บทที่ 3

"ม๊ะม๊า..น้องอายไปโรงเรียนก่อนนะคะ"เสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวตัวน้อย..ที่ตอนนี้กำลังขึ้นป.6 ดังจากหน้าบ้าน..ใบหน้าสวยหวานที่ยังมีเบบี้เฟซ..ส่งยิ้มกว้างมาให้

ก่อนที่คนจะเป็นแม่ ซึ่งกลับมาจากตากผ้าหลังบ้านจะได้พูดอะไรเพิ่ม..ร่างบอบบางในชุดนักเรียนประถมก็วิ่งขึ้นรถสองแถวโรงเรียน..พร้อมโบกมือหย็อยหย็อยมาให้

อันธิยาตั้งใจมาจัดการถ้วยชามใช้แล้วบนโต๊ะอาหาร..ปรากฏว่าลูกสาวตัวน้อยช่วยล้างจัดเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว..เธอส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู

นาฬิกาบนผนังชี้บอกเวลา 6.30 น. เธอเปิด app ไลน์ กับเปิดไลน์กรุปหมู่บ้าน..เพื่อลงขายอาหารเช้าทันที

"อัญ..น้องอายไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก"

"จ๊ะแม่"คนเป็นลูกหันไปตอบ..คุณนายนกแม่ของเธอจัดการขนตะกร้าที่ซักแล้วไปตากต่อ

บ้านของเราเป็นบ้านหลังเล็กๆ มี2ชั้น ชั้นล่างทำร้านซักอบรีด ส่วนชั้นบนมีห้องนอนสองห้อง ข้างๆมีพื้นที่ราวๆ 100ตารางวาที่ยังปล่อยทิ้งร้างอยู่..มันคือ 'บ้าน' ที่เธอเติบโตมา

รอได้ไม่นานเสียงไลน์ก็ดังขึ้น..เธอจัดการรับออร์เดอร์ทันที..โชคยังดีแถบที่เธออยู่..เป็นเขตที่กำลังเติบโต..มีหมู่บ้านจัดสรร..กับคอนโดเกิดใหม่ขึ้นเพียบ..ส่วนนึงเพราะจังหวัดที่เธออยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก..คนนิยมซื้อเป็นพักตากอากาศ..บ้างก็ย้ายมาอยู่ถาวร

อาหารเช้าที่เปิดรับส่วนใหญ่ เป็นโจ๊กหม้อโตที่ไม่ต้องเสียเวลาทำนาน..ไลน์แมนสองสามคนเริ่มมารอรับเมนู หญิงสาวตัวเล็กบอบบางจัดการให้ทันที..ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มชื้นเหงื่อ..กว่างานช่วงเช้าเสร็จก็เกือบ9โมง

พอเห็นโจ๊กที่ยังเหลืออยู่..คนตัวเล็กแต่ใจใหญ่จัดแจงตักใส่ถุง..พร้อมกับตะโกนบอกคนเป็นแม่

"แม่จ๊ะ..เดี๋ยวหนูขอเอาโจ๊กไปให้ลุงป๋อง..กับยายคำ..แป๊บนะจ๊ะ"

ลุงป๋อง..คืออดีตตำรวจชายแดนภาคใต้..ที่ตอนนี้เกษียณแล้ว..ส่วนยายคำเป็นยายแถวบ้านที่เธอเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย ทั้งสองไม่มีลูกหลานคอยดูแล..ทุกๆ เช้าเธอมักเอาโจ๊กไปแขวนหน้าบ้านให้

ก่อนจะกลับมาอาบน้ำแต่ตัวจัดการอาหารเช้า..แล้วเปิดหน้าจอดูไลฟ์สดสภาพตลาดการลงทุนเพื่อดูข่าว..และเหตุการณ์สำคัญประจำวัน..ช่วงราวๆ 10 โมงเธอเปิดหน้าจอเทรดหุ้นไปด้วย

ใบหน้าสวยหวานครุ่นคิด..พร้อมหาลู่ทางหาเงินเพิ่มเติม..เมื่อหลายปีที่ผ่านมาเธอมีรายได้จากการไลฟ์สดไม่ใช่น้อย แต่พอเวลาผ่านไป การแข่งขันเยอะขึ้น..รายได้น้อยลง..จนเธอคิดว่าไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไปจึงเลิกทำไป

เงินก้อนนั้นเธอแบ่งเงินเป็นสามก้อน..ก้อนใหญ่สุดไว้สำหรับลงทุน ส่วนที่สองไว้สำหรับค่าใช้จ่ายฉุกเฉินในบ้าน ส่วนที่สามไว้สำหรับการศึกษาลูกในอนาคต

ส่วนค่าใช้จ่ายรายวัน..ได้มาจากการทำอาหารขาย ยังดีบ้านไม่ต้องเช่า..จึงประหยัดเงินไปได้เยอะ ส่วนรายได้ของคุณนายนก..เธอให้แม่เก็บทุกบาททุกสตางค์..มีบังคับซื้อประกันสุขภาพคุ้มครองระยะยาว

โชคดียุคสมัยนี้เป็นยุคออนไลน์..ข้อมูลความรู้..ขอเพียงขวนขวายถ้าตั้งใจจริง..ชีวิตไม่มีทางอับจน..เพียงแต่ตอนนี้เธอเริ่มเจอทางตัน..จะทำยังไงดีนะให้คนในบ้านอยู่ดีกินดีขึ้น?

หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด..เวลานี้เธออยากมีใครสักคน..ที่คอยให้คำปรึกษา หรืออย่างน้อย..คอย'รับฟัง'ก็ยังดี..ยิ่งเมื่อคืนเธอฝันถึงพี่ชายข้างบ้าน..ความคะนึงหายิ่งจับใจ

ร่างเล็กบางหันไปดูหน้าจอเทรด แต่..วันนี้ตลาดค่อนข้างนิ่ง..ชวนให้คนตัวเล็กหงุดหงิด แม้เงินส่วนใหญ่จะซื้อหุ้นพื้นฐานดี..ตอนที่ราคาลงมาเยอะๆ แล้วถือยาวเพื่อกินปันผลก็ตาม..แต่เธอก็มีเงินก้อนเล็กๆ สำหรับไว้เทรดดิ้งสั้นๆ เช่นกัน..วันนี้ไม่ใช่วันของเธอ

เวลาชี้ไปที่ 11.45 น. หญิงสาวเปิดappไลน์แมน กับไลน์หมู่บ้าน..ที่รวมผู้คนในหมู่บ้านละแวกนี้ มีลูกค้าประจำเริ่มสั่งอาหารตามสั่ง

คุณนายนกรีดผ้าเรียบร้อย..ร่างอวบขาวเดินเข้ามาในครัว..ดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย..ยิ่งเห็นลูกสาวตัวเล็กทำงานทั้งวันไม่ได้หยุด..ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อ..เม็ดเหงื่อเล็กๆผุดขึ้นเต็มหน้า..เพราะยืนผัดข้าวหน้าเตาไม่ได้หยุด

"เดี๋ยวแม่ทำเอง..อัณเอาอาหารไปส่งเถอะลูก"น้ำเสียงใจดี

ลูกสาววัยย่าง30หันมายิ้มให้..มือเรียวสวยเทกะเพราหมูสับราดข้าวในกล่องโฟมที่เตรียมไว้แล้ว

"ได้จ๊ะแม่..ฝากอีกสามออเดอร์นะจ๊ะ ..เดี๋ยวชุดนี้อัญเอาไปให้พี่ไลน์แมนนะคะ"

"ได้ๆ เออ..เย็นนี้แม่ฝากเอาผ้าไปส่งในหมู่บ้าน xxหน่อยนะ"

"ได้จ๊ะแม่"หญิงสาวรับคำ

กว่าจะปิดรับออเดอร์ก็เกือบบ่าย2แล้ว ช่วงบ่ายเธอเปิดหน้าจอเทรดอีกรอบ เพื่อดูตลาดบ่าย..จริงๆเธออยากหาข้อมูลเทรดต่างประเทศ..แต่คนที่ร่ำเรียนมาน้อย..ภาษาอังกฤษก็ไม่เก่ง..เธอไม่อยากเอาเงินที่หามาอย่างยากลำบากไปเสี่ยง

ที่สำคัญเธอไม่อยากลงทุนใน 'สิ่งที่ไม่รู้'

ตอนบ่ายตลาดก็ยังนิ่งไม่ไปไหน..จนสี่โมงสี่สิบหมดเวลาเทรด เธอจึงปิดหน้าจอ..และเป็นเวลาที่ลูกสาวสุดที่รักกลับจากโรงเรียนพอดี..เด็กหญิงดารินในชุดนักเรียนประถมเรียบร้อย ผมสั้นเลยติ่งหู..ผมหน้าถูกตัดเป็นหน้าม้า..น่าเอ็นดูไม่น้อย

เด็กน้อยตัวยืด..สูงจนถึงหน้าอกเธอแล้ว ใบหน้าสวยหวานราวกับถอดแบบกับคนเป็นพ่อ..ส่งยิ้มมาให้ก่อน..พร้อมไหว้สวัสดีเรียบร้อย

"หิวมั้ยลูก ม๊ะม๊าซื้อขนมครกเจ้าโปรดของน้องอายมาให้อยู่ในห้องครัวนะลูก"

"ขอบคุณค่ะม๊ะม๊า"

เด็กหญิงเข้าครัวล้างมือ..หยิบขนมมากินที่โต๊ะ ทั้งยังเอาการบ้านที่ต้องส่งครูมานั่งทำด้วย แผงขนตาหนาบังดวงตาคู่สวยไปกว่าครึ่ง..มนุษย์แม่ที่หลงผัว..แล้วยังตามมาหลงลูก..จ้องลูกสาวตาเคลิ้ม

