ตอนที่ 8 แม้แต่ร่างไร้วิญญาณ ท่านอ๋องก็ไม่ปรานี

ตันหยงรู้สึกสงสารและรู้สึกเจ็บแทนหญิงสาวตรงหน้ามาก เธอจ้องมองใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวแปลกหน้าเงียบๆ แล้วลอบพึมพำในใจด้วยความสงสัย

[ ผู้หญิงคนนี้ เราไม่รู้จักเธอเลย ไม่คุ้นหน้าคั่นตาเลยด้วยซ้ำ ทำไม พอเห็นหน้าเราแล้ว ถึงดูดีใจขนาดนั้นล่ะ แถมยังพูดจาแปลกๆ เรียกเราว่าคุณหนูอีก เธอจำคนผิดหรือเปล่า หรือสติสัมปชัญญะของเธอยังไม่เต็มร้อย ]

[ ช่างเหอะ จะจำผิดหรือพูดแปลกมันก็สิทธิ์ของเธอ ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ เราต้องรู้ก่อน ว่าอยู่ที่ไหน อยู่ตรงส่วนไหนของโลก ]

เมื่อคิดแบบนั้น เธอจึงถามหญิงสาวตรงหน้าโดยที่ลืมคิดไปเลยว่านางจะตอบไหวหรือเปล่า

" พี่สาวพอจะทราบมั้ยคะ ว่า ที่นี่คือที่ไหน ทำไมรอบตัวมันมืดไปหมด ไม่มีแสงสว่างใดๆเลย ชื้นก็ชื้น เย็นก็เย็น "

เมื่อถูกถามด้วยถ้อยคำแปลกๆ ไม่คุ้นเคยในภาษาที่ใช้ แต่ลี่ฉุนกลับเข้าใจอย่างน่าประหลาดใจ ว่าคุณหนูถามอะไร นางจ้องหน้าคุณหนูตัวเองเงียบๆ ลอบพึมพำในใจด้วยความสงสัย

[ ทำไมคุณหนูถึงพูดจาแปลกไปเช่นนี้ หรือเป็นเพราะ ตายแล้วฟื้น ]

เพียงครู่เดียวนางก็สลัดความสงสัยทิ้ง

[ ช่างเถอะ แค่คุณหนูกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว คุ้มค่ากับการแสร้งสำนึกผิดแล้วมีชีวิตต่อเพื่อคุณหนู ]

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว นางจึงเอ่ยตอบคุณหนูของนาง ที่กำลังจ้องหน้านางอย่างรอฟังคำตอบ

" ที่นี่ คือ คุกใต้ดินของจวนอี้เฉินอ๋องเจ้าค่ะ คุกแห่งนี้ เอาไว้สำหรับขังนักโทษที่มีความผิดร้ายแรง รอวันประหารเจ้าค่ะ "

" จวนอี้เฉินอ๋อง ขังนักโทษที่ทำผิดร้ายแรง "

ตันหยงพึมพำย้ำถ้อยคำที่ทำให้เธอรู้สึกอึ้งอย่างน่าเหลือเชื่อด้วยความตกตะลึง

" เจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ คุณหนูจมน้ำจนไร้ลมหายใจ เมื่อฟื้นแล้ว ก็ไม่แปลก ถ้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เจ้าค่ะ "

" จมน้ำ ไร้ลมหายใจ คุณหมายความว่า ก่อนหน้านี้ ฉันตายแล้วงั้นเหรอ "

เธอรู้สึกอึ้งหนักกว่าเดิม เมื่อได้ยินสาวใช้เอ่ยแบบนั้น

" ใช่ เจ้าค่ะ "

ลี่ฉุนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ตันหยงนิ่งอึ้งไปอย่างไม่อยากเชื่อแล้วลอบพึมพำในใจเงียบๆอีกครั้ง

[ จวนท่านอ๋อง นี่เราทะลุมิติเข้ามาในร่างคนอื่นอย่างงั้นเหรอ นี่เราตายแล้วจริงๆเหรอ ฮือ...แบบนี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็ร้องให้เสียใจมากน่ะสิ งือ ยังไม่ทันได้ร่ำลาคุณพ่อคุณแม่ก่อนตายเลย กำลังจะสมหวังกับพี่ดีแลนด์สุดหล่ออยู่แล้วเชียว ทำไมโชคชะตาถึงได้ใจร้าย ทำกับเราเช่นนี้ เง้อออ สวรรค์ ]

