ตอนที่ 11ไม่มีใจรักใคร่ในตัวอ๋องอำมหิต

หลี่จิ้งรับคำสั่งอี้เฉินอ๋อง ปล่อยตัวหน่วยสอดแนมไป ระหว่างที่หน่วยสอดแนมกำลังเร่งควบม้า กลับไปส่งข่าวให้แม่ทัพจ้าว หลี่จิ้งได้นำทหารมากฝีมือจำนวนสิบนาย ดักซุ่มกลางทาง

เมื่อหน่วยสอดแนมทั้งสี่ ควบม้ามาถึงเขตป่า ชานเมือง หลี่จิ้งและทหารอีกสิบนายก็เข้ามาปิดล้อมทั้งสี่คนเอาไว้

จื่อหยวนทหารคนสนิทของแม่ทัพจ้าวยกมุมปากพร้อมกับส่งเสียงเอ่ยอย่างไม่มีความตกใจใดๆ

" หึ ว่าแล้วเชียว ว่าคนเจ้าเล่ห์ อย่างอี้เฉินอ๋องน่ะหรือ จะยอมปล่อยปลาที่ติดแหไปด้วยใจเมตตา "

" เมื่อคิดไว้แล้ว ก็อย่าเสียเวลาพร่ำเลย "

หลี่จิ้งเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น จากนั้นก็ทำเอ่ยกับทหารที่ติดตามมาด้วยน้ำเสียงห้าวหาญดุดัน

" ฆ่าให้หมด อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว "

ทหารที่ติดตาม รับคำสั่งแล้วควบม้าเข้าโจมตีหน่วยสอดแนมทั้งสี่อย่างไม่รีรอ ทำให้กลางป่า ดังไปด้วยเสียงดาบและเสียงม้า

แม้หน่วยสอดแนมทั้งสี่จะมีฝีมือที่เก่งกาจ เหนือทหารทั่วไป แต่ฝ่ายตรงข้ามที่กำลังสู้รบกันอยู่ ก็เก่งกาจ มากฝีมือไม่แพ้กันเลย ทั้งยังมีจำนวนที่มากกว่า

ทำให้เสียเปรียบและล้มตายกันหมด เหลือเพียงหัวหน้าหน่วยสอดแนมอย่างจื่อหยวน

เมื่อรู้ว่าหากยังใช้กำลังสู้ต่อไป ก็มีแต่แพ้ จึงโยนระเบิดควันใส่ทหารฝ่ายตรงข้ามแล้วหนีไป

ท่ามกลางควันโขมง ทำให้ทหารของหลี่จิ้งมองไม่เห็นอะไร พวกเขารีบปัดควันออกจนควันจางแล้วจึงหันมาถามผู้บัญชาการของตนด้วยน้ำเสียงขึงขัง

" จะให้ตามมั้ยขอรับ "

หลี่จิ้งนั่งอยู่บนหลังม้า มองตามทางที่หน่วยสอดแนมควบม้าหนีไปด้วยแววตาลุ่มลึก แสยะยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น แล้วเอ่ยตอบคนของตนด้วยถ้อยคำสุขุมเคร่งขรึมอย่างน่าเกรงขาม

" ไม่ต้อง เก็บกวาดศพพวกนี้ให้เรียบร้อยพอ "

" รับทราบขอรับ "

แล้วหลี่จิ้งก็ควบม้ากลับจวน เข้าไปรายงานต่อท่านอ๋องในเรือนฮุ่ยอัน

จวนตระกูจ้าว....

เมื่อกลับถึงจวน จื่อหยวนก็รีบเข้าไปคุกเข่ารายงานต่อแม่ทัพจ้าวในห้องหนังสือ

" เรียนท่านแม่ทัพ พวกเราถูกลอบโจมตีระหว่างเดินทางกลับมา จากที่เผชิญหน้าต่อสู้กัน ฝ่ายตรงข้ามล้วนเป็นทหารยอดฝีมือ ที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทั้งยังมีจำนวนมากกว่า ทำให้พวกเราเสียเปรียบจนตายกันหมดขอรับ "

เมื่อฟังคำรายงานของทหารคนสนิทแล้ว แม่ทัพจ้าวก็หัวเราะออกมาอย่างยากจะคาดเดาอารมณ์

" ฮ่าๆๆๆ "

จื่อหยวนที่คุกเข่ารายงาน ได้แต่ก้มหน้านิ่งน้อมรับความผิด แม่ทัพจ้าวลุกจากโต๊ะหนังสือ เดินออกมายืนตรงหน้าจื่อหยวนแล้วเอ่ย

" เจ้าบอกว่าถูกลอบโจมตีระหว่างทาง แท้จริงแล้วมันคือแผนการของอี้เฉินอ๋องผู้นั้นต่างหาก

ก่อนหน้าเจ้า สายสืบเข้ามารายงาน ว่าเจ้าถูกจับได้ในจวนอ๋อง แล้วตอนนี้เจ้ารอดกลับมารายงานสถานการณ์เพียงผู้เดียว

เจ้าคิดว่า เจ้าหนีกลับมาได้อย่างงั้นเหรอ เหอะ เจ้าประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำไป อี้เฉินอ๋องผู้นั้น ตั้งใจปล่อยเจ้ารอดกลับมาต่างหาก "

