บทที่ 2

ช่วงแรกคุณพ่อคุณแม่ยังเลี้ยงลูกกันไม่เป็น..ยังดีที่ได้คุณยายของหลานๆมาช่วยในช่วงแรก แต่ท่านก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลา

เมื่อหนูน้อยดารินในวัย7วันร้องไห้ไม่หยุด..อันธิยาอุ้มเด็กน้อยมือไม้สั่น..แตกต่างจากคนเป็นสามี..ที่ดูจะอุ้มเด็กคล่องเหลือเกิน

'ทำไมพี่มิล..อุ้มเด็กเก่งจัง'ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความสงสัย..ชายหนุ่มผอมสูงส่งยิ้มละไม

'น้องอัญลืมไปแล้วไง..ยายพี่เคยรับฝากเลี้ยงเด็กเล็ก'น้ำเสียงคนพูดอารมณ์ดี..พอเด็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดคนเป็นพ่อ..เสียงร้องไห้..เงียบลงทันที

ใบหน้าเล็กทำปากจุ๊บจิ๊บๆ.. เนื้อตัวเด็กน้อยแดงแจ๋..ดวงตาที่ยังเบิกได้ไม่เต็ม..หรี่ลงสู้แสง

'น้องอายของป๊ะป๋าน่ารักเหลือเกิน'เขาอุ้มพร้อมเดินร้องเพลงกล่อมไปด้วย..ทิ้งให้คนเป็นเมียมองตาปริบๆ..ชักอิจฉาลูกสาวตัวน้อยเหลือเกิน

'มองแบบนั้นคืออะไรคะยัยตัวเล็ก'เสียงพี่ชายข้างบ้านหันมาแซว..ตอนที่เห็นคนเป็นเมียมองตาละห้อย

'ตั้งแต่มีลูก..เหมือนพี่มิลรักอัญน้อยลงเลย'ฮอร์โมนหลังคลอดลูกทำงานทันที..ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเริ่มยู่ยี่เตรียมร้องไห้

'โอ้ย..เด็กบ้า..พี่ก็รักเราเหมือนเดิมแหละ'เขาพูดพร้อมวางลูกสาววัยแรกเกิดลงเบาะ..ก่อนหันมาจุ๊บเหม่งน้อยๆของเมียรัก

'แน่นะ..พี่มิลต้องรักอัญเป็นอันดับ1นะ..ห้ามรักใครมากกว่าหนู..แม้แต่ลูกก็ไม่ได้!!'

ไอ้คนหลงผัวยังพร่ำเพ้อไม่เลิก..ชายหนุ่มที่อีก1ปีจะเรียนจบรีบรับคำ..ส่งผลให้มนุษย์แม่ยิ้มได้

'น้องอัญหิวยัง..เดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวมาให้'

สามีแสนดีไม่พูดเปล่าเตรียมไปยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟถึงเตียง..เขาสงสารเธอที่ต้องมานั่งปั๊มนมทุก3ชั่วโมง..ไหนจะตื่นขึ้นมาให้นมลูกด้วย..แทบไม่ได้หลับได้นอน..ชายหนุ่มเคยบอกเมียรักว่า

'น้องอัญไม่ต้องให้นมแม่ก็ได้นะ..จะได้ไม่เหนื่อย'

'ไม่เอาอะ หนูอยากให้นมแม่..น้องอายจะได้มีภูมิ..อีกอย่างจะได้ประหยัดเงินด้วยค่ะ'

เขามองเธออย่างซึ้งใจ..ผู้หญิงตัวเล็ก..แต่ความเสียสละของเธอไม่เล็กตามเลย..เพราะความมักง่ายของเขา..ทำให้น้องน้อยต้องมามีลูกในวัยที่ยังไม่มีความพร้อมอะไรสักอย่าง..เพราะงั้นอะไรที่เขาทำเพื่อเธอได้..เขาพร้อมจะทำทุกอย่าง

พอพ้น6เดือน..เด็กน้อยดารินเริ่มนั่งได้..ป๊ะป๋ามือใหม่เลิกเรียน..มักมารับไม้ต่อดูแลลูกต่อ..ทั้งทำกับข้าว..สอนลูกกินข้าวเอง...เด็กน้อยเองก็รู้ความว่าเกิดมาในครอบครัวฐานะไม่ดี..หนูถึงเลี้ยงง่ายเหลือเกิน..ให้นั่งตรงไหน..ก็มักนั่งเล่นคนเดียวได้..จะร้องไห้แค่เฉพาะเวลาหิว..ง่วง..เหนื่อยเกินไปเท่านั้น