เธอพึมพำตัดพ้อในใจที่ตายโดยไม่ได้ร่ำลาพ่อแม่และรู้สึกเสียดายโอกาสที่จะได้สมหวังกับหนุ่มในฝันที่เฝ้ารอมานาน

ลี่ฉุนเห็นว่าคุณหนูของตนนิ่งเงียบไป จึงเอ่ยเรียกขึ้นเบาๆ

" คุณหนู "

ตันหยงกลับมาสนใจสาวใช้ที่เรียกเธอด้วยความเป็นห่วง แล้วถามต่อ เพื่อให้แน่ใจ ว่าตนเองทะลุมิติมาในร่างคนอื่นจริงๆ

" คุณพี่เรียกฉันว่า คุณหนู เช่นนั้น ก็บอกฉันหน่อย ว่าฉันมีนามว่าอะไร "

เมื่อคุณหนูต้องการรู้นามตัวเอง ลี่ฉุนก็ไม่ขัด เอ่ยบอกทันทีว่า

" คุณหนูมีนามว่าลู่ชิง เป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพจ้าวแห่งตระกูลจ้าว ผู้คนในเมืองหลวงล้วนรู้จักคุณหนูในนาม จ้าวลู่ชิงเจ้าค่ะ ส่วนบ่าว มีนามว่าลี่ฉุน เป็นบ่าวรับใช้ข้างกายคุณหนูเจ้าค่ะ "

เมื่อได้ฟังที่หญิงสาวตรงหน้าพูดแล้ว ตันหยงคิดว่า ในเมื่อเข้ามาอยู่ในร่างผู้อื่นแล้ว ก็ต้องปรับตัวให้เหมือนพวกเขาดังเช่น เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม จึงเอ่ยต่ออย่างยอมรับสภาพในตอนนี้อย่างไม่อาหลีกเลี่ยงได้

" เจ้าบอกว่า ฮ่องเต้ทรงประทานราชโองการอภิเษกสมรสให้ท่านอ๋องกับข้า เช่นนั้นก็แสดงว่า ตระกูลจ้าวของท่านพ่อข้าก็ต้องร่ำรวยมาก ใช่หรือไม่ "

" ใช่เจ้าค่ะ "

" เมื่อกี้ เจ้าบอกว่า ท่านอ๋องไม่สนใจข้า แล้วข้าล่ะสนใจเขาไหม "

" คุณหนูชื่นชอบในตัวท่านอ๋องมากเจ้าค่ะ แต่... "

เอ่ยถึงตรงนี้แล้วลี่ฉุนก็เงียบไปด้วยความเจ็บแค้นใจแทน ตันหยงในร่างพระชายาจึงถามขึ้นด้วยความอยากรู้

" แต่อะไร "

ลี่ฉุนกำหมัดแน่นแล้วเอ่ยต่อ

" แต่ท่านอ๋อง กลับมีใจให้เพียงคุณหนูใหญ่ตระกูลซูเจ้าค่ะ "

จากนั้นนางจึงเอ่ยต่อว่า

" กับคุณหนูแล้ว แม้แต่ร่างไร้วิญญาณ ท่านอ๋องก็ไม่ปรานี ไม่สนใจใยดีหรือเมตตาแม้แต่น้อย ท่านอ๋องปฏิบัติกับร่างไร้ลมหายใจของคุณหนู เยี่ยงซากสัตว์เดรัจฉาน ทรงรับสั่งให้องครักษ์ นำร่างคุณหนูมาทิ้งในนี้อย่างเลือดเย็น "

ตันหยงฟังดูแล้ว รู้สึกว่า แม่นางที่เธอมาอาศัยร่างผู้นี้ ชีวิตหลังแต่งงาน รันทดไม่น้อยเลย จึงเอ่ยกับสาวใช้ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเศร้าอย่างเห็นใจ

" ฟังดูแล้ว ชีวิตข้า หลังจากที่แต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว ไม่ราบรื่นเลย สามีไม่รัก ซ้ำยังมีใจให้หญิงอื่น แล้วก่อนหน้านี้ ข้าเป็นอะไรตายล่ะ "

