำถามของเธอทำให้จอมทัพถอนหายใจ ห้องของเขาไม่ได้กว้างมาก มีเตียงนอนแค่หลังเดียว คืนนี้คงต้องยกเตียงให้เธอ

"เธอนอนบนเตียงก็แล้วกัน"ตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"พี่ยกเตียงให้ฉัน แล้วพี่จะนอนที่ไหน"

"นอนที่ไหนก็เรื่องของฉัน"ร่างสูงหันหลังให้เด็กสาว เขาเสียเวลากับเธอมามากพอแล้ว ให้มาอาศัยนอนค้างคืน เพราะสงสารที่ต้องกลับบ้านคนเดียว ตอนเช้าก็แยกย้ายทางใครทางมัน มะนาวโตเป็นสาวแล้วต่อให้หนึ่งฤทัยไม่คิดมาก แต่เขาก็ไม่อยากทำให้เธอไม่สบายใจ

"พี่จอม!"เด็กสาวเรียกจอมทัพเอาไว้ เมื่อเขาทำท่าจะเดินไปอีกทาง เสื้อกีฬาถูกถอดออกทางศีรษะ เมื่อเธอคิดทบทวนเรื่องนี้ดีแล้ว ร่างสูงหันมาตามเสียงเรียก ก่อนจะต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นมะนาวยืนเปลือยช่วงบน

"ทำอะไร!!!"ตวาดลั่นเมื่อเด็กสาวทำท่าจะถอดกางเกงกีฬาออกอีกชิ้น

"หยุดนะมะนาว! ฉันบอกให้หยุด!"หันหลังให้ภาพตรงหน้า เมื่อรู้ว่าคำห้ามของเขาไม่เป็นผล มะนาวน้ำตารื้นหัวตา เมื่อจอมทัพไม่มองเธอเลยสักนิด

"พี่จอม พี่มองฉันสิ ฉันโตแล้วนะ ฉันมีอะไรไม่เหมือนคุณแก้มบ้าง นมหน้าอกฉันก็มีไม่แพ้เธอ"สลิสาข่มกลั้นความอับอาย เธอไม่อยากทำแบบนี้เพราะรู้ว่าจอมทัพคงจะเกลียดเธอมากกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องเสียตัวให้คนอื่น เธอแค่อยากมอบความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายที่เธอรัก

"ฉันบอกให้เธอหยุด!"จอมทัพตวาดลั่น ชายหนุ่มยังยืนอยู่ในท่าหันหลัง มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันพยายามข่มความรู้สึกในใจ เขาโง่เองที่ใจอ่อนยอมให้เธอขึ้นมาบนนี้

"พี่จอม ฉันรักพี่นะ ฉันแค่..."

"ถ้าไม่อยากถูกฉันเกลียดไปจนวันตาย ก็ใส่เสื้อผ้าซะ"

"พี่จอม...พี่รู้ไหม"สลิสาอยากบอกความจริงให้เขารับรู้ ความสาวคือสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนหวงแหน แต่ถ้าไม่สามารถรักษามันเอาไว้ได้ ก็อยากให้คนที่เธอรักเป็นคนทำลายมัน แม้เขาจะไม่เห็นคุณค่าก็ตาม

"ใส่เสื้อผ้า แล้วออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!"ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้น เมื่อเขาไม่มีทางเลือก ไล่เธอออกไปจากห้อง คือทางเดียวที่จะรักษาชีวิตเธอเอาไว้ เขาไม่อยากเป็นฆาตกรฆ่าคน

"ฟังฉันหน่อยได้ไหม"ถึงแม้จะอายจนหน้าชา แต่เด็กสาวก็ยังขอร้องเขา

"ฉันโง่เองที่ใจอ่อนกับเธอ ต่อไปนี้อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันเกลียดเธอ!!!"

"พี่จอม!"

"ออกไปซะ!"

"ฉันขอโทษนะพี่ ฉันขอโทษ"เสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้น ถูกนำกลับขึ้นมาใส่อย่างรีบร้อน เมื่อเธอรู้แล้วว่า ต่อให้ใช้วิธีไหน จอมทัพก็ไม่มีวันสนใจเธอ

"พี่จอม นาวใส่เสื้อผ้าแล้ว พี่จอมอย่าเกลียดนาวเลยนะ นาวขอโทษ"

"ออกไป!"สิ้นเสียงชายหนุ่ม ร่างบางก็คุกเข่าลงกับพื้น ประนมมือขึ้นไหว้เขา

"ฉันไหว้นะพี่ พี่อย่าเกลียดฉันเลยนะ"เด็กสาวปล่อยเสียงสะอื้นออกมา เมื่อกลั้นเอาไว้ไม่ไหว เธอรู้คำตอบของเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่ลงมือทำ แต่เธอก็ยังรั้นที่จะทำ เพราะคิดว่าเขาจะชายตามองเธอบ้าง จอมทัพสูดลมหายใจเข้าปอด นับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งประนมมือไหว้เขาอยู่กับพื้น เธอสะอื้นจนตัวโยน แต่เขากลับไม่สงสารเลยสักนิด

"ไปเก็บของ"

"พี่จอมพี่ยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"

"ลุกขึ้นแล้วไปเก็บของ"

"ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉันมาก แต่ฉันรักพี่นะ ฉันแค่อยากให้สิ่งที่มีค่าที่สุดกับพี่ ฉัน..."ตากลมโตช้อนขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม จอมทัพถอนหายใจเมื่อไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี

"เธอยังเด็กสักวันเธอต้องเจอคนที่ดีกว่าฉัน ไปเก็บของเดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน"พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปนอกระเบียง เพราะไม่อยากเห็นหน้าเธออีก

มะนาวปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อประตูระเบียงปิดลง จอมทัพหวังดีกับเธอเสมอ คำว่าอนาคตยังอีกไกลคงเหมาะกับคนอื่น เพราะสลิสารู้อนาคตของตัวเองดี อีกสามวันแม่จะส่งเธอไปขัดดอกกับเจ้าพ่อเงินกู้ อนาคตของเธออยู่ตรงไหน นอกจากตายทั้งเป็น

"อนาคตที่พี่พูดมันไม่ใช่อนาคตนาว นาวรู้ว่าต่อจากนี้นาวต้องเจอกับอะไร โชคดีนะพี่จอม นาวพยายามแล้ว นาวไม่อยากถูกพี่เกลียด แต่นาวฝืนไม่ไหวจริงๆ นาวรักพี่ รักมากที่สุด"สลิสารู้ว่าคำพูดเหล่านี้คงไม่มีวันถึงหูจอมทัพ แต่เธอก็อยากพูดมันออกมา เพราะต่อจากนี้เธอคงไม่ได้พูดมันอีก คนที่มาเก็บดอกเบี้ยบอกว่าเจ้าพ่อเงินกู้ชอบเด็ก ถ้าโชคดีเธอทำให้เขาถูกใจ บางทีอาจจะถูกเลี้ยงเอาไว้ แต่ถ้าโชคร้ายก็อาจจะถูกขายต่อไปเป็นทอดๆไป นกน้อยในกรงทอง เด็กไฮโซ เด็กเสี่ย เธอได้ยินคำพวกนี้จนชิน เด็กที่โตมาในสถานที่ที่ไม่ต่างจากซ่อง จะมีชีวิตดีไปกว่าคนอื่นได้ยังไง