บทที่ 6 กุหลาบใต้ทะเล

ร่างบางแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำใสสะอาดอย่างสนุกสนาน เรือนร่างในชุดสีแดงหมุนม้วนดำดิ่งลงสู่ก้นทะเลลึก พริบตาภาพดังจิตนาการปรากฏอยู่ตรงหน้า ปะการังสีสันสดใสขึ้นเป็นกลุ่มก้อนทั้งปะการังเขากวางโชว์เขาสวยสะดุดตา ปะการังแผ่นราบขึ้นซ้อนเป็นแผ่น กินบริเวณกว้าง ปะการังเห็ดเหมือนดอกเห็ดดอกใหญ่ผุดขึ้นติดๆ กันแทรกด้วยสาหร่ายทะเลหลากสีโบกพลิ้วสะบัดเริงร่าต้อนรับหญิงสาว

ปลาสีสดใสมีทั้งสีส้ม น้ำเงิน ฟ้าและหน้าตาแปลกๆ ว่ายวนรอบตัวไอริณ หล่อนไล่ไขว่คว้าด้วยความตื่นเต้นแต่ก็จับไม่ทันสักตัว

ปลาตัวโตสีส้มสลับขาวว่ายเข้ามาจ้องหน้าหล่อนแล้วว่ายนำเข้าไปในกลุ่มสาหร่ายสีน้ำตาล สีส้มสดซึ่งเอนตัวแหวกทางให้อย่างน่าแปลกใจ หญิงสาวว่ายตามปลาตัวโตไปเรื่อยๆ ครู่เดียวมันก็หยุดนิ่งและอยู่ๆ แสงสีแดงก็สว่างวาบขึ้นด้านใต้ตัวของมัน ไอริณลดสายตาลงมองตามแสงนั้นแล้วหล่อนก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ดอกกุหลาบสีชมพูสด ดอกไม้ที่หล่อนชอบเป็นชีวิตจิตใจอยู่ใต้น้ำลึกอย่างนี้ได้อย่างไร หญิงสาวตั้งคำถามและหาคำตอบให้กับตัวเองในเวลาเดียวกันแต่ไม่มีคำตอบใดๆ ให้ตัวเอง หล่อนว่ายเข้าไปใกล้ ว่ายวนรอบๆ ดอกไม้สีสวย กลีบสีชมพูเข้มแย้มจากกลางดอก อวดกลีบแต่ละกลีบงดงามอย่างเหลือเชื่อ

“สวยจังเลย สวยมาก สวยจริงๆ สวย..”

รอยยิ้มละไมบนใบหน้าที่หลับพริ้ม มือเรียวลูบไล้บนแผ่นอกของชายหนุ่มปลุกให้เขาลืมตาตื่นขึ้น

“สวยจังเลย สวยจัง สวย..” ริมฝีปากอิ่มขยับแย้มยิ้ม

“ริณ ริณ เป็นอะไร ละเมอเหรอ” ธีรเมธฟังเสียงพึมพำไม่ถนัดนักแต่รู้ว่าไอริณชมอะไรว่าสวยสักอย่างและถ้าเดาไม่ผิดหล่อนฝันจนละเมอออกมา เขาเขย่าแขนที่ลูบอยู่บนอกของเขาแรงๆ

“ริณ ริณ..”

เสียงเรียกข้างหูค่อนข้างดังปลุกให้หญิงสาวตื่นจากความฝันอันงดงาม เปลือกตาปิดสนิทขยับแล้วค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ หล่อนกะพริบตาเร็วขณะมองไปรอบๆ ตัว

“ฝันเหรอ..” พึมพำเมื่อแน่ใจว่าสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ไม่ใช่ความจริง

“ใช่. ฝัน ฝันจนละเมอรู้รึเปล่า ทำเอาผมต้องตื่นไปด้วย ถามจริงๆ เถอะริณ ฝันเห็นอะไรถึงชมว่าสวยมาก สวยนักสวยหนาขนาดนั้น”

ชายหนุ่มหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ปลุกเขาแต่เป็นความฝันที่ทำให้เขาต้องตื่นมาฟังคำละเมอของหล่อน

“ฝันเห็นดอกกุหลาบค่ะ สวยมาก” ไอริณตอบรอยยิ้มกระจายเต็มใบหน้า

“ดอกกุหลาบเนี่ยนะ บ้ารึเปล่าริณ คุณก็เห็นทุกวันไม่ใช่เหรอ ผมซื้อให้เกือบทุกวัน”

ธีรเมธยิ้มหยันอารมณ์หงุดหงิดไม่จางหาย ไอริณยิ้มกับใบหน้าบึ้งของเขาแล้วว่า

“ไม่ใช่กุหลาบธรรมดาค่ะ”

“ไม่ธรรมดา มันเป็นยังไง มีขา มีแขน มีหัวเหรอริณ ผมว่าหยุดเพ้อได้แล้ว” เขาโบกมือแล้วนอนตะแคงหันหลังให้หล่อน

ไอริณยิ้มถึงจะเป็นความฝันแต่หล่อนก็อยากเห็นอีก หล่อนขยับเข้าใกล้เขาแตะมือลงที่ต้นแขนของเขา

“มันไม่ใช่กุหลาบธรรมดาจริงๆ นะคะเมธ ไม่มีขามีแขนอะไรหรอกค่ะ แต่มันอยู่ใต้ทะเล กุหลาบสีชมพูใต้ทะเลค่ะ”

“กุหลาบใต้ทะเล..?” ธีรเมธทวนคำของหล่อนก่อนจะเหลียวมามอง

“ค่ะ กุหลาบใต้ทะเล สีชมพูสดเลยค่ะ สวยมาก สวยจริงๆ นะคะเมธ” หล่อนพยักหน้ายืนยันกับเขา

“ริณ พอเถอะ มันแค่ความฝัน ดอกกุหลาบจะไปเกิดในทะเลได้ยังไง นอนต่อดีกว่าเดี๋ยวค่อยลงไปเดินเล่นชายหาดหาอะไรอร่อยๆ กินกัน” เขาหันกลับถอนใจอย่างไม่สบอารมณ์

“ค่ะ แต่มันเหมือนมีชีวิตจริงๆ นะคะเมธ” ไอริณยังคิดถึงความฝันแต่ก็ยอมเอนกายลงนอนที่เดิม

แน่นอนว่าหล่อนข่มตาข่มใจให้หลับไม่ได้อีกแล้ว หล่อนคิดถึงแต่กลีบกุหลาบสด คิดถึงสีชมพูเข้มราวกับว่าดอกกุหลาบดอกนั้นกำลังผลิแย้มสะพรั่งบนต้นแข็งแรงเหนือพื้นดินอันอุดมสมบูรณ์

เมื่อทนนอนลืมตามองเพดานต่อไปไม่ไหวหญิงสาวจึงลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปนั่งรับลมเย็นจากทะเลที่ระเบียงไม้หน้าห้องพัก ครู่ใหญ่ธีรเมธก็เดินออกมา

“อาบน้ำไม่เห็นปลุกผมเลย”

“ก็เห็นคุณหลับสบายเลยไม่อยากกวน ไปหาอะไรกินกันค่ะ”

“ผมขออาบน้ำแป๊บเดียว”

อารมณ์ของเขาดีขึ้น เขาหมุนตัวเดินกลับเข้าในห้องครู่ใหญ่ก็กลับออกมา

“ไปครับ” เขามองหญิงสาวที่นั่งทอดสายตาออกไปยังชายหาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักหลังนี้เท่าไรนัก หล่อนหันมามองเขา