น้ำเสียงหนักแน่นทรงพลังของแม่ทัพจ้าว ที่แม้อายุอานามจะเลยวัยกลางคนมานานแล้ว แต่กลับฟังดูขึงขัง แข็งแรง ไม่แพ้คนหนุ่ม

ทหารหนุ่มจื่อหยวนคุกเข่า ก้มหน้ายอมรับความพ่ายแพ้กลับมาอย่างไม่อาจแก้ตัว แม่ทัพจ้าวเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามต่อ

" เจ้ายังหนุ่ม ประสบการณ์ยังน้อย ไม่แปลกที่จะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอี้เฉินอ๋อง ครั้งนี้เจ้ารอดกลับมาได้ ก็ถือซะว่าเป็นประสบการณ์แล้วกัน แล้วเรื่องของลู่ชิงล่ะ เจ้าสืบได้ความอะไรบ้าง นางยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม "

พอถามถึงบุตรสาว แววตาแม่ทัพจากสุขุมเคร่งขรึมก็แปรเปลี่ยนเป็นเปล่งประกาย อ่อนโยนขึ้นมาในทันใจ ทำจื่อหยวนปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน

" ขอรับ คุณหนูยังมีชีวิตอยู่ แต่ถูกขังอยู่ในคุกใต้ดิน ส่วนแม่นางลี่ฉุน ถูกโบยด้วยแส้หวายอาบยาพิษ อาการหนัก เป็นตายเท่ากัน โชคดีที่ท่านแม่ทัพให้ข้าพกยาถอนพิษติดตัวไปด้วย คุณหนูเลยป้อนยาและดูแลนางขอรับ "

ได้ยินเช่นนั้นแม่ทัพจ้าวก็ถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งใจ ขณะเดียวกัน ในใจรู้สึกคับแค้นใจจนอยากจะบุกจวนอ๋องเสียแต่ตอนนี้เลย

" เช่นนั้น ก็แสดงว่า ข่าวพระชายาอ๋องตาย เป็นแค่ข่าวลือ เรื่องนี้ก็คงเป็นฝีมืออี้เฉินอ๋องผู้นั้นแหละ

จงใจปล่อยข่าวเพื่อยั่วยุให้ข้าโกรธจนสติแตก ล่อให้ข้ากระทำการอุกอาจหวังยึดอำนาจทหารในมือ

และอีกคนก็จ้างชาวบ้านแพร่พรายข่าวนี้ไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะได้นั่งตำแหน่งพระชายาอ๋องแทนชิงเอ๋อร์

ดูแล้วฐานะพระชายาอ๋องของชิงเอ๋อร์ ไม่มั่นคงเอาเสียเลย ในระหว่างที่ตัวนางถูกขังในคุก

ข้างนอกกลับมีข่าวลือแพร่สะพัดว่านางตาย อี้เฉินอ๋องผู้นี้ หยามเกียรติกันเกินไปแล้ว

เป็นบุรุษที่สูงส่งแค่ฐานะ แต่จิตใจกลับดำสนิท ไร้ซึ่งความเมตตา ไม่คู่ควรเป็นสามีของชิงเอ๋อร์ข้าสักนิดเลย "

เอ่ยจบ แม่ทัพจ้าวก็กลับไปนั่งลงที่เดิม แล้วจื่อหยวนทหารคนสนิทที่มีไหวพริบเรื่องการสอดแนม จึงเอ่ยรายงานต่อ

" คุณหนูฝากมาบอกอีกว่า ตอนนี้ตาสว่างแล้ว จะไม่ทำให้ท่านแม่ทัพผิดหวังแล้วขอรับ "

ได้ยินเช่นนั้นดวงตาแม่ทัพจ้าวก็เบิกกว้างขึ้นอย่างทรงพลังพร้อมกับถามด้วยความดีใจ

" ชิงเอ๋อร์พูดเช่นนั้นจริงเหรอ "

" จริงขอรับ จากที่ได้พูดคุยกับคุณหนูแล้ว ข้ารู้สึกว่าบทเรียนในครานี้ ทำให้คุณหนูดูเปลี่ยนไปขอรับ "

" ฮ่าๆๆๆ อย่างน้อย วันนี้ก็ยังมีข่าวดี พอให้คลายความโมโหลงบ้าง "

แม่ทัพจ้าวหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ สีหน้าไร้คราบความขึงขังในก่อนหน้า

" เฮ่อๆ ดีๆ ขอแค่บุตรสาวข้า ไม่มีใจรักใคร่ในตัวอ๋องอำมหิต ผู้นั้นอีก ข้าก็ไม่ต้องลังเล ที่จะลงมือสังหารเขาอีกต่อไป "

เอ่ยจบแม่ทัพจ้าวก็หยิบป้ายหยกออกมาจากตัวแล้วโยนให้ทหารคนสนิทจื่อหยวนพร้อมกับเอ่ย

" เจ้านำป้ายหยกนี้ ไปถ่ายทอดคำสั่งข้า อีกสามวัน ยามจื่อ ให้ยอดฝีมือในเมืองหลวง บุกจวนอ๋อง ช่วยเหลือบุตรสาวข้าออกจากคุกแล้วเผาจวนอ๋องซะ "

" รับทราบขอรับ "

จื่อหยวนคนสนิทรับป้ายหยกจากแม่ทัพจ้าว แล้วลุกขึ้นเดินออกไป