ป่วนรักท่านอ๋องร้าย

ยามเช้าตรู่ ณ ริมชายหาด หญิงสาวกลุ่มหนึ่งพากันออกมาเดินเล่น รับลม ชมวิว

จากนั้นก็พากันมานั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบผืนทะเลอันกว้างใหญ่

จากนั้นก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปร่วมเฟรมกันอย่างเบิกบานใจ

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นเหนือท้องทะเล พ่อค้าแม่ค้าก็เริ่มทยอยกันขนของออกมาตั้งขาย ตามจุดขายของของตัวเองริมชายหาด

เหล่าวิหคนกน้อยๆส่งเสียงเจี้ยวจ้าวพากันบินออกหากินบนท้องฟ้า รับแสงแดด

กลุ่มสาวๆพากันเดินมานั่งบนเก้าอี้ชายหาดแล้วสั่งอาหารทะเลมาทานกันเต็มโต๊ะ จากนั้นก็กินพร้อมกับชมวิวไป พูดคุยกันเพลินๆ

พอเวลาประมาณเก้าโมงกว่าถึงสิบโมง สาวๆก็ชวนกันออกไปเล่นบานานาโบต

" นี่ พวกเรา ไปนั่งบานานาโบตกันมั้ย "

ขวัญเอ่ยชวนเพื่อนๆในกลุ่มด้วยสีหน้าชื่นบาน

" อื้อ ไปดิ "

นานๆทีมาเจอกันครบแก๊ง ฝนเลยตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

หยกเห็นว่าสีหน้าเพื่อนบางคนบ่งบอกว่าไม่อยากลงเล่นน้ำ เธอจึงเอ่ยเสริมขึ้น

" บางทีนะ วันนี้ อาจจะเป็นวันสุดท้าย ที่พวกเราจะมีโอกาสได้รวมตัวกันนะ เมื่อมีโอกาสเล่นด้วยกัน ก็เล่นให้เต็มที่กันเลยสิ เพราะถ้าหากพวกเราจบไปแล้วแยกย้ายกันทำงาน คงยาก ที่จะมีเวลามารวมตัวกันครบทุกคนแบบนี้ "

" อื้อ จริง "

พลอยพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับหยก

" งั้นก็ไปเล่นกันเถอะ "

ขวัญเอ่ยพร้อมกับวิ่งออกไปคนแรก แล้วคนอื่นๆในกลุ่ม ก็ลุกขึ้นวิ่งตามออกไป เหลือเพียงตันหยง ที่นั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมตามเพื่อนไป

" เฮ้ ตันหยง ทำไมยังนั่งอยู่ที่เดิมล่ะ มาเล่นบานานาโบตกัน เร็ว "

ขวัญหันมะตะโกนชวนตันหยง แต่ตันหยงกลับส่ายหน้าปฏิเสธด้วยสีหน้าที่ดูกลัวๆ

" อื้อ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ไม่กล้าเล่นอ่ะ พวกเธอไปเล่นเถอะ ฉันจะนั่งรอตรงนี้ดีกว่า "

ตันหยงปฏิเสธเพื่อน ทั้งที่ในใจก็อยากไปเล่นกับเพื่อนใจจะขาด แต่ไม่กล้าพอ เพราะกลัวตัวเองจะจมน้ำ

" ตันหยง ฉันรู้ว่าเธออยากเล่น มาเร็วหน่า นานๆทีจะได้มาทะเลด้วยกัน "

ฝนเอ่ยเรียกต่อ เพราะเธอตั้งใจจะชวนเพื่อนลงเล่นให้ได้ จากนั้นหยกก็เอ่ยเสริมต่อ

" ใช่ ตันหยง เค้ามีเสื้อชูชีพให้ เธอไม่ต้องกลัวจมน้ำหรอก อีกอย่างมีพวกเราอยู่ ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยหรอก "

เพื่อนต่างคะยั้นคะยอให้ตันหยงลงไปนั่งบานานาโบต เพราะอยากให้เธอสัมผัสน้ำทะเลสักครั้งในชีวิต