ตอนนี้ ที่ตันหยงอยากรู้ที่สุด คือ เจ้าของร่างเดิมเป็นอะไรตาย ถึงเกิดปรากฏการณ์น้ำวนในอีกมิติ จนดูดให้เธอเข้ามาในร่างนี้

" วันเกิดเหตุ เป็นวันเกิดคุณหนู ข้าเลยออกไปข้างนอก เตรียมของขวัญปลอบใจให้คุณหนู

เพราะคุณหนูเสียใจมากที่ท่านอ๋องเลือกแต่งสนมซูเม่ยในวันนั้น แต่คิดไม่ถึง ว่าพอกลับมาถึงจวนแล้ว

จะได้ยินข่าวร้าย จากปากบ่าวรับใช้ในจวน ว่าคุณหนูพลัดตกน้ำแล้วจมน้ำตาย แต่ข้าไม่เชื่อ "

ตันหยงรู้สึกว่าโชคชะตาน่าจะกำหนดให้เธอตายด้วยน้ำตั้งแต่แรกแล้วและเจ้าของร่างเดิม น่าจะมีดวงสัมพันธ์กับสักอย่าง ถึงได้ตายในวันเกิดตัวเอง เหมือนกัน

เธอจึงเอ่ยถามสาวใช้ต่อว่า

" เหตุใดเจ้าถึงไม่เชื่อที่บ่าวรับใช้ ข้าฟังดูแล้วก็น่าจะเป็นเช่นนั้นนี่นา เมื่อถึงเวลาตาย ต่อให้น้ำตื้นเพียงเข่าก็ตายได้ "

[ เพราะข้าในอีกโลก กลัวน้ำมาก กลัวตั้งแต่เกิด สามารถตายน้ำตื้นได้อย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน เอ...หรือว่า ลึกๆแล้วจิตใต้สำนึกข้าน่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าวันหนึ่ง ข้าต้องตายด้วยน้ำในวันเกิดตัวเองดังเช่นเจ้าของร่างนี้ เลยเกิดความรู้สึกกลัวน้ำเป็นพิเศษ ]

พอได้ฟังคุณหนูเอ่ยเช่นนั้น ลี่ฉุนก็เข้าใจดี เพราะคุณหนูของนาง จำอะไรไม่ได้ แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง นางจึงเล่าให้คุณหนูฟังว่า

" คุณหนูจะจมน้ำในน้ำตื้นแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อคุณหนูว่ายน้ำเก่งพอๆกับบุรุษในค่ายทหาร ตอนเด็ก ท่านแม่ทัพให้ข้ากับคุณหนูปลอมตัวเป็นบุรุษแล้วพาไปฝึกว่ายน้ำในค่ายประจำเจ้าค่ะ "

" เจ้าเอ่ยเช่นนั้น กำลังสงสัยว่า ที่ข้าจมน้ำตายไม่ใช่การจมน้ำปกติทั่วไปงั้นหรือ "

" เจ้าค่ะ ข้าคิดว่าคุณหนูไม่ได้พลัดตกน้ำเอง "

ตันหยงคิดตามที่สาวใช้พูดแล้วรู้สึกว่า ที่สาวใช้ตั้งข้อสงสัยมันก็น่าคิด จึงเอ่ยต่ออย่างเห็นด้วย

" ก็ถูกของเจ้า ต่อให้ข้าลุ่มหลงในตัวท่านอ๋อง ก็ไม่น่าจะถึงขั้นขาดสติ เดินไม่ดูทิศดูทางจนพลัดตกน้ำ เมื่อเจ้าบอกว่า ข้าว่ายน้ำเก่ง ก็ไม่น่าจะจมน้ำตายง่ายๆจริงๆแหละ "

[ การตายของเจ้าของร่างมีเงื่อนงำ บางอย่างยังไม่ถูกต้องตามที่ผู้คนในจวนอ๋องเข้าใจ

ในเมื่อเราทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างนี้ และเป็นเจ้าของร่างโดยสมบูรณ์แล้ว จะปล่อยให้คนชั่วลอยนวลได้ยังไง ]

*** ฝากติดตามเรื่อง ริษยาร้ายซ่อนรัก รักกันเมื่อวันที่สายไปด้วยนะคะ ***