บทที่ 4

ณ โรงพยาบาลประจำอำเภอ

ร่างบอบบางผิวขาวผ่องเดินแกมวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล..ใบหน้าจิ้มลิ้มซีดเซียว..โดยเฉพาะดวงตากลมโตยิ่งบวมแดง..ผมสีน้ำตาลถูกถักเปียเดี่ยว ในชุดเสื้อยืดหลวมโคร่ง..กางเกงยีนพอดีตัว อันธิยาจึงดูเหมือน..หญิงสาวอายุ25 มากกว่าที่จะอายุย่าง30ตามอายุจริง

"แก้ว..น้องอายอยู่ห้องไหน"เสียงคนตัวเล็กสั่นกั้นสะอื้น..นางพยาบาลสาวสวยในชุดขาวที่ชื่อ..'แก้ว' เป็นลูกค้าประจำร้านเธอ

"น้องอายอยู่ห้อง 201 ตึกผู้ป่วยเด็ก..พี่อัญ..มะ.."ก่อนที่คนอายุน้อยจะพูดจบ..ร่างของพี่แม่ค้าสุดแสนน่ารักก็วิ่งอ้าวไปแล้ว

เนื่องจากโรงพยาบาลสังกัด..อำเภอ เธอจึงหาห้องไม่ยาก..เปิดประตูเข้าไป เจอลูกสาวสุดน่ารักนั่งพิงหมอน..ในมือมีหนังสือเตรียมสอบเข้าโรงเรียนมัธยมอยู่ด้วย..คนเป็นแม่หายใจโล่งอก

พอเด็กน้อยเห็นเธอก็ส่งรอยยิ้มละไมมาให้ อันธิยารีบเดินเข้าไปจับเนื้อตัว..ราวกับว่าจะมีสิ่งใดแตกหักคามือ..ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาคลอ..ก่อนจะอาละวาดเสียงดัง..ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความโกรธ..ทำเธอได้..แต่ทำลูกเธอ..มึงตาย!!

"ใคร! ใครหน้าไหนมันชนลูกหนู!..แม่จะด่าให้ไม่ได้ผุดได้เกิด"คำสบถที่แทบไม่เคยใช้ตามมาเป็นพรวน

เด็กสาวในวัย12ปีหลุบตาลง..พร้อมกับส่งตาคาดโทษไปให้คุณยาย..หญิงวัย50กว่าหน้าเริ่มจ๋อย..เธอรู้ถ้าถึงบ้านเมื่อไร..หลานสาวคนสวยต้องดุเธอแน่

"ม๊ะม๊าคะ ใจเย็นก่อนค่ะ..อายไม่เป็นไร..เห็นมั้ยขามีรอยถลอกนิดเดียวเอง..ส่วนเท้าข้างซ้ายแพลงนิดหน่อยค่ะ..พี่หมอวินทำแผลให้แล้ว"เสียงท้ายแผ่วเบา..ใบหน้าสวยแดงขึ้นเล็กน้อย..เมื่อคิดถึงพี่หมออินเทินสุดหล่อ..ซึ่งย้ายมาทำงานที่อำเภอของเธอชั่วคราว

แล้วมันก็ได้ผล..พอเธอเปลี่ยนประเด็น..คุณแม่บังเกิดเกล้าที่รักลูกราวจงอางหวงไข่..รีบวิ่งเข้ามาดู..พอเห็นรอยแผลถลอกที่ลากยาวบนผิวขาวอมชมพู..น้ำตาที่หยุดไปแล้ว..เริ่มจะไหล

"เจ็บ..มาก...ฮือ..มากมั้ยคะ..ฮึก..แม่ขอโทษนะที่ดูแลหนูได้ไม่ดี"เสียงคนเป็นแม่พยายามกั้นสะอื้น..ดารินกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย พร้อมส่งสายตาวิบวับเว้าวอนคู่สวยไปให้

"ม๊ะม๊าจ๋า"

"ข๋า..ลูก"

"พอดีน้องอายอยากกินไอติมโคนสตอร์เบอรี่..ม๊ะม๊าลงไปซื้อให้หนูได้มั้ยจ๊ะ"เสียงหวานออดอ้อน..มีหรือคนเป็นแม่จะไม่ทำตาม

"จ๋า..ได้ลูก..เดี๋ยวม๊ะม๊าไปซื้อให้นะ..เอ่อ..ลูกสาวคะ"

"คะ?"