และอยากให้เธอเอาชนะความกลัวน้ำให้ได้ เมื่อตันหยงไม่ยอมลงมา หยกจึงเอ่ยขึ้น

" มันไม่จมหรอกตันหยง มาเร็ว เธอต้องเชื่อมั่นในตัวทุกคนถึงจะสามารถเอาชนะความกลัวในใจได้ หากบานานาโบตคว่ำ เราทุกคนจะว่ายไปหาเธอทันที "

ไม่ว่าเพื่อนจะพูดยังไง ตันหยงก็ไม่ลงไปเล่นอยู่ดี

" ฉันรู้ ว่าพวกเธอว่ายน้ำเก่ง ไม่ยอมทิ้งให้ฉันจมน้ำแน่นอน แต่ฉันไม่กล้าจริงๆ ครั้งหน้าแล้วกันนะ พวกเธอไปเล่นเถอะ ฉันนั่งให้กำลังใจตรงนี้ดีแล้ว ไม่ต้องเป็นภาระพวกเธอด้วย "

ตันหยงเป็นคนกลัวน้ำลึก กลัวแม่น้ำใหญ่ๆ กลัวน้ำไหลเชี่ยวพวกนี้มาก แม้กระทั่งสระว่ายน้ำก็ไม่กล้าเข้าใกล้เลย ยกเว้นสระว่ายน้ำตื้นๆลึกแค่ระดับเอว

เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวไม่ยอมลงมาเล่นน้ำด้วยกัน ฝนจึงเอ่ยถึงสาวในฝันของผู้ชายที่เพื่อนชอบเพื่อกระตุ้นให้เพื่อนมีความกล้ามากขึ้น

" ตันหยง เธอลืมที่พี่ดีแลนให้สัมภาษณ์แล้วเหรอ ว่าเขาชอบผู้หญิงที่ว่ายน้ำเก่ง ชอบผู้หญิงที่สามารถว่ายน้ำไปพร้อมเขาได้น่ะ หากเธอไม่ลบความประหม่าในใจ แล้วเมื่อไหร่เธอจะได้ใกล้ชิดพี่เขาล่ะ "

ได้ยินฝนพูดแบบนั้นขวัญจึงเสริมต่ออย่างเห็นด้วยกับฝน

" นั่นสิ ถ้าเธอว่ายน้ำไม่เป็น ก็เท่ากับ เธอกำลังก้าวถอยหลัง ออกห่างจากพี่เขาทีละก้าวๆเลยนะ "

ในขณะที่ทุกคนโน้มน้าวให้ตันหยงลงมาเล่นบานานาโบตอยู่นั้น ดีแลนก็เดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของตันหยงอย่างเงียบๆ โดยที่ตันหยงไม่รู้ตัวเลย

เมื่อดีแลนรู้ว่า ตัวเองเป็นคนที่ตันหยงชื่นชอบเป็นพิเศษ จึงยิ้มออกมาในหน้าเล็กน้อย รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

เพื่อนๆของตันหยงเห็นแบบนั้นก็พากันอมยิ้มอย่างเงียบๆ

" ตันหยง พวกเขาคุณเขาหวังดีกับคุณนะ ไปกันเถอะ น้ำไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

ความคิดเราต่างหากที่น่ากลัว อย่าปล่อยให้จินตนาการกลายเป็นความกลัว

หากอยากเอาชนะความกลัวในใจ เราต้องกล้าที่จะเผชิญกับมันนะ "

เสียงทุ้มของดีแลนดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ตันหยงถึงกับนิ่งอึ้งไป

[ น้ำเสียงอันสุขุม ลุ่มลึกน่าหลงไหลนี้ นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย หรือพวกเพื่อนๆจะหลอกเราเล่น เพราะเห็นเรากลัวน้ำ ]

แค่ได้ยินเสียงทุ้มอันสุขุมของดีแลน ตันหยงรู้สึกตื่นเต้นจนใจสั่นแล้ว

แต่เธอตื่นเต้นแค่แป๊บเดียวก็กลับมาเฉย เพราะนึกว่าตัวเองถูกเพื่อนอำเล่น เอาคนเสียงคล้ายมายืนพูดอยู่ๆข้างหลัง