'ลูกสาวสะสวย..น่ารักเหลือเกิน'

ลูกเป็นเหตุผล..ที่เธอไม่คิดจะรับใครเข้ามาเป็นส่วนนึงในครอบครัว..ข่าวพ่อเลี้ยงทุบตีลูกเลี้ยง..หรือล่วงละเมิดทางเพศมีให้เห็นทุกวัน..เธอไม่พร้อมรับความเสี่ยง

เหมือนดารินจะเริ่มรู้ตัว..เจ้าแก้มยุ้ยในวัยเด็ก..เงยหน้าขึ้นมาคุยด้วย

"หน้าน้องอายมีอะไรติดเหรอคะ"เสียงหวานใส ถามพร้อมลูบหน้าตัวเองไปด้วย

บุคลิกของเด็กสาวนั่งตัวตรง..สง่างามมีความเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ..ผิดพ่อผิดแม่โดยแท้

"ปะ..เปล่า..ลูก..ม๊ะม๊าแค่จะถามลูกว่า..การบ้านเยอะมั้ย..ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคะ..มีเพื่อนมารังแกหรือเปล่า"น้ำเสียงคนพูดห่วงใย

เด็กสาวส่งยิ้มละไม ร่างบางในชุดนักเรียนยังคงจดงานไปด้วย..ม๊ะม๊าถามเธอด้วยคำถามเดิมมาหลายปี

"การบ้านส่วนใหญ่อายทำจากที่โรงเรียนมาแล้วค่ะ..ว่างๆก็นั่งทำ"

"จ๊ะ อยากให้ม๊ะม๊าช่วยอะไรก็บอกนะคะ..เรื่องเรียนหนูไม่ต้องเครียดนะลูก..ได้ที่สุดท้ายแม่ยังไม่ว่าเลย"น้ำเสียงคนพูดอารมณ์ดี

ทั้งเธอ..ทั้งพี่ข้างบ้าน..เรียนปานกลางค่อนข้างแย่..ยังโตกันมาได้..บางทีเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจลูกสาวทำไมต้องขยันเรียนขนาดนั้น..ภาพที่เห็นจนเจนตา..คือลูกสาวตื่นตีห้าขึ้นมาทบทวนหนังสือทุกเช้า..และใช่นี้ คือ เด็กอายุ12!

คำพูดของคนเป็นแม่..ทำให้เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่ง..ดวงตาคู่สวยมองกลับมาอย่างระอาใจ

"ม๊ะม๊าคะ..ม๊ะม๊ากำลังพูดถึงเด็กที่สอบได้ที่1ของสายชั้นอยู่นะคะ!"

"จ๊ะลูก..เอาน้องอายว่า..ม๊ะม๊าแค่..อยากให้หนูได้ใช้ชีวิต..อีกอย่างหนูยังอายุน้อยอยู่..ม๊ะม๊าว่า.."น้ำเสียงคนอายุมากกว่าพยายามอธิบาย..แต่ลูกสาวกลับเพียงส่งยิ้มละไมมาให้

"อายก็กำลังใช้ชีวิตอยู่นี้ไงค่ะ หนูมีความสุขกับการเรียนค่ะ..ม๊ะม๊าไม่ต้องเป็นห่วงน้า"

"อื่ม..โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวม๊ะม๊าไปส่งผ้าให้ยาย..เดี๋ยวตอนเย็นเราไปวิ่งออกกำลังกายกันนะคะ..หรือหนูมีนัดกับสายไหมมั้ย?..จะไปเล่นกับเพื่อนก็ได้นะ"น้ำเสียงท้ายแฝงความลังเล..สายไหมคือเพื่อนข้างบ้าน..เป็นเพื่อนไม่กี่คนที่ดารินพาเข้าบ้าน..แต่เด็กสาวที่เตรียมเข้าสู่วัยรุ่นปฏิเสธทันที

"ไม่อะค่ะ อายขี้เกียจ..อายอยากไปวิ่งกลับม๊ะม๊ามากกว่า"

"จ๊ะลูก"

ตอนที่อันธิยาขับรถเก๋งคันน้อยกลับบ้าน..เสียงโทรศัพท์จากยายของลูกก็โทรมา..เธอรับสายอย่างอารมณ์ดี

"อัณ..ลูก..รีบมาโรงพยาบาลด่วนเลย!! ยัยหนูถูกรถชน!!"น้ำเสียงคนพูดตระหนก..คนเป็นแม่หน้าซีดเผือดทันที..มือเรียวสวยสั่น..ชีวิตนี้..นอกจากเขาแล้ว..เธอยังไม่พร้อมจะสูญเสีย..แก้วตาดวงใจ..เพียงหนึ่งเดียว..ถ้าลูกเป็นอะไรไป..เธอคงอยู่ไม่ได้