"ม๊ะม๊าว่าหนังสือสอบยังไม่ต้องอ่านก็ได้นะลูก..พักบ้าง..เอาไอแพดมั้ยคะ..เดี๋ยวแม่ไปเอาที่บ้านให้..แม่เห็นเด็กเดี๋ยวนี้นิยมเล่นเกม..เพื่อ.."น้ำเสียงคนเป็นแม่แผ่วเบา..แต่พอสบตาเจือดุของคนเป็นลูก..อันธิยาทำเพียงถอนหายใจเซ็งๆ..ลูกเบื่อที่จะคุยเรื่องนี้เต็มแก่แล้ว

พอเธอออกจากห้องไม่ทันพ้นประตู..ยัยลูกสาวตัวเล็กก็เริ่มจับท่าบ่นผู้เป็นยายทันที..ใบหน้าผู้สูงวัยจ๋อย

"อายบอกยายยายแล้วไง..อย่าบอกม๊ะม๊า..แค่แผลรถเฉี่ยวเล็กน้อยเอง..กลับไปนอนคืนเดียวก็หาย..แบบนี้ม๊ะม๊าต้องไม่ให้อายขับจักรยานไปส่งข้าวอีกแน่เลย"เสียงหวานบ่นเสียงเย็นตามสไตล์

ใช่..บ้านของเราลูกสาว..คือ 'ลาสบอส' ใหญ่สุดในบ้าน ส่วนนึงเพราะบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่เกินกว่าวัย..มีเหตุผลกับทุกๆเรื่อง ถ้าลองใช้เหตุผลเถียงกัน ยาย..กับแม่ก็สู้เธอไม่ได้..ที่สำคัญมีความรับผิดชอบตัวเองสูงเทียมฟ้า

'ช่างไม่เหมือนใครในบ้านเสียจริง'

ยายยายชอบบ่นแบบนี้ประจำ

ร้านของชำของโรงพยาบาล..อยู่ตึกA ในขณะที่ห้องของลูกสาวสุดที่รักอยู่ตึก B ซึ่งเป็นตึกผู้ป่วยเด็ก โชคดีช่วงวันที่เกิดอุบัติเหตุ..เป็นวันธรรมดา..คนป่วยเลยไม่ได้เยอะนัก

อันธิยาซื้อของกินง่ายๆ พวกขนมที่เด็กๆชอบกิน..ถึงแม้จะรู้ว่าลูกสาวไม่ชอบกินขนมถุง..ไม่ชอบกินน้ำอัดลม..ของหวานที่มากสุด มีแค่ขนมครก กับไอติม..ที่นานๆทีจะขอกินที

'ม๊ะม๊าคะ คุณครูบอกว่าของพวกนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ..คราวหลังม๊ะม๊าไม่ต้องซื้อมาละนะคะ'

เด็กหญิงดารินวัย5ขวบ พูดพร้อมกับชี้ไปที่กองขนมที่ม๊ะม๊าขนซื้อมา..ดวงตาดำขลับแสนสวยเต็มไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่

อันธิยากลืนน้ำลายดังเฮือก..ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มลังเล..ถ้าเธอซื้อไปลูกสาวตัวเล็กจะ 'โกรธ' แล้วบังคับให้เอาไปคืนมั้ยนะ?

นึกภาพเด็กหญิงตัวน้อยอายุ 7ขวบ..พลางขนขนมที่ม๊ะม๊าซื้อมาให้ไปคืนคุณลุงหน้าปากซอย..เพราะเธอดื้อจะซื้อเอาไปสปอยลูก

'คุณลุงคะ..ถ้าม๊ะม๊ามาซื้อขนมคุณลุงไม่ต้องขายนะคะ..ถ้าดื้อคุณลุงดุม๊ะม๊าได้เลยค่ะ..หนูไม่ชอบกินขนม'น้ำเสียงหวานใส แต่ดวงตาคมสวยใต้ตามีขี้แมลงวันเจือแววดุ

'แล้วถ้าลุงยังขายอยู่..หนูจะบอกเพื่อนๆ ..ไม่ให้มาซื้อร้านลุง..เพราะถือว่าลุงหลอกขายของ'

'...'