ส่วนไอ้ต้าวตัวเล็กใจไม่เล็ก..พอได้มีคนมาเปลี่ยนมือ..ก็รีบไปอาบน้ำกินข้าว..แต่งหน้าสวยๆ..ไลฟ์ขายเสื้อผ้าต่อ..แต่รอบนี้เธอลองสั่งเสื้อผ้าเด็กจากจีนมาลอง ..นางแบบก็ไม่ใช่ใคร..เด็กน้อยตัวเล็กลูกสาวเธอนั่นเอง

ลูกสาวยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก..โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยได้รูปประกอบด้วยแผงขนตาหนา..ถอดออกจากคนเป็นพ่อ..ใต้ตาข้างซ้ายมีขี้แมลงวันเล็กๆ ผมดำสนิทซึ่งก็เหมือนพ่อนั่นแหละ..ผิวหรือก็ขาวอมชมพู มีเพียงแค่ปากทรงกระจับเท่านั้นที่เหมือนเธอ

'บางทีมนุษย์แม่ก็ปวดใจ..ฉันตั้งท้องมา9 เดือน..ทำไมลูกจ๋า..ถึงไม่เหมือนแม่บ้างเลยนะ'

เด็กหญิงในวัย1ขวบ เริ่มเดินเต๊าะแต๊ะ.. เด็กน้อยหันมายิ้มหวานให้คนเป็นแม่และพ่อตาหยี ..อันธิยาใจแทบละลาย..สำหรับหญิงสาวอะไรที่ว่าดีกับลูกเธอทำแทบทุกอย่าง..แม้สิ่งนั้นจะใช้พลังกาย และเหนื่อยมากกว่าปกติ..เธอก็ยินดี

ข้าวของของลูกอาจไม่ได้แพงที่สุด..แต่ของจำเป็นไม่มีขาด..โดยเฉพาะพวกหนังสือนิทานเด็กที่คุณหมอแนะนำ..ราคาก็แพงหูฉี่..เด็กหญิงดารินมีเป็นของตัวเองไม่น้อย

ตอนกลางคืนส่วนใหญ่เธอจะอ่านนิทานให้ลูกฟัง..บางทีก็เป็นคุณพ่อบ้าง..บรรยากาศก่อนนอนเต็มไปด้วยความอบอุ่น

สำหรับคนทั้งคู่..ที่ต่างมาจาก 'ครอบครัว' ที่ไม่สมบูรณ์..ก็หวังว่าครอบครัวที่กำลังสร้างจะ 'สมบูรณ์' ที่สุด

เด็กหญิงดารินในวัยขวบกว่าๆ เริ่มพูดเป็นคำ..ทั้งเธอและเขาต่างลุ้นกันว่า..คำแรกที่เด็กน้อยจะพูดจะเรียกใครก่อน

พอเจ้าต้าวแก้มยุ้ย..เรียก 'ป๊ะป๋า'

มนุษย์แม่ก็แอบน้อยใจ..ตอนกลางคืนเข้าเต้า..แทบทั้งวันอยู่กับเธอ..แต่เวลาเรียกกับเรียก..'มนุษย์พ่อ' ก่อนคืออะไร?

คุณแม่วัยสาวอยากร้องไห้แล้ว

พอพี่รามิลเรียนจบก็เปลี่ยนงานบ่อยตามประสาผู้ชายไม่สู้งาน..มีแต่รับเป็นไกด์นำเที่ยวตามเกาะทุกวันหยุดที่ดูจะทนทำได้นานสุด..ส่วนเด็กน้อยดารินวัยสองขวบกว่า..น่ารักช่างอ้อนเป็นที่สุด

เด็กน้อยเรียกหา 'ป๊ะป๋าทั้งวัน' คนเป็นพ่อเองก็หลงลูกหนักมาก..สิ่งแรกที่เขากลับบ้านมาคืออาบน้ำอาบท่า..และเลี้ยงลูกต่อ..เป็นแบบนี้แทบทุกวัน

วันนึงลุงไตรเจ้าของจัดกรุ๊ปทัวร์ติดต่อเข้ามา

'ไอ้มิล..อาทิตย์นี้มีกรุ๊ปทั่วกลุ่ม6คน เอ็งสนใจจะไปเป็นไกด์มั้ย'

ชายวัย20ต้นๆ เต็มไปด้วยความลังเล..วันอาทิตย์ตรงกับวันเกิดน้องสาวข้างบ้าน..จริงๆ เขาไม่ค่อยอยากจะรับงานเท่าไร..คุณสามีที่เคารพคุณภรรยายิ่งชีพเลยเอาเรื่องปรึกษาผู้นำครอบครัว

