บทที่ 5

"ถ้ามีชีวิตอยู่ทำไมหายตัวไปเป็น10ปีห๊ะ!!"น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความโกรธ..และโล่งใจ..เธอร้องไห้ไปด้วย..ด่าไปด้วย..ทุบตีไปด้วย..ยิ้มไปด้วยเหมือนคนบ้า..ชายหนุ่มยืนมองพร้อมมือกุมหัว

"ทำไมไม่รีบกลับบ้าน!!"

"..."

"ไม่รู้หรือไง..ว่าที่บ้านมีคนรออยู่..ไอ้ผัวเฮงซวย"

คำสุดท้ายของสาวน้อยตัวเล็กทำเขาชะงัก มือหนาหยาบที่กุมหัวอยู่ลดระดับลง..พร้อมกับโน้มตัวดูไอ้ต้าวตัวเล็ก..ที่เรียกเขาว่า 'ผัว' เต็มปากเต็มคำ..ใบหน้าเล็กยู่ยี่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา..สภาพโทรมใช้ได้..หน้าอกก็ไม่มี..ก้นก็ไม่มี..มีดีแค่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่บ่งบอกอารมณ์ทุกอย่าง..สเปคเขาชอบผู้หญิงแบบนี้?

'เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!'

พอเขาเผลอ..ไอ้แสบก็บิดหูเขาไปที..จนชายหนุ่มตัวบิดงอ..คุณแก้วพยาบาลประจำตึกรีบเข้ามาห้ามทัพ..ก่อนที่เขาจะน่วมไปมากกว่านี้

เธอรีบเข้าไปดึงแม่ค้าข้าวคนสวย..และจับยัยตัวกระเปี๊ยกแรงเยอะได้ทัน

"นี้พี่อัญจะทำอะไรเนี่ย"เสียงเจ้าหน้าที่แกมดุ ยิ่งเห็นสุดหล่อที่เธอหมายตาแก้มเต็มเป็นด้วยรอยมือ..ใจดวงน้อยเจ็บจี๊ดๆ

"ทำไมพี่จะทำไม่ได้..ก็ไอ้เนี่ยผัวพี่!!!"

"..."

"..."

เกศแก้วพยาบาลคนสวยขมวดคิ้วยุ่ง..มือซ้ายลากผู้ป่วยสุดหล่อ มือขวาลากหญิงสาวที่เคลมว่าตัวเองเป็น 'เมีย' ไปหาอาจารย์หมอ..พอมาถึงหน้าห้องถึงยอมปล่อยมือ

เธอเดินไปกระซิบกระซาบกับพี่พยาบาลร่างอวบอีกคน..คนมีอายุหันมามองไอ้ต้าวตัวเล็ดลอดแว่น..อันธิยาไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย..มันเหมือนสายตาของครูแก่ๆ สมัยเธอยังเด็ก

"รอแป๊บละกัน..เดี๋ยวอาจารย์หมอก็ตรวจคนไข้เสร็จแล้ว"เสียงแกมดุของนางพยาบาลรัฐ

คนตัวเล็กหันไปมองสามีที่หายตัวไป10ปี ..เธอพึ่งสังเกตนอกจากรูปร่างที่สูงใหญ่..อายุที่มากขึ้นส่งผลให้อดีตเดือนเกษตร 'หล่อ' ขึ้นมาก..บุคลิกดูสุขุม..ไม่เหลาะแหละ เหมือนสมัยก่อน..สมแล้วที่เธอตามจีบมานานหลายปี

สามีเธอ..ไม่ต่างจากหุ้นพื้นฐานดีจริงๆ..เธออมยิ้มแบบภูมิใจ

ส่วนไอ้พี่ข้างบ้านได้แต่แอบเหล่มองคนตัวเล็ก..ที่เดี๋ยวก็นั่งยิ้มปลื้มปริ่มหน้าบาน..เดี๋ยวก็มองมาแบบคาดโทษ..มันชวนให้เสียวสันหลังวาบยังไงไม่รู้

พอดวงตากลมโตสีน้ำตาลคิดอะไรบางอย่างออก..ใบหน้ายับยู่ยี่อย่างแมวคราว ก็หันขวับมาทางเขา..พร้อมบีบแก้มหล่อเหลา โน้มหน้าเขามาใกล้เธอ ..มันเจ็บเล็กน้อย แต่ตกใจมากกว่า..ทั้งยังจ้องมองเข้ามาในดวงตาคมคู่สวยที่กำลังมองกลับเธออย่างว่างเปล่า

ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเบิกกว้าง..เต็มไปด้วยความเจ็บร้าวในนั้น..มันพาให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจไปด้วย

'พี่รามิลจำเธอไม่ได้'

ความจริงที่ได้รับมา..ทำให้ปากแดงรูปกระจับสั่นระริก..ตลอดเวลา10ปีที่หายไป..พี่เขาหายไปไหนกันแน่..เกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น

"พี่อัญ..อร้าย..กำลังทำอะไรพี่สุดหล่อคะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ"เสียงแว๊ดจากพยาบาลชุดขาว..ทำเธอสะดุ้งทันที

นางพยาบาลสูงอายุ เรียกเราสามคนเข้าห้องอาจารย์หมอ..พอยืน..เธอเขย่งเท้าขึ้นทันที..สามีเธอตัวสูงขึ้น..ตอนนี้อันธิยาสูงเพียงอกของพี่เขาเท่านั้น

กลิ่นประจำตัวเข้มข้นขึ้น..ช่างต่างจากผู้ชายเมื่อสิบปีก่อน..เธอทำจมูกฟึดฟัดเหมือนน้องหมา..คนตัวโตสะดุ้งหนี เดินหลบหลังนางพยาบาลคนสวยทันที..อันธิยาเบ้ปาก

'หวงเนื้อหวงตัว..เหมือนกับไม่เคยมีอะไรกันซะงั้น..สงสัยต้องรื้อความทรงจำซะหน่อยละ ชิส์'

ณ ห้องอาจารย์หมอ

"คืองี้นะ ผู้ป่วยคนนี้เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองอาทิตย์ก่อน สมองส่วน Hippocam pus ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก..จนสูญเสียความทรงจำชั่วคราว..ทั้งยังไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนซะอย่าง..ทางโรงพยาบาลเองก็กลุ้มใจ"อาจารย์หมอที่ผมขาวไปทั้งหัว..อธิบายอย่างใจเย็น..แน่ละการที่คนไข้ไม่มีเอกสารแสดงตัว..โรงพยาบาลจะไปเก็บเงินค่ารักษาจากใครได้ละ

ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกะพริบไปมา..พยายามประมวลผล

"มะ..หมายถึง สามีหนูความทรงจำเสื่อมเหรอคะ"น้ำเสียงคนตัวเล็กเริ่มสั่นเครือ..ยิ่งเห็นรอยฝามือบนแก้มสองข้างยิ่งรู้สึกผิด..คนตัวโตยังตีหน้าขรึม..เขาคงโกรธเธอไม่น้อย

"ใช่..ว่าแต่หนูเถอะ..ใช่เมียพ่อหนุ่มคนนี้จริงเหรอ"

"จริงซิค่ะหมอ..หนูคบพี่เขามาตั้งแต่มอสาม..รู้จักกันตั้งแต่เกิด..พอขึ้นประถมสี่ก็ตามจีบมาหลายปี..จนได้คบกันนี้แหละค่ะ..อ้อ..พี่มิลกับหนูมีลูกสาวกันคนนึงค่ะ ชื่อน้องดาริน อายุ12 ปี วันนี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยยังนอนอยู่ห้องผู้ป่วยเด็กค่ะ"ไอ้ต้าวตัวเล็กหน้ายู่ยี่ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด..ทั้งสาธยายทุกอย่างโดยที่เขาไม่ได้ถาม

ดวงตาคมคู่สวยมองเธออย่างแปลกใจ..ตัวเขาในอดีต..ชอบผู้หญิงแบบนี้จริงดิ

"ฮึก..พี่อัญ..พี่มีหลักฐานหรือ..เปล่า"เสียงน้องแก้วกั้นสะอื้น

"มีซิ อยากดูรูปตั้งแต่สมัยเด็กมั้ยละ"เธอท้าทายอารมณ์ดี..ก่อนจะเปิดgoogle photo ตั้งชื่ออัลบั้มว่า 'สุดหล่อพี่ชายข้างบ้าน'

รูปแรกที่เปิดมาก็ทำเขาตาโต..มันเป็นภาพเด็กผู้ชายวัย1ขวบเล่นน้ำ..แน่ละโป๊จนเห็นน้องชาย..ผู้ป่วยหนุ่มหน้าขึ้นสีทันที..เตรียมจะแย่งมือถือจากคนตัวเล็ก

แต่ไอ้แสบก็ไวกว่า ดวงตาสีน้ำตาลกลมเจ้าเล่ห์

"นี้ยังน้อยไปนะ ยังมีรูปเด็ดๆอีกเพียบ..จะเอารูปผัวหนูตอนอายุเท่าไรบอกมาเลย..เว้นแต่หลังอายุ22..ตอนพี่เขาตกทะเลไปนะ..ที่ไม่มีให้"น้ำเสียงจากร่าเริงเริ่มแผ่ว..ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอเล็กน้อย..ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