ครั้งนั้นคนเป็นแม่อับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก..ขอโทษขอโพยลุงชัยยกใหญ่..แต่คุณลุงที่เห็นยัยหนูมาตั้งแต่เล็กกับไม่นึกโกรธ..ทั้งยังหัวเราะเสียงดัง

ได้แต่ย้ำบอกอดีตคุณแม่วัยใส..ว่าเธอนั้น..โชคดีแค่ไหน ที่ลูกสาวช่างแสนดี

"อ้าว..ยัยหนูสรุปเอาอะไรบ้างละ"คุณป้าร้านขายของชำถามขึ้น..เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กขนของขึ้นชั้น..อีกแป๊บก็เอามาวางบนเคาร์เตอร์ ทำแบบนี้หลายรอบจนแม่ค้าตาลาย

"เอ่อ..หนูเอาแค่ไอติมก็พอละค่ะป้า"เธอพูดพร้อมกับหยิบแบงก์สีเขียวออกมาอย่างขอลุแก่โทษ..รอยยิ้มเจื่อนๆ..ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับเด็กน้อย..ทำคุณป้าโกรธไม่ลง

หญิงสาวรับถุงใส่ไอติมปุ๊ป รีบผลักประตูกระจกออกมาทันที..เธอแกว่งถุงไปมาอย่างที่อารมณ์เริ่มกลับมาดี..เดิมทีอันธิยาก็เป็นหญิงสาวที่คิดบวก..ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลัง..และความสดใสอยู่แล้ว

หัวสมองน้อยๆ เริ่มคิด..หลังจากเอาไอติมไปให้ลูก เธอมีอะไรหลายอย่างต้องทำมากเหลือเกิน..แล้วยังต้องติดต่อโรงพยาบาลว่าคืนนี้ต้องนอนมั้ย..และใครจะเฝ้า..ไหนต้องโทรคุยกับคู่กรณีอีก..ว่าจะชดใช้ยังไง?

แต่ไอ้แพลนที่ตั้งใจว่าต้องทำ..กับชะงักงันไป..เมื่อเห็นใครบางคนอยู่ในชุดคนป่วยสีฟ้า..รูปร่างสูงใหญ่..ใบหน้าด้านข้างหล่อเหลาราวกับรูปปั้นแกะสลักราคาแพง..ผิวเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย..ผมยาวดำสลวยปกหน้าผาก ดวงตาคมหวานหรี่มองข้างหน้า

เธอขยี้ตา..เริ่มดุตัวเองว่า 'เพ้อเจ้อ' หรือเป็นเพราะคิดถึงเขามากไป..และเมื่อคืนฝันถึงพี่เขาด้วย..วันนี้เลยอวตารร่างคนอื่นมาเป็น 'สามี'

อันธิยาหันหลังจากภาพตรงหน้าทันที..เตรียมจะเดินหนีจากร่างในจินตนการ ริมฝีปากสีแดงรูปกระจับเม้มแน่น.. ความลังเลแฝงในดวงตาสีน้ำตาลกลมโต

ร่างผอมบางตัดสินใจหันหลังกลับ..ทั้งยังวิ่งมายืนตรงหน้าสูงใหญ่..ภาพตรงหน้าทำให้เธอช็อก

ใบหน้าหล่อเหลาราวนายแบบ..โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่ทั้งคมทั้งหวาน จมูกโด่งเป็นสันได้รูป รับกับปากแสนเซ็กซี่

ให้โดนเผาเป็นเถ้าถ่าน..เธอก็ยังจำเขาได้

รามิล...สามีของเธอที่หายไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว

เขา...กลับมาแล้ว..ดวงตาคมว่างเปล่ามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างแปลกใจ..ยิ่งเห็นดวงตาสีน้ำตาลกลอกกลิ้งไปมาเต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย..จนเขาจับสัญญาณบางอย่างได้

'เธอรู้จักเขา'

แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไร..เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังลั่น..หน้าเขาหันทันที..ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว..แต่สองครั้ง!!

เขาโดนผู้หญิงที่ไม่รู้จักตบหน้า!

"ผู้ชายสารเลว!!"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแค้น..ดวงตาคู่โตวาวโรจน์คลอไปด้วยน้ำตาลเต็มไปด้วยความโกรธ..คนป่วยหนุ่มชะงักไป