'ไปก็ได้ค่ะพี่..ตอนเย็นก็เจอกันแล้วนี้ค่ะ..จะได้เก็บเงินสำหรับเข้าโรงเรียนอนุบาลให้น้องอายด้วย'เสียงหวานของยัยตัวเล็ก..ทำให้เขาตกลง

'ถ้าย้อนเวลาได้..เธอจะไม่ให้เขาไป'

อันธิยาจำได้วันเกิดปีนั้นอากาศช่วงเช้าสดใส..เธอเตรียมผัก..หมักหมู..อาหารทะเล ทั้งยังโทรนัดแม่มาทำหมูกระทะกินมื้อเย็น..เจ้าตัวเล็กเดินเต๊าะแต๊ะไปมารอบๆบ้าน..บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข

ค่ำๆ ฝนฟ้าเริ่มคะนอง..ฝนหลงฤดูทำให้เธอกังวลใจ..ทำไมสามีเธอถึงยังไม่กลับมานะ..ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มขมวดยุ่ง..เจ้าตัวเล็กเริ่มง่วง เธอเอาเด็กน้อยเข้านอนก่อน

เธอโทรตามเขา..แต่..สายไม่ว่าง..จนดูเหมือนเขาปิดมือถือ..ซึ่งผิดปกติวิสัยของพี่รามิลมาก

'เขาไม่เคย..ไม่รับสายเธอ'

อันธิยาเปลี่ยนใจโทรหาแม่ทันที..คุณนายนกบอกเธอให้รอก่อน..สักพักคุณลุงไตรเจ้าของบริษัททัวร์ก็โทรมาแจ้งข่าวร้าย

'ยัยหนูอัญ..ทำใจดีๆไว้นะลูก..ไอ้มิลมันตกทะเล! ยังหาตัวไม่เจอ'น้ำเสียงปลายสายตระหนก..เสียงแทรกลมพายุไม่ได้หยุด

วันนั้น..เพราะมีนักท่องเที่ยวชาวกรุงบางคนดื้อ หนีไปถ่ายรูปคนเดียว..จนกลับไม่ทันเวลา..ทำให้เรือต้องออกช้าลง..ประกอบกับพายุเข้ากระทันหัน..ทำให้ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน..เขาลงไปช่วยเด็กน้อยหนึ่งในกรุ๊ปที่ตกทะเล

'ไอ้มิล..ว่ายน้ำเก่ง..ต้องไม่เป็นไรแน่เชื่อลุงนะ'

'...'

ภาพวันวานเก่าๆ ตั้งแต่เรารู้จักกันกลับย้อนมา..เธอ..รู้พี่ชายข้างบ้าน..อ่อนโยนใจดีแค่ไหน

เขามักชอบปกป้อง..เด็กที่ตัวเล็กกว่า..ทั้งที่ตัวเองไม่ใช่ผู้ชายตัวโต

เขา..ที่ชอบแบ่งปัน..ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ใช่คนมั่งมี

เขา..ผู้มีน้ำใจ..กับทุกคน..ถ้าบ้านไหนต้องการความช่วยเหลือ..ขอแค่มาขอร้อง..พี่ชายใจดีคนนี้มักไปช่วยเสมอ

เขา..ผู้ปฏิเสธใครไม่เป็น..และคนในชุมชนต่างก็รัก..รวมถึง..เธอที่รักเขานานมาหลายปี..รักตั้งแต่เริ่มจำความได้

แต่มาวันนี้..อันธิยากลับเกลียด 'ความใจดี'ของคนเป็นสามี

เธออยากให้เขา 'เห็นแก่ตัว' บ้าง..ทำไมต้องลงไปช่วยเด็กคนนั้น..ทั้งที่..ที่บ้านก็มี 'ลูกสาว'ตัวน้อยที่รอคอย..ป๊ะป๊ากลับบ้านอยู่...ทำไม?

เธอไม่รู้ว่าช่วงนั้น..ผ่านเวลาที่บอบช้ำมาได้ยังไง..เสียงลูกที่ร้องหาป๊ะป๋าทั้งคืนติดต่อกันหลายเดือน..อ้อมกอดอบอุ่นที่เคยได้รับ..คนที่อยู่เคียงข้างรับฟัง..มาวันนี้..มันไม่มีแล้ว

ความทรมานอีกอย่างคือ..ไม่มีใครพบศพของพี่เขา..เธอได้แต่ภาวนา...ว่าเขายัง 'ไม่ตาย' ..แม้ลึกๆ จะรู้ว่า..มันคือการหลอกตัวเองทั้งเพ