"อันนี้รูปวันแต่งงาน"

ในรูปมีผู้หญิงที่อายุไม่ถึง20ปีดี เธอใส่ชุดไทยเรียบๆ นั่งคู่กับชายหนุ่มที่ยังไงก็คือเขาชัดๆ..ผู้ป่วยกระชากมือถือมาดูทันที..รอบนี้เธอปล่อยมืออย่างใจดี..ดวงตาน้ำตาลคู่โตมีแววเห็นใจ

พี่ชายสุดหล่อยังเลื่อนรูปไปเรื่อยๆ จนถึงรูปครอบครัวสามคน..เป็นวันที่ลูกสาวน้องดารินเกิด..ดวงตาคมคู่สวยของเขาในวันนั้นเต็มไปด้วยความสุข และคลอไปด้วยน้ำตาความยินดี

เขาเลื่อนรูปไปเรื่อยๆ หลังๆส่วนใหญ่จะเป็นรูปคู่เด็กผู้หญิงคนนึง..ที่หน้าตาถอดแบบเขามาอย่างกับแกะ

"ยังโชคดีนะ..ที่ฉันยังไม่ขึ้นชื่อพี่ว่าเป็นผู้เสียชีวิต..ไม่งั้นวันนี้ลำบากแน่...อจ.หมอคะ..เดี๋ยวหนูไปประสานงานเรื่องค่าใช้จ่ายให้นะคะ"เธอหันไปคุยกับนายแพทย์..เพราะลึกๆเธอรู้..โรงพยาบาลกลัวเรื่องยุ่งยากมากที่สุด..เมื่อทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี..นางพยาบาลคนสวยได้แค่ทำหน้าหงอย

"สรุปผัวพี่จริงๆเหรอพี่อัญ"

"อื่อ..จริงดิ..มีลูกสาวตัวโตขนาดนั้นไม่เรียกว่าผัว..หรือพ่อของลูกให้เรียกไร"ใบหน้าเล็กยู่ยี่สว่างวาบ..สิ่งสุดท้ายที่เธอคิด..คือจะได้เขากลับมา

"ว่าแต่..พี่มิลเกิดอุบัติเหตุอะไรอะ ถึงความจำเสื่อม"เธอถามอย่างสนใจ..คงต้องค่อยๆฟื้นความทรงจำกันไป..จะได้รู้ว่าช่วง10ปีที่ผ่านมา..เกิดอะไรขึ้น

"น่าจะตกเรือนะพี่..เพราะพี่เขารอดมาได้จากการลอยตัวเกยฝั่ง"น้ำเสียงเล็กๆของนางพยาบาลอธิบาย

"เมื่อ10ปีที่แล้วพี่มิลก็ตกเรือ แล้วหายตัวไปนะ..พอครบ10ปีกับลอยตัวขึ้นฝั่ง..โลกเราก็มีอะไรประหลาดๆเยอะเนอะ"ใบหน้าเล็กๆฉายแววงงงวย..แต่ไอ้ต้าวตัวโตที่เดินตามมาข้างหลัง..ยังเดินลอยๆ ซึมๆมากกว่า

พอเกศแก้วมาส่งพวกเธอถึงหน้าห้อง..ก็โบกมือบ๊ายบายน่ารัก

เธอถามน้องแก้วแล้ว..วันนี้ยัยหนูไม่จำเป็นต้องนอนโรงพยาบาล..กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้

คนตัวเล็กยิ้มร่าพร้อมกับจูงมือคนตัวโตเข้าห้อง

'เหมือนลืมอะไรไปนะ?'

พอเปิดประตูเห็นหน้าลูกสาวที่ส่งยิ้มละไมมาให้..เธอก็ชะงักทันที

"ขอโทษม๊ะม๊าลืมไอติมไว้หน้าห้องอาจารย์หมอ"เสียงใสของคนเป็นแม่ขอลุแก่โทษทันที..ดวงหน้าสวยหวานของคนเป็นลูกสำรวจเห็นความผิดปกติ

'ม๊ะม๊า..จูงใครบางคนเข้ามา'

คนนั้นๆ ดูท่าเธอเคย 'คุ้นเคย' และมีรูป 'คู่' ในวัยเด็กไม่น้อย..ดวงตาคู่สวยแววาวเย็นชาขึ้นทันที