เธอมองไปยังเพื่อนที่ยืนเรียงรายไกลออกไปแล้วขำออกมา

" ฮึๆ ฮึๆ พวกเธออย่ามาเล่นมุกแบบนี้เลย มันใช้ไม่ได้ผลหรอก แน่จริงก็เอาพี่ดีแลนตัวเป็นๆมาจูงมือฉันลงเล่นน้ำเซ่ "

ตันหยงเอ่ยท้าเพื่อนด้วยสีหน้ายิ้มบาน ได้ยินดังนั้น ฝนจึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเอ่ย

" เธอพูดเองนะ ตันหยง หากฉันพาพี่ดีแลนมาได้ เธอจะลงเล่นบานานาโบตกับพวกเราจริงนะ "

ที่เธอพูดออกมาแบบนั้น เพราะรู้ว่าตันหยงเป็นคนรักษาคำพูด ถ้าได้รับปากใครไว้ ต่อให้ทำไม่ได้ก็จะทำให้ได้

" อื้อ แน่นอน "

ตันหยงผงกหัวตอบรับคำเพื่อนด้วยสีหน้ายิ้มๆ เพราะเธอมั่นใจว่าไม่มีใครพาพี่ดีแลนมาได้แน่นอน

" งั้นเธอก็ยืนขึ้นแล้วหันไปมองข้างหลังสิ "

ขวัญเอ่ย

" อื้อ ได้ "

หลังจากตอบรับคำเพื่อนแล้ว ตันหยงก็ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวหันไปด้านหลัง

แต่แล้ว เธอก็ชนเข้ากับแผงอกผู้ชายร่างสูงใหญ่อย่างจัง เธอขมวดคิ้วแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วดวงตาคู่งามของเธอก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกตะลึง

[ พะ พี่ พี่ดีแลนตัวจริง ]

เธอนิ่งอึ้งอ้าปากค้างไปสามวิ จากนั้น ใบหน้าขาวเนียนเริ่มร้อนผ่าว จนแก้มอมชมพูแดงระเรื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นแรง สั่นสะเทือนจนควบคุมไม่อยู่ เมื่อผู้ชายที่เธอชอบมาปรากฏตัวตรงหน้าจริงๆ

[ เดี๋ยวนะ นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ]

เธอลอบพึมพำถามตัวเองในใจแล้วแอบหยิกหลังมือตัวเองแรงๆ

[ โอ้ย เจ็บๆ เป็นพี่เขาจริงๆ ตัวเป็นๆเลย ]

เมื่อแน่ใจแล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝัน ตันหยงเลยค้อมตัวเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยทักทายขึ้นอย่างเก้อเขิน ทำตัวแทบไม่ถูก

" สะ สวัสดีค่ะ พี่ดี...เอ่อ คุณดีแลน คุณก็มาเที่ยวเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะคะ ฮื่อ "

เธอยิ้มอย่างวางหน้าไม่สนิท ดีแลนมองเธอแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูแล้วเอ่ย

" ไม่มีอะไรบังเอิญหรอกครับ ที่ผมมาวันนี้ ก็เพื่อมาเอาชนะความกลัวในใจของคุณครับ "

ได้ยินเขาเอ่ยออกมาแบบนั้น ตันหยงก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจจนลืมความเขินอายและความตื่นเต้นไปเสียสนิท

" หือ มาเพื่อช่วยฉันเอาชนะความกลัวในใจ "

" อือหื้อ "

ดีแลนเลิกคิ้วพร้อมผงกศีรษะส่งเสียงออกมาอย่างนุ่มนวล

[ นี่เขารู้ว่าเรากลัวน้ำด้วยเหรอ ไอ้เพื่อนแสบเอ้ย มิน่าล่ะ ถึงได้พูดด้วยท่าที ที่ดูมั่นใจแบบนั้น ที่แท้ก็เตี้ยมกันแต่แรกแล้วนี่เอง ถึงได้ชวนเราลงเล่นบานานาโบต ]

*** ฝากติดตามเรื่อง ริษยาร้ายซ่อนรัก รักกันเมื่อวันที่สายไปด้วยนะคะ ***