ตอนที่ 2 คุณไม่ต้องกลัวนะ

ในขณะที่ตันหยงกำลังพึมพำกับตัวเองในใจอยู่นั้น ฝนจึงตะโกนขึ้นมาว่า

" ตันหยง ฉันตามพี่ดีแลนมาได้แล้ว รักษาคำพูดด้วย ลงมาเร็วๆเลย พวกเรารออยู่ "

ตันหยงยิ้มฝืดเฝื่อนออกมาอย่างไม่เต็มหน้า จะบ่ายเบี่ยง กลับคำพูดตอนนี้ ก็ไม่ทันแล้ว

เพราะได้ลั่นวาจาออกไปซะไม่เหลือทางรอดให้ตัวเองบ่ายเบี่ยงเลย

[ เรานี่นะ เราเง้ออออ ]

เธออยากจะร้องให้เพราะต่อให้พี่ดีแลนหล่อถูกใจแค่ไหน เธอก็ไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงเพราะผู้ชาย

ดีแลนเห็นสีหน้าท่าทางที่ดูหนักใจของตันหยงแล้ว ก็ขำออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดู

" ตันหยง คุณไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตกลงไปในน้ำคนเดียวแน่นอน

หากตกลงไป ขอให้เชื่อใจผม ผมจะอยู่ใกล้คุณคอยจับมือคุณตลอดเวลาเลย ดีมั้ย จะได้อุ่นใจ "

ดีแลนเข้ามาใกล้ตันหยงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำเอาตันหยงถึงกับขนลุกเลยทีเดียว เธอยิ้มแหยออกมาอย่างเก้อเขินแล้วลอบพึมพำกับตัวเองในใจ

[ เล่นก็ได้ว้า อย่างน้อยก็มีนักว่ายน้ำระดับทีมชาติอย่างพี่ดีแลนคอยดูแล ไม่อุ่นกายก็อุ่นใจแหละ ฮิๆ

ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายร่างสูงใหญ่ แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆแบบพี่ดีแลน แค่คิดก็ควรฟินแล้วไม่ใช่เหรอ ]

ดีแลนเห็นตันหยงยิ้มออกมาแบบนั้น ก็รู้สึกดีเหมือนกัน จึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างอ่อนโยน

" เราไปกันเลยมั้ย "

ตันหยงพยักหน้าตอบก่อนจะเอ่ยต่ออย่างมีข้อแม้

" ได้ค่ะ แต่ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณจะต้องดูแลรับผิดชอบฉันให้ดีนะคะ "

ตันหยงพูดดักไว้เพราะกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง กลัวจะถูกทอดทิ้งให้อยู่ในน้ำคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว เหมือนในฝัน

ดีแลนพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" ได้เลยครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณให้ดี จะนั่งข้างหลัง กอดคุณไว้ไม่ให้ห่างตัวเลย "

" ค่ะ มีอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับฉัน จริงๆ คุณต้องพาฉันไปที่โรงพยาบาลของพ่อฉันเท่านั้นนะคะ

หากว่าฉันหมดสติไป ก็บอกพวกท่าน ว่าอย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าฉันตายแล้ว

ให้พวกท่านเก็บฉันไว้สักสามถึงห้าปี ให้แน่ใจก่อน ว่าฉันตายแล้วจริงๆค่อยยอมให้ทำพิธีฌาปนกิจศพ นะคะ "

ดีแลนรู้สึกว่าตันหยงเป็นผู้หญิงที่พิลึกประหลาดคนแต่ก็น่าสนใจดี จึงเอ่ยตอบเธอด้วยสีหน้ายิ้มๆ

" คุณนี่นะ ทำไมถึงพูดจาไม่เป็นมงคลเลย อืม...ในเมื่อคุณขอมาแบบนี้ เพื่อให้คุณสบายใจ ผมจะทำตามคำขอของครับ แต่ว่า ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับคุณแน่นอน ผมสัญญา "

ดีแลนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง สร้างความเชื่อมั่นให้ตันหยง จนทำให้ตันหยงอุ่นใจรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากได้พูดในสิ่งที่อยากพูดหมดแล้ว ตันหยงก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกสบายใจแบบแปลกๆ คล้ายได้ร่ำลายังไงไม่รู้

" ขออนุญาตนะครับ "

ดีแลนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือออกไป ขอจับมือตันหยงอย่างให้เกียรติ

ตันหยงเม้มปากยิ้มออกมาอย่างสดใสแล้วยื่นมือออกไปจับมือดีแลน จากนั้นทั้งสองก็เดินจูงมือกันออกไปขึ้นบานานาโบต

เมื่อเพื่อนๆเห็นแบบนั้น ก็ยิ้มออกมาด้วยความยินดี เพราะ กว่าที่พวกเขาจะเชิญตัวดีแลนมาได้

ต้องหาวิธีเข้าหาอย่างยากลำบาก กว่าตารางงานของดีแลนจะว่างอีก ก็ไม่ใช่ง่ายๆเลย

แต่เพื่อความสุขของเพื่อนรักอย่างตันหยง พวกเขาทุ่มสุดความสามารถ เพื่อทำให้เพื่อนรักสมหวังไปพร้อมกับชนะความกลัวในใจ

เมื่อตันหยงลงมาแล้ว ฝนจึงเดินไปหาคนขับเจ็ตสกีที่ลากบานานาโบต

ไม่นานบานานาโบตก็ถูกลากมาจอดรอสาวๆแล้วคนขับเจ็ตสกีก็ยื่นเสื้อชู้ชีพให้ทุกคน

ตันหยงกับกลุ่มเพื่อนและดีแลน รับเสื้อชูชีพจากคนขับเจ็ตสกีมาสวมใส่ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนบานานาโบต

เมื่อทุกคนนั่งดีแล้ว คนขับเจ็ตสกีจึงลากบานานาโบตออกไปกลางทะเลแล้วหยุดให้สาวๆดื่มด่ำกับบรรยากาศกลางทะเล สัมผัสความเป็นทะเลที่แท้จริง

โดยทิ้งให้พวกเขาลอยเคว้งอยู่บนผิวน้ำกลางท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล

" ว้าว สวยมาก "

เสียงพลอยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างตื่นตาตื่นใจ ส่วนตันหยง ก็เอาแต่กลัวจนหลับตาปี๋มาตลอด

แต่พอได้ยินน้ำเสียงอันตื่นเต้นของเพื่อน เธอกลับรู้สึกได้ถึงความนิ่งสงบของผิวน้ำ จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

[ เอ๋...ทำไมมองเห็นแต่ขอบทะเลกับกับขอบฟ้าที่ชิดติดกันรอบด้านล่ะ แล้วชายฝั่งอยู่ทางไหน

นี่เขาเอาเรามาทิ้งไว้กลางทะเลแบบนี้เลยเหรอ คนขับเจ็ตสกีนี่จิตใจโหดร้ายเกินไปแล้ว ]

เธอพึมพำในใจด้วยความสั่นกลัวเมื่อมองไม่เห็นชายฝั่งขณะลืมตา

ดีแลนสัมผัสได้ถึงความหวั่นวิตกของตันหยง จึงปลอบประโลมขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่ ทุกคนก็อยู่กันครบ สบายใจได้ "

พอได้ยินเสียงสุขุมดังขึ้นข้างหูในระยะใกล้ชิด ใจของตันหยงก็ผ่อนคลายสบายใจขึ้น

ความกลัวของเธอสลายไปในทันใด แล้วเสียงร้องเพลงของเพื่อนๆก็ดังขึ้น

" แฮปปี้เบิร์ด...เดย์ ทู ยู "

ตันหยงรู้สึกปลื้มปริ่มมากเมื่อเห็นเพื่อนๆถือเค้กร้องเพลงให้เธอ จนลืมไปเลย ว่าตัวเองกำลังนั่งบนบานานาโบตและลอยเคว้งอยู่บนผิวน้ำกลางท้องทะเลสีเขียวมรกตซึ่งเป็นจุดที่ลึกสุดของทะเล

" แฮปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู แฮปี้เบิร์ด เดย์ แฮปปี้เบิร์ด เดย์ แฮปปี้เบิร์ด...เดย...ทู...ยู "

กลุ่มเพื่อนพร้อมใจกันร้องเพลงอวยพรให้ตันหยงด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข จากนั้นก็อวยพรให้เธอทีละคนๆ

" สุขสันต์วันเกิดนะตันหยง ขอให้วันนี้เป็นวันเริ่มต้นใหม่ที่ดีของเธอ "

" ยินดีด้วยนะ เธอทำได้แล้ว แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้ะ "

" สุขสันต์วันเกิดนะคะ ต่อจากนี้ไปขอให้เพื่อนพบเจอแต่สิ่งดีๆจ้ะ "

" ส่วนฉัน ก็ขออวยพรให้เธอเจอรักแท้ไวๆ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนหรืออยู่แห่งหนใด

หรือไปเกิดภพชาติไหน ก็ขอให้มีแต่คนรัก คนเอ็นดูเพื่อนรักแบบนี้ทุกภพทุกชาตินะ

แคล้วคลาดจากอุปสรรค ปรับ ขจัดภัย อันตรายใดๆทั้งปวงได้อย่างง่ายดายนะ "

คำอวยพรของเพื่อนๆ ทำให้ตันหยงรู้สึกดีมาก แต่ยกเว้นคำอวยพรของหยก เธอฟังแล้วทะแม่งๆขนลุกแปลกๆ

คล้ายเพื่อนกำลังมาส่งเธอให้ไปที่ไหนสักแห่งยังไงก็ไม่รู้ แต่เธอรู้ ว่าเพื่อนทุกคนล้วนหวังดีต่อเธอด้วยความจริงใจ จึงเอ่ยขอบคุณทุกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างสดใสร